Het recht.

Ik las mijn schrijven van gisteren nog eens terug, wilde vanuit een oud impuls, het weer verfrommelen,maar toen ik het nog eens overlas, voelde ik een buiten gewone blijdschap,dat door mijn delen naar mijzelf,waarin de erkenning van het weten, hoe het kan komen, zoals gezegd,maar dat ik mijn eigen regie ook terug heb genomen, door te blijven schrijven naar mijzelf.Hoe wonderlijk pijnlijk het kan lijken,hoe meer ik vertel,hoe ik kan voelen,dat in het luisteren naar mijzelf soms mijn hart is gebroken en dan weer kan lachen om wat ik schrijf. Dan de tijd ervoor nemen en de blinde vlekken naar voren kunnen komen en ik daar over vertel.Ik begrijp nu beter dat ik niets hoeft te verstoppen of te vervangen, maar te laten ontvouwen zoals het komt en dat mijn naar binnen keren, daar mee laat zien, om nog wat oude stukken te herhalen en mij oprecht blijft verbinden in het nu.Dat is het luisterend spreken, die mij heeft gevormd om te weten dat de voeding die ik voel,mij vult tot aan de rand, van een overdadig leven en soms heel even kan laten zien, dat alles wat is beschreven niet vanzelf zomaar is ontstaan,maar door te willen luisteren naar mijn eigen stem en te kunnen ervaren dat de belangrijkste dingen die ik ontvouw ook naar voren kunnen komen.Het recht van spreken,het recht om stil te durven zijn,het recht in mijn eigen weten, waar mijn balans in delen zo grenzeloos aanwezig mag zijn.Het recht om te ervaren, zoals ik schrijf,zoals de oevers van een rivier over kunnen stromen,zoals mijn handen die ik gebruik, om te schrijven, zoals  het komt en het recht van spreken nu ook duid, dat mijn waanzinnig ontluiken mijn recht laat weten, hoe het voelt om mijzelf te durven zijn.