Mijn moeder en Ik.

Het bijzonder invoelend vermogen draagt als een zijde bloem,die ik als kind moest verkopen, om de armoede niet te ervaren,en per stuk mijn moeder ze had gevlochten met verschillende kleuren, van wat nylons en wat draad en verkocht kon worden en ik het altijd zonde vond om ze te verkopen.De bloemen die ik als kind ervaarde en verkocht, zie ik nu als het zijde ontvouwen en wil wat vertellen over mijn moeder.
Het luisterend spreken is niet voor niets mijn eigen ontvouwen geworden,omdat ik altijd heb gezien, hoe mijn moeder moeilijk kon spreken en altijd in een verlamming zat,die ik uiteindeljk ook zelf had mee genomen in mijn eigen leven en het soms nog tegenkom als ik niet kan luisteren naar mijzelf.De drive van kunnen delen in een gesprek, is zo belangrijk om te weten dat de verlamming die het geeft, vaak de oorsprong door een opvoeding is door gegeven.
Ik heb mijn moeder nooit begrepen in wat zij heeft gedaan,in wat haar deed handelen om mij te blijven negeren, tot zelfs na haar dood.
Zij was zo gesloten en met veel geheimen, mij altijd heeft laten ervaren, dat geen enkele moeite die ik nam, nog serieus werd genomen.Maar ook zag, hoe de verbittering in haar besloten lag en ik daar mij altijd van heb afgekeerd , vele brieven heb geschreven, omdat in het spreken met elkaar, haar angst  om niet te kunnen spreken, in het zwijgen wat zij deed, mij als dom wicht te willen blijven zien.Mij alleen deze boodschap dacht te geven vanuit de geslotenheid, waar zij vaak in zat.Ik schrijf niet vanuit een verwijt,maar om mijzelf te kunnen begrijpen, dat mijn angst om op mijn moeder te lijken groter werd,.Ik zag gisteren mijzelf in een opgenomen video en moest toen zien, hoe mijn gelijkenis van mijn moeder, ineens naar voren kwam en ik zag hoe de moeite die ik nam, om te spreken, zoveel kon betekenen in het herkennen van mijn moeder. Ik altijd het gevoel kan hebben vanuit de verlamming die ik meegenomen had, zonder het echt te beseffen.Als ik sprak keek ik omhoog, alsof een wolk mij was aan het vertellen,en dat ik daar mijn moeder zag, hoe zij mij heeft achtergelaten in de onzekerheden die zij had.Hoe zij mij niet als dochter zag, maar een strijd tegen haar eigen verkrachting.Ik schrijf dit op om aan mijzelf te laten weten dat ik niet mijn moeder ben,maar AnnaMieke, die zich als  rebel vaak heeft verzet,maar nu ook kan voelen, welk een impact het kan hebben als ik mijzelf blijf zien in het herkennen van mijn eigen moeder.Niet dat ik daar nog iets aan kan doen, meer ga begrijpen, dat wat je mee neemt van je ouders, soms te lang kan blijven hangen en ik er daarom over schrijf.En het wil delen zoals het komt en vandaag is het de aandacht naar mijn moeder, die door de bloem die ik verkocht en het zijde kon voelen, hoe mijn zachtheid mij heeft beschermd, in het schrijven naar mijzelf.In wat er kan gebeuren door een zien van mijzelf,door te blijven luisteren en uiteindelijk weer eens over mijn moeder kan vertellen, zodat het transformeren naar een ander ervaren kan gaan, en mijn gemiste moeder verder is ontdaan, waarin de schade die ik voelde, wat kan helen .In het delen naar mijzelf en in een volgend spreken recht vooruit zal kijken in de lens en blijf vertellen zoals ik dat wens.Zoals ik ben geworden, een liefdevol mens,  zacht als zijde, wat door mijn schrijven stroomt,die maken, dat vanuit mijn delen, ik dit soms tegenkom,maar zonder schroom, blijf vertellen zoals het komt,en het weer achter kan laten in waar het is geweest.