Het Kind en Ik.

Het kind kwam weer even boven en knielde met haar mee,en nam haar hoofdje tussen mijn handen en zette haar in mijn schoot.Wilde vertellen hoe het nu is, dat soms in een onbewaakt moment ik word herinnerd aan waar wij zijn geweest.In de hachelijke situatie waarin ik haar vergat en alleen maar leefde vanuit dat gekwetste kind.Terwijl zij dat eigenlijk helemaal niet wilde en is gaan wachten op het moment, dat ik met haar ging spreken ,dus met mijzelf.Hele dialogen heb ik gevoerd en in het begrijpen naar elkaar, vele jaren heeft gevraagd om niet meer dat kind te willen voelen,maar de volwassen vrouw,die wijselijk haar hart kon openen naar het kind in mijzelf.Het is een wezenlijk gebeuren, dat wat ik draag in mijn eigen kinderlijk vermogen, ook niet meer zo die aandacht vraagt.
Wel ligt daar mijn oorsprong vanuit mijn schrijven en heb ontdekt, dat als ik spreek met het kind in mijzelf zo wijs en integer, ik de juiste antwoorden krijg.Het kind wat mee kan groeien in de volwassenheid en mij kan ondersteunen in de veiligheid die ik nu kan voelen,in de zachtheid die ik heb omarmt,in de liefde naar mijzelf.
Het zijn de flarden van een verledentijd die mij nu doet verwonderen,en ik het zo bijzonder vindt, dat in de tijd waar ik nu zit zo zeker en kalm,zo rustig van binnen, mij nooit heb kunnen voorstellen dat ik dat ben.Door mijn zachtheid naar mijzelf, heb ik het kind weer kunnen vinden én de energie die ons verbond.Het kind wat veel heeft te vertellen vanuit de onschuld die ik voel,die in grote mate was verstopt in het wegduwen in wie ze was.Nooit echt een thuis heeft kunnen vinden, dan alleen heeft gereageerd op de dingen om haar heen.Dit gevoel wat ik nu beschrijf heeft een diepe impact op mij gelaten,dat er soms een moment verschijnt, vanuit een verleden en kan ervaren, dat het pijnlijke nu is verdwenen, om nu te kunnen zeggen, dat ik mijzelf ,dus ook het kind, zo goed kan begrijpen. Omdat ik dagelijks met mijzelf hierover spreek.Het krijgt de aandacht die ik toen wilde hebben en het daarom steeds lichter  en opgelost kan worden terwijl ik met mijzelf dan spreek.
Ik schrijf dit op, om mijzelf te willen begrijpen,dat in mijn levendig willen zijn, waarin ik altijd botste op vernijn. Maar nu  uiteindelijk veel bespaart is gebleven vanaf het moment, dat ik heb leren luisteren naar mijzelf.Ik wist niet dat het kon en vanuit het kind bekeken, niets meer bestond dan alleen te doen alsof,en zo mij redde vanuit de blinde vlekken die ik had,maar in het vertellen naar mijzelf, ik veel heb moeten huilen, hoe ik over mijzelf ook sprak.En wonder boven wonder in het schrijven naar mijzelf, niet alleen het kind weer heb gevonden,maar ook de volwassen vrouw.Die niet dat gekwetste kind is gebleven,maar in de verlichting van mijn schrijven, ik dit zelfs wil delen op mijn blog.
Zodat een ander mag weten hoe het komt, dat juist de aandacht naar mijzelf veel heeft doorbroken,veel heeft laten zien, dat de mogelijkheid in schrijven en spreken mij zo geweldig heeft gediend.Ik voel mij vaker dankbaar in al mijn vertellen, dat in het ontstaan, vaak alles kan gaan draaien waar het werkelijk om gaat.En moet bekennen dat ik nu pas zie hoe geweldig mijn besluit om mijzelf te willen zien, zo haar vruchten heeft afgeworpen en zo blij kan zijn en steeds meer in mijzelf ben gaan geloven dat ik op de juiste weg ook zit.Het ondoorgrondelijk gelukkig durven zijn heeft hiermee te maken,en daar mijn ontroering in voel hoe het mij kan raken, dat vanuit mijn taal dit heeft kunnen laten zien,dat in mijn schrijven en spreken ik nu werkelijk word gezien.