Stiltegebied.

De blik die ik kan vangen in al wat ik beschrijf,blijkt vanuit een ervaren die mij heeft beklijft.Het is gaan zitten in mijn leven,in al het volgende van mijn tijd,dat ieder poging van ervaren in wat ik ook beschrijf, mij heeft geholpen in wat een belichaming kan doen.
Ik weet  meer te vertellen vanuit mijn stilte, die mij laat zijn en overwoekerd al het ruis wat niet meer is te horen.Ik sta eens stil  wat mij brengt in het proberen om te kunnen vertellen vanuit mijn stilte,die soms zo anders klinkt dan ik dacht te horen .Ik doe een stapje verder in al mijn woorden en ook merk dat mijn zinnen die ik gebruik, ook duidelijker kunnen worden,omdat de stilte daarom vraagt.
Het licht valt over mijn schouder en voel de ruimte om mij heen,waar ik heel stil kan zitten in een blijvend genieten, hoe de stilte tot mij spreekt.Het vraagt geen aandacht, waarin ik was gewend om daarop te reageren, het ontstaat in elk moment, als ik mijn aandacht neer kan leggen in de focus die ik ken.In het behagen van mijn schrijven en doorgaans beter schrijf ,dan een aantal jaar geleden, wat nu is beklijft.
Het is de stilte die mij brengt in een zacht geluid, waar  alleen mijn adem nog is te horen,waar geen nazicht ontluikt, dan wat enkele woorden die ik nu gebruik. Het is de aandacht voor mijn stilte en ik mijn ogen even sluit, om ook te kunnen voelen, dat de ruimte die ik gebruik, niet zou kunnen omschrijven zoals ik tot nu toe heb gedaan, maar mij kan duiden , zonder te spreken en geen voorbeeld weet te geven als ik over mijn stilte spreek.Het voelt als een kabbelend beekje, waarin mijn eigen stilte er mag zijn.Waar de eenvoud in het vele, zich om kan draaien naar mijzelf.Waar mijn ogen zijn gaan trillen, om toch te blijven zien, dat mijn reis in het ontdekken zich nu heeft laten zien.
In de stilte van erkennen, zoveel  verwondering kan laten  zien, dat in mijn schrijven mijn liefdevolle aandacht voor mijn stilte is bedoeld.