Prikkel.

Ik drijf wat af en zie de leegte die ongemerkt zichzelf kan laten zien, in alle handelingen die ik merk hoe liefdeloos en onderdrukt de wereld kan laten zien, dat bij tijd en wijlen men de kant ook kiest  om de ontevredenheid die men voelt over zichzelf, ook laat duiden,dat de werkelijkheid vanuit een ontevredenheid alles zou kunnen scheiden. 
Niemand is perfect,niemand is ook beter,niemand die iets zegt om een ander te laten weten hoe men zich werkelijk zou kunnen voelen in gesprek met jezelf.Maar heb daar genoeg over geschreven en dwaal wat af naar mijn eigen ontvouwen en zie dat ik aan het schuiven blijf, om mijzelf iets te laten weten, dat voldoening in wat ik schrijf, mij al wrijvend in mijn handen, ook kan stuiten tegen een dikke muur,waar de opening die ik zocht nu is verweven in elk momnet zoals ik kan kijken naar de natuur. Mijn tocht van ontwaren meer ook zegt,dat mijn onvoorwaardelijkheid in het schrijvend beleven, van welk een weg ik kan nemen, om nog meer te zien, dat het ontvangen mij stiller heeft gekregen,mij heeft gevormd, en niet meer hoef te zwijgen in wat er komt,maar de juiste toon te vinden om te kijken wat mij werkelijk voed.
De deuren die ik probeer te openen in het krakend geheel,laat door een moment van hopen eigenlijk niets meer heel,maar als een uitgekleed thema, waar het herhalen nu iets mist,waar mijn stilte als in een ritme de letters een andere kant opzet.
Ik gooi wat omhoog en komt als een wervel naar beneden,daar waar de vrucht van delen enkelzijdig is gelegd en ik heel tevreden mijn eigen ontvouwen laat verbreden in al wat ik zeg.
In alles wat ik zeg, is het ontluikend ontvouwen neer gedaald en probeer ik mijn invloed naar mijzelf te behouden, met de constante lijn, in mijn verhalen en goed voor mijzelf probeer te zijn.Dat is het enigste wat er overblijft in mijn delen,dat het overgebleven gebied  alleen naar de wereld kan delen,als ik ook kan voelen dat het wordt herkent.Niets is beter,niets is minder,niets is zuiverder in wat ik zeg, als ik kan kijken wat het kan vertellen over mij.Wat het laat zien hoe vervult ook mijn dagen ook iets anders kan laten zien,dan alleen mijn handen te vouwen,dan steevast te delen in mijn onverlaat vermogen, dat heel misschien, het een prikkel  zou kunnen geven, om dit zelf ook te gaan doen, vanuit het spreken en schrijven en daar je eigen waarheid kan ontstaan.