Geluk.

Ik tel geen kijkers en zie wat er gebeurd, waarmee mijn verblijven in mijn schrijven, de hemel open scheurt en geen rekening wil houden in wat er kan ontstaan.Maar mijn gevoel van spreken vanuit mijn belichaamde Taal, zichzelf weer open slaat en als een bewogen geschiedenis zich herhaalt,behalve in mijn schrijven.Ik voel een brutaliteit dat in mijn geopend schrijven, zichzelf bevrijd en ik geen rekening meer houd, of een ander die dit leest nog wel zou kunnen begrijpen.Ik geef het een draai van 180 graden,en laaf mij in wat ik voel,waarin mijn kracht van erkennen naar mijzelf is bedoeld.
Ik wacht niet meer op een ander en speel op mijn trom, laat de klanken weerkaatsen zoals alles begon.Zoals mijn aandacht op de klank was gericht en zelfs in een trance kon komen,waarin de energie mij omringd, zoals ik nu mijn eigen stem blijf horen.Het geeft mij hetzelfde effect, dat als ik kan luisteren naar mijn eigen stem,zoals een klank van een trommel,die resoneert in ieder stukje vel, als ik mijzelf nu hoor spreken en schrijven.En ben dat ook gewend in mijn schrijven, dat het tikken op mijn blog hetzelfde kan verschijnen.Dan voel ik de trance van mijn trommel en laat ontstaan wat er werkelijk wil komen.Dan opend zich het fortuin van willen delen naar mijzelf, wat hoogst waarschijnlijk voor een ander niet is te voelen,omdat in wie ik ben,alleen mijzelf  kan benaderen in het ritme wat ontstaat, in het mededogen van vertellen en dan mijn eigen energie ontstaat, om mij buitenissig te gaan voelen in wat ik wil vertellen..In een Taal van ontdekken, dat er iets anders kan zijn dan het ontwaken in dit moment,het uitgelopen feestje wat ik al jaren niet ken en het toch kan voelen dat ik in mijn eigen energie verblijf.Het schromelijke wonder die ik vertel, blijft levend hangen in de Taal die ik gebruik en het kan er om spannen, om niet mijn toetsen door te drukken, vanuit een kracht die mij ondertussen naar boven tilt en de hemel laat openen zoals ik dat wil.Ik heb een afscheid genomen in wat ik beschreef en tot mijn verbazing ik alles nu weer anders lees.En ook echt kan voelen dat het aan mij is gericht, zonder een gericht zijn naar de ander.Een afscheid kan iets doen, in het terugkomen vanuit een ander perpectief en het soms ook nodig is om afstand te nemen, zodat de ruimte die ik zocht, weer is verschenen in een moment, waarin ik mij heel gelukkig voel.