Het onweerstaanbare in het kunnen vertalen in wat ik schrijf,in wat de helden die ooit bestonden, voor mij niets meer lijkt, dan het wezenlijk gelijk in de eenvoud van ontvouwen. Wat niets anders is dan te durven luisteren in hoe ik klink.In hoe mijn schrijven zich laat gelden in het recht van zeldzaamheid en ik altijd aardig blijf naar de ander,omdat ik ook aardig ben.Er komt een glimlach op mijn gezicht en tovert een vermogen, om te delen in wat ik wil,om te kijken naar de ander zoals ik mijzelf kan zien.De trilling die ik voel heeft een zachte lading, waarin de stap die ik steeds zet, met genoegen neem en mijzelf weet te voeden in wat ik van mijzelf ook lees.En dan kan het gebeuren dat door de euforie, ik kan gaan schreeuwen, hoe bijzonder ik mijn schrijven kan ervaren en er veel in word verteld ,dan het staren naar wat blaadjes aan de bomen of naar een slak die in haar tempo het blad opvreet.Naar een vlinder die op zoek is naar de nectar van het leven en mij daar als mens in durft te begeven en nu ook voel hoe opgeruimd , vanuit een zegen, mijn schrijven nu wordt gezien.En kan ervaren dat hoe duidelijker ik naar mijzelf ook ben,hoe krachtiger het vertaald kan worden in mijn schrijven.Dan een beter verloop, om te merken dat door mijn rust en stilte de kans bestaat, dat ik alleen maar kan genieten in wat er kan ontstaan.In wat ik proef in mijn vrede ,in wat ik zie hoe het kan ,dat ook mijn voedend schrijven, veel lichter is geworden en vaak moet lachen in wat ik ervaar. Dat geen vlinder mij nog kan vertellen ,dat de nectar van het leven ik nu heb ontdekt, hoe het kan zijn zonder alle toeters en bellen, om zo heerlijk mijzelf te kunnen zijn, in alle momenten van mijn dag.In hoe ik mij kan verheugen om te schrijven en vol van energie deze dag laat ontvouwen in een zachte stroom, waar ik mij in thuis kan voelen.Waar mijn schrijven mij altijd thuis brengt in de stilte die ik nu ervaar.In de stilte van ondervinden, dat vooralsnog mijn drive van schrijven wat wordt verteld, mij nog steeds kan verbazen, wat ik aan mijzelf vertel.
november 12, 2023
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ontwaren.
Het merendeel wat kan ontwaren in staat zou kunnen zijn om mijn vlucht die ik maak als een bloem te laten ontvouwen.Midden vanuit een opb...
-
Het nieuws wat het kan geven,waarin ik proef, hoe de simpelheid van schrijven, voldoet om te blijven ervaren, dat elke lijn die ik kan ontvo...
-
De belangrijkheid in al mijn duiden,in al wat er nog kan zijn,in al wat ik laat gebeuren hoe belangrijk het blijft,dat het veronderstelde di...
-
Het is geen keuze die ik maak,maar een natuurlijk ontvouwen die erover waakt, dat als de tijd is gekomen om te overwegen zoals ik schrijf ,...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten