Lichtheid.

Het blijft een verborgen en voor mijn gevoel zo klein, dat in het zorgen dat mijn taal in duidelijkheid heeft ontvouwen, waarin de klaarheid steeds luider mijn stem laat horen en soms in mijn ontdekken, de vloed van werkelijkheid, niets meer heeft te zeggen dan te zitten in mijn stilte.
Daar waar ik niemand ontmoet,daar waar ik althans wist te dragen dat wat er ook ontstaat, niet de zwaarte voel,maar sterk moet zijn om het licht te kunnen dragen.Het licht waar ik mij in bevind en daar over kan schrijven,zoals ik kan zien, hoe mijn energiek verkrijgen steeds langer blijft hangen,waar de taal mij machtig is geworden. Waar mijn openingen in het luisteren steeds vaker vanuit het licht kan worden ervaren.Ik beweer dat ik de grootste stap heb genomen, om te beseffen dat vanuit mijn taal, veel gevoel heeft  laten blijken, dat wanneer ik schrijf mij altijd verlicht kan voelen en daarom ook kan huilen.Dat de lichheid haar tijd ook neemt en ik daarin altijd ontroert kan raken, zoals de zinnen van voorheen.Het is de lichtheid in mijn ervaren die mij laat zijn, zoals mijn tranen kunnen stromen in het gesprek met mijzelf.En het mij opvalt hoe het is, om volledig met mijzelf te kunnen zijn, om mij comfortabeler te voelen met wie ik ben.Wat ook laat zien, dat als ik naar wat oude vrienden kijk, mij alleen herinner hoe zij mij hebben genegeerd,omdat wat ik nu weet, vanuit de lichheid die ik voel en al langer kende, mij toen heel veel heeft tegen gewerkt, in plaats van te kunnen herkennen, dat in ieder mens deze lichtheid zou kunnen zien.
En ik daar  ontroert van kan raken en tegelijkertijd, alsof ik van een andere planeet gekomen ben en alleen wil vertellen dat de lichheid die ik voel, voor vele zou kunnen gelden.Daar kom ik aan in het begrijpen van mijn eigen verstaan,dat de lichtheid die ik kan dragen in wat ik zie, hoe de rampen naar elkander nooit vanuit een lichtheid kan ontstaan,maar door te ervaren wie je werkelijk bent, daar de lichtheid is te vinden.Het is het spreken met jezelf in de lichheid van eigen ontstaan, zich voort kan bewegen zoals je klinkt, zoals je eigen taal daarin kan bewegen en je mee kan nemen in eigen ontvouwen, in eigen lichtheid kan zetten, hoe het voelt om vanuit daar te kunnen leven.