Bewogen blad..

Ik zie wat druppels vallen langs het blad, wat nog is blijven hangen,en nog stevig aan de takken zat ,waar de herfst nu is begonnen. En in mijn eigen ontmoeting zit, waar mijn ogen zijn geopend,waar mijn huid wat droger wordt,waar  de veronderstelling van ontluiken nog steeds de zeldzaamheid blijft en in gesprekken er niets anders overblijft dan alleen te knikken.Ik voel mij een getuige in wat ik kan ervaren, in de afstand die ik voel,in het verdwenen geven,en er niets anders opzit, om mee te deinen in mijn eigen geluk. De afstand creëert om te kunnen overzien, dat in de mate van herkennen dat er nog weinig valt te zien.
Het is een bijzonder verblijven,waar mijn aandacht meer zegt ,dan alleen mijn ervaren,die nu wat duidelijker wordt neergezet.
Het jubelen in wat er is ontdekt, glijd langzaam wat naar achteren,waar de zin in wat ik heb ontdekt, nu echt is aan het veranderen.De gesprekken met mijzelf zijn ontvangen in een mooie glans,in een voltooid ervaren,dat de duur van mijn ontvangst wat langer ook blijft hangen.Er komt een glimlach op mijn gezicht en voel de ontspanning.Waar ik zonder meer geen moeite voor hoeft te doen om daar  te komen.En heb geen schoot meer nodig om te ontvangen.Omdat vanuit mijn Taal nu is beslist, dat de monoloog in zoveel woorden, zich heeft verdiend, in de rust die naar voren komt, als ik even in een pauze zit.
Het netwerk van het delen duld een gelijke sfeer,waar de betovering is verdwenen naar mijn eigen sfeer.Waar de zin van delven opschuift naar een andere keer.Waar het verstandig zou kunnen zijn in het volgen van mijn eigen bewogen taal.En het ook kan laten,in de tolerantie van eigen schrijven, beslist geen oppervlakkig gesprek zou kunnen zijn.Durven zijn is mijn moto in het plegen, dat net zoals het blad aan een boom vele druppels kunnen dragen.
Het is zo vreemd om te voelen dat de voltooing die ook groeit, mij meeneemt hoe ik het zou willen als ik nog meer naar buiten treed.Dan zou ik mijn werk die ik schrijf, willen voorlezen met de ervaringen die ik heb.Dan zou ik willen laten horen hoe een belichaamde Taal mij omarmt en dan met eigen klank zou kunnen spreken. Daarin het kan overbrengen in wat ik in al mijn schrijven heb bedoeld, om de meesterschap die ik heb ontwikkeld,  te kunnen laten stromen in de bewogen Taal die ik bezit.
Als een oorwurm zou kunnen klinken,als een vast geklonken feit,dat alles wat is beschreven mij heeft bevrijd, van de oude conditioneringen, die ook bij mij bezit  had genomen, maar door te blijven schrijven, zoals een rivier blijft stromen,zoals ik een boek dicht kan slaan en verder ben gaan ontdekken wat ik kan schrijven in mijn eigen bewogen Taal.