Ontroering.

Mijn moed en liefde die mij ontroerd,die mij laat blijven in dit moment, waarin mijn ontroering iets verteld, over mijn verblijven in eigen taal en zonder echte reden ik ook voel hoe mijn tranen blijven stromen en niet goed weet,  wat mij is overkomen terwijl ik spreek.
Ik hoor mijn zachte klank vibreren, waarin mijn hart heel open gaat en ik mij vanzelf kan keren hoe het kan ontstaan, dat in het blijven luisteren naar mijn klank, dan overgaat naar soms wat diepere lagen en daar mijn klank wil zijn om te kunnen horen, dat de ontroering die ik voel, echt bij mij is gaan horen.Het gezuiverd duidelijk kunnen zijn, geeft wat spanning in mijn armen,omdat de dirigent in mij, niet zou willen verlammen.Geen verkeerde noot kan horen dan alleen de zuiverheid die ik voel.Dan alleen te schrijven zoals ik laat zien,dat soms een andere informatie naar voren komt, mijn ontvouwen zichtbaar een andere kant opgaat,dat vanuit mijn klank iets anders is te horen als ik in gesprek zou zijn met een ander. 
Het voelt zoals het is en laat mij leiden in wat er gebeurd, als ik kan spreken met mijzelf en zou wel eens willen, dat de tijd die ik vooruit  aan het leggen ben, voor een ieder duidelijk zou kunnen zijn en ik dat nooit meer hoef uit te leggen.Het kunnen scheiden wat goed voelt of niet, brengt mij wel eens aan het twijfelen en ik de baldigheid die ik vaker voel,mij de reden geeft om te onderscheiden, dat wat ik vertel niets heeft te maken met een invloed van buiten,maar dat er vanuit mijn eigen taal iets kan gaan schuiven, in de betovering die blijft komen en de ontroering die dan komt en mij de plek geeft om te wenen in alles wat ik heb gezegd.De onroering waar ik over schrijf heb ik weinig durven voelen,maar sinds dat ik naar mijzelf ook schrijf,ga ik dat steeds meer voelen.Ga ik beseffen dat de bijzonderheid in het ontdekken, mij lijfelijk kan raken,dat wat er beklijft in de taal, mij volkomen kan laten zijn,vanuit de overtuiging van mijn eigen ervaren, dat deze ontroering van mij blijkt te zijn.