Realisatie.

In de realisatie die wordt getoond,die wordt bezegeld en is bekroond, door een onzichtbaar weten. In de vrijheid die ik voel,in alle hoedanigheid zich heeft omgesmolten naar mijn eigen tegenwoordigheid van zijn.De ingang die het heeft, met open armen wordt ontvangen,wordt gekoesterd en in eigen schoot kan vinden. Kan wiegen naar een balansen, die ik kan vinden terwijl ik schrijf.De werkelijkheid die het kan hebben, in zuiverheid is neergezet.In eigendom van ontvangen,van de verfijning die ik voel.Iets nieuws ben begonnen,iets wat ik al eerder aan gaf in mijn delen,dat in het moment wanneer ik schrijf,mijn wereld als een uitdaging kan blijven zien.
De hoge pieken zijn benoemd,in het aarden van mijn lijf,in het staren naar het niets ,waar ik de indruk krijg, om wat ruimer te kunnen staan  wat ik steeds heb laten zien. Meer uitwijkt dan de sterren aan de hemel,dan alle vondsten die het had,nu in een verfijning zal komen. Vanuit het niets weinig vraagt,dan alleen te tonen in hoe het kan gaan als ik ben uitgesproken, zoals voorheen.Zoals ik dacht te moeten delen,zoals ik dacht te moeten zijn om aan vele duidelijk te willen maken in het schrijven naar mijzelf. Een muur weg zou kunnen halen een andere wereld die ik bracht, vaak niet werd begrepen,vaak werd gezien als een zwevende reactie,als een buitensporig iets.Maar in mijn realisatie, die ik bracht,mij zoveel heeft terug gekregen.Zoveel in energie heb kunnen behouden in de omslag die ik nu maak.Vanuit de mooie realisatie, die ik heb ervaren en gegeven,  heb omarmt en geproefd, dat ieder nieuw begin, altijd een mooi  nieuw welkom zal heten..
Anna.💗.

Tijdloosheid.

Het tijdloos zijn in het onderbreken, dat een uitgesproken zijn, heeft te maken met een verleden. Met het eren in wat het doet om alleen te schrijven, wanneer mijn gloed van ondervinden zich laat zien.Zoals de nieuwe ochtend stil ontwaakt,de lucht zich uitstrekt in een gouden laag.De bomen als een silhouet in een schaduwrijk reflex, het symbool aan kunnen geven dat het tijdloos zijn is te zien,zoals ik nu de rode draad door ben aan het trekken, naar een nieuw gebied.Naar een ander welzijn die mij voed en niet meer bezig ben om de eenvoud die ik voel, te willen verklaren.Te willen doorzoeken waarin mijn tijdloosheid van delen in een ander perspectief is gaan liggen en ben gaan zien in de volledigheid van mijn zijn, de rode draad in handen hou en door kan trekken naar de staat waarin ik wil zijn.
In het verdwalen wat ik voelde, komt nu een duidelijkheid van schrijven,van een opgetogenheid, waarin ik weet wat het kan betekenen om naar een volgend niveau te gaan.Een ongekend beleven, van te laten ontstaan,te laten gebeuren,waar het naar toe kan gaan,waar het de plek kan vinden van mijn werkelijke zijn.Waar ik niets meer uit kan leggen, dan alleen te vertellen waar ik ben.
Vanuit de tijdloosheid die ik kan voelen,kan laten zien wanneer ik uitgesproken ben,er eigenljk iets heel moois kan ontstaan.De wortels blijft voelen,in het vertrouwde delen,mijn stilte in een tijdloosheid kan zetten,kan beleven zoals de wind haar kracht aanduid,zoals de zon de warmte geeft en de regen nodig is, om de voeding die het heeft, altijd in een tijdloosheid zal verblijven.Net zoals mijn schrijven, naar niets is gericht,dan alleen te verblijven in de stroom van liefde die een tijdloosheid steeds aan zal geven, in de vorm die wordt gezet, wanneer ik ben aan het schrijven.
Anna.💗.

Nog heel even...

Nog heel even,nog zachter dan daarvoor,nog meer dan ik mij had voorgesteld , waar mijn impact van  ervaren,nu niets meer vraagt,niets meer zegd, dan alleen te laten borrelen waar de milde kant in wat ik zeg, naar behoren uit kan voeren.Een uitgesproken zijn over elk thema,een ondergaan wat is beschreven.Toe te laten wat er nog niet is,wat misschien later ooit kan komen.Het zijn de gegevens die ik zet en in het niets zou kunnen verdwijnen.Daar waar ik uitgesproken ben over een verbinding of het kind in mijzelf, nu hun plekje hebben gevonden.Alles laat verdwalen zoals het is,alles laat liggen in het niets en ik rond kan kijken in het veld waar ik terrecht ben gekomen.Waar de stilte die mij roept als vlinders in milde toon mijn schrijven is aan het toetsen.Opeens bemerk dat wat ik voel, nu in mijn eigen realiteit ben gekomen.Dat wat ik ook vertel in mijn bijzonderheid van delen,de doorslag zou kunnen geven in de houding die ik heb, op een andere manier zou kunnen gaan delen.Niet dat er een reden voor moet zijn,maar dat ik ben beseffen in mijn vertouwde taal,mij iets anders nu kan geven.Dat het uitgesproken zijn, de vlucht zou kunnen nemen naar een einde van een tijd en ik mij daar verder in zou willen bewegen.Het is de nieuwe kracht die ik nu pak, in alle uitleg overbodig wordt,omdat de stilte in het niets, meer kan vragen, dan in alles wat er nu is beschreven.
De verfijning meer de aandacht krijgt en alleen de stilte om kan gaan met de rode draad die ik heb neergelegd in wat er nog kan komen.
Het uitgesproken zijn, geeft mij de ruimte in mijn taal .Nooit op voorhand weet of ik iedere dag het nodig vindt om zo te schrijven.Om te laten zien dat alles wat ik wilde, is besproken,en is opgelost in mijn stilte.Van iedere handeling die ik heb gezet, mij heeft kunnen tonen in het verslag die ik heb gemaakt,waar mijn zijn op een mooie manier, de afspiegeling zal kunnen blijven voor iedereen, die dit kan lezen.
Anna.💗.

Verdwalen.

Soms dan dwaal ik af,dan verdwaal ik door een oude conditionering,dat wat mij raakt  in de erkenning, soms ineens mijn gewenning in het vertellen soms bepaald, waar ik over wil schrijven.En als een lichtflits kan laten zien hoe het gewone ervaren, soms iets anders kan laten zien,soms in een oude herinnering zou kunnen zetten.Dat in de weg waarin ik sta en kan bewegen, soms de reden is om een thema aan te halen,om te voelen dat het zo is,dat niet alleen de zachtheid wil worden gezien,maar ook de ontelbare ontmoetingen die ik heb gehad.Heb laten gebeuren, waar het stof is neergedaald,maar weggeveegd diend te worden,zodat de blanke pit als een kern kan laten zien,als het omsluiten  hoe het voelt om over een oude conditie te schrijven.
Niet dat het een gewoonte wordt,omdat er al zoveel  over is geschreven,maar te beleven zoals het is,zoals de thema's die ik kies voor mij in feite helend kunnen werken.Helend, dat wil zeggen dat het gemoed waar ik uit schrijf, iedere dag ook weer anders kan zijn. Iedere dag het mij bevrijd,terwijl het geen bevrijding behoeft te zijn, maar een combinatie van durven voelen, wat het is geweest in het verdwalen wat ik deed, in al mijn terug trekkende bewegingen, nu wel weet dat het mijn eigen realiteit is geworden. Als ik laat zien hoe mijn geworteld zijn, zich heeft verbonden in het hier en nu.In het kunnen kijken dat wat zich afspeeld voor mijn ogen,niet mijn werkelijkheid hoeft te zijn.Dan alleen de rode gloed die ik nu in de wolken voorbij zie drijven en mijn onrust die ik ook kan voelen, mij wakker kan houden door de helderheid die ik aan mijzelf heb gegeven.Het vereenvoudigen van mijn woorden,daarin een betekenis kan geven,zoals een veilig kunnen voelen, heel terrecht kan wijzen, wanneer ik zie in het beklijven van mijn schrijven,in het samenkomen met mijzelf,voor mij altijd de doorslag zou kunnen geven om te zeggen wat ik wil.Geen enkel bewijs het hoeft te hebben als ik verdwaal van mijzelf, om over een oude ervaring te schrijven. Waarin ik voel hoe anders ik nu sta in mijn delen,in mijn laten zien dat het verdwalen meer gaat lijken in de herkenning van de ander en ik daar op reageer.Niets menselijk is mij vreemd,niets er over kan blijven in het delen wat ik doe,wat mijn doel is geworden om werkelijk te ervaren wat het mij brengt.Wat het mij geeft in al mijn schrijvend beleven,wat ik voel om te gaan dwalen,om te gaan zweven met de vleugels die ik heb,om te blijven omarmen in alles wat ik beschrijf en zeg.Om mijn liefde te voelen in de woorden die ik beschrijf en het respect, in een diepe buiging kan laten ervaren wanneer ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.

Indalen.

Wanneer iets in kan dalen en in een begrijpen kan worden gezet,wanneer mijn woorden iets vertellen over een ontmoeting die ik heb,over de gesprekken het steeds meer anders lijkt, dan alleen het tonen van mijn zachte kant.Mijn in dalen in mijn eigen lijf,door te laten gebeuren waar ik uit schrijf,die ik een belichaming weet te noemen.Die zonder een verloren tijd zich weet te voegen in mijn taal en steeds meer het besef kan hebben dat als ik  niet zou kunnen luisteren naar mijzelf, ook mijn schrijven niet zal begrijpen.Als eerste heel belangrijk blijft dat in het tonen van mijn tekst altijd vanuit mijn eigen norm is beschreven.Dat wil zeggen dat in ieder moment, het laat gebeuren in het overlezen van eigen tekst, het dan pas kan resoneren in mijn lijf. In mijn hedendaags zijn,waarin ik stiller ben geworden,meer naar mijzelf gericht te zijn in de liefde die ik kan voelen.In de weldaad van het blijven omarmen wie ik ben en daar geen belangrijkheid aan kan hangen,dan alleen te laten zien dat de stroom waar ik in kan zitten, is geboren in ieder moment, wanneer ik met mijzelf blijf spreken.Niemand anders mij instrueert,dan alleen mijn schrijven.De tinteling die ik dan voel en mij kan brengen naar de kern in wie ik ben,in wat ik kan laten zien, hoe het heeft kunnen gebeuren dat mijn taal mijn leider is in al mijn ontvouwen.
Het meest interessante wat ik voel is mijn eigen kracht van delen,van weten in het algemeen, dat wanneer ik zou zwijgen, niets zou kunnen voelen in wat ik weet.In de stilte die tot mij spreekt en mij juist laat vertellen van de hoed en de rand,van stiller kunnen staan, wat er kan gebeuren, dat in al mijn ontstaan van ieder moment kan blijven beklijven in het genieten wat ik dan doe.Het indalen kan gebeuren,geen verstijving of verlamming iets  kan laten voelen zoals ik schrijf en aan mijzelf kan laten weten, dat mijn belichaming die ik heb, zichzelf weet te vertellen hoe het is,om zo mijzelf te kunnen ervaren in iedere zin die er kom.Die zich weet te ontvouwen in de stroom van weldadigheid.Niets is gekunseld of een kopiëren van een ander,maar een laten indalen wat ik werkelijk voel.Dan alleen de vrijheid te durven voelen in wat ik aan mijzelf vertel,maar te laten dalen in het moment,zoals een kwartje zou kunnen vallen,dat in het begrijpen wat ik schrijf, met een belichaming heeft te maken.Te kunnen horen mijn eigen stem, in mijn schrijven heb omgezet, waar het indalen kan gebeuren,zonder de moeite die ik voel,zondermeer ineens zou kunnen begrijpen dat mijn liefde voor mijn taal en voor mijzelf, in deze vorm steeds kan ontvouwen.Waar het indalen om te kunnen begrijpen, dat het voor iedereen anders kan zijn. Zodra het in kan dalen en kan resoneren, kan voelen wat er gebeurd, hoe eigen taal de klank weergeeft om het indalen te laten gebeuren.
Anna.💗.

Vereerd te voelen.

Het is een eer wat ik beschrijf,het is een kunnen duiden naar verluid de normen en de waarde die ik steeds voel, in zachtere termen meer laat zien, dan wat het lijkt,om mij geen zonderling te voelen.Maar een bijzondere energie die mij laat zien,dat zelfs bij het wakker worden, lig te mompelen welk een nieuw stuk te beschrijven valt.In welke hoedanigheid het kan ontstaan,dat ik mij in de ochtend heel anders voel als in de avond.In de ochtend mij wakker tik en kan zien hoe de felle zon op is aan het komen,hoe mijn lijf kan reageren in een uitgerust gevoel en de draad weer oppak vanuit gisteren.In de avond vaak de zachte landing maak, mij weet te ontspannen terwijl ik schrijf en een totale andere energie kan voelen,nergens meer om vraagt, dan in mijn stilte te gaan zitten en alleen maar kan genieten wat het heeft gebracht, in de eer die ik kan voelen.Af en toe naar voren buig in de begroeting naar alles wat ik beschrijf,en zoveel eer kan voelen in de ontmoeting naar mijzelf.In de fijne lijn die wordt gegeven als ik werkelijk durf te luisteren naar mijzelf.Het geen trucje is, om te weten dat in mijn hoedanigheid waar ik uit schrijf ,mijn eigen ontdekken is geworden.Mijn manier zoals ik iedere ochtend kan beginnen,en ieder avond een mooie afsluiting laat zien, dat in het groter geheel de moeite heb genomen om mijzelf te blijven zien.Te blijven voelen in wat ik schrijf en als koren op de molen verder drijf,verder wil ervaren dat wat ik schrijf steeds meer een kant uitgaat die nog  niet is beschreven.Als ik stil zit,en blijf ademen in mijn taal,als ik met de gulzigheid die ik kan voelen kan plaatsten, hoe ik het benoem,hoe de ervaringen die ik vertel mij heeft laten groeien naar mijzelf.Naar mijn dagelijkse dingen,naar mijn handelingen die ik zet,naar mijn intern vermogen,waarin mijn werkelijkheid zich laat zien. Zoals het openen van een bewust vermogen en ik mijn eigen ervaren nu om kan zetten in het beschrijven hoe het voelt. Om alleen mijn tikken te ervaren en te zien dat de tijd mij bijna inhaald in de momenten  dat ik dit aan mijzelf kan laten zien.Dan voel ik mij vereerd, in de emotie die het geeft,geen ontroering, maar een diep besef van weten, dat in alles wat ik vertel vanuit elk moment is gekomen om te willen zien, dat in welke verandering ik ook zit,niets af doet aan het feit,dat ik mij vereerd kan voelen als ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.

Zachte landing.

Heel zacht valt de lange dag in mijn handen,waarin ik voel hoe mijn ontvouwen zich heeft gekeerd, in een wederzijds vertrouwen,waarin ik heb geleerd om mijn meesterschap te behouden,de regie een enorme plaatst in neemt ,terwijl de warmte die ik voel kan blijven delen op mijn blog.Het veranderen in wat ik voel zo vanzelf is blijven hangen in mijn woorden die ik voel.In de eenvoud, wat ik neer kan zetten zoals het komt.Zonder druk van buitenaf,zonder enkele verpliching,maar gewoon omdat ik schrijf en blijf luisteren naar mijn stem.Waar de winter die ook komt en soms al voelt, als ik buiten ben aan het wandelen.De sfeer die ik nu proef is van een andere orde in de regelmaat die ik nu heb,in het samenkomen met mijzelf.De vragen die ik had nu blijkbaar zijn verdwenen, waarin het gat wat zou kunnen ontstaan, mij meer verdiept in de weg die ik ben gelopen. In de flow die heel vaak komt als mij bewust ben van mijn woorden.De genegenheid die ik heb, mij in een euforie kan zetten,mij meerdermalen steeds verrast en  kan voelen aan mijn vingers waarmee ik tik,waarmee ik kan schrijven en spreken,waarmee de felle kant die ik ook heb, ook zachter weet te maken.Zo zacht alsof ik op een wolkje zit en mee kan deinen hoe het voelt om zo de aarde te bekijken.Mij omhult in dichte mist waarin mijn wolkje is aan het schuiven,boven de bomen die zo naakt zijn gaan staan en zonder bladeren naar binnen zijn gekeerd, om zich voor te bereiden op de lente.Mijn wolkje verder drijft en ik kan zien hoe de lichtjes in vele kamers zijn aan het branden en dan ook zie hoe klein de wereld in feite is.Hoe kwetsbaar het kan wezen wanneer ik op mijn wolkje  wat weg zit te dromen...
Mijn ogen worden zwaarder,alsof ik wordt gedwongen net als de bomen naar binnen toe te gaan, om te ervaren waar mijn liefde plaats kan nemen in de overdracht die ik schrijf en mijn zachte kant ook laat zien dat mijn verder reiken het meeste geeft,wanneer ik kan zitten in mijn stilte.De stilte die dan komt,die naast mij is komen staan en mij vraagt om te luisteren in wat ik ervaar.In al mijn delen,in al wat ik laat zien en soms mee kan spelen in de roots die ik heb gehad.Geen enkel belangrijk punt nog belangrijk kan maken, maar te zitten in mijn stilte, om te mogen ontvangen in de energie die ik nu heb, waar soms bijna niet is over te schrijven.
Zoals de weelde die ik voel,waar de arend in verschijnt en mij kan toetsen wat het zegd,mij kan laten vliegen van moment naar moment,kan laten zweven over het geheel,in het spreiden van mijn vleugels.Mijn handen en mijn huid,mijn ogen naar verluidt op steeltjes zijn gaan staan, zoals het kan zijn, ik niets anders kan schrijven zoals  het nu is ontstaan.
Anna.💗.

Zienswijze.

Mijn alert zijn is veranderd in de schoonheid van het ontwaken, hoe ik dat iedere ochtend weet te doen.Alle haast die is verdwenen,alle invloeden die ik heb gevoelt, naast mij neer kan leggen,om dan te zeggen dat ik het doe op mijn  manier. Mijn eigen wijze zich verlengd en geen reden hoeft te hebben om het wel zijn wat ik voel, te gaan ervaren zoals het komt,dat er in mijn schrijven in wat zich diend volkomen is beklijft. Verder is gaan rollen,verder is gegaan, zoals de lange weg die ik heb gelopen nu zelf heb verstaan. Dat de genoegdoening die ik kan voelen kan blijven delen op mijn blog.Mijn verfijning die ik kan voelen zich aan kan sluiten in wat ik zocht,wat ik kan ondervinden in de reeks van zijn, zoals de natuur dat altijd kan laten  zien.Zoals de bomen zonder ego kunnen staan,zoals het pad waar ik iedere dag op wandel, per dag verschilt.Waarin de reigers kunnen laten zien wat stilte zou kunnen betekenen,wat een focus heeft in het vangen van wat eten.Hoe elk begin van de dag iets anders kan laten weten,iets anders kan laten zien,dat niet de invloed van buiten mij een alertheid geeft,maar een doordrongen feit, dat ik in mijn eigen delen blijf.Niet omver te blazen ben,maar daadkrachtig durft te zijn in mijn kompleetheid van handelen.De raadgever die ik ben, aan mijzelf kan geven,in het beleven zoals ik schrijf.Het toonbaar maken in mijn zuiverheid van ontwaken,van te durven zien dat ik een mens ben van vlees en bloed.Mijn komende jaren op een mooie manier kan beleven,vanuit mijn rust die ik voel en ook wil beschrijven. De verlenging heeft gegeven om de alertheid die ik had, nu over te geven aan de verfijning die ik voel.Het geen rozentuin is geworden,maar een gloed van zeldzaamheid,van weten dat wanneer ik schrijf, in de ontmoeting kan blijven met mijzelf.In de schoonheid die naar voren komt en blijf voelen in het laten zien, hoe eenvoudig het blijkt te zijn. In iedere begroeting die ik maak,mij een tevredenheid mens heeft gemaakt en heeft gegeven waarin ik sta. Vanuit een verwondering  steeds blijf vertellen hoe het kan gaan, wanneer ik mijn zienswijze die ik heb, niet hoef op te geven, maar te ervaren om te  gaan staan, in de verfijning die het kan hebben, waarin het in iedere dag kan ontstaan.
Anna.💗.

Verbinding.

Als ik over een verbinding spreek,als ik kan ervaren dat de verbinding met mijzelf de hoogste waarde krijgt. In de ontmoeting die ik heb,en op mijn eigen manier kan ervaren, waarin het delen op mijn blog mij open kan stellen naar mijzelf.In het vertellen van elk moment wanneer ik zit schrijven.Mij zeer bewust van ben, dat in het spreken de andere klank ook geeft, om ook stukken van mijn verleden zou kunnen plaatsen.Maar wat achter mij ligd niet naar voren zou kunnen schuiven,maar dat ik weet dat de klappen die ik heb gehad mij vaak doet beseffen dat de liefdes die ik had in feite allemaal zijn overleden.In de besluiten die ik toen heb genomen, mij heeft gerijpt om zover te kunnen komen terwijl ik schrijf.Het alleen jammer vindt om nu geen liefde te vinden. Dan alleen mijzelf nu op een voetstuk heb gezet en dat heel nodig was in mijn goedheid van vertrouwen.In mijn gevoeligheid die ik heb, nu uiteindelijk de mooiste plek heb kunnen geven en de blijheid die ik voel door mijn eigen creëren is begonnen.Er is geen angst meer voor mijzelf, door te kunnen luisteren in elk moment dat ik ben aan het schrijven.Dat ik weet dat het aan mijzelf blijf gericht en is voltrokken zoals het waarschijnlijk echt moest zijn.Leren luisteren naar mijzelf heeft zich laten zien in al mijn ontvouwen,in alles wat ik heb verteld en ook vele dingen voor mijzelf kan houden,omdat de intimiteit die het kan hebben wil koesteren, netzolang totdat ik een liefje ontmoet die goed begrijpt over welke verbinding ik schrijf.De verbinding met mijzelf is nu voltooid en klinkt misschien wat overdreven,maar nu ik weet dat de ruimte die ik mijzelf heb gegeven,zo mooi als het behalen van een doel,van de lach die ik kan hebben,van de stille momenten die ik bespreek.Van het verwennen in het verkennen, wat er is gebeurd. Waar ik mijzelf weer heb terug gevonden door de taal die ik heb benut en dan kan benoemen dat hier mijn verbinding is begonnen met mijzelf .Geheel onomwonden mijn smaak ook heb gedeeld,maar altijd de verbinding heb kunnen voelen terwijl ik schrijf.Ik zou willen zeggen lieve Anna,het is goed zoals het is geweest,zoals ik mee kan deinen in alles wat is geweest en in eigen verbinding heb laten zien, dat het misschien wel tijd is geworden voor een ander benaderen,voor weer een nieuw begin,voor het mooiste wat nog kan komen waarin ik kan zien dat het  belangrijk kan zijn, in de rust die het krijgt,in de verfijning van mijn woorden en er waarschijnlijk niets anders over blijft,dan alleen mijn stilte....
Anna.💗.

Verveling.

Verveling is een vreemd gegeven,maar wil er toch eens over schrijven,omdat het volle leven waarin heel vaak heb gestaan,mij altijd snel verveelde en uiteindelijk het niet gaf wat er ook gebeurde. Vaak veel andere banen heb gehad,en de contacten die ik had, vaak verdwenen,vaak in een slop raakte en altijd dacht dat het aan mij zou moeten liggen.Het mij niet meer vulde en op zoek ook was naar de vergelijking die ik wilde maken,op dezelfde lijn ook wilde zitten,totdat de verveling toetrad.Waarin ik merkte dat mijn intresse die ik had, langzaam wegebte,wegvloeide als een teken dat ik mij ging vervelen met wie ik was, of in de dingen waarin ik stond.Altijd opzoek was om iets te vinden wat werkelijk bij mij paste,waar ik mij werkelijk thuis kon voelen,waar ik werkelijk kon zijn met mijzelf.Geen aanname nog dulden,geen facebook of instagram nodig had om te blijven ervaren dat het niet voor mij was weggelegd.Omdat ik voelde in de aandacht die het bracht, mij altijd de afleiding kon geven om niet te blijven bij mijzelf.Maar mee te gaan in de massa en mij altijd onveilig heb gevoeld in de grote wereld om mij heen.Niet dat ik daar onder kon lijden,maar altijd een vraagteken hield, bij alles wat ik ervaarde,mij onkompleet kon voelen,in een verloren stand kon zetten en dan dacht dat alles aan mij moest liggen en moest werken aan mijzelf.Jaren heb gekeken wat te doen,om mijn rust te kunnen vinden. Dat het niet erg was om weing vrienden te hebben,dat de boodschap die ik vaak kreeg, om mij te verbinden met mensen om mij heen.Maar ik mij heel vaak verveelde in het contact die er was.Niet dat het aan de ander lag,maar mijn gevoelige sprieten de signalen gaf van een terugtrekkende beweging.Waarin ik inmiddels wel heb geleerd om mij niet kleiner te hoeven maken dan de ander,maar dat ik iets anders nodig heb.Iets wat raakt en kan worden gezien, zoals ik nu in al mijn schrijven kan laten zien.Dat een verveling niet kan gebeuren als ik loop in de natuur,als ik de stilte kan voelen,mijn wijsheid kan delen op deze manier.Geen eenzaamheid kan voelen om alleen te willen zijn met mijzelf.Zo mooi om te ervaren dat het thuiskomen bijmijzelf iedere keer wordt bevestigd en niets anders overblijft, dan te weten dat de gouden gloed die ik kan hebben voor mij genoeg blijkbaar is, om dat te blijven ervaren.Om te blijven vertellen, wanneer ik schrijf geen verveling kan voelen,maar de juistheid van delen,de eerlijkheid kan hebben, als ik iets vanmijzelf onder de grote loep kan leggen. Om te zien dat mijn goed bedoelde intensie alleen aan mijzelf kan geven en kan delen zoals het komt.Geen enkele verveling kan voelen dan alleen de voeding die het mij geeft.
Anna.💗.

Verfrissing.

De verfrissing die het geeft, waarin het roteren in wat ik lees, mij weinig nog kan  leren. Waar mijn aandacht die ik heb, zich weet te houden, zoals het glinsteren met de schat die ik in handen hou.Mij dankbaar kan voelen in de onverwachte momenten, waarin ik mij bloot kan geven in een hoog niveau.Daar waar de stilte is gekomen en het geluid die ik produceer, mij heeft meegenomen naar een veel zachtere sfeer.Een sfeer wat heel natuurlijk blijkt te zijn,waar de ruimte om te kunnen ervaren heel dierbaar blijkt te zijn.Waar de warmte van de kaarsen het licht ook maken in het wapperen van de vlam.De uitnodiging ook heeft om wat zachter te praten,om de intensie die het heeft kan resoneren. Hoe het voelt dat wat eigen woorden kunnen doen terwijl ik luister naar mijzelf.Het is de verfrissing die ik voel, die zelfs kan ruiken naar een een zee van mooie bloemen.Dat in elk nieuw begin, wat iedere dag voor mij ontstaat,het op kan pakken en kan bewonderen zoals het is.Kan blijven waar het voor diend,mij mee laat sluizen zo ver als ik kan zien,en kan proeven hoe de ronde die ik maak, vaak wordt overtroffen in elk moment die ik beleef.In elk luisteren mij heeft geleerd, wat een klank zou kunnen betekenen en kan horen bij ieder mens,dat een stem zo belangrijk is geworden. In het  verstaanbaar maken in het luiseren naar elkaar.Weten te spreken met een zachte toon,weten te ervaren dat het raakt,dat als ik niet zou kunnen luisteren zoals ik doe,dan zou ik mee gaan in de fabels die er zijn,in de aandacht zou verdrinken en de omarming zou blijven voelen als ik naar mijzelf schrijf....
Anna.💗.

Besturing.

Goedemorgen Anna,het is een kille natte ochtend,nog donker terwijl het al later wordt.Terwijl mijn handen staan te springen om de bewegingen te maken op mijn blog .Mijn zorgzaamheid die ik kan hebben, als ik mijn andere teksten overlees en ook zie dat niet elke beschrijving hetzelfde is geworden.Soms de inhoud kan geven wat mij beweegd in alle besluiten die ik lees.Altijd weer terug kan komen op wat er is gezegd,wat ik heb verkregen na een stilte, die alleen voor mij de opening blijft.Het inzicht een volgende dag ook weer anders voelt, om te gaan begrijpen dat ik bezig ben om mijn eigen dingen in balans te brengen.Om te kunnen zien dat er iets plaats kan vinden in wat ik nog niet had gezien.In de donkere tijd van deze dagen mij soms laat wiebelen en ik nergens van terug hoeft te komen,maar te kijken wat er in dit moment gebeurd.Het schip wat ik schoon wilde maken,het stuur wat ik in handen heb,mij mee laat slepen in het moment dat ik schrijf,in het moment dat het echt zo voelt om in alle redelijkheid afstand te willen nemen,waarvan ik dacht dat de bevrijding die het zou geven, zich terug zou kunnen kaatsen in een reflex , dat het terug draaien van een oud patroon, mij welliswaar heeft doen behoeden, om te laten zien,dat de taal mij heeft geholpen om te kijken zoals het nu is. De tijd is gekomen om te blijven zien,dat er voor mij geen uitleg meer hoeft te volgen,maar te blijven ervaren, dat de verandering die ik blijf voelen, de toeststemming heeft, om in mijn regelmatigheid van schrijven niets anders is om te kijken waar ik ben.Mijn zuiverheid in delen,mijn taal die ik heb,mijn schrijvend beleven, ieder keer weer iets anders laat zien in mijn volwaardigheid van al mijn ervaren. In een juiste vorm laat zien voor mij alleen.Terwille kunnen zijn naar buiten,naar andere die dit lezen,heeft alleen te maken met een nieuwe tijd.En eerlijkheidshalve moet bekennen dat terwijl ik schrijf, in het vertellen naar mijzelf,maar ondertussen iedereen mag weten zoals het komt. Een richting aan zou kunnen geven om eigen regie in handen te kunnen nemen,om het stuur te pakken van het schip,schoon te kunnen vegen,mee te bewegen met de golven en over kan geven in het moment dat ik schrijf.In het moment van delen altijd kan voelen dat de ruimte die ik creëer, steeds meer mijn inborst laat zien, in de overtuiging die ik heb, wat eigen taal kan doen.Wat eigenheid in mijn schrijven kan laten zien.Een bescherming kan geven om te weten wat wat ik voel,wat kan worden beschreven met één enkel doel,om mijn eigen  regie te pakken.Mijn eigen stuur in handen heb en het schip kan varen naar elke kant die nodig is, om te blijven ervaren in dit moment.
Anna.💗.

Genot.

De liefde die ik kan voelen,
zich verspreidt
in dit moment.
Geen woorden 
meer te hebben
dan alleen
de stilte
waarin ik ben...

in het ritselen
van het blad,
die ik zachtjes
omsla, in het gewicht
van het genot, 
die ik nu vanzelf kan ervaren..
Anna.💗.
 

Door gewinterd.

Als ik start kan ik soms niet stoppen,als ik ervaar hoe de dingen lopen in het bewijs dat er geen einde is maar een nieuw ontdekken.Dan alleen te sturen in elk bericht dat er een verschuiving heeft plaats gevonden.In het bruisen hoe het gaat en mijn doorgewinterde woorden niets aan het toeval overlaat.Als ik niet kan ervaren terwijl ik schrijf,dan kom ik terrecht in een zijdelings gebeuren.Het kunnen genieten in wat er komt,mij laat leiden door mijn taal.Doorgewinterd in mijn eigen woorden en uiteindelijk daar voor ga.Het alleen zijn, mij zoveel heeft gebracht, om zelf te bepalen wat er gebeurd,wanneer ik mijzelf overlees en dan weet te ervaren wat mijn eigen woorden kunnen doen en betekenen. Niet afhankelijk te zijn hoe een ander dit zou kunnen lezen,maar eerder altijd nieuwsgierig blijf wat ik heb te vertellen.
In het laten zien dat alle appels die ik heb gegeten,alle lagen waar ik ben geweest niet meer de belangrijkheid van delen nog zo kan zien.Het voelt als een cyclus,als een verworven iets en als een schat zou kunnen bewaren.Wat voor mij heel gewoon is geworden,om in mijn doorgewinterde woorden te kunnen vertellen,om te blijven gebruiken zoals het komt.Zo waardevol het kan zijn om alles eens uit te spreken, dat mijn schrijven een deel uitmaakt van mijn leven,van een mooie zijde die ik nog niet had gezien Dat mijn doorgewinterde woorden zeker als een dans in een vernieuwing kan blijven ervaren.Nog steeds de voeding zou kunnen hebben om te blijven zien, dat wat het vraagt,geen enkele houding geeft, om te durven zeggen,dat de zucht naar onafhankelijkheid, zoals een individu het zal betamen, dat in alles wat ik heb beleefd, zou willen verzachten in mijn doorgewinterde woorden en misschien wel voor iedereen is bedoeld.
Anna.💗.

De Adelaar.🦅.

In het kijken zoals een adelaar kan doen,gespits met felle ogen, met een blik, de grootste focus  laat zien, om zijn prooi te belagen en kan zien, hoe de wijdte van de vleugels in samenwerking met het lijf zo opelkaar afgestemd kunnen zijn.Dat het sierlijk is om te zien dat op een heel natuurlijke wijze, de schoonheid blijft zien,in het bedreven kunnen zijn, dat wat doet bewegen ik daar iets in herken.
De voornemens die ik had in feite niet meer kan gelden,en voel wel degelijk dat als ik in dit moment wil blijven en kan zien dat een oranje dikke wolk voorbij zie drijven, waar de zon achter schuilt.Waar de eenvoud laat zien dat de verandering van gisteren weer overdrijft,en mij wist te zeggen dat elke moment die ik ervaar kan worden besproken, kan worden toegelaten in de kleur die ik nu buiten kan ervaren.
In het misplaatste, de reden zou kunnen zijn, wat in elk moment zou kunnen gebeuren in het leven wat ik leid.Zoals een adelaar kan kijken in de focus die ik heb,vanuit mijn weten in een deelname zet. Het ontluiken in mijn staat van zijn, alleen heeft te maken omdat ik naar mijzelf schrijf.Niemand kan benaderen hoe het kan zijn om het aantal uren die ik benut,geen logica hoeft te hebben,dan alleen de ruimte te voelen die ik heb.Aan iedereen kan delen waarin ik niemand ken, daar iets uit kan halen, dat het alleen voor mij is bestemd.In lengte van dagen een vol jaar nog komt,waarin de zinnen die komen mijn eigen werkelijkheid laat zien.Wanneer ik mijn vleugels spreidt en over mijn woorden kan vliegen,als ik naar beneden kijk en zie hoe de verdeeldheid onder de mensen de wanorde brengt in het beleven van deze tijd. Vanzelf ook zie dat de beïnvloeding naar elkander ruimschoots aanwezig is en dat mijn terugtrekken van elk gesprek ook kan bepalen dat ik een welkom kan voelen terwijl ik schrijf. Mij laat drijven naar elk gebied die een vernieuwing kan brengen.Een verloren geheel weet terug te halen en blijf delen totdat ik merk, hoe bijzonder de belangstelling die het krijgt alleen van mij is gekomen. Dan ook zwijgend mij pen neerleg, in het gaan begrijpen dat de route die ik nam nu aan andere is gegeven.Mijn stilte die dan komt,waarin een kracht zit verborgen,waar de waarde die het krijgt alleen kan zorgen dat ik niets hoeft te doen,dan alleen te schrijven,dan alleen te zien,zoals een adelaar kan vliegen en ik de neiging heb, om dat ook te willen doen.
Anna.💗.

De Zon.

Door de laag van een bekenen,dat de gloed die achter de wolken staat te wachten ,waarin de zon de beperking krijgt om volop te willen schijnen.Geeft de indruk dat de regen in een pak sneeuw zou kunnen vallen,het land wat witter en rustiger zou kunnen maken.In iedere voetstap die ik zet, heel duidelijk wat stappen achter kan laten en het kraken onder mijn voeten het geluid kan maken van een knapperig geheel.Waar mijn adem mij duidelijk wil maken hoe mijn longen zich willen vulllen,mijn huid wat gaat tintelen,mijn armen bewegen en ik de pret op voel komen in alles wat ik deel.Wat ik blijf ervaren als ik naar buiten kijk en na lange tijd de zon al strijdend op zie komen.Mij verblind in het willen schrijven en ik mij overgeef om te gaan wandelen,om te gaan ervaren dat ik de zon heb gemist.Haar begroet met heel weinig woorden en mij in een zonnegroet ook zet.  Mij laat voelen hoe de kracht die ik nu voel, bijna niet is te omschrijven,dan alleen te omarmen in dit moment.Waar ik de zon zo krachtig weet te ervaren en mij naar buiten drijft .Met open armen mijn dag begroet,mijn muts wat verder over mijn oren trek,en te gaan lopen als een nieuw mens.Met het vleugje van de zon, die mij vult, mijn huiskamer zo verlicht, dat het stof wat ik zie liggen kan  zien, hoe het stapelen van stof weg kan wrijven en een andere geur naar voren komt,die veel frisser ruikt.
De zon soms mijn leider is,mijn schoonheid onder alle stof weg kan halen,zonder de bescherming die niet meer hoeft, dan alleen te ervaren wat licht kan doen.Waarin de zon altijd kan bepalen dat ik ineens wat vogels zie,die op zoek zijn naar wat eten,die zich in de zon met vleugels wijd, zich op laten drogen om zich voor te bereiden op de winter die waarschijnlijk komt.Waarin mijn hoop, dat de zon wat meer gaat schijnen en mij dan net zo in kan laven, zoals ik zie hoe de vogels dat doen.
Anna.💗.

Indicatie.

Normaliter en zo gewoon,zo extreem tevreden, eigenljk niet gewoon,maar uitzonderlijk blijkt te wezen.Mijn linkerhand op mijn hart kan leggen, in de belofte die ik voel, om in mijn echte ontmoeten, altijd zal blijven schrijven naar mij alleen.Heel bijzonder om te voelen dat de stroom waarin ik zit,altijd terug weet te komen in het luisteren naar mijzelf.Het is de basis van mijn bestaan,vanuit het fundament, uiteindelijk  in mijn eentje werkelijk kan ervaren. neer te zetten in elke handeling die het vraagt, soms over bomen te schrijven,dan weer over de wind,dan plots het kind laat praten en kan lachen om wat ik zeg.
Het voelt als een soort verliefdheid,wanneer je graag bij die ander zou willen zijn.Maar nu ik weet te bemerken, dat ik dat naar mijzelf weet te doen.Alleen met mijzelf de belichaming kan voelen en in het gesprek steeds weer ontdek, hoe feilloos mijn luisteren is geworden, hoe verfijnd mijn nieuwe jaar kan gaan openen, in alles wat ik eventueel ontmoet.Vanuit het besef dat mijn belichaming zich heeft voltrokken in de meest ruime zin,niet meer het gevoel kan hebben dat ik ben aan het strooien,maar te leven zoals ik ben.
Meer heb ik niet nodig in wat het kan zijn,maar voel aan mijn water dat het dit moet zijn,zo vrolijk en onbezorgd,geen vergelijkingen nog heeft, dan alleen te weten dat mijn belichaming in mijn taal nu werkelijk naar voren wordt geschoven en het niet anders kan zijn, dan een voltooiing in mijn spreken en mijn schrijven mij op de hoogte houdt.Geen discussie nog kan hebben dan alleen te kunnen luisteren naar mijzelf.Waarin ik de band die ik heb gelegd zo vanzelf is gekomen,zo eenvoudig wat het kan zijn dat het niet anders is in wat ik beschrijf.Niet beroemd zou willen worden, waarin ik mijzelf de bevestiging geef en daar mijn vrijheid in kan vinden,mijn zuiverheid die ik creëer.In ieder moment van het besef dat er niets hoeft te veranderen en ik alleen kan spreken zoals het komt,zoals mijn aandacht overal naar toe kan brengen in de stroom die dan komt.
Het is het ervaren wat ik laat zien,het tastbaar maken waarin ik dan kan voelen hoe het zich verbind in de meervoud van mijn schrijven.Te omarmen het lieve kind,die soms onverwachts de aandacht kan vragen en mij terug kan roepen waar het werkelijk om gaat.Dat in het verstaan van mijn eigen woorden er altijd een mooie energie kan gaan stromen en dan kan laten zien op mijn blog.
Dit mijn werkelijkheid is geworden en in eigen waarheid is neergezet,niet meer hoeft te schuiven met wat spullen,maar te accepteren wie ik ben.Geen toneelstukje op ben aan het voeren,geen podium hoeft te hebben als ik kan luisteren naar mijzelf.Zelfs in het verspreiden van mijn teksten er geen moeite is,een indicatie weet neer kan leggen, dan alleen te weten dat ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.

De wind..⛅

De wind als kracht kan dienen,zoals het voornemens besluit, om alle oude dingen weg te kunnen halen, weg te laten gaan, mee te laten voeren door de wind, die haar vleugels heeft weten te spreiden,bomen in een kromming zet en alles schoon weet te blazen,zodat er alleen de ruimte kan ontstaan waarin ik mij kan keren,waarin ik blijf zien hoe mijn taal nu is gevormd zoals ik hebben wil.Zo verfijnd,  in een kunnen verblijven in iedere verrassing die het geeft,zoals de wind kan laten weten dat in het stuiven wat het heeft, mee kan laten voeren of net andersom, er tegenin kan lopen alsof ik bergen moet beklimmen,alsof mijn handelingen naar iets anders zou kunnen brengen,in mijn belichaming van mijn delen,van weten hoe het is, om op deze manier te laten weten,dat geen enkele wind mij tegen kan houden,maar juist laat zien ,dat in de kracht van waaien ook iets anders kan ontstaan, dan alleen de wind te ervaren, hoe mijn lijf naar voren buigt en kan de beweging die ik voel,wanneer mijn ogen branden om te willen zien, dat het alleen zijn mij zo heeft verrijkt.Geen slachtoffer hoeft te voelen, maar een stilte die om kan worden gezet in het verwezenlijke van mijzelf.Waarin ik heb verteld en heb durven ervaren, dat wanneer ik spreek, in feite alleen maar in mijn stilte kan komen,dan nog weinig zeg en alleen kan staren naar de lijnen op mijn voicerecorder,wanneer de stilte geen pieken meer heeft, dan alleen de mooie lijn van een harmonie.Soms opzij kan kijken en kan zien hoe mijn gezicht is veranderd in een duidelijke ontspanning.Mijn klank in de stilte verdwijnt, waarin de nodigheid van spreken, mij weet te wenden in de ervaring die het geeft.En mij dan als een Boeddha kan voelen. Met mijn ogen dicht, de wind kan voelen en als een mooi beleven kan ervaren,dat als ik stil kan zitten, in het wiegen van mijn lijf,  zou kunnen gaan lijken dat ik vleugels krijg. Zoals de wind kan vertellen in zachte toon, waar uiteindelijk de kracht is gewonnen in alles wat er kan ontstaan.
Anna.💗.

Tot nu toe.

Goedemorgen Anna,het is stil,na al het rumoer,waarvan ik vannacht heb kunnen genieten, dat aan weerskanten van mijn huis de prachtige lichtbollen heb kunen zien,en betrapte mij erop ,dat de rust die ik ervaarde echt binnen is gaan zitten.Onder mijn huid een stilte aanduid en is gaan spreken,zoals gewoon geen enkele behoefte had om naar buiten te lopen, maar te staan en als getuigen kon zien hoe de gewoonte in een afsluiten van een jaar,met veel lawaai langs mij zag komen,en soms ook voelde dat het verschil wat het zou kunnen maken,niet meer aan mij is besteed,niet meer als een dwaas te hoeven drinken,hoef te schreeuwen en maar hopen dat het nieuwe jaar mij iets kan geven,wat ik in feite allang bezit.In de doorgang, geen enkel andere manier nog vind,om te blijven spreken,zoals ik op oudejaars avond heb gedaan. Het plezier kon voelen,in het geluk die ik kan creëren terwijl ik spreek, mijn stem kan horen en mij absoluut naar mijn stile brengt,naar het moment dat ik geen nieuwjaar meer nodig heb om weer opnieuw te kunnen beginnen,terwijl ik dat iedere dag ook voel.Wanneer ik spreek of schrijf met de sleutel die ik heb, mij mee kan laten nemen dat elk moment die ik beschrijf, vanuit mijn spreken blijft ontstaan.Ik ben altijd verbaasd als mensen zeggen, dat zij niets te vertellen hebben aan zichzelf,als ik kijk naar wat ik schrijf en in het spreken altijd de mooie stile mij begeleid,om de waarde te blijven voelen,mij kwetsbaar durf op te stellen en kan zeggen dat in het persoonlijk nemen, zoveel gekwets zijn is gaan zitten,zoveel, wat niets heeft te maken waar ik nu over schrijf.Alles gewoon een naam heb willen geven,alles waarin ik sta, mijn verlichte taal mij dit terug heeft gegeven in alles wat ik heb laten zien. Wat ik heb willen laten weten hoe de speld in een hooiberg is gevonden,hoe mijn recht van spreken alleen kan ontstaan,als ik durf te luisteren naar mijn eigen stem.Uiteindelijk de belichaming weet te ervaren en niets anders kan doen dan wat ik tot nu te heb gedaan.
Anna.💗.