Mijn mooiste drive.

In het uiten van mijn gevoel waarin een zachte kant blijft duiden en zo blij ben met wat ik doe en geen enkel spijt kan hebben,van wat er is gebeurd, waar het inzicht wat ik kreeg op mijn eigen manier blijft vertellen.Geen enkel plaatje nog wil zien om zo te blijven schrijven,om te keren in wat het luid, waarin ik mijn eigen weg heb gevonden.In het plaveisel, wat tegels verschuif,om een mooi nieuw pad te gaan maken.Daar waar ik kan laten zien in het tikken van mijn woorden een andere kant kan laten voelen en een zachtere omhelzing die ik kan brengen,waar mijn kwaliteit van delen vele stormen heeft overwonnen.Maar uiteindelijk in een mooie rust ben gekomen,en  daar vanuit ook schrijf.Ik kijk wat in de rondte in de blik die ik geef en voel een mooie ontspanning, die mijn drive in wat ik geef, ook bedoeld is voor de ander.Voor wie het leest en mee kan leven in elke vorm die ik geef,geen wonderen behoeft te verwachten.Dan alleen het vullen van dit moment, waarin ik regelmatig kan ervaren,in alles wat ik heb gedaan,nu werkelijk achter mij kan laten.Niet voor niets ben ik blijven schrijven,niet voor niets het ook blijft doen,omdat ik meer weet dan wat ik kon ontdekken waarin ik van niemand afhankelijk ben.Waarin het moment dat ik schrijf,het vanzelf kan gaan komen,vanzelf mijn armen spreidt en alles binnen komt zoals ik dat zelf zou willen.Geen angst meer heb in het overkomen, dat elke regel die ik zet door mijn eigen inzet is gekomen.Ik vraag mij niets meer af,en hoeft nergens meer in te geloven,dan alleen te schrijven zoals ik ben gewend en steeds in eigen bewondering kan blijven lezen.Voel een dankbaarheid terwijl ik dit schrijf,voel mij lieve enthousiastme, wanneer ik zeg, dat mijn voordurendheid in schrijven, altijddurende zal blijven.Altijd zal blijven zien dat mijn eigen ideologie voor mijzelf kan houden,terwijl in het delen wat ik doe geen enkel verplichting meer kan voelen om te gaan sturen,dan alleen te schrijven wat ik wil, er geen plaatje op kan plakken,maar mijn zuiverheid van ervaren de mooiste drive zal blijven in al mijn vertellen  wat ik doe..
Anna.💚.

Intolerantie.

Ik weet zeker wat ik erken,ook zal beklijven in wie ik ben,en niets heeft te maken ,waarin een ander zegd wat het zou kunnen betekenen. Waarin wordt beweerd om goed te luisteren naar jezelf.Maar ik er steeds meer achter kom dat het ook kan worden gebruikt in de afzetting die het heeft,in het oordeel naar zoveel anderen .Niemand goed genoeg blijkt te zijn,maar zelf eigenlijk niet zou kunnen veranderen.Het schuilen achter een ding wat een ideologie zou moeten zijn,maar soms als ik echt kan luisteren naar wat er wordt gezegd, ik alleen kan ervaren in  de macht van spreken.Elk oordeel wat ik voel, doe ik een stapje naar achteren,slaak een diepe zucht,omdat ik zie hoe er in feite niets is veranderd,maar nog harder blijkt in al het oordeel wat ik kan ervaren.
De neiging ook heb om mij niet meer te herkennen,maar wel kan zien wat er is gebeurd middels mijn eigen schrijven.Het ook niet belangrijk meer vindt om te blijven duiden wat een ander zou moeten doen. Steeds meer begrijp waarom anderen dit niet willen,omdat de macht zo de aandacht vraagt,niemand goed genoeg is om een werkelijke vriendschap te blijven voelen.In het rad waarin men zit, ook door kan draaien, in alle beweringen die worden gezegd,in alle fustratie's die ik kan voelen als er wordt gesproken  over een  ideologie, wat een belichaming  zou moeten hebben.Over het welzijn van ieder mens nooit geen oordeel zou mogen hebben, maar stil te gaan staan wat er werkelijk is en niet gaan projecteren op een ander. Dan ook blijkt,dat ik blij ben dat de benadering die ik zelf hanteer ,al heel lang mijn eigen inborst is. en ook is gebleven.Veel heb meegenomen wat ikzelf vind, en niets met een intolerantie heeft te maken.Dit is, wat ik erover zeg,en mij  werkelijk ga focussen waarin mijn belichaming, vaak iets anders zegd en een hele andere benadering zal krijgen.Iedereen de ruimte laat, om zelf eens te gaan kijken wat goed voelt of niet.Er geen oordeel over zou kunnen hebben in alles wat ik vertel, waarin mijn schrijven zeker door zal gaan in de opening die ik altijd zal  blijven geven.
Anna.💚.

Soms.

In ieder afscheid wat het zou kunnen hebben, in feite een mooie opening blijkt, om door te pakken en nu ook begrijp, dat wanneer ik mij stil zou houden en in een hoekje kruip,mijzelf zou verstoppen ,mijzelf tekort zou doen.Maar als ik schrijf van alles naar voren weet te komen soms de aandacht vraagt,soms in een moment van delen ineens als een bezetenen mijn blad weer vol kan schrijven en kan zien en ervaren als ik het hardop aan mijzelf voorlees, dan in een mooie flow terrecht kan komen.Ineens wat duiven hoor koeren,en naar buiten kijk, met een verwondering die ik kan hebben hoe mijn dag begint.Hoe mijn kwaliteit van delen niets anders is om in dit moment te willen zijn.De routine die het krijgt, vanuit iedere handeling die ik zet, alleen kan komen wanneer ik besluit ,om mijn aandacht te geven wat er zich ontluikt.Soms is het een vraag die ik kan hebben,soms het inzicht wat het geeft,soms de verwondering van mijn vertellen,soms de klank die het krijgt en soms mijn tranen laat lopen omdat het mijn aandacht heeft gekregen.Soms de vergeten trauma's die alsnog hun plek op kunnen eisen,maar dan ineens iets zachters krijgt zodat ik het kan omarmen.Kan accepteren dat wat mij drijft, daar zoveel van kan leren en zoveel ruimte krijgt.Soms teveel kan worden en soms weer te weinig.Soms zo verfijnd dat het een bedreiging zou kunnen worden,dat wat ik kan ervaren terwijl ik schrijf,mij geheeld kan voelen en mijn kracht kan proeven in het zachter durven zijn.
Soms ik mij alleen kan voelen,soms ook zo blij, dat de invloed  van een ander ik daar geen last meer van heb.Soms geen enkele reden zou kunnen zijn om te willen schrijven,om te laten zien wat er kan gebeuren wanneer ik naar mijzelf schrijf.Wanneer mijn aandacht zo belangrijk blijkt te zijn,zo volkomen ontspannen, dat in elke rust die het krijgt, soms het gevoel kan hebben,dat wanneer mijn blad is vol geschreven,soms heel even mij zo goed kan voelen,zo voldaan en met een nieuwe energie mijn dag weet in te stappen, om te zien wat er kan gebeuren, waarin al mijn twijfels zijn weggenomen, en het soms niet meer bestaat.
Anna.💚.

Volgen van eigen raad.

Onder je maat te gaan zitten,jezelf naar beneden halen, om te ervaren dat wat het kan dienen om geheel zelfstandig mijn eigen raad op te volgen, die ik aan mijzelf kan geven,door te stellen in wat er nog kan komen.Wat zich laat zien dat in al het ontkiemen in het veld waarin sta, het geduld op kan brengen om te kunnen wachten in alles wat een verzachting nodig heeft.Het vergelijken met een ander,juist een dubbele boodschap heeft,dat in het erkennen wat ik weet,als een eigenschap die ik kan hebben, in het genoegen die het heeft, soms ineens weg kan vallen, door mij te vergelijken met de ander.Vaak ook heb gedacht in de flow van mijn schrijven dat ik niets anders kan, dan alleen te kijken wat ik zelf wil.
Geen vergelijking meer hoeft te hebben,geen enkele theorie ook vast zou kunnen stellen,dat in de voortgang die het heeft,alleen kan merken dat er geen verleden of een toekomst is.Geen uitgebreid ontvangen kan ontstaan,dan alleen te schrijven zoals het nu is.Geen vleugels meer kan spreiden over de woorden die ik zet,maar een kunnen volgen dat in mijn reeks van schrijven een diepere laag kan liggen en ik in dit moment naar voren schuif.Dat het falende gevoel een andere vorm zou kunnen krijgen. Niet mijn best nog hoeft te doen om mij een beter mens te voelen, maar te erkennen, dat wat mij dwars kan zitten, daar eens over schrijf. .Mijn zorgvuldigheid netjes naast mij neer zou kunnen leggen en alles weer een nieuw plekje krijgt.Dan ineens zo verdeeld kan voelen en mij afvraag in wat het scheeld, om te blijven proeven, dat wat ik deel naar mijzelf, blijf vertellen, dat het goed is om te doen,om het verschil te kunnen maken, dat in elk moment wanneer ik schrijf,mijzelf weer weet terug te vinden in de zachtheid die ik ken. Waarin alles wat overtollig bleek te zijn, de liefde weer kan voelen waarom ik schrijf en mijn eigen raad weet op te volgen,omdat ik mijzelf met niemand meer vergelijk.
Anna.💚.

Juiste voeding.

Om er bij stil te staan wat een juiste voeding zou kunnen geven en betekenen.Zit het in het eten of in de beweging die ik maak,of alleen maar te kijken om te horen wat een ander zegd,of alle herhalingen die in feite nergens toe leiden ,of stil te gaan zitten in een meditatie,waarin heel vaak mijn lijf aan kan geven dat ik een andere houding wil.Of is het een gerustelling  die ik wil voelen wanneer ik ga  slapen en dan toch mijn bed te willen verschuiven naar een andere plek.Of naar een  toneelstuk te gaan kijken in het masker die wordt gedragen, in het spelen van zichzelf.Of is de opwinding in het zoeken naar een liefde,die vaak onbeantwoordt blijft,of is het een dragen van een verantwoording om te denken dat daar de voeding in ligt.Of is het openen van het hart, in bijzijn van wat vrienden,waarin de voeding die het geeft, in het moment van delen, eigenlijk geen voeding heeft, maar het dunnen randje van respect.Niet meer is, dan de verschuiving die het heeft, dat mijn werkelijke voeding iets anders is.Niets met een ander heeft te maken,nietszeggende zinnen zou kunnen schrijven over de toevoegingen die het vaak heeft, in al het eten en luisteren naar anderen en dan geneigt zijn om het in te nemen zoals het hoort.Geen enkele zuiverheid het ook heeft, dan alleen te kunnen luisteren wat ik zeg naar mijzelf.Daar mijn voeding in is te vinden,in het contact  met mijzelf, in mijn schrijvend delen, die ook maakt dat het verpozen in de ontmoeting met mijzelf, daar mijn meeste voeding uit kan halen.Wanneer ik soms een dagje oversla,het gemis kan voelen in mijn blijvend proces,waar geen enkel leeftijd aan is verbonden,maar door te lopen met mijn taal, die door elke handeling is neergezet.Die mij de voeding heeft gegeven om nu duidelijk te weten dat het nodig hebben in wat ik schrijf,altijd iets moois kan creëren, in iedere ontmoeting die ik heb, en mij de juiste voeding weet te geven..
Anna.💚.

Stromend water.

Het nieuws wat het kan geven,waarin ik proef, hoe de simpelheid van schrijven, voldoet om te blijven ervaren, dat elke lijn die ik kan ontvouwen, mij veel meer zegd,dan elk ander belezen fenomeen,die niet zonder aandacht zou kunnen zijn. Zonder mij te richten in een afleiding die het geeft,waarin het bolwerk van vertellen iets anders geeft, wat ik al mijn gesprekken heb gezien.De verbazing die het geeft en in een verwondering kan zetten,de haast die ik had, nu in een rust kan brengen,om kan draaien naar wat er is,een zoom kan leggen wat teveel kan zijn,kan passen en meten, op mijn hurken ik mij aanpas aan het gezicht wat ik laat zien.Wat volkomen veel dichterbij is gekomen,veel meer zie dat als ik mij kleiner maak, op de hoogte van wat kinderen,dan de vraag ook stel,met zachte toon, in een mooie verbinding zou kunnen leggen, in het begrijpen naar elkaar. Dat als ik door zou breken ,als ik zou kunnen zien, dat wat is beschreven ook voor een ieder ander zou mogen dienen,in het toelaten hoe het voelt, om in de stroom te blijven zitten van zichzelf.
Alle veranderingen die ik heb toegelaten,alle gesprekken heb neergelegd,geen comfort zone hoeft te hebben,dan alleen te kunnen ervaren dat alles vanzelf blijft komen wat de aandacht vraagt.
Alle alarmen uit kan zetten,alle toeters en bellen stil laat staan,alle hinder die het kan hebben, gefilterd aan mij voorbij zie gaan,waarin mijn stilte haar eigen ruimte weet te vinden in het besef die dan komt.
Dat mijn schrijvend beleven ligt verankerd onder mijn huid,onder het blijven delen waarin ik mij uit,mijn creativiteit kan voelen,mij overgeef aan wat er kan komen en ik dat door kan geven op mijn blog.Dat mijn bijzonderheid van schrijven geen enkel leiding hoeft te hebben,dat in ieder blootleggen het ook zo voelt, zo zuiver als het water, mijn woorden door blijven stromen, wat ik kan laten zien.
Anna.💚.

Spoor.

Het  spoor waar ik uit deel, heeft alles te maken met alle aandacht die ik zou willen geven in mijn ontstaan.Van een begrip waarin ik de toegang heb kunnen vinden,waarin de motor kan blijven draaien,waarin de vernieuwing die ik blijf voelen, kan blijven ontstaan.Kan blijven komen, met tranen in mijn ogen, al gaandeweg opnieuw wil gaan kijken, hoe de aard van schrijven soms een dubbele bodem heeft.Bijna een orakel is geworden,een uitgebreid geheel, waarin mijn natuurlijkheid van schrijven een nieuw spoor kan zetten zoals het is.Waarin de erkenning naar mijzelf zich weet uit te drukken zoals het komt.Zoals een weven van een web,waarin ik mijn eigen aandacht wist te vangen,  hoe het kwam,dat na mijn elle lange schrijven, terug aan het komen ben in mijn zuiverheid van delen.In het kunnen omschrijven en ook deel dat in elk moment mijzelf over kan halen, om het web wat ik heb gespannen, nu wat ontspannen  open te gaan staan. Om het nieuwe spoor waar ik op sta,mij niet meer zou kunnen hinderen om gewoon weer verder te gaan.
Het symbool wat ik aan kan geven,het signaal wat het krijgt,laat ik nu ontstijgen in mijn taal.Waar het mos op de daken los kunnen weken, vanaf het moment, dat mijn verhouding naar mijzelf nu is open geslagen en wordt gezien, dat een ijdele hoop weg kan vloeien naar weer een ander begin.Het niet vertellen zoals het is, zou mijn ruimte kunnen beperken in wat ik schrijf.Dat alles in één verademing zou kunnen zetten ,waarin ieder gebeuren ook weer anders blijkt te zijn.
De vertering die het kan hebben,langzaam zich ontdoet van alle vage herinneringen  die ik heb gehad.Die ik heb laten zien in een orde van mijn dag,in het overkomen, dat al mijn schrijven mij verder heeft gebracht,dan de erkenning te gaan zoeken in al wat duid,dat de taal die ik gebruik,mij doet ontwaken naar mijzelf.Het is goed,lieve Anna,het is goed om te weten dat mijn kwetsbaar voelen,juist daar mijn kracht in kan bewegen,mijn volledigheid van schrijven, alleen kan dienen waarin ik weet dat mijn zelfredzaamheid op een ander spoor kan zetten en straks als alles weer wat is beklijft.De tijd kan gaan nemen om eens te gaan kijken wat mij werkelijk voed.
Anna.💚.

Na beschouwing.

In het eigenlijke ontvouwen,waar het blad wat ik in mijn handen hou, ook los kan laten,om te zien dat de bevrijding die het kan geven soms  voorbij wordt gelopen, in wat het kan doen om niet meer in de stroom van een ander te willen zitten.Waarin wordt vergeten dat als ik naar mijzelf schrijft, in feite alles zou kunnen weten.
Het is mijn inborst die ik blijf delen,geen enkele techniek nodig hoeft te hebben om te schrijven zoals ik doe.Zoals ik kan laten zien,dat er zo weinig voor nodig is, zo veel omvattend iets anders kan laten zien en weten.Een verborgen talent te hebben dat veel te lang heeft liggen sluimeren in het bewustzijn die ik heb.Ik kan schrijven over bomen,over een reiger die heel lang stil kan staan.De vochtigheid weet te voelen als ik in de regen heb gelopen, een nabeschouwing zou kunnen geven in hoe het kan gaan om vanuit mijn niveau iets terug kan geven aan de maatschappij.Waarin ik op geen enkel antwoordt hoeft te wachten in de tijd die ik neem,geen blazoen meer hoeft te geven dan alleen te delen wat ik ken.Mijn eigen afwisseling kan voelen en ook kan zien dat mijn eigenschappen die ik heb,weet te  koesteren,zoals ik een bloem kan bewonderen,niets meer overschat, dat in het eigenlijke delen, genoeg is voor mijzelf.
Door mij open te stellen naar de echte wereld om mij heen,waarin de flarden van wat ik deel, zo compleet is geworden.Zoals ik de zee ervaar,de opkomende zon,de verliefde stellen zo bijzonder blijkt te zijn,waarin ieder hart zou kunnen verdrinken.Waarin de handen in elkaar worden gelegd,de troost zou kunnen geven,de liefde zou kunnen betrekken in wat het geeft om te voelen, dat alles wat leeft tot een mooi geheel zou kunnen komen.Tot het zijn in dit moment en geen enkel onderscheid zou kunnen maken, wie ervoor mij staat.Dat wil zeggen, dat ik begrijp, in het menselijk willen zijn, in het lezen van mijzelf, maar ook van de ander,geen enkel oordeel plaats zou kunnen vinden, dan alleen te ervaren wat het zou kunnen brengen in het contact die er wordt gemaakt.Alle plaatjes die er  zou kunnen zijn, weg te kunnen halen of te acpteren, dat iedereen ook anders is.Waarin alleen het menselijke zijn, in het contact,zo natuurlijk mogelijk zou kunnen worden. in de nabeschouwing die ik nu vertel.
Anna.💗.

Jezelf zijn.

Als ik spreek over het ervaren van mijzelf,hoe ik kan kijken om  werkelijk te kunnen lezen wat ik naar mijzelf schrijf . Nu zou kunnen delen via mijn ervaren, wat ik in het lezen van de ander kan laten zien.Wat het mij heeft gebracht in al mijn delen,op een simpele manier voort is gaan vloeien, zoals mijn taal dat wil,met de ervaringen die ik kan hebben. Op mijn eigen manier zou kunnen delen,zou kunnen voelen in wat het geeft in mijn zachte handeling van leiden en dat ook deel.Iets terug zou kan geven wat ik heb geleend,waarin mijn kwaliteit van delen zich nu om heeft gedraaid naar het heden en ik daar wakker van heb gelegen,waarin de helderheid van delen zich naar buiten keert.Zich laat zien hoe mijn extase terwijl ik schrijf, de aandacht vraagt  om verder te kunnen kijken,verder dan ik dacht te zijn,verder te gaan ontdekken wat deze extase kan betekenen in het vertellen hoe het kan zijn. Om mij iedere keer zo te mogen voelen,zo helder door ieder glas kan kijken,zo eenvoudig het zou kunnen zijn als ik mijn gave die ik heb, te mogen gebruiken op mijn eigen manier.
En steeds meer ben gaan begrijpen dat wat ik heb ondervonden de mooie ruimte heb durven nemen,het plezier wat ik voelde,het verwerken van oude trauma's,in een leegstand kwam te staan,geen hopeloosheid meer te hoeven voelen,maar te schrijven netzolang ,tot een deur word geopend om mijzelf te gaan lezen,te laten zien hoe ik dat heb gedaan.Maar er nu een andere tijd is gekomen, dat mijn delen wat ik heb gedaan een juiste vorm heeft gekregen in al mijn ontstaan,en terug ben gekomen op eigen terrein,waar ik kan spreken als een Sjamaan, die alleen kan duiden waarin de stilte heel belangrijk blijkt te zijn, om te gaan voelen en te ervaren wat het verteld, om ieder op weg te kunnen helpen,geen enkele dwang bepaald,dan stil te kunnen zitten in wat er gebeurd.Het willen ervaren het belangijkste blijft,dat in het lezen terwijl ik schrijf, op deze manier iets door zou kunnen geven in het begrijpen van jezelf.
De extase die ik voel, komt door mijn duidelijker kunnen wezen naar mijzelf,door gewoon te doen wat er nu naar voren komt.Door te laten zien dat een mogeljkheid van schrijven mij zo heeft laten zien dat ik eindelijk de reden ben gaan begrijpen,waarom ik zoveel heb geschreven.Ik mag hiermee wat doen, en hoef niet meer te zoeken naar de bodem van beleven, maar te geven wat een ander nodig mocht hebben, in het beschrijvend lezen wat ik nu aan iedereen vertel.Het voelt als een nieuw ervaren van een zuiver kunnen zijn,waarin geen enkel einde dit zou kunnen benaderen om werkelijk mijzelf te kunnen zijn.Waarin de gave die ik heb naar voren blijft komen, naar mij wijst in al mijn delen dat de prijs die andere vragen aan mij niet is besteed. Omdat ik mij toevallig zo heb ontwikkeld in wat ik kan ervaren,waarin ik mijn jeugdtrauma's heb omgebogen in wat het kan zijn, om te kunnen blijven ervaren in alles wat ik beschrijf en nu zou kunnen gebruiken naar de ander.
Ook al zou er niets van komen en niemand reageerd,dan nog zal ik blijven bij wat ik heb ontdekt in mijn schrijvend beleven.Misschien wel het belangrijkste om te zeggen dat mijn ervaren die ik heb ,zal blijven koesteren naar mijzelf,zal blijven omarmen in elk moment.Dat in alles wat wordt beschreven niets heeft bepaald ,om te zien, dat het mijn eigen logica is geworden ,mijn eigen terrein waarin ik iedereen uit kan nodigen om zichzelf te willen zijn.
Anna.💗.

Erkenning

Het blad wat ligt te ritselen,mijn oren gespits in het eigen maken van een kunnen kijken, hoe mijn schrijven alles heeft uitgelegd.Met het vermogen die ik heb geproeft, heb opgezogen om de erkenning te blijven voelen in alles wat ik vertel.Mij bewust ben geworden dat het altijd een uitdaging zal blijven, om te vertellen wie ik ben,om ook te zien dat een erkenning altijd met een speciale buiging wordt  gevoeld, om een erkenning te blijven voelen,te blijven zien dat als ik niet gezien wordt door een ander,daar mijn onrust zou kunnen gaan liggen.Vanuit in een onbewaakt moment, ik mij bewust ben geworden dat de erkenning die ik wilde nu heb verteld, zoals ik graag had willen voelen in al mijn delen wat ik heb gedaan.
Uiteindelijk nooit uitgesproken raak,waar ik het blad wat ik hoor ritselen over is gaan naar niet alleen de stilte,maar het inzicht wat ik krijg,dat de aandacht die het in feite nooit  echt heb gekregen, nu wordt doordrongen van het feit,dat het op een erkenning lijkt.Al die tijd ook heb gedacht dat ik dat aan mijzelf kon geven,en heb dat ook gedaan,maar in een flits van een seconde ineens kon voelen dat in al mijn ontstaan, de erkenning wilde voelen om door te kunnen gaan.Om te laten zien dat elke mogelijkheid die ik heb benut, om te schrijven en te delen, om te laten zien wat ik in feite nodig had om de erkenning te voelen dat het er gewoon mag zijn.Dat in alles wat is beschreven aan de hele wereld wilde laten zien,maar door het moment van een beseffen, ik nu ook voel dat het alleen maar een nabeschouwing zou kunnen blijven,misschien het blijven herhalen wat ik in feite niet meer voel,maar toe te durven laten,dat wat ik doe in een ander spoor zou kunnen zetten.Waarin alleen de glorie is te zien,waar mijn einde wat ik voel, altijd weer een nieuw begin blijkt te hebben en de erkenning die ik wilde ervaren,nu bijmijzelf heb neergelegd.
Anna.💚.

Gezien worden.

Vergezeld in elke beweging,die veelvuldig vraagt, om geen enkel doel te hebben,maar uit kan dragen in hoe het voelt om te willen bewegen in wat het doet,wat een schoonheid kan betekenen in de zegen die het  heeft.Mij zo verwarmd en zoveel geeft,dat daar mijn genoegen in wat ik deel, zoveel kan wezen in hoe het scheelt, dat mijn schrijven mij inspireerde om thuis te komen bij mijzelf.In allerlei andere pogingingen die ik heb gedaan,mij niet kan geven wat het schrijven met mij heeft gedaan.Het is alsof ik wordt gedreven in mijn taal,alsof iedere letter die ik zet, mij voorbereid voor het volgend moment.Het is mijn echte vriend geworden,waarin ik ben verwend,en geschikt blijkt te zijn om in het vertellen,een schilderij te kunnen maken,zoals ik schrijf.Ik drijf wat naar het midden, waarin ik sta en mij bewust ben geworden dat mijn taal die ik benut, als een tekening kan voelen,een achtergrond kan maken,waarin de voorgrond verdwijnt.Wat kleur kan geven van een boom van welk natuurstuk ook.Het in feite zo bijzonder is geworden, dat als ik schrijf,vaak kan voelen alsof ik schilder op een doek.Mijzelf mee kan nemen naar een rivier,dat op kan tekenen zoals ik schrijf,en mij bewust ben geworden, dat het talent die ik heb in de taal die ik gebruik, mijzelf daarin heb geholpen en ook merk dat ik dat ook aan een ander zou kunnen geven.Het is een manier van een communicatie die ik voel, dat als er iemand voor mij zou zitten,ik zou kunnen beschrijven hoe het voelt om al schrijvend iemand te ervaren.Om te delen in wat er komt,ik altijd zou kunnen luisteren terwijl ik schrijf in het moment van iedere ontmoeting.Zo grappig dat ik dit schrijf, omdat ik kan voelen dat mijn taal die mij verrijkt, eigenlijk ook andere hierin zou kunnen dienen.Zou kunnen beschrijven wat ik al jaren doe, nu gericht naar buiten en mijn taal mij dwingt om dit te mogen gebruiken in de simpelheid van woorden.Daar de afstand in kan houden naar de ander en toch kan geven in wat er komt.Mijn drive die ik blijf voelen laat nu iets anders zien,iets wat precies zou kunnen passen, wat in feite met mijn taal en schrijven zou kunnen doen.Vaak als ik schrijf kom ik in een extase, bijna zoals een trans kan doen,zoals een oude Sjamaan, die alleen op gevoel kan duiden, zonder echt te spreken, maar via een stille communicatie kan blijven handelen en ik daarom ook zoveel schrijf.Zoveel heb kunnen vertellen maar nu ineens begrijp dat ik mijn taal kan gebruiken voor een doel, om mensen te kunnen begeleiden terwijl ik schrijf.Dit komt naar boven terwijl ik schrijf en zal het posten met een hart zo blij, dat ik mijn nieuwe weg hierin zou kunnen vinden en het mij zeker bevrijd om dit te vertellen en om te zien, dat hier mijn talent van schrijvend beleven in wordt gezien.
Anna.💗.

Trilling.

De trilling die ik voel in het duwtje wat het krijgt, waar het besproken  kan worden en neer gelegd, dat de sleutel die ik heb, nog steeds vast blijf houden en kan stoppen in mijn zak of te laten gaan  in de beweging die ik maak en mij in een realiteit kan zetten.
Ik dobber wat in mijn schrijven en voel het volgend beeld.Het beeld wat besproken moet blijven.Geen enkel aanwijzing kan geven wat een bevestiging zou kunen zijn.Ik zou het willen doorgronden,willen voelen en ruiken,willen staan in al mijn ontluiken  zoals ik schrijf. Kan blijven beleven en dan wil delen naar mijzelf.De toewijding die ik heb, valt op te delen in wat ik zeg en schrijf.
Het besproken zo onvoorwaarlijk kan zijn,zo is binnen gekomen en niet de aandacht heeft gehad,niet kan laten blijken hoe het voelt om zelf te gaan ontdekken wat  voed of niet.Het kunnen bespreken en altijd kan laten zien,hoe de binnenkant naar buiten is gericht , om gericht te willen zijn,om de mogelijkheid van het alleen ervaren soms een ommezwaai  krijgt.Mijn lieve schat steeds meer de aandacht krijgt en in feite genoeg  heeft te vertellen. Naar het schijnt er soms wat andere dagen zijn. Waarin ik weet, als er vogels boven de kale bomen verschijnen en op zoek zijn naar wat voedsel.Als ik zie hoe groen het mos op mijn pad is gaan groeien en ik voorzichtig kan kijken welke stap ik nu weer kan nemen.Over stranden zou kunnen schrijven, omdat daar een verlangen inzit.Over de wereld kan kijken en mij in een ander trilling zet,alleszins het beter kan zijn en worden als ik zie wat ik laatst heb geschreven,dat in de macht van vertellen in de kennis die ik heb, mij ook verdeeld kan voelen.Dat het in feite niets uitmaakt wat ik schrijf ,maar het naar een hoger plan wil brengen  en dan mijn oude trilling weg kan halen, neer kan zetten op een plek, dat als ik een een backup nodig mocht hebben, mij altijd terug kan trekken in wat het is geweest.

De verfrissing.

Het heeft ook veel  te lang geduurd, dat het besef waarin ik ben gekomen, zich zo heeft verrijkt,zich zo bloot heeft kunnen leggen, in het wijzen naar mijzelf.In de voeding die het heeft, wat heel veel tijd heeft genomen om te zijn in dit moment. In de vlucht die het heeft gekregen,mijn ijverigheid nu een andere instelling heeft.Niet meer kijk zoals voorheen,maar in het gewone wat ik deel.Dat welke vlucht ik ook neem,alleen mijzelf weet mee te nemen in een totaliteit van mijn schrijven.Geen compromissen hoeft te sluiten,geen bewijs hoeft te leveren in de duur van mijn schrijven.Maar steevast mijn adem gebruik in mijn zachte voelen. Soms een zenuw bloot kan leggen,soms een grens bereikt, waar de spoeling zo dun kan zijn, dat het niets meer is dan een zorgvuldig delen in elk moment een eigen oorsprong heeft.Een verfrissing weet te geven dat als ik zeg om anders te willen delen, voorbij ben gegaan in het besluit wat ik had genomen om afstand te gaan nemen in de dingen waar ik eerst voor stond.Ik wil niet meer worden herinnerd aan een tijd waarin ik geloofde dat het zo was.Heb nu mijn eigen deel gevonden om nog eens te kijken of het wel past in mijn eigen realiteit.Mijn schrijven altijd zo zal blijven in het ontvouwen van elk moment.Waar de waarde die ik nu toe weet te kennen aan mijzelf . Waarin een ander ervaren naast mij neer heb gelegd.Omdat ik nu wel weet dat een bescheiden zijn niet veel meer vraagt, dan open te staan in wat er altijd nog kan gebeuren.Geenzins nog heeft te maken met een oude stroom die ik heb verlaten,en in het nieuwe kom.Die mij alleen maar laat zien dat mijn kracht van delen ook heeft beslist om niet meer om te kijken,om niet meer te hoeven schikken naar een macht die ik voelde.Van een wedijver waarin ik veel te alleen heb gestaan,waarin ik wat dingen had overgenomen om een ander te behagen.Maar nu ik mij heb losgeweekt dat in alles wat er nu komt, geen enkel beter weten in kan ontstaan.Dan alleen de zuiverheid van voelen van mijn verfrissend schrijvend beleven en daar alles in kan ontstaan.Geen wet van gehoorzaamheid laat bewegen,maar werkelijk te zijn in dit moment.Met de troost die het kan geven wanneer ik vertel, dat het onderdompelen in  mijn ware zijn zich altijd laat zien. In de vloed waarin ik ben gaan staan en geen afscheiding meer voel van mijzelf.  Mijn talenten nu gebruik in wat er kan gebeuren, als ik zonder reden alles neer kan zetten zoals het komt.Zoals het wil ontstaan,geen uitleg meer nodig heeft, dat in elk weten,heel veel maskers heb afgedaan,heb kunnen zien dat wat ik nu doe, door mijn schrijven, mijzelf  heb ontmoet,en soms ook het gevoel kan hebben dat het veel te lang heeft geduurd, om te kunnen zeggen,in het beschrijven  wat ik deel,echt alleen met mij heeft te maken en is gebogen naar een zuivere hand,die weet te geven, door het ontvangen in alles wat er kan onstaan.
Anna.💗.

Macht van spreken

Ik ben zo blij dat ik niet bij machte was, om niet mee te gaan naar de machteloosheid  die ik zie.Wat alleen  met macht heeft te maken,met een  kritiek die is vast gelopen, naar een  mening van altijd weer een ander.Alleen maar onrust weet te zaaien en de angst steeds groter wordt om iets te durven zeggen.Wat macht kan doen en heel veel in de schaduw weet te zetten,een gelijk willen halen en wil hebben.Andere kleiner kunnen maken en dan verbaasd kan blijven dat in feite niemand naar macht wilt luisteren.Het gaat niet om wat er wordt gezegd,maar  te durven beweren, dat wat er wordt gezegd, alles wil overtroeven ,alles een wending geeft om macht te willen hebben.Om de ander neer te halen,en te keren waarin men denkt een ander iets te kunnen leren.Om dan te blijven  zien ,hoe de waan van vertellen mij heeft laten zien,wat mijn eigen werkelijkheid is geworden.Niet open stond voor politiek, omdat ik weet dat het altijd met een macht heeft te maken.Maar door mijn goedheid naar de ander, ik het veel te lang heb aangehoord,en zelfs ging geloven dat wat er werd verteld,altijd achteraf  vaak overstuur, mijn eigen leven heb moeten gaan  omarmen. Waarin ik zag hoe de macht met iedereen mee kan lopen.Macht is een slang die zich in het gif uit weet te spuwen.In het uitgesproken weten dat mijn gevoeligheid mij heeft laten zien,dat ik uitendelijk op tijd ben vertrokken vanuit het alleen maar te luisteren in wat een ander zegd.En zo blij ben dat ik neutraal ben gebleven, in alle aspecten die ik nu zie,dat door mijn zelfvertrouwen naar mijzelf geen macht hoeft te hebben over een ander.Macht is een donkere wolk,die soms te lang kan blijven hangen,die geen regen geeft,maar altijd het onweer laat zien, in de bliksem die wordt gezet en geen lichtheid kan bevatten.
Geen empathie te kunnen hebben naar andere, maar alleen maar verontwaardigd te kunnen zijn. Heel langzaam ben gaan begrijpen dat wat ik heb te geven, alleen voor liefde- volle mensen zal zijn.Niet op mijn tenen hoeft te lopen in het behagen naar de ander.Maar door een macht, alles kan worden verbroken en uiteindelijk daardoor veel gelukkiger wordt. Waarin geen enkele macht  een betekenis  kan krijgen en nog  heeft.Macht is een pijl die precies de kant kan raken,om stiller te willen zijn,om te gaan zien wat er zich ontvouwd zonder enkele reden.Om te voelen dat iedereen belangrijk is,elkander nodig hebben,elkander de ruimte te kunnen geven. Met geen enkel reden boven andere te willen staan,geen voorkeur hoeft te hebben,maar gewoon mens te durven zijn.Geen enkel macht mij zou kunnen wijzen naar wat ik zou moeten doen.Zou moeten kiezen voor een partij, die vaak een genoegen wil scheppen om hart van stapel te willen lopen ,alles opzij te drukken,niets wil voelen wat er echt gebeurd.Waarom je kiest en kan gaan staan in een groep waar je eigenlijk niet bij wil horen.Wat is er gebeurd in die tussentijd van vrede,van het menselijk kunnen zijn,van elkaar de hand te schudden zonder achterdochtig te hoeven wezen, maar alleen jezelf te durven zijn.Wat is er gebeurd met al die offers die de mensen hebben moeten brengen, omdat de macht steeds sprak.Geen enkele lering hebben kunnen trekken, wat macht kan doen,waar de wereld waarin wij leven uit zoveel macht bestaat.Zoveel oordelen naar elkaar ,zonder spijt of met geen enkele wroeging dit ook maar door blijft ettteren, in elk onstaan,wat niet meer is terug te draaien,verblind kan raken om dan te zien, dat het menselijk aspect nog meer blijft verborgen. Hoe het kan zijn, om dicht bij mijzelf te blijven, dan alleen mijn aandacht te schenken, waar geen enkele macht in kan ontstaan.
Anna.💗.

Geheel natuurlijk.

Het heeft geen idiologie,het heeft geen staart of een kop,het zit niet tussen mijn oren, in het staren naar het niets .Maar te kunnen genieten zoals het komt en een mooie uitleg  aan mijzelf weet te vertellen, wat er in ieder moment gebeurd. Wat het krijgt dat in zoveel ontluiken,in het vinden van mijzelf,alles is opgelost in wat ik dacht te moeten vinden.Alles wat naar voren is gekomen, geen enkele reden nog kan zijn, om mij in te houden wat mij verblijdt,wat ik naar alle waarschijnlijkheid blijf ervaren, dat als ik over een verlichting schrijf iets terug kan geven aan mijn eigen natuurlijkheid.Iedere klank om wordt gezet,om wordt gebogen naar de juiste kant, waar het veredelen in mijn taal als een gouden gloed kan worden ervaren.Zoals het gemak die ik dan voel,de rust vanuit een kalmte in het samensmelten met mijzelf, om los te kunnen komen en niets meer denk,dan alleen te zitten in de handeling die ik zet.
Geen enkele verrijking mij meer kan vertellen zoals ik dat steeds heb gedaan. In alle veranderingen die ik dacht te voelen,geen verandering bleek te zijn,maar de ware ontmoeting in wat het kan zijn,om mijn eigen schoonheid te blijven omarmen.Te blijven zien dat de blik die ik kan geven,mijn zuiverheid in delen, geen verzinsel is ,maar het overkomen in elk moment.Dat het voor mij niets meer uit maakt wat ik schrijf,omdat de lading van vroeger duidelijk is weggehaald,weg gedragen naar een weten, dat als ik zou blijven hangen in wat er toen is gebeurd,ik nooit dit zou kunnen schrijven,nooit zou kunnen voelen wat een verlichting zou kunnen zijn.Daar hoef ik niet voor op een berg te zitten,mij terug te trekken in een stilte,maar gewoon te schrijven zoals het komt.Te durven voelen  wat ik zeg en laat zien, dat de vleugels die ik dacht te hebben, af geworpen zijn,en ze te bedanken voor al het ontstijgen wat ik heb gedaan.Te gaan zien hoe geheel natuurlijk mijn schrijven kan ontstaan.Geen enkele idiologie aan kan hangen,geen wijzen naar een ander,maar mijn handen op mijn hart  kan leggen.Te beloven dat wat ik schrijf, alleen voor mij mijn eigen waarde zal houden,zal benoemen in het nemen van mijn tijd,niet meer de afscheiding kan voelen naar mijzelf.Maar de fijne ontmoetingen, die ik via mijn schrijven kan blijven ervaren en ik daar geheel natuurlijk in kan zijn.
Anna.💗.

Toelaatbaarheid.

Het zijn mijn woorden die ik beschrijf,in de toelaatbaarheid van wat er in al al mijn handelen naar voren komt .Vanuit een ervaren nochtans de schoonheid van een stilte, alles in een verandering zet,alles laat zien,dat in iedere moment de zegen kan blijven voelen wat ik aan mijzelf vertel.En voor het eerst eens schrijf wat ik kan ervaren over een verlichting.Over het bereik die ik nu kan delen,zonder dat ik een schaamte voel of een uitstotend effect,of een fantasie in wat ik zou kunnen verzinnen.Maar mij alleen maar overgeef in wat er komt,  geen stile meer is,maar een verlichting in al mijn delen.Wat heeft liggen wachten in mijn kern van zijn,wat eindelijk naar buiten komt en mijn drive is geworden om zo te kunnen schrijven in het overgeven naar mijzelf.
Een ander woord niet kan vinden,een aspect dat wat ik deel,mijn eigen waarde heeft gekregen.Mijn inziens nu heb verkregen door de volharding in mijn schrijven en nu dit kan laten zien.Waarin de zachte omarming die ik weet te voelen en te delen zo bijzonder blijft,dat ik in geen enkel boek heb terug kunnen vinden,in geen enkel spreuk het mij raakte,maar nu ik weet dat ik dat ben, die dit kan schrijven,zonder  een  invloed van buitenaf.Maar juist door het keren naar binnen,naar mijn hart en kern,daar waar ik iets vindt, wat ik was verloren.Geen enkele identiteit er is aan verbonden,geen enkele poging die ik heb gedaan,door het juiste te laten groeien ,om dan te voelen,dat wanneer ik mij overgeef aan mijn taal,ik dan pas kan voelen wat het doet en mij heeft gebracht naar de kern waar ik nu uit leef en schrijf.Te weten dat mijn dankbaarheid in al wat ik heb ondervonden, mij rijper heeft gemaakt. In het ontwapenende vermogen,door het te laten ontstaan.Dat wanneer ik voel dat er  een extra inzicht is gekomen, mij zo compleet kan voelen in alles wat ik zeg.Geen vleugels meer hoeft te hebben,maar te landen in wat ik schrijf , genoeg zal zijn om over een verlichting te blijven schrijven.
Anna.💗.

Persoonlijk nemen.

In het thuis komen bij mijzelf,de winst behaald van durven reageren, hoe mijn gevoeligheid die ik heb, mij weet te leren,wat ik altijd persoonlijk nam, nu om kan zetten en terug kan geven,alsof de vlaag om goed te willen doen, nu naar mijzelf blijf richten.Iets doorbreken wat ik altijd heb gedaan,nu als eigen bescherming neer kan zetten,als een vogel op kan vliegen om weer naar een ander plekje te gaan.
De belangrijkheid die ik er steeds van heb gemaakt,als een vloeistof voor mij uit kan lopen en kan zeggen,waarin ik soms tijd nodig heb om te beseffen, wat mijn inborst blijkt te zijn. Geen enkel ander mogelijkheid kan bieden,dan te accepteren dat mijn eigen logica waar in ik ben, weinige het nog willen ervaren. Steeds meer ben gaan begrijpen dat mijn wereld waarin ik leef, zo uitgestrekt en heel bijzonder blijkt te zijn.Eigenlijk de hele tijd verteld dat de moeite die ik neem, in het kunnen ontspannen,in een deel,waar ik  thuis kan komen en brengen in wie ik ben zoals ik schrijf. Het niet persoonlijk nemen waarin de rust zich keert,waarin ik leer om afstand te nemen zodra ik voel, dat een ander het niet waardeerd.Het is de stap die ik kan zetten in het gunnen naar mijzelf,dat het terugtrekken van de ander, meer iets zegd om beschermd te blijven,om niet te trappen in de triggers die mij nooit hebben gediend.Dan alleen te weten,dat de spiegel die ik kan zijn ,soms voor andere teveel kan worden.Te ingewikkeld,te serieus,te lief en te ondeugend,te weinig in wat het scheelt dat in mijn schrijven zoals ik ben, steeds naar voren schuif zoals het komt.Geen dwaling meer laat zien,dan het vermogen om te laten weten, wat mijn bewegingen in mijn schrijven zal zijn.
De lieve lieverd die ik ben, zo blij kan zijn met mijzelf,zo open en eerlijk kan vertellen, dat een persoonlijk nemen, meer kan schaden, dan te ervaren in het goed doen naar de ander.
Anna.💗.

Zaaien.

In het delen van wat zaden,in het telen op het veld, wat nu omgeploegd kan worden in alles wat er is verteld.In de vaardigheid die ik heb,zo voorzichtig mogenlijk in mijn handen hou,waarin het in ieder gaatje die ik maak, mijn zaadje weet leggen,met een zorgvuldigheid, dat in elke overeenkomst die ik kan maken, voort is gevloeid wat ik moeilijk vond om los te laten. Om in te zien dat mijn wijsheid in spreken in het spelen met mijn taal, hoe het zou kunnen wezen dat ieder zaadje die ik heb gelegd, een bedoeling heeft gekregen.Om te gaan ervaren dat het recht wat ik dacht te hebben nu voor zichzelf ook spreekt.Voor zichzelf is gaan staan en wie het echt wil weten met zichzelf verder zou kunnen gaan.Niets houdt mij nog tegen,niets is teveel in wat er is verkregen, door het geheel te laten verfijnen,waarin de tijd die ik heb genomen, mij alleen maar heeft geholpen en verrijkt in het welzijn van mijn schrijven.Waarin mijn spreken, wat intiemer blijft in de weerkaatsing van verblijven.Waar niemand mij een rozentuin heeft beloofd,maar door te laten schijnen, dat het veld waarin ik sta, nu kan ervaren, dat ieder zaadje die ik had, in de omgeploegde grond neer kan leggen,om dan te wachten met het geduld, die zoveel schoonheid heeft weer gegeven,zoveel heeft laten zien ,dat in mijn delen mijn fundament is geworden.Mijn aanwezigheid nergens in onder kan worden gedompeld, dan te blijven staan, om te zien of de zaadjes die ik heb gepoot uit willen komen.Dat het ontkiemen van deze tijd een prachtige vrucht zou kunnen geven.Een mooi weerzien van een tijd waar het helen de aandacht vroeg,waar de afstand die ik voelde, alleen met mij te maken had.Om te kunnen zien, dat wat ik zaai voor waarschijnlijk een toekomst is bedoeld,waar de nieuwe generatie profijt van zou kunnen hebben.Om de regie in eigen handen te nemen,om te weten waar het om gaat,dan alleen jezelf belangrijk te durven maken in het blijven ervaren wat je zegd.Geen enkele deur  hoeft dicht te houden,maar open te zetten voor diegeen, die ook bereid is om op deze manier te kunnen delen in het ervaren wat je zegd.In het kunnen luisteren met je hart,en te kunnen spreken met de stem die je hoort,dan vanzelfsprekend in het zaadje wat ik heb gelegd kan worden begrepen zoals het komt.
Anna.💗.

Sprekend hart.

Zo fijn om te kunnen zeggen dat ik schrijf vanuit mijn hart,vanuit deze ruimte mij is gegund, om in de zachte omarming die mij vult, een eigen leven die het geeft, eindelijk nu kan zien in de gave die mij diend, zo vrij kan voelen, in het verstaan van het gemoed die ik kan hebben. Voor mij blijft bestaan, dat er in geen enkel moment in het schrijven naar mijzelf mij zou kunnen bedriegen.Waar de oude doorns zijn weggehaald,waar mijn opgedrogen tranen nu is omgezet zoals het werkelijk is.Geen angst meer te voelen,die in oude pijn om zou kunnen slaan,die mij meerdermalen heeft laten zien, dat iedere traan die ik heb gelaten, mij heeft laten groeien in wie ik nu werkelijk ben.
Geen enkel tafreel teveel kan worden,maar te ervaren dat wat ik schrijf, mijn hart kan raken,in het grootste wat ik heb.Waarin het spreken vanuit het hart mij veel meer kan brengen,naar het gevoel wat ik uit. Mijn hart zo groot is geworden als ik durf te kijken naar mijzelf.Te delen vanuit mijn hart geeft mij de boost van ervaren,nu ik weet dat  mijn hart ook spreken kan.Te spreken met een zachte toon die blijft fibreren in mijn lijf.Zoals een mooie klank die het kan hebben als ik kan luisteren naar mijn hart.Als de rest van mijn leven waarin ik kan geven wat ik heb, waarin het hart wat ik kan hebben ook kan gaan delen met een ander.Ik vraag er niets voor terug en heb ook geen eisen,dan alleen te vragen om naar eigen hart te luisteren.
Het wonder wat dan geschied, om vanuit eigen hart te spreken,zich verder spreidt in al wat er wordt gegeven.Het hart de kern is van durven voelen, dat het ervaren wat het krijgt, iets kan laten groeien en van mens tot mens kan zijn.Van hart tot hart te spreken is de vorm die ik zocht en nu werkelijk is verkregen.Dat als ik schrijf of spreek, mijn hart de ingang blijft om dit te kunnen delen....
Anna.💗.

De vorm.

In de verzadiging die het zou kunnen hebben,  door een gevoel te kunnen delen  op iets wat misschien op wachten lijkt.Waarin de kou mij binnenhoud,waar ik niet kan weten wat er morgen komt, in wat zich nu kan ontvouwen.Daar waar mijn armen lichter worden ,mijn hoofd naar voren buig , dan in de ontmoeting naar mijzelf, mij kan verwonderen, hoe de wind stil is gaan liggen, de zon verborgen blijft.De kou haar milde winter blijft ontvouwen,waarin iedere ochtend alle witte takken, door de bevriezing een mooie vorm ook krijgt en aangeeft dat geen enkele vorm hetzelfde blijft,zodat de juiste verandering kan blijven vertellen wat mij bezighoudt.In het gegeven wat ik zeg is op te delen in zoveel stuken.Want het beste wat ik kan, is om te ervaren in mijn sprekend schrijven en mij verder trekt naar open ruimtes,daar waar ik kan zijn,wanneer ik mijn zachte kant ook toe kan laten en ik dan heel anders schrijf.
Dan kom ik bij de kern die een vorm wil laten zien, dat de mildheid van schrijven iets anders kan laten ontluiken.Mij beweeg zoals  vlinders zich laten zien.Waar mijn zachtheid neer kan dalen in wat ik aan mijzelf dan geef.Het voelt als  een zijdezachte vorm, die ik in mijn handen hou,die de bewegingen kunnen maken naar mijn hart. In het sprekend vertalen,dat wat ik onderhoud, zomaar weg zou kunnen geven aan een vreemde die dit leest. Ondertussen ik wel weet dat het doel wat ik had, nu is veranderd in één enkel gebaar, om te willen vertellen hoe een verfijnig in een mooie vorm neer zou kunnen zetten.De juiste vorm te kunnen geven,zodat iedereen begrijpt, dat wat er kan ontstaan in een mooi moment van schrijven.  Mijn  energie kan worden ontvangen, zoals  in het geven kan laten zien.Geen terugweg is te vinden, geen onverlaat gedoe ,maar te laten ervaren wanneer ik het terug lees, het altijd iets met mij kan doen.
De vorm die ik neer kan zetten, vraagt in feite niets,dan alleen te laten ontluiken in alles wat bevroren is geweest.Te laten ontdooien zodat de vorm die ik breng, voor mijzelf is te begrijpen.waarin de waarde die ik lees mij nog verder zal brengen, dan in al wat is geweest.Misschien wel in geen enkele vorm is uit te leggen,maar te voelen hoe het is,dat in al hetgeen wat vreemder klinkt, de juistheid van mijn delen geen enkel vorm kan laten zien. Dan alleen wat ik kan ervaren.Met de juiste blik  uit de vorm kan halen en laat ontstaan zoals het komt.Geen enkel vorm mij weet te vertellen van de liefde die ik voel,in het blijven stromen, dat welke vorm ik ook kies,het altijd uit mijn hart is gekomen. Vanuit de kern waaruit ik leef,waar de vorm het zetje is geweest om te kunnen duiden, dat in al mijn handelingen die zijn ontstaan,door mijn werkelijke aard in een zachte bries, nu kan laten zien dat ik mijn hart er voor open heb gesteld. Om te blijven vertellen,dat welke vorm ik ook neem, het altijd vanuit mijn hart is beschreven,is gevormd door al mijn schrijven,in wat ik deel en laat zien dat alle vormen welkom zijn.
Anna.💗.

Logica.

De logica die ik prentendeer te hebben, mond uit in een rivier die zich breder weet te maken.Tegen alle obstakels aan kan tikken,over de randen van grenzen weet te gaan en door kan breken,dat in het verstaan van schrijven, geen oordeel behoeft te zijn, maar door te stromen in de beweging die ik maak.Waarin het raken van wat kanten mij ook volledig maakt.Mij laat zien hoe mijn zeldzaamheid van schrijven,zich openbaart in het volle licht.Die blijft schijnen om de plekken aan te wijzen in het doelgericht te blijven zijn. Hoe mijn logica zich heeft ontwikkeld en kan gaan staan in de glorie van vertellen. Door kan stromen naar elk gebied die ikzelf kan creëren. De perfectie die het zou kunnen hebben, in eigen logica  nu zet,en mijn delen in elke zin ook blijft ervaren.Blijft ook zien dat in de stroom waar ik kan zitten, de verdieping heeft gegeven dat niet alleen het mentale mij diend,maar ook hoe ik nu in mijn leven sta.
De verbinding die ik dacht te zoeken in de contacten die ik had,zijn op een of andere manier gebogen, naar mijn eigen verfijning die ik bracht.Welk het een ilussie zou kunnen lijken, dat wanneer ik schrijf, uiteindelijk door het   terug te werpen naar mijzelf.Zoals het blijven delen zoals het komt,mee te gaan in de stroom van golven,van ondersteboven kunnen zijn,in mijn eigen eerlijkheid te blijven,nergens nog doekjes omheen kan winden,maar te blijven staan in wat ik vertel. Dat in het moment van blijven stromen, mijn eigen logica, als een stroom kan olmen, alsof een nieuw soort hout is terug gevonden in het veredelen van mijn woorden, waarin mijn logica kan  ontstaan.
Anna.💗.

Verlamming.

Het voltooien wat het inzicht heeft weten te geven ,hoe de verlamming die het gaf, mij heeft laten weten, dat ik niet hoef mee te drijven naar een stil gebied,naar wat er kan gebeuren,dat mijn verdriet die ik kan voelen, ook heeft te maken, met in de schaduw staan van een ander.Altijd een vriendschap dacht te hebben waar ik mij aan zou kunnen spiegelen,maar daarin mijzelf steeds vergat.Door de verlamming die ik ervaarde, dat ik uitgesproken was.Maar op een wonderlijke manier mij deed beseffen dat ik nooit uitgesproken zou kunnen zijn.Omdat vanaf het moment in het  benoemen, ineens kon voelen dat ik in een verlamming kwam,en mijn schrijvend beleven iets anders zag,dat al mijn delen hun doel in het voorbijgaan van de intensie,neer kon dalen in wie ik werkelijk ben.Waar mijn tranen bleven stromen om te durven zien,dat in het voorbijgaan van zoveel woorden, ineens begreep dat in al het ontstaan,soms een grens aangeeft om te kunnen voelen wat het met mij allemaal heeft gedaan.
De voltooiing toch iets anders zegt,dan mij aan te passen aan wie dan ook.Mijn eigen schoonheid in het vertellen geen getuigen meer kan zijn,maar te delen zoals het komt,te durven voelen dat wat ik beschrijf mijzelf in duidelijkheid kan zetten, in het ervaren mij steeds meer leert om absoluut bij mijzelf te kunnen blijven.Waarin de doorns die ik voel, mij meer kan zeggen om te denken dat ik uitgesproken ben.
Door de verlamming die ik voelde voor mij het teken bleek te zijn, om wat oude dingen af te sluiten en te onthechten in wat het kan zijn, om bij mijn eigen werkelijkheid te blijven.Om te kunnen zeggen dat het goed is zoals het kan zijn,in de zuivering die ik weet te voelen.Van niemand meer afhankelijk ben,dan alleen te schrijven wat ik voel.Wat ik blijf ervaren als ik schrijf in de toegang die het heeft, om mijzelf de mooie troost te geven en nog lang niet uitgesproken ben.
Anna.💗.

Het benoemen.

Alles te kunnen benoemen, hoe het had kunnen zijn,in elk gedrag een sleutel zou kunnen liggen om te openen, wat eigen werkelijkheid verteld.Om de zon te kunnen voelen,de wind in haar kracht te  herkennen,de mist als een deken voelt en geen enkele pose het terug kan brengen, om te denken dat alles zo vanzelf kan komen zoals ik schrijf.Iets is ontgaan dat in de hoop die ik kan hebben alleen de verwarring  kan ontstaan. Wanneer geen enkel karakter die ik dacht te hebben nog volstaat.Te zijn in wie ik ben,maar zelfs dat niet meer kan weten, wanneer ik mijn vleugels spreidt. In de rust die ik kan hebben,in het bijzijn van mijn ervaren,alle lagen die ik heb gevoeld, alleen maar heeft bewezen dat ik in geen enkel plaatje pas.Zo zoetjes aan begin te begrijpen dat mijn karakter die ik dacht te hebben, uit kan vloeien naar elk nieuw begin.Er geen vinger op kan leggen,geen bepalen in wat er komt,maar dat ik zeker weet, dat mijn visie in mijn delen blijft ontstaan, wanneer ik weet te luisteren in wat ik zeg.Daar niets in kan verbinden,niets in kan doen, dan alleen te durven ervaren wat het kan doen om te beschrijven zoals ik mij voel.Om alles een plek te kunnen geven en daarin mijn eigen manier is ontdekt. Zonder dat ik weet wie ik werkelijk zou kunnen zijn.Alles heeft een plaatje gekregen,veel te lief,of veel te streng,veel te veel empathie,( wat mij vaak leeg kon trekken),veel te voorzichtig ben geworden, vanuit een oude angst,die op is gelegd door het karakter wat ik toen dacht te hebben.Maar vanaf het moment dat ik ben gaan schrijven in het vertellen naar mijzelf, de kruistocht heb kunnen maken dat ik niets anders ben, dan ieder mens, om gelukkig te kunnen zijn .En weet te benoemen in ieder moment, waarin ik blijf vertellen hoe zorgvuldig ik blijf,hoe de zegeningen die ik tel ,zelf heb kunnen creëren,zelf heb ontvonden door alles te benoemen, in wat ik steeds heb laten zien...
Anna.💗.

Uitgesproken zijn.

Nog heel even,nog zachter dan daarvoor,nog meer dan ik mij had voorgesteld , waar mijn impact van  ervaren,nu niets meer vraagt,niets meer zegd, dan alleen te laten borrelen waar de milde kant in wat ik zeg, naar behoren uit kan voeren.Een uitgesproken zijn over elk thema,een ondergaan wat is beschreven.Toe te laten wat er nog niet is,wat misschien later ooit kan komen.Het zijn de gegevens die ik zet en in het niets zou kunnen verdwijnen.Daar waar ik uitgesproken ben over een verbinding of het kind in mijzelf, nu hun plekje hebben gevonden.Alles laat verdwalen zoals het is,alles laat liggen in het niets en ik rond kan kijken in het veld waar ik terrecht ben gekomen.Waar de stilte die mij roept als vlinders in milde toon mijn schrijven is aan het toetsen.Opeens bemerk dat wat ik voel, nu in mijn eigen realiteit ben gekomen.Dat wat ik ook vertel in mijn bijzonderheid van delen,de doorslag zou kunnen geven in de houding die ik heb, op een andere manier zou kunnen gaan delen.Niet dat er een reden voor moet zijn,maar dat ik ben beseffen in mijn vertouwde taal,mij iets anders nu kan geven.Dat het uitgesproken zijn, de vlucht zou kunnen nemen naar een einde van een tijd en ik mij daar verder in zou willen bewegen.Het is de nieuwe kracht die ik nu pak, in alle uitleg overbodig wordt,omdat de stilte in het niets, meer kan vragen, dan in alles wat er nu is beschreven.
De verfijning meer de aandacht krijgt en alleen de stilte om kan gaan met de rode draad die ik heb neergelegd in wat er nog kan komen.
Het uitgesproken zijn, geeft mij de ruimte in mijn taal .Nooit op voorhand weet of ik iedere dag het nodig vindt om zo te schrijven.Om te laten zien dat alles wat ik wilde, is besproken,en is opgelost in mijn stilte.Van iedere handeling die ik heb gezet, mij heeft kunnen tonen in het verslag die ik heb gemaakt,waar mijn zijn op een mooie manier, de afspiegeling zal kunnen blijven voor iedereen, die dit kan lezen.
Anna.💗.

Verdwalen.

Soms dan dwaal ik af,dan verdwaal ik door een oude conditionering,dat wat mij raakt  in de erkenning, soms ineens mijn gewenning in het vertellen soms bepaald, waar ik over wil schrijven.En als een lichtflits kan laten zien hoe het gewone ervaren, soms iets anders kan laten zien,soms in een oude herinnering zou kunnen zetten.Dat in de weg waarin ik sta en kan bewegen, soms de reden is om een thema aan te halen,om te voelen dat het zo is,dat niet alleen de zachtheid wil worden gezien,maar ook de ontelbare ontmoetingen die ik heb gehad.Heb laten gebeuren, waar het stof is neergedaald,maar weggeveegd diend te worden,zodat de blanke pit als een kern kan laten zien,als het omsluiten  hoe het voelt om over een oude conditie te schrijven.
Niet dat het een gewoonte wordt,omdat er al zoveel  over is geschreven,maar te beleven zoals het is,zoals de thema's die ik kies voor mij in feite helend kunnen werken.Helend, dat wil zeggen dat het gemoed waar ik uit schrijf, iedere dag ook weer anders kan zijn. Iedere dag het mij bevrijd,terwijl het geen bevrijding behoeft te zijn, maar een combinatie van durven voelen, wat het is geweest in het verdwalen wat ik deed, in al mijn terug trekkende bewegingen, nu wel weet dat het mijn eigen realiteit is geworden. Als ik laat zien hoe mijn geworteld zijn, zich heeft verbonden in het hier en nu.In het kunnen kijken dat wat zich afspeeld voor mijn ogen,niet mijn werkelijkheid hoeft te zijn.Dan alleen de rode gloed die ik nu in de wolken voorbij zie drijven en mijn onrust die ik ook kan voelen, mij wakker kan houden door de helderheid die ik aan mijzelf heb gegeven.Het vereenvoudigen van mijn woorden,daarin een betekenis kan geven,zoals een veilig kunnen voelen, heel terrecht kan wijzen, wanneer ik zie in het beklijven van mijn schrijven,in het samenkomen met mijzelf,voor mij altijd de doorslag zou kunnen geven om te zeggen wat ik wil.Geen enkel bewijs het hoeft te hebben als ik verdwaal van mijzelf, om over een oude ervaring te schrijven. Waarin ik voel hoe anders ik nu sta in mijn delen,in mijn laten zien dat het verdwalen meer gaat lijken in de herkenning van de ander en ik daar op reageer.Niets menselijk is mij vreemd,niets er over kan blijven in het delen wat ik doe,wat mijn doel is geworden om werkelijk te ervaren wat het mij brengt.Wat het mij geeft in al mijn schrijvend beleven,wat ik voel om te gaan dwalen,om te gaan zweven met de vleugels die ik heb,om te blijven omarmen in alles wat ik beschrijf en zeg.Om mijn liefde te voelen in de woorden die ik beschrijf en het respect, in een diepe buiging kan laten ervaren wanneer ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.

Indalen.

Wanneer iets in kan dalen en in een begrijpen kan worden gezet,wanneer mijn woorden iets vertellen over een ontmoeting die ik heb,over de gesprekken het steeds meer anders lijkt, dan alleen het tonen van mijn zachte kant.Mijn in dalen in mijn eigen lijf,door te laten gebeuren waar ik uit schrijf,die ik een belichaming weet te noemen.Die zonder een verloren tijd zich weet te voegen in mijn taal en steeds meer het besef kan hebben dat als ik  niet zou kunnen luisteren naar mijzelf, ook mijn schrijven niet zal begrijpen.Als eerste heel belangrijk blijft dat in het tonen van mijn tekst altijd vanuit mijn eigen norm is beschreven.Dat wil zeggen dat in ieder moment, het laat gebeuren in het overlezen van eigen tekst, het dan pas kan resoneren in mijn lijf. In mijn hedendaags zijn,waarin ik stiller ben geworden,meer naar mijzelf gericht te zijn in de liefde die ik kan voelen.In de weldaad van het blijven omarmen wie ik ben en daar geen belangrijkheid aan kan hangen,dan alleen te laten zien dat de stroom waar ik in kan zitten, is geboren in ieder moment, wanneer ik met mijzelf blijf spreken.Niemand anders mij instrueert,dan alleen mijn schrijven.De tinteling die ik dan voel en mij kan brengen naar de kern in wie ik ben,in wat ik kan laten zien, hoe het heeft kunnen gebeuren dat mijn taal mijn leider is in al mijn ontvouwen.
Het meest interessante wat ik voel is mijn eigen kracht van delen,van weten in het algemeen, dat wanneer ik zou zwijgen, niets zou kunnen voelen in wat ik weet.In de stilte die tot mij spreekt en mij juist laat vertellen van de hoed en de rand,van stiller kunnen staan, wat er kan gebeuren, dat in al mijn ontstaan van ieder moment kan blijven beklijven in het genieten wat ik dan doe.Het indalen kan gebeuren,geen verstijving of verlamming iets  kan laten voelen zoals ik schrijf en aan mijzelf kan laten weten, dat mijn belichaming die ik heb, zichzelf weet te vertellen hoe het is,om zo mijzelf te kunnen ervaren in iedere zin die er kom.Die zich weet te ontvouwen in de stroom van weldadigheid.Niets is gekunseld of een kopiëren van een ander,maar een laten indalen wat ik werkelijk voel.Dan alleen de vrijheid te durven voelen in wat ik aan mijzelf vertel,maar te laten dalen in het moment,zoals een kwartje zou kunnen vallen,dat in het begrijpen wat ik schrijf, met een belichaming heeft te maken.Te kunnen horen mijn eigen stem, in mijn schrijven heb omgezet, waar het indalen kan gebeuren,zonder de moeite die ik voel,zondermeer ineens zou kunnen begrijpen dat mijn liefde voor mijn taal en voor mijzelf, in deze vorm steeds kan ontvouwen.Waar het indalen om te kunnen begrijpen, dat het voor iedereen anders kan zijn. Zodra het in kan dalen en kan resoneren, kan voelen wat er gebeurd, hoe eigen taal de klank weergeeft om het indalen te laten gebeuren.
Anna.💗.

Vereerd te voelen.

Het is een eer wat ik beschrijf,het is een kunnen duiden naar verluid de normen en de waarde die ik steeds voel, in zachtere termen meer laat zien, dan wat het lijkt,om mij geen zonderling te voelen.Maar een bijzondere energie die mij laat zien,dat zelfs bij het wakker worden, lig te mompelen welk een nieuw stuk te beschrijven valt.In welke hoedanigheid het kan ontstaan,dat ik mij in de ochtend heel anders voel als in de avond.In de ochtend mij wakker tik en kan zien hoe de felle zon op is aan het komen,hoe mijn lijf kan reageren in een uitgerust gevoel en de draad weer oppak vanuit gisteren.In de avond vaak de zachte landing maak, mij weet te ontspannen terwijl ik schrijf en een totale andere energie kan voelen,nergens meer om vraagt, dan in mijn stilte te gaan zitten en alleen maar kan genieten wat het heeft gebracht, in de eer die ik kan voelen.Af en toe naar voren buig in de begroeting naar alles wat ik beschrijf,en zoveel eer kan voelen in de ontmoeting naar mijzelf.In de fijne lijn die wordt gegeven als ik werkelijk durf te luisteren naar mijzelf.Het geen trucje is, om te weten dat in mijn hoedanigheid waar ik uit schrijf ,mijn eigen ontdekken is geworden.Mijn manier zoals ik iedere ochtend kan beginnen,en ieder avond een mooie afsluiting laat zien, dat in het groter geheel de moeite heb genomen om mijzelf te blijven zien.Te blijven voelen in wat ik schrijf en als koren op de molen verder drijf,verder wil ervaren dat wat ik schrijf steeds meer een kant uitgaat die nog  niet is beschreven.Als ik stil zit,en blijf ademen in mijn taal,als ik met de gulzigheid die ik kan voelen kan plaatsten, hoe ik het benoem,hoe de ervaringen die ik vertel mij heeft laten groeien naar mijzelf.Naar mijn dagelijkse dingen,naar mijn handelingen die ik zet,naar mijn intern vermogen,waarin mijn werkelijkheid zich laat zien. Zoals het openen van een bewust vermogen en ik mijn eigen ervaren nu om kan zetten in het beschrijven hoe het voelt. Om alleen mijn tikken te ervaren en te zien dat de tijd mij bijna inhaald in de momenten  dat ik dit aan mijzelf kan laten zien.Dan voel ik mij vereerd, in de emotie die het geeft,geen ontroering, maar een diep besef van weten, dat in alles wat ik vertel vanuit elk moment is gekomen om te willen zien, dat in welke verandering ik ook zit,niets af doet aan het feit,dat ik mij vereerd kan voelen als ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.

Zachte landing.

Heel zacht valt de lange dag in mijn handen,waarin ik voel hoe mijn ontvouwen zich heeft gekeerd, in een wederzijds vertrouwen,waarin ik heb geleerd om mijn meesterschap te behouden,de regie een enorme plaatst in neemt ,terwijl de warmte die ik voel kan blijven delen op mijn blog.Het veranderen in wat ik voel zo vanzelf is blijven hangen in mijn woorden die ik voel.In de eenvoud, wat ik neer kan zetten zoals het komt.Zonder druk van buitenaf,zonder enkele verpliching,maar gewoon omdat ik schrijf en blijf luisteren naar mijn stem.Waar de winter die ook komt en soms al voelt, als ik buiten ben aan het wandelen.De sfeer die ik nu proef is van een andere orde in de regelmaat die ik nu heb,in het samenkomen met mijzelf.De vragen die ik had nu blijkbaar zijn verdwenen, waarin het gat wat zou kunnen ontstaan, mij meer verdiept in de weg die ik ben gelopen. In de flow die heel vaak komt als mij bewust ben van mijn woorden.De genegenheid die ik heb, mij in een euforie kan zetten,mij meerdermalen steeds verrast en  kan voelen aan mijn vingers waarmee ik tik,waarmee ik kan schrijven en spreken,waarmee de felle kant die ik ook heb, ook zachter weet te maken.Zo zacht alsof ik op een wolkje zit en mee kan deinen hoe het voelt om zo de aarde te bekijken.Mij omhult in dichte mist waarin mijn wolkje is aan het schuiven,boven de bomen die zo naakt zijn gaan staan en zonder bladeren naar binnen zijn gekeerd, om zich voor te bereiden op de lente.Mijn wolkje verder drijft en ik kan zien hoe de lichtjes in vele kamers zijn aan het branden en dan ook zie hoe klein de wereld in feite is.Hoe kwetsbaar het kan wezen wanneer ik op mijn wolkje  wat weg zit te dromen...
Mijn ogen worden zwaarder,alsof ik wordt gedwongen net als de bomen naar binnen toe te gaan, om te ervaren waar mijn liefde plaats kan nemen in de overdracht die ik schrijf en mijn zachte kant ook laat zien dat mijn verder reiken het meeste geeft,wanneer ik kan zitten in mijn stilte.De stilte die dan komt,die naast mij is komen staan en mij vraagt om te luisteren in wat ik ervaar.In al mijn delen,in al wat ik laat zien en soms mee kan spelen in de roots die ik heb gehad.Geen enkel belangrijk punt nog belangrijk kan maken, maar te zitten in mijn stilte, om te mogen ontvangen in de energie die ik nu heb, waar soms bijna niet is over te schrijven.
Zoals de weelde die ik voel,waar de arend in verschijnt en mij kan toetsen wat het zegd,mij kan laten vliegen van moment naar moment,kan laten zweven over het geheel,in het spreiden van mijn vleugels.Mijn handen en mijn huid,mijn ogen naar verluidt op steeltjes zijn gaan staan, zoals het kan zijn, ik niets anders kan schrijven zoals  het nu is ontstaan.
Anna.💗.

Zienswijze.

Mijn alert zijn is veranderd in de schoonheid van het ontwaken, hoe ik dat iedere ochtend weet te doen.Alle haast die is verdwenen,alle invloeden die ik heb gevoelt, naast mij neer kan leggen,om dan te zeggen dat ik het doe op mijn  manier. Mijn eigen wijze zich verlengd en geen reden hoeft te hebben om het wel zijn wat ik voel, te gaan ervaren zoals het komt,dat er in mijn schrijven in wat zich diend volkomen is beklijft. Verder is gaan rollen,verder is gegaan, zoals de lange weg die ik heb gelopen nu zelf heb verstaan. Dat de genoegdoening die ik kan voelen kan blijven delen op mijn blog.Mijn verfijning die ik kan voelen zich aan kan sluiten in wat ik zocht,wat ik kan ondervinden in de reeks van zijn, zoals de natuur dat altijd kan laten  zien.Zoals de bomen zonder ego kunnen staan,zoals het pad waar ik iedere dag op wandel, per dag verschilt.Waarin de reigers kunnen laten zien wat stilte zou kunnen betekenen,wat een focus heeft in het vangen van wat eten.Hoe elk begin van de dag iets anders kan laten weten,iets anders kan laten zien,dat niet de invloed van buiten mij een alertheid geeft,maar een doordrongen feit, dat ik in mijn eigen delen blijf.Niet omver te blazen ben,maar daadkrachtig durft te zijn in mijn kompleetheid van handelen.De raadgever die ik ben, aan mijzelf kan geven,in het beleven zoals ik schrijf.Het toonbaar maken in mijn zuiverheid van ontwaken,van te durven zien dat ik een mens ben van vlees en bloed.Mijn komende jaren op een mooie manier kan beleven,vanuit mijn rust die ik voel en ook wil beschrijven. De verlenging heeft gegeven om de alertheid die ik had, nu over te geven aan de verfijning die ik voel.Het geen rozentuin is geworden,maar een gloed van zeldzaamheid,van weten dat wanneer ik schrijf, in de ontmoeting kan blijven met mijzelf.In de schoonheid die naar voren komt en blijf voelen in het laten zien, hoe eenvoudig het blijkt te zijn. In iedere begroeting die ik maak,mij een tevredenheid mens heeft gemaakt en heeft gegeven waarin ik sta. Vanuit een verwondering  steeds blijf vertellen hoe het kan gaan, wanneer ik mijn zienswijze die ik heb, niet hoef op te geven, maar te ervaren om te  gaan staan, in de verfijning die het kan hebben, waarin het in iedere dag kan ontstaan.
Anna.💗.

Verbinding.

Als ik over een verbinding spreek,als ik kan ervaren dat de verbinding met mijzelf de hoogste waarde krijgt. In de ontmoeting die ik heb,en op mijn eigen manier kan ervaren, waarin het delen op mijn blog mij open kan stellen naar mijzelf.In het vertellen van elk moment wanneer ik zit schrijven.Mij zeer bewust van ben, dat in het spreken de andere klank ook geeft, om ook stukken van mijn verleden zou kunnen plaatsen.Maar wat achter mij ligd niet naar voren zou kunnen schuiven,maar dat ik weet dat de klappen die ik heb gehad mij vaak doet beseffen dat de liefdes die ik had in feite allemaal zijn overleden.In de besluiten die ik toen heb genomen, mij heeft gerijpt om zover te kunnen komen terwijl ik schrijf.Het alleen jammer vindt om nu geen liefde te vinden. Dan alleen mijzelf nu op een voetstuk heb gezet en dat heel nodig was in mijn goedheid van vertrouwen.In mijn gevoeligheid die ik heb, nu uiteindelijk de mooiste plek heb kunnen geven en de blijheid die ik voel door mijn eigen creëren is begonnen.Er is geen angst meer voor mijzelf, door te kunnen luisteren in elk moment dat ik ben aan het schrijven.Dat ik weet dat het aan mijzelf blijf gericht en is voltrokken zoals het waarschijnlijk echt moest zijn.Leren luisteren naar mijzelf heeft zich laten zien in al mijn ontvouwen,in alles wat ik heb verteld en ook vele dingen voor mijzelf kan houden,omdat de intimiteit die het kan hebben wil koesteren, netzolang totdat ik een liefje ontmoet die goed begrijpt over welke verbinding ik schrijf.De verbinding met mijzelf is nu voltooid en klinkt misschien wat overdreven,maar nu ik weet dat de ruimte die ik mijzelf heb gegeven,zo mooi als het behalen van een doel,van de lach die ik kan hebben,van de stille momenten die ik bespreek.Van het verwennen in het verkennen, wat er is gebeurd. Waar ik mijzelf weer heb terug gevonden door de taal die ik heb benut en dan kan benoemen dat hier mijn verbinding is begonnen met mijzelf .Geheel onomwonden mijn smaak ook heb gedeeld,maar altijd de verbinding heb kunnen voelen terwijl ik schrijf.Ik zou willen zeggen lieve Anna,het is goed zoals het is geweest,zoals ik mee kan deinen in alles wat is geweest en in eigen verbinding heb laten zien, dat het misschien wel tijd is geworden voor een ander benaderen,voor weer een nieuw begin,voor het mooiste wat nog kan komen waarin ik kan zien dat het  belangrijk kan zijn, in de rust die het krijgt,in de verfijning van mijn woorden en er waarschijnlijk niets anders over blijft,dan alleen mijn stilte....
Anna.💗.

Verfrissing.

De verfrissing die het geeft, waarin het roteren in wat ik lees, mij weinig nog kan  leren. Waar mijn aandacht die ik heb, zich weet te houden, zoals het glinsteren met de schat die ik in handen hou.Mij dankbaar kan voelen in de onverwachte momenten, waarin ik mij bloot kan geven in een hoog niveau.Daar waar de stilte is gekomen en het geluid die ik produceer, mij heeft meegenomen naar een veel zachtere sfeer.Een sfeer wat heel natuurlijk blijkt te zijn,waar de ruimte om te kunnen ervaren heel dierbaar blijkt te zijn.Waar de warmte van de kaarsen het licht ook maken in het wapperen van de vlam.De uitnodiging ook heeft om wat zachter te praten,om de intensie die het heeft kan resoneren. Hoe het voelt dat wat eigen woorden kunnen doen terwijl ik luister naar mijzelf.Het is de verfrissing die ik voel, die zelfs kan ruiken naar een een zee van mooie bloemen.Dat in elk nieuw begin, wat iedere dag voor mij ontstaat,het op kan pakken en kan bewonderen zoals het is.Kan blijven waar het voor diend,mij mee laat sluizen zo ver als ik kan zien,en kan proeven hoe de ronde die ik maak, vaak wordt overtroffen in elk moment die ik beleef.In elk luisteren mij heeft geleerd, wat een klank zou kunnen betekenen en kan horen bij ieder mens,dat een stem zo belangrijk is geworden. In het  verstaanbaar maken in het luiseren naar elkaar.Weten te spreken met een zachte toon,weten te ervaren dat het raakt,dat als ik niet zou kunnen luisteren zoals ik doe,dan zou ik mee gaan in de fabels die er zijn,in de aandacht zou verdrinken en de omarming zou blijven voelen als ik naar mijzelf schrijf....
Anna.💗.

Vervelling.

Vervelling is een vreemd gegeven,maar wil er toch eens over schrijven,omdat het volle leven waarin heel vaak heb gestaan,mij altijd snel verveelde en uiteindelijk het niet gaf wat er ook gebeurde. Vaak veel andere banen heb gehad,en de contacten die ik had, vaak verdwenen,vaak in een slop raakte en altijd dacht dat het aan mij zou moeten liggen.Het mij niet meer vulde en op zoek ook was naar de vergelijking die ik wilde maken,op dezelfde lijn ook wilde zitten,totdat de vervelling toetrad.Waarin ik merkte dat mijn intresse die ik had, langzaam weg ebte,wegvloeide als een teken dat ik mij ging vervelen met wie ik was, of in de dingen waarin ik stond.Altijd opzoek was om iets te vinden wat werkelijk bij mij paste,waar ik mij werkelijk thuis kon voelen,waar ik werkelijk kon zijn met mijzelf.Geen aanname nog dulden,geen facebook of instagram nodig had om te blijven ervaren dat het niet voor mij was weggelegd.Omdat ik voelde in de aandacht die het bracht, mij altijd de afleiding kon geven om niet te blijven bij mijzelf.Maar mee te gaan in de massa en mij altijd onveilig heb gevoeld in de grote wereld om mij heen.Niet dat ik daar onder kon lijden,maar altijd een vraagteken hield, bij alles wat ik ervaarde,mij onkompleet kon voelen,in een verloren stand kon zetten en dan dacht dat alles aan mij moest liggen en moest werken aan mijzelf.Jaren heb gekeken wat te doen,om mijn rust te kunnen vinden. Dat het niet erg was om weing vrienden te hebben,dat de boodschap die ik vaak kreeg, om mij te verbinden met mensen om mij heen.Maar ik mij heel vaak verveelde in het contact die er was.Niet dat het aan de ander lag,maar mijn gevoelige sprieten de signalen gaf van een terugtrekkende beweging.Waarin ik inmiddels wel heb geleerd om mij niet kleiner te hoeven maken dan de ander,maar dat ik iets anders nodig heb.Iets wat raakt en kan worden gezien, zoals ik nu in al mijn schrijven kan laten zien.Dat een verveling niet kan gebeuren als ik loop in de natuur,als ik de stilte kan voelen,mijn wijsheid kan delen op deze manier.Geen eenzaamheid kan voelen om alleen te willen zijn met mijzelf.Zo mooi om te ervaren dat het thuiskomen bijmijzelf iedere keer wordt bevestigd en niets anders overblijft, dan te weten dat de gouden gloed die ik kan hebben voor mij genoeg blijkbaar is, om dat te blijven ervaren.Om te blijven vertellen, wanneer ik schrijf geen verveling kan voelen,maar de juistheid van delen,de eerlijkheid kan hebben, als ik iets vanmijzelf onder de grote loep kan leggen. Om te zien dat mijn goed bedoelde intensie alleen aan mijzelf kan geven en kan delen zoals het komt.Geen enkele vervelling kan voelen dan alleen de voeding die het mij geeft.
Anna.💗.

Schoon schip.

Geen enkele twijfel  mij nog leidt,geen enkele blaam het kan geven dat mijn schrijven is bevrijdt. Door te weten dat het in mijn genen zit.Dat alles wat is beschreven zo ontvouwde in de helderheid die ik breng en niets meer kan verwachten dan te delen zoals het komt.Voor mij is het een spiegel geworden wat er in mij leeft,een duidelijkheid van omarmen en niets heeft  te maken, wat ik dacht te moeten doen.Mijn schrijven nu haar plek opeist en het altijd zo zal blijven, dat in welke richting ik ook kijk, altijd mijn schrijven zal blijven zien. Zoals het uiten in mijn woorden, een belichaming  kan hebben,in de troost die het kan hebben, wanneer ik voel hoe het mijn kleed is geworden, die ik iedere dag om kan doen.Om kan slaan tot over mijn schouders,waarin de warmte die het geeft,mij iets anders doet vermoeden, dat ik altijd zo ben geweest.Altijd veel heb geschreven en sinds een jaar op mijn blog heb laten zien, hoe het kan voelen ter allertijden mij weet te bevinden in mijn eigen realiteit.Geen andere verklaring het nog heeft, dan  wat ik dacht te moeten doen.Te moeten zwijgen over een andere tijd.Te buigen naar een bevrijding,die uiteindelijk anders uitpakte dan ik had voorzien. Mijn eigen realiteit onder ogen ben gekomen en nu kan zien, dat hier mijn waarde ligt,en dat mijn schrijven ik aan mijzelf ben verplicht. Waarin de schoonheid zich niet laat dwingen zelfs de liefde niet.Dat alles wat is gekomen, door het blijven reageren zoals ik al een tijdje doe. Nu bemerk dat ik schoon schip aan het varen ben.Mijn realiteit is zo anders als dat ik had voorzien.Mijn schrijven op mijn manier zal benutten, om te ervaren in wat het doet. Vanuit het besef dat wat ik schrijf, mij laat weten dat in de komende tijd, het begrip wat het kan hebben,mij vult en mij weet te geven, hoe ik in mijn leven sta.Meer is er niet voor nodig,meer kan er ook niet zijn,dan alleen mijn woorden te proeven in elk moment dat ik schrijf.
Anna.💗.

Genot.

De liefde die ik kan voelen,
zich verspreidt
in dit moment.
Geen woorden 
meer te hebben
dan alleen
de stilte
waarin ik ben...

in het ritselen
van het blad,
die ik zachtjes
omsla, in het gewicht
van het genot, 
die ik nu vanzelf kan ervaren..
Anna.💗.
 

Door gewinterd.

Als ik start kan ik soms niet stoppen,als ik ervaar hoe de dingen lopen in het bewijs dat er geen einde is maar een nieuw ontdekken.Dan alleen te sturen in elk bericht dat er een verschuiving heeft plaats gevonden.In het bruisen hoe het gaat en mijn doorgewinterde woorden niets aan het toeval overlaat.Als ik niet kan ervaren terwijl ik schrijf,dan kom ik terrecht in een zijdelings gebeuren.Het kunnen genieten in wat er komt,mij laat leiden door mijn taal.Doorgewinterd in mijn eigen woorden en uiteindelijk daar voor ga.Het alleen zijn, mij zoveel heeft gebracht, om zelf te bepalen wat er gebeurd,wanneer ik mijzelf overlees en dan weet te ervaren wat mijn eigen woorden kunnen doen en betekenen. Niet afhankelijk te zijn hoe een ander dit zou kunnen lezen,maar eerder altijd nieuwsgierig blijf wat ik heb te vertellen.
In het laten zien dat alle appels die ik heb gegeten,alle lagen waar ik ben geweest niet meer de belangrijkheid van delen nog zo kan zien.Het voelt als een cyclus,als een verworven iets en als een schat zou kunnen bewaren.Wat voor mij heel gewoon is geworden,om in mijn doorgewinterde woorden te kunnen vertellen,om te blijven gebruiken zoals het komt.Zo waardevol het kan zijn om alles eens uit te spreken, dat mijn schrijven een deel uitmaakt van mijn leven,van een mooie zijde die ik nog niet had gezien Dat mijn doorgewinterde woorden zeker als een dans in een vernieuwing kan blijven ervaren.Nog steeds de voeding zou kunnen hebben om te blijven zien, dat wat het vraagt,geen enkele houding geeft, om te durven zeggen,dat de zucht naar onafhankelijkheid, zoals een individu het zal betamen, dat in alles wat ik heb beleefd, zou willen verzachten in mijn doorgewinterde woorden en misschien wel voor iedereen is bedoeld.
Anna.💗.

De Adelaar.🦅.

In het kijken zoals een adelaar kan doen,gespits met felle ogen, met een blik, de grootste focus  laat zien, om zijn prooi te belagen en kan zien, hoe de wijdte van de vleugels in samenwerking met het lijf zo opelkaar afgestemd kunnen zijn.Dat het sierlijk is om te zien dat op een heel natuurlijke wijze, de schoonheid blijft zien,in het bedreven kunnen zijn, dat wat doet bewegen ik daar iets in herken.
De voornemens die ik had in feite niet meer kan gelden,en voel wel degelijk dat als ik in dit moment wil blijven en kan zien dat een oranje dikke wolk voorbij zie drijven, waar de zon achter schuilt.Waar de eenvoud laat zien dat de verandering van gisteren weer overdrijft,en mij wist te zeggen dat elke moment die ik ervaar kan worden besproken, kan worden toegelaten in de kleur die ik nu buiten kan ervaren.
In het misplaatste, de reden zou kunnen zijn, wat in elk moment zou kunnen gebeuren in het leven wat ik leid.Zoals een adelaar kan kijken in de focus die ik heb,vanuit mijn weten in een deelname zet. Het ontluiken in mijn staat van zijn, alleen heeft te maken omdat ik naar mijzelf schrijf.Niemand kan benaderen hoe het kan zijn om het aantal uren die ik benut,geen logica hoeft te hebben,dan alleen de ruimte te voelen die ik heb.Aan iedereen kan delen waarin ik niemand ken, daar iets uit kan halen, dat het alleen voor mij is bestemd.In lengte van dagen een vol jaar nog komt,waarin de zinnen die komen mijn eigen werkelijkheid laat zien.Wanneer ik mijn vleugels spreidt en over mijn woorden kan vliegen,als ik naar beneden kijk en zie hoe de verdeeldheid onder de mensen de wanorde brengt in het beleven van deze tijd. Vanzelf ook zie dat de beïnvloeding naar elkander ruimschoots aanwezig is en dat mijn terugtrekken van elk gesprek ook kan bepalen dat ik een welkom kan voelen terwijl ik schrijf. Mij laat drijven naar elk gebied die een vernieuwing kan brengen.Een verloren geheel weet terug te halen en blijf delen totdat ik merk, hoe bijzonder de belangstelling die het krijgt alleen van mij is gekomen. Dan ook zwijgend mij pen neerleg, in het gaan begrijpen dat de route die ik nam nu aan andere is gegeven.Mijn stilte die dan komt,waarin een kracht zit verborgen,waar de waarde die het krijgt alleen kan zorgen dat ik niets hoeft te doen,dan alleen te schrijven,dan alleen te zien,zoals een adelaar kan vliegen en ik de neiging heb, om dat ook te willen doen.
Anna.💗.

De dans.

Heel gracieus , als in een zachte dans, laat ik mij mee voeren met het  lichaam die ik heb en soepel kan bewegen. Mijn handen van zij naar zij nu zet,met hoofd wat naar achteren en mij kan voelen als lening geheel en moet lachen zoals ik geeuw en zet mijn tenen als een ballerina neer.Buig wat naar voren en zet een stap waarin ik mijn voet kan draaien naar het westen.Daar waar de rijkdom heerst,waar het meten in de goeie maat heel belangrijk zou kunnen zijn om te volgen in het ritme, die alleen kan passen in elk hoedanigheid zoals ik mij nu kan voelen.Het is een terug kunnen trekken vanuit een tijd,waar het inzicht is gekomen,dat wat mij verblijdt altijd kan zorgen dat ik voor mijzelf spreek.Het voelt zoals een dans, waarin ik mij over geef aan wat er komt.Mijn eigen ritme weet te voelen,mijn eigen talent niet zo belangrijk  maak, dan te gaan dansen over mijn woorden.Te springen in ieder gat die kan ontstaan,mij vreugdevol weet te voelen wanneer ik zeg, dat alles door kan gaan in mijn manier van leven.In een terug trekken van elk moment die als vanzelf kan komen,die als een dans kan worden gezien in elke beweging die ik maak,in elk ervaren die gaat komen, dat in elke ontmoeting die ik heb,mij soms heel vervreemd kan voelen.Een mooie stilte zou kunnen vallen,elkaars handen zou kunnen pakken,de energie kan laten stromen om te ervaren wat de ander zegd.Met het kijken in de ogen de spiegel blijkt te zijn, om het ervaren van jezelf, om te zien wat een bespiegeling blijkt te zijn hoe een gezicht zou kunnen veranderen in een diepe ontspanning,in de herkenning wat dieper voelt dan een hand te moeten geven.Stil kan worden,zoals mijn ogen kunnen reflecteren in een zachte gloed,soms wat zwaarder worden als ik voel hoe mijn inborst kan vertellen dat het goed is om te weten in alles wat ik deel,wat in het ontstaan van mijn schrijven inmiddels wel heb geleerd om tolerant te blijven naar mijzelf.Tolerantie is een mooi begin om geen oordeel meer te hebben terwijl ik schrijf,terwijl ik dans om mij te uiten,in de bewegingen die ik maak,mijn vrolijkheid kan bepalen waarin geen enkel leeftijd is bepaald, alleen mijn jeugdigheid naar buiten komt. Waarin mijn taal naar achteren schuift,waar een ervaren soms meeslepender kan zijn dan alleen te kunnen luisteren naar mijzelf.Het is de dans die ik voel,de glooiing van wat golven,wat mij beweegt in mijn dans,wat mij laat schrijven in elk moment,waarin ik kan voelen om mij een zuiver mens te voelen in elke beweging die ik maak.Zoals een dans zou kunnen bepalen in het ritme waarin ik leef,zoals mijn taal zich weet te onderhouden in alles wat ik beschrijf.Zo blijf ik ook dansen in het ritme van dit moment.
Anna.💗.

De Zon.

Door de laag van een bekenen,dat de gloed die achter de wolken staat te wachten ,waarin de zon de beperking krijgt om volop te willen schijnen.Geeft de indruk dat de regen in een pak sneeuw zou kunnen vallen,het land wat witter en rustiger zou kunnen maken.In iedere voetstap die ik zet, heel duidelijk wat stappen achter kan laten en het kraken onder mijn voeten het geluid kan maken van een knapperig geheel.Waar mijn adem mij duidelijk wil maken hoe mijn longen zich willen vulllen,mijn huid wat gaat tintelen,mijn armen bewegen en ik de pret op voel komen in alles wat ik deel.Wat ik blijf ervaren als ik naar buiten kijk en na lange tijd de zon al strijdend op zie komen.Mij verblind in het willen schrijven en ik mij overgeef om te gaan wandelen,om te gaan ervaren dat ik de zon heb gemist.Haar begroet met heel weinig woorden en mij in een zonnegroet ook zet.  Mij laat voelen hoe de kracht die ik nu voel, bijna niet is te omschrijven,dan alleen te omarmen in dit moment.Waar ik de zon zo krachtig weet te ervaren en mij naar buiten drijft .Met open armen mijn dag begroet,mijn muts wat verder over mijn oren trek,en te gaan lopen als een nieuw mens.Met het vleugje van de zon, die mij vult, mijn huiskamer zo verlicht, dat het stof wat ik zie liggen kan  zien, hoe het stapelen van stof weg kan wrijven en een andere geur naar voren komt,die veel frisser ruikt.
De zon soms mijn leider is,mijn schoonheid onder alle stof weg kan halen,zonder de bescherming die niet meer hoeft, dan alleen te ervaren wat licht kan doen.Waarin de zon altijd kan bepalen dat ik ineens wat vogels zie,die op zoek zijn naar wat eten,die zich in de zon met vleugels wijd, zich op laten drogen om zich voor te bereiden op de winter die waarschijnlijk komt.Waarin mijn hoop, dat de zon wat meer gaat schijnen en mij dan net zo in kan laven, zoals ik zie hoe de vogels dat doen.
Anna.💗.

Indicatie.

Normaliter en zo gewoon,zo extreem tevreden, eigenljk niet gewoon,maar uitzonderlijk blijkt te wezen.Mijn linkerhand op mijn hart kan leggen, in de belofte die ik voel, om in mijn echte ontmoeten, altijd zal blijven schrijven naar mij alleen.Heel bijzonder om te voelen dat de stroom waarin ik zit,altijd terug weet te komen in het luisteren naar mijzelf.Het is de basis van mijn bestaan,vanuit het fundament, uiteindelijk  in mijn eentje werkelijk kan ervaren. neer te zetten in elke handeling die het vraagt, soms over bomen te schrijven,dan weer over de wind,dan plots het kind laat praten en kan lachen om wat ik zeg.
Het voelt als een soort verliefdheid,wanneer je graag bij die ander zou willen zijn.Maar nu ik weet te bemerken, dat ik dat naar mijzelf weet te doen.Alleen met mijzelf de belichaming kan voelen en in het gesprek steeds weer ontdek, hoe feilloos mijn luisteren is geworden, hoe verfijnd mijn nieuwe jaar kan gaan openen, in alles wat ik eventueel ontmoet.Vanuit het besef dat mijn belichaming zich heeft voltrokken in de meest ruime zin,niet meer het gevoel kan hebben dat ik ben aan het strooien,maar te leven zoals ik ben.
Meer heb ik niet nodig in wat het kan zijn,maar voel aan mijn water dat het dit moet zijn,zo vrolijk en onbezorgd,geen vergelijkingen nog heeft, dan alleen te weten dat mijn belichaming in mijn taal nu werkelijk naar voren wordt geschoven en het niet anders kan zijn, dan een voltooiing in mijn spreken en mijn schrijven mij op de hoogte houdt.Geen discussie nog kan hebben dan alleen te kunnen luisteren naar mijzelf.Waarin ik de band die ik heb gelegd zo vanzelf is gekomen,zo eenvoudig wat het kan zijn dat het niet anders is in wat ik beschrijf.Niet beroemd zou willen worden, waarin ik mijzelf de bevestiging geef en daar mijn vrijheid in kan vinden,mijn zuiverheid die ik creëer.In ieder moment van het besef dat er niets hoeft te veranderen en ik alleen kan spreken zoals het komt,zoals mijn aandacht overal naar toe kan brengen in de stroom die dan komt.
Het is het ervaren wat ik laat zien,het tastbaar maken waarin ik dan kan voelen hoe het zich verbind in de meervoud van mijn schrijven.Te omarmen het lieve kind,die soms onverwachts de aandacht kan vragen en mij terug kan roepen waar het werkelijk om gaat.Dat in het verstaan van mijn eigen woorden er altijd een mooie energie kan gaan stromen en dan kan laten zien op mijn blog.
Dit mijn werkelijkheid is geworden en in eigen waarheid is neergezet,niet meer hoeft te schuiven met wat spullen,maar te accepteren wie ik ben.Geen toneelstukje op ben aan het voeren,geen podium hoeft te hebben als ik kan luisteren naar mijzelf.Zelfs in het verspreiden van mijn teksten er geen moeite is,een indicatie weet neer kan leggen, dan alleen te weten dat ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.

De wind..⛅

De wind als kracht kan dienen,zoals het voornemens besluit, om alle oude dingen weg te kunnen halen, weg te laten gaan, mee te laten voeren door de wind, die haar vleugels heeft weten te spreiden,bomen in een kromming zet en alles schoon weet te blazen,zodat er alleen de ruimte kan ontstaan waarin ik mij kan keren,waarin ik blijf zien hoe mijn taal nu is gevormd zoals ik hebben wil.Zo verfijnd,  in een kunnen verblijven in iedere verrassing die het geeft,zoals de wind kan laten weten dat in het stuiven wat het heeft, mee kan laten voeren of net andersom, er tegenin kan lopen alsof ik bergen moet beklimmen,alsof mijn handelingen naar iets anders zou kunnen brengen,in mijn belichaming van mijn delen,van weten hoe het is, om op deze manier te laten weten,dat geen enkele wind mij tegen kan houden,maar juist laat zien ,dat in de kracht van waaien ook iets anders kan ontstaan, dan alleen de wind te ervaren, hoe mijn lijf naar voren buigt en kan de beweging die ik voel,wanneer mijn ogen branden om te willen zien, dat het alleen zijn mij zo heeft verrijkt.Geen slachtoffer hoeft te voelen, maar een stilte die om kan worden gezet in het verwezenlijke van mijzelf.Waarin ik heb verteld en heb durven ervaren, dat wanneer ik spreek, in feite alleen maar in mijn stilte kan komen,dan nog weinig zeg en alleen kan staren naar de lijnen op mijn voicerecorder,wanneer de stilte geen pieken meer heeft, dan alleen de mooie lijn van een harmonie.Soms opzij kan kijken en kan zien hoe mijn gezicht is veranderd in een duidelijke ontspanning.Mijn klank in de stilte verdwijnt, waarin de nodigheid van spreken, mij weet te wenden in de ervaring die het geeft.En mij dan als een Boeddha kan voelen. Met mijn ogen dicht, de wind kan voelen en als een mooi beleven kan ervaren,dat als ik stil kan zitten, in het wiegen van mijn lijf,  zou kunnen gaan lijken dat ik vleugels krijg. Zoals de wind kan vertellen in zachte toon, waar uiteindelijk de kracht is gewonnen in alles wat er kan ontstaan.
Anna.💗.

Tot nu toe.

Goedemorgen Anna,het is stil,na al het rumoer,waarvan ik vannacht heb kunnen genieten, dat aan weerskanten van mijn huis de prachtige lichtbollen heb kunen zien,en betrapte mij erop ,dat de rust die ik ervaarde echt binnen is gaan zitten.Onder mijn huid een stilte aanduid en is gaan spreken,zoals gewoon geen enkele behoefte had om naar buiten te lopen, maar te staan en als getuigen kon zien hoe de gewoonte in een afsluiten van een jaar,met veel lawaai langs mij zag komen,en soms ook voelde dat het verschil wat het zou kunnen maken,niet meer aan mij is besteed,niet meer als een dwaas te hoeven drinken,hoef te schreeuwen en maar hopen dat het nieuwe jaar mij iets kan geven,wat ik in feite allang bezit.In de doorgang, geen enkel andere manier nog vind,om te blijven spreken,zoals ik op oudejaars avond heb gedaan. Het plezier kon voelen,in het geluk die ik kan creëren terwijl ik spreek, mijn stem kan horen en mij absoluut naar mijn stile brengt,naar het moment dat ik geen nieuwjaar meer nodig heb om weer opnieuw te kunnen beginnen,terwijl ik dat iedere dag ook voel.Wanneer ik spreek of schrijf met de sleutel die ik heb, mij mee kan laten nemen dat elk moment die ik beschrijf, vanuit mijn spreken blijft ontstaan.Ik ben altijd verbaasd als mensen zeggen, dat zij niets te vertellen hebben aan zichzelf,als ik kijk naar wat ik schrijf en in het spreken altijd de mooie stile mij begeleid,om de waarde te blijven voelen,mij kwetsbaar durf op te stellen en kan zeggen dat in het persoonlijk nemen, zoveel gekwets zijn is gaan zitten,zoveel, wat niets heeft te maken waar ik nu over schrijf.Alles gewoon een naam heb willen geven,alles waarin ik sta, mijn verlichte taal mij dit terug heeft gegeven in alles wat ik heb laten zien. Wat ik heb willen laten weten hoe de speld in een hooiberg is gevonden,hoe mijn recht van spreken alleen kan ontstaan,als ik durf te luisteren naar mijn eigen stem.Uiteindelijk de belichaming weet te ervaren en niets anders kan doen dan wat ik tot nu te heb gedaan.
Anna.💗.