Het benoemen.

Alles te kunnen benoemen, hoe het had kunnen zijn,in elk gedrag een sleutel zou kunnen liggen om te openen, wat eigen werkelijkheid verteld.Om de zon te kunnen voelen,de wind in haar kracht te  herkennen,de mist als een deken voelt en geen enkele pose het terug kan brengen, om te denken dat alles zo vanzelf kan komen zoals ik schrijf.Iets is ontgaan dat in de hoop die ik kan hebben alleen de verwarring  kan ontstaan. Wanneer geen enkel karakter die ik dacht te hebben nog volstaat.Te zijn in wie ik ben,maar zelfs dat niet meer kan weten, wanneer ik mijn vleugels spreidt. In de rust die ik kan hebben,in het bijzijn van mijn ervaren,alle lagen die ik heb gevoeld, alleen maar heeft bewezen dat ik in geen enkel plaatje pas.Zo zoetjes aan begin te begrijpen dat mijn karakter die ik dacht te hebben, uit kan vloeien naar elk nieuw begin.Er geen vinger op kan leggen,geen bepalen in wat er komt,maar dat ik zeker weet, dat mijn visie in mijn delen blijft ontstaan, wanneer ik weet te luisteren in wat ik zeg.Daar niets in kan verbinden,niets in kan doen, dan alleen te durven ervaren wat het kan doen om te beschrijven zoals ik mij voel.Om alles een plek te kunnen geven en daarin mijn eigen manier is ontdekt. Zonder dat ik weet wie ik werkelijk ben.Alles heeft een plaatje gekregen,veel te lief,of veel te streng,veel te veel empathie,( wat mij vaak leeg kon trekken),veel te voorzichtig ben geworden, vanuit een oude angst,die op is gelegd door het karakter wat ik toen dacht te hebben.Maar vanaf het moment dat ik ben gaan schrijven in het vertellen naar mijzelf, de kruistocht heb kunnen maken dat ik niets anders ben, dan ieder mens, om gelukkig te kunnen zijn .En weet te benoemen in ieder moment, waarin ik blijf vertellen hoe zorgvuldig ik blijf,hoe de zegeningen die ik tel ,zelf heb kunnen creëren,zelf heb ontvonden door alles te benoemen, in wat ik steeds kan laten zien...
Anna.💗.