Nog heel even...

Nog heel even,nog zachter dan daarvoor,nog meer dan ik mij had voorgesteld , waar mijn impact van  ervaren,nu niets meer vraagt,niets meer zegd, dan alleen te laten borrelen waar de milde kant in wat ik zeg, naar behoren uit kan voeren.Een uitgesproken zijn over elk thema,een ondergaan wat is beschreven.Toe te laten wat er nog niet is,wat misschien later ooit kan komen.Het zijn de gegevens die ik zet en in het niets zou kunnen verdwijnen.Daar waar ik uitgesproken ben over een verbinding of het kind in mijzelf, nu hun plekje hebben gevonden.Alles laat verdwalen zoals het is,alles laat liggen in het niets en ik rond kan kijken in het veld waar ik terrecht ben gekomen.Waar de stilte die mij roept als vlinders in milde toon mijn schrijven is aan het toetsen.Opeens bemerk dat wat ik voel, nu in mijn eigen realiteit ben gekomen.Dat wat ik ook vertel in mijn bijzonderheid van delen,de doorslag zou kunnen geven in de houding die ik heb, op een andere manier zou kunnen gaan delen.Niet dat er een reden voor moet zijn,maar dat ik ben beseffen in mijn vertouwde taal,mij iets anders nu kan geven.Dat het uitgesproken zijn, de vlucht zou kunnen nemen naar een einde van een tijd en ik mij daar verder in zou willen bewegen.Het is de nieuwe kracht die ik nu pak, in alle uitleg overbodig wordt,omdat de stilte in het niets, meer kan vragen, dan in alles wat er nu is beschreven.
De verfijning meer de aandacht krijgt en alleen de stilte om kan gaan met de rode draad die ik heb neergelegd in wat er nog kan komen.
Het uitgesproken zijn, geeft mij de ruimte in mijn taal .Nooit op voorhand weet of ik iedere dag het nodig vindt om zo te schrijven.Om te laten zien dat alles wat ik wilde, is besproken,en is opgelost in mijn stilte.Van iedere handeling die ik heb gezet, mij heeft kunnen tonen in het verslag die ik heb gemaakt,waar mijn zijn op een mooie manier, de afspiegeling zal kunnen blijven voor iedereen, die dit kan lezen.
Anna.💗.