Verlamming.

Het voltooien wat het inzicht heeft weten te geven ,hoe de verlamming die het gaf, mij heeft laten weten, dat ik niet hoef mee te drijven naar een stil gebied,naar wat er kan gebeuren,dat mijn verdriet die ik kan voelen, ook heeft te maken, met in de schaduw staan van een ander.Altijd een vriendschap dacht te hebben waar ik mij aan zou kunnen spiegelen,maar daarin mijzelf steeds vergat.Door de verlamming die ik ervaarde, dat ik uitgesproken was.Maar op een wonderlijke manier mij deed beseffen dat ik nooit uitgesproken zou kunnen zijn.Omdat vanaf het moment in het  benoemen, ineens kon voelen dat ik in een verlamming kwam,en mijn schrijvend beleven iets anders zag,dat al mijn delen hun doel in het voorbijgaan van de intensie,neer kon dalen in wie ik werkelijk ben.Waar mijn tranen bleven stromen om te durven zien,dat in het voorbijgaan van zoveel woorden, ineens begreep dat in al het ontstaan,soms een grens aangeeft om te kunnen voelen wat het met mij allemaal heeft gedaan.
De voltooiing toch iets anders zegt,dan mij aan te passen aan wie dan ook.Mijn eigen schoonheid in het vertellen geen getuigen meer kan zijn,maar te delen zoals het komt,te durven voelen dat wat ik beschrijf mijzelf in duidelijkheid kan zetten, in het ervaren mij steeds meer leert om absoluut bij mijzelf te kunnen blijven.Waarin de doorns die ik voel, mij meer kan zeggen om te denken dat ik uitgesproken ben.
Door de verlamming die ik voelde voor mij het teken bleek te zijn, om wat oude dingen af te sluiten en te onthechten in wat het kan zijn, om bij mijn eigen werkelijkheid te blijven.Om te kunnen zeggen dat het goed is zoals het kan zijn,in de zuivering die ik weet te voelen.Van niemand meer afhankelijk ben,dan alleen te schrijven wat ik voel.Wat ik blijf ervaren als ik schrijf in de toegang die het heeft, om mijzelf de mooie troost te geven en nog lang niet uitgesproken ben.
Anna.💗.