Schoon schip.

Geen enkele twijfel  mij nog leidt,geen enkele blaam het kan geven dat mijn schrijven is bevrijdt. Door te weten dat het in mijn genen zit.Dat alles wat is beschreven zo ontvouwde in de helderheid die ik breng en niets meer kan verwachten dan te delen zoals het komt.Voor mij is het een spiegel geworden wat er in mij leeft,een duidelijkheid van omarmen en niets heeft  te maken, wat ik dacht te moeten doen.Mijn schrijven nu haar plek opeist en het altijd zo zal blijven, dat in welke richting ik ook kijk, altijd mijn schrijven zal blijven zien. Zoals het uiten in mijn woorden, een belichaming  kan hebben,in de troost die het kan hebben, wanneer ik voel hoe het mijn kleed is geworden, die ik iedere dag om kan doen.Om kan slaan tot over mijn schouders,waarin de warmte die het geeft,mij iets anders doet vermoeden, dat ik altijd zo ben geweest.Altijd veel heb geschreven en sinds een jaar op mijn blog heb laten zien, hoe het kan voelen ter allertijden mij weet te bevinden in mijn eigen realiteit.Geen andere verklaring het nog heeft, dan  wat ik dacht te moeten doen.Te moeten zwijgen over een andere tijd.Te buigen naar een bevrijding,die uiteindelijk anders uitpakte dan ik had voorzien. Mijn eigen realiteit onder ogen ben gekomen en nu kan zien, dat hier mijn waarde ligt,en dat mijn schrijven ik aan mijzelf ben verplicht. Waarin de schoonheid zich niet laat dwingen zelfs de liefde niet.Dat alles wat is gekomen, door het blijven reageren zoals ik al een tijdje doe. Nu bemerk dat ik schoon schip aan het varen ben.Mijn realiteit is zo anders als dat ik had voorzien.Mijn schrijven op mijn manier zal benutten, om te ervaren in wat het doet. Vanuit het besef dat wat ik schrijf, mij laat weten dat in de komende tijd, het begrip wat het kan hebben,mij vult en mij weet te geven, hoe ik in mijn leven sta.Meer is er niet voor nodig,meer kan er ook niet zijn,dan alleen mijn woorden te proeven in elk moment dat ik schrijf.
Anna.💗.