Trilling.

De trilling die ik voel in het duwtje wat het krijgt, waar het besproken  kan worden en neer gelegd, dat de sleutel die ik heb, nog steeds vast blijf houden en kan stoppen in mijn zak of te laten gaan  in de beweging die ik maak en mij in een realiteit kan zetten.
Ik dobber wat in mijn schrijven en voel het volgend beeld.Het beeld wat besproken moet blijven.Geen enkel aanwijzing kan geven wat een bevestiging zou kunen zijn.Ik zou het willen doorgronden,willen voelen en ruiken,willen staan in al mijn ontluiken  zoals ik schrijf. Kan blijven beleven en dan wil delen naar mijzelf.De toewijding die ik heb, valt op te delen in wat ik zeg en schrijf.
Het besproken zo onvoorwaarlijk kan zijn,zo is binnen gekomen en niet de aandacht heeft gehad,niet kan laten blijken hoe het voelt om zelf te gaan ontdekken wat  voed of niet.Het kunnen bespreken en altijd kan laten zien,hoe de binnenkant naar buiten is gericht , om gericht te willen zijn,om de mogelijkheid van het alleen ervaren soms een ommezwaai  krijgt.Mijn lieve schat steeds meer de aandacht krijgt en in feite genoeg  heeft te vertellen. Naar het schijnt er soms wat andere dagen zijn. Waarin ik weet, als er vogels boven de kale bomen verschijnen en op zoek zijn naar wat voedsel.Als ik zie hoe groen het mos op mijn pad is gaan groeien en ik voorzichtig kan kijken welke stap ik nu weer kan nemen.Over stranden zou kunnen schrijven, omdat daar een verlangen inzit.Over de wereld kan kijken en mij in een ander trilling zet,alleszins het beter kan zijn en worden als ik zie wat ik laatst heb geschreven,dat in de macht van vertellen in de kennis die ik heb, mij ook verdeeld kan voelen.Dat het in feite niets uitmaakt wat ik schrijf ,maar het naar een hoger plan wil brengen  en dan mijn oude trilling weg kan halen, neer kan zetten op een plek, dat als ik een een backup nodig mocht hebben, mij altijd terug kan trekken in wat het is geweest.