Verdwalen.

Soms dan dwaal ik af,dan verdwaal ik door een oude conditionering,dat wat mij raakt  in de erkenning, soms ineens mijn gewenning in het vertellen soms bepaald, waar ik over wil schrijven.En als een lichtflits kan laten zien hoe het gewone ervaren, soms iets anders kan laten zien,soms in een oude herinnering zou kunnen zetten.Dat in de weg waarin ik sta en kan bewegen, soms de reden is om een thema aan te halen,om te voelen dat het zo is,dat niet alleen de zachtheid wil worden gezien,maar ook de ontelbare ontmoetingen die ik heb gehad.Heb laten gebeuren, waar het stof is neergedaald,maar weggeveegd diend te worden,zodat de blanke pit als een kern kan laten zien,als het omsluiten  hoe het voelt om over een oude conditie te schrijven.
Niet dat het een gewoonte wordt,omdat er al zoveel  over is geschreven,maar te beleven zoals het is,zoals de thema's die ik kies voor mij in feite helend kunnen werken.Helend, dat wil zeggen dat het gemoed waar ik uit schrijf, iedere dag ook weer anders kan zijn. Iedere dag het mij bevrijd,terwijl het geen bevrijding behoeft te zijn, maar een combinatie van durven voelen, wat het is geweest in het verdwalen wat ik deed, in al mijn terug trekkende bewegingen, nu wel weet dat het mijn eigen realiteit is geworden. Als ik laat zien hoe mijn geworteld zijn, zich heeft verbonden in het hier en nu.In het kunnen kijken dat wat zich afspeeld voor mijn ogen,niet mijn werkelijkheid hoeft te zijn.Dan alleen de rode gloed die ik nu in de wolken voorbij zie drijven en mijn onrust die ik ook kan voelen, mij wakker kan houden door de helderheid die ik aan mijzelf heb gegeven.Het vereenvoudigen van mijn woorden,daarin een betekenis kan geven,zoals een veilig kunnen voelen, heel terrecht kan wijzen, wanneer ik zie in het beklijven van mijn schrijven,in het samenkomen met mijzelf,voor mij altijd de doorslag zou kunnen geven om te zeggen wat ik wil.Geen enkel bewijs het hoeft te hebben als ik verdwaal van mijzelf, om over een oude ervaring te schrijven. Waarin ik voel hoe anders ik nu sta in mijn delen,in mijn laten zien dat het verdwalen meer gaat lijken in de herkenning van de ander en ik daar op reageer.Niets menselijk is mij vreemd,niets er over kan blijven in het delen wat ik doe,wat mijn doel is geworden om werkelijk te ervaren wat het mij brengt.Wat het mij geeft in al mijn schrijvend beleven,wat ik voel om te gaan dwalen,om te gaan zweven met de vleugels die ik heb,om te blijven omarmen in alles wat ik beschrijf en zeg.Om mijn liefde te voelen in de woorden die ik beschrijf en het respect, in een diepe buiging kan laten ervaren wanneer ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.