Erkenning

Het blad wat ligt te ritselen,mijn oren gespits in het eigen maken van een kunnen kijken, hoe mijn schrijven alles heeft uitgelegd.Met het vermogen die ik heb geproeft, heb opgezogen om de erkenning te blijven voelen in alles wat ik vertel.Mij bewust ben geworden dat het altijd een uitdaging zal blijven, om te vertellen wie ik ben,om ook te zien dat een erkenning altijd met een speciale buiging wordt  gevoeld, om een erkenning te blijven voelen,te blijven zien dat als ik niet gezien wordt door een ander,daar mijn onrust zou kunnen gaan liggen.Vanuit in een onbewaakt moment, ik mij bewust ben geworden dat de erkenning die ik wilde nu heb verteld, zoals ik graag had willen voelen in al mijn delen wat ik heb gedaan.
Uiteindelijk nooit uitgesproken raak,waar ik het blad wat ik hoor ritselen over is gaan naar niet alleen de stilte,maar het inzicht wat ik krijg,dat de aandacht die het in feite nooit  echt heb gekregen, nu wordt doordrongen van het feit,dat het op een erkenning lijkt.Al die tijd ook heb gedacht dat ik dat aan mijzelf kon geven,en heb dat ook gedaan,maar in een flits van een seconde ineens kon voelen dat in al mijn ontstaan, de erkenning wilde voelen om door te kunnen gaan.Om te laten zien dat elke mogelijkheid die ik heb benut, om te schrijven en te delen, om te laten zien wat ik in feite nodig had om de erkenning te voelen dat het er gewoon mag zijn.Dat in alles wat is beschreven aan de hele wereld wilde laten zien,maar door het moment van een beseffen, ik nu ook voel dat het alleen maar een nabeschouwing zou kunnen blijven,misschien het blijven herhalen wat ik in feite niet meer voel,maar toe te durven laten,dat wat ik doe in een ander spoor zou kunnen zetten.Waarin alleen de glorie is te zien,waar mijn einde wat ik voel, altijd weer een nieuw begin blijkt te hebben en de erkenning die ik wilde ervaren,nu bijmijzelf heb neergelegd.
Anna.💚.