Het spoor waar ik uit deel, heeft alles te maken met alle aandacht die ik zou willen geven in mijn ontstaan.Van een begrip waarin ik de toegang heb kunnen vinden,waarin de motor kan blijven draaien,waarin de vernieuwing die ik blijf voelen, kan blijven ontstaan.Kan blijven komen, met tranen in mijn ogen, al gaandeweg opnieuw wil gaan kijken, hoe de aard van schrijven soms een dubbele bodem heeft.Bijna een orakel is geworden,een uitgebreid geheel, waarin mijn natuurlijkheid van schrijven een nieuw spoor kan zetten zoals het is.Waarin de erkenning naar mijzelf zich weet uit te drukken zoals het komt.Zoals een weven van een web,waarin ik mijn eigen aandacht wist te vangen, hoe het kwam,dat na mijn elle lange schrijven, terug aan het komen ben in mijn zuiverheid van delen.In het kunnen omschrijven en ook deel dat in elk moment mijzelf over kan halen, om het web wat ik heb gespannen, nu wat ontspannen open te gaan staan. Om het nieuwe spoor waar ik op sta,mij niet meer zou kunnen hinderen om gewoon weer verder te gaan.
Het symbool wat ik aan kan geven,het signaal wat het krijgt,laat ik nu ontstijgen in mijn taal.Waar het mos op de daken los kunnen weken, vanaf het moment, dat mijn verhouding naar mijzelf nu is open geslagen en wordt gezien, dat een ijdele hoop weg kan vloeien naar weer een ander begin.Het niet vertellen zoals het is, zou mijn ruimte kunnen beperken in wat ik schrijf.Dat alles in één verademing zou kunnen zetten ,waarin ieder gebeuren ook weer anders blijkt te zijn.
De vertering die het kan hebben,langzaam zich ontdoet van alle vage herinneringen die ik heb gehad.Die ik heb laten zien in een orde van mijn dag,in het overkomen, dat al mijn schrijven mij verder heeft gebracht,dan de erkenning te gaan zoeken in al wat duid,dat de taal die ik gebruik,mij doet ontwaken naar mijzelf.Het is goed,lieve Anna,het is goed om te weten dat mijn kwetsbaar voelen,juist daar mijn kracht in kan bewegen,mijn volledigheid van schrijven, alleen kan dienen waarin ik weet dat mijn zelfredzaamheid op een ander spoor kan zetten en straks als alles weer wat is beklijft.De tijd kan gaan nemen om eens te gaan kijken wat mij werkelijk voed.
Anna.💚.
januari 25, 2025
Spoor.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Tussen mijn zinnen .
Nu de mist om mijn hoofd is verdwenen en mijn stilte draag in mijn zinnen. Nu mijn duidelijkheid is verschenen en het alleen maar prettig ...
-
Het nieuws wat het kan geven,waarin ik proef, hoe de simpelheid van schrijven, voldoet om te blijven ervaren, dat elke lijn die ik kan ontvo...
-
De belangrijkheid in al mijn duiden,in al wat er nog kan zijn,in al wat ik laat gebeuren hoe belangrijk het blijft,dat het veronderstelde di...
-
Het is geen keuze die ik maak,maar een natuurlijk ontvouwen die erover waakt, dat als de tijd is gekomen om te overwegen zoals ik schrijf ,...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten