Het waasje.

Het waasje waarin ik leefde, mijn masker heb afgedaan, in stukken heb getrapt en zorgvuldig opgeborgen in een laatje die de hele tijd al open stond waar mijn buik tegen aan kon stoten.
Niemand nog iets kwalijk neem waarin ik kon verkeren waarin in heb moeten leren om zelfstandig te kunnen zijn om zelf te beslissen welke tekst ik post en welke ik laat verdwijnen.
De eisen die ik had zijn nu omgebogen naar het licht, die mij kan overspoelen en mij heeft laten zien dat elk oordeel naar een ander een oordeel naar mijzelf bleek te zijn.
Door de angst om niet gezien te worden in het meeslepen van oude conditioneringen eigenlijk vergeten was dat ik dat zelf creëerde.
Mij opsloot in mijn eigen wereld waar mijn waarheid als een mooie bloem geheel naïef met elke stroom mee wilde drijven.
Nooit had verwacht dat in mijn vele schrijven mij kon ontdoen van elk masker die tevoorschijn kwam en elke angst onder ogen ben gekomen.
Aardig gevonden willen worden en dan gaan buigen waar ik niets van begreep. Waar elke rand waar ik over keek mij niet kon voeden en zo mijn best ook deed om te gaan behagen. Dat in het zilverschoon van mijn gedachte altijd het kleine kind in mij kon overheersen in elke beslissing die ik nam. Mij als getuigen ging voelen en een meeloper in elke partij, uiteindelijk alleen mij alleen wilde voeden in mijn eenzaamheid. Niet de passie nog kon voelen wat voor mij belangrijk was wat ik heb door willen geven aan anderen.
Maar nu ik ben ontwaakt in mijn stilte een lichte weemoed ook voel. Dat als ik niet was gevormd door mijn verleden waarschijnlijk heel anders met de dingen om zou zijn gegaan.
Zo gelukkig ik nu  ben, waarin ik mijn eigen kern heb behouden. Ondanks de krassen op mijn ziel. Ondanks het vele verwerken misschien op een verkeerde manier heb gezien. Mijn passie nu heb gevonden op een wonderlijke manier, wat al zo lang lag te sluimeren en mijzelf de tijd ook gunde in al het ontdekken wat ik heb gedaan.
Dat in al het beklijven nu werkelijk mijn eigen wereld is open gegaan. Dat in het licht waarin ik  in ben gaan staan, probeer te omschrijven na een lang gesprek met mijzelf.
Hoe komisch het kan lijken dat in het nodig hebben van andere, op een heel laag pitje staat. Elke verheldering die ik aan mijzelf heb kunnen geven nu volstaat zoals een belichaming kan voelen.
In al het uitleggen aan mijzelf geen routine is geworden, maar het openbreken van elk moment. Waarin ik blijf voelen hoe het is om zo naar mijzelf te  kunnen  schrijven...en elk waasje die het had nu voorgoed is verdwenen ...
Anna.💚.