Krassen op papier.

Wat mij werkelijk zou voeden,misschiende de daad zou kunnen hebben, wanneer ik een vogel zie op de kalen takken ,als ik een molletje zie in de hopen die zij maken,als ik een hond hoor blaffen en het baasje  zo streng mogelijk zijn stem verheft.Wanneer eindelijk de zon zich even laat zien,en ik kan voelen dat het weer een mooie dag kan worden,zodat ik met frisse moed weer kan gaan wandelen.Als ik naar de lucht kan kijken ,het wolkendek zo vaak is aan het veranderen,alsof het een spiegel lijkt in de reflextie naar mijzelf.De deugzaamheid van ouder worden, nu in een een streep kan geven zoals ik in mijn tekeningen kan laten zien.Blijkbaar altijd  een betekenis zou moeten hebben waarin de diepgang die ik heb, zich wil uiten in mijn manier van leven,zelfs in mijn tekeningen kan zien hoe de lagen die ik maak, nog verder wil onderzoeken,verder wil gaan, dan alleen een kras te zetten op papier.Maar te creëren,hoe het voelt dat dit mijn leven is geworden, in de verandering die ik zie, alleen zelf kan ervaren. Hoe de lucht is open gebroken,hoe de voeding die ik zocht, hetzelfde is gebleven en toch een andere ingang heeft gevonden.Terzijnertijd wanneer de tijd is gekomen om te kunnen zien dat mijn inborst van delen een ander niveau zou hebben,en het nieuwe niet meer voelbaar is .Dan zou er een stilte vallen, in een zachte wind,die alle mogelijkheden die ik heb geproeft,neer zou kunnen dalen in wat ik heb gevoeld, in alle momenten waarin ik heb geschreven.wat mij raakte,en weer terug kon geven in het krassen op papier, in de beweging die ik altijd maakte,om toch te blijven schrijven zoals ik mij voel.En uiteindelijk het blijft delen om te laten zien,dat wat er kan bepalen als ik schrijf, het net zo kan voelen als ik teken of met wat krassen op papier de mooiste gedichten kan maken,uit laat lopen in wat het kan zijn en net als mijn schrijven en al mijn tekeningen, heel veel kan vertellen over het moment ,waarin ik ben en kan verblijven met wat krassen op papier  te zetten terwijl ik schrijf...
Anna.💚.