Zachte landing.

Heel zacht valt de lange dag in mijn handen,waarin ik voel hoe mijn ontvouwen zich heeft gekeerd, in een wederzijds vertrouwen,waarin ik heb geleerd om mijn meesterschap te behouden,de regie een enorme plaatst in neemt ,terwijl de warmte die ik voel kan blijven delen op mijn blog.Het veranderen in wat ik voel zo vanzelf is blijven hangen in mijn woorden die ik voel.In de eenvoud, wat ik neer kan zetten zoals het komt.Zonder druk van buitenaf,zonder enkele verpliching,maar gewoon omdat ik schrijf en blijf luisteren naar mijn stem.Waar de winter die ook komt en soms al voelt, als ik buiten ben aan het wandelen.De sfeer die ik nu proef is van een andere orde in de regelmaat die ik nu heb,in het samenkomen met mijzelf.De vragen die ik had nu blijkbaar zijn verdwenen, waarin het gat wat zou kunnen ontstaan, mij meer verdiept in de weg die ik ben gelopen. In de flow die heel vaak komt als mij bewust ben van mijn woorden.De genegenheid die ik heb, mij in een euforie kan zetten,mij meerdermalen steeds verrast en  kan voelen aan mijn vingers waarmee ik tik,waarmee ik kan schrijven en spreken,waarmee de felle kant die ik ook heb, ook zachter weet te maken.Zo zacht alsof ik op een wolkje zit en mee kan deinen hoe het voelt om zo de aarde te bekijken.Mij omhult in dichte mist waarin mijn wolkje is aan het schuiven,boven de bomen die zo naakt zijn gaan staan en zonder bladeren naar binnen zijn gekeerd, om zich voor te bereiden op de lente.Mijn wolkje verder drijft en ik kan zien hoe de lichtjes in vele kamers zijn aan het branden en dan ook zie hoe klein de wereld in feite is.Hoe kwetsbaar het kan wezen wanneer ik op mijn wolkje  wat weg zit te dromen...
Mijn ogen worden zwaarder,alsof ik wordt gedwongen net als de bomen naar binnen toe te gaan, om te ervaren waar mijn liefde plaats kan nemen in de overdracht die ik schrijf en mijn zachte kant ook laat zien dat mijn verder reiken het meeste geeft,wanneer ik kan zitten in mijn stilte.De stilte die dan komt,die naast mij is komen staan en mij vraagt om te luisteren in wat ik ervaar.In al mijn delen,in al wat ik laat zien en soms mee kan spelen in de roots die ik heb gehad.Geen enkel belangrijk punt nog belangrijk kan maken, maar te zitten in mijn stilte, om te mogen ontvangen in de energie die ik nu heb, waar soms bijna niet is over te schrijven.
Zoals de weelde die ik voel,waar de arend in verschijnt en mij kan toetsen wat het zegd,mij kan laten vliegen van moment naar moment,kan laten zweven over het geheel,in het spreiden van mijn vleugels.Mijn handen en mijn huid,mijn ogen naar verluidt op steeltjes zijn gaan staan, zoals het kan zijn, ik niets anders kan schrijven zoals  het nu is ontstaan.
Anna.💗.