Indicatie.

Normaliter en zo gewoon,zo extreem tevreden, eigenljk niet gewoon,maar uitzonderlijk blijkt te wezen.Mijn linkerhand op mijn hart kan leggen, in de belofte die ik voel, om in mijn echte ontmoeten, altijd zal blijven schrijven naar mij alleen.Heel bijzonder om te voelen dat de stroom waarin ik zit,altijd terug weet te komen in het luisteren naar mijzelf.Het is de basis van mijn bestaan,vanuit het fundament, uiteindelijk  in mijn eentje werkelijk kan ervaren. neer te zetten in elke handeling die het vraagt, soms over bomen te schrijven,dan weer over de wind,dan plots het kind laat praten en kan lachen om wat ik zeg.
Het voelt als een soort verliefdheid,wanneer je graag bij die ander zou willen zijn.Maar nu ik weet te bemerken, dat ik dat naar mijzelf weet te doen.Alleen met mijzelf de belichaming kan voelen en in het gesprek steeds weer ontdek, hoe feilloos mijn luisteren is geworden, hoe verfijnd mijn nieuwe jaar kan gaan openen, in alles wat ik eventueel ontmoet.Vanuit het besef dat mijn belichaming zich heeft voltrokken in de meest ruime zin,niet meer het gevoel kan hebben dat ik ben aan het strooien,maar te leven zoals ik ben.
Meer heb ik niet nodig in wat het kan zijn,maar voel aan mijn water dat het dit moet zijn,zo vrolijk en onbezorgd,geen vergelijkingen nog heeft, dan alleen te weten dat mijn belichaming in mijn taal nu werkelijk naar voren wordt geschoven en het niet anders kan zijn, dan een voltooiing in mijn spreken en mijn schrijven mij op de hoogte houdt.Geen discussie nog kan hebben dan alleen te kunnen luisteren naar mijzelf.Waarin ik de band die ik heb gelegd zo vanzelf is gekomen,zo eenvoudig wat het kan zijn dat het niet anders is in wat ik beschrijf.Niet beroemd zou willen worden, waarin ik mijzelf de bevestiging geef en daar mijn vrijheid in kan vinden,mijn zuiverheid die ik creëer.In ieder moment van het besef dat er niets hoeft te veranderen en ik alleen kan spreken zoals het komt,zoals mijn aandacht overal naar toe kan brengen in de stroom die dan komt.
Het is het ervaren wat ik laat zien,het tastbaar maken waarin ik dan kan voelen hoe het zich verbind in de meervoud van mijn schrijven.Te omarmen het lieve kind,die soms onverwachts de aandacht kan vragen en mij terug kan roepen waar het werkelijk om gaat.Dat in het verstaan van mijn eigen woorden er altijd een mooie energie kan gaan stromen en dan kan laten zien op mijn blog.
Dit mijn werkelijkheid is geworden en in eigen waarheid is neergezet,niet meer hoeft te schuiven met wat spullen,maar te accepteren wie ik ben.Geen toneelstukje op ben aan het voeren,geen podium hoeft te hebben als ik kan luisteren naar mijzelf.Zelfs in het verspreiden van mijn teksten er geen moeite is,een indicatie weet neer kan leggen, dan alleen te weten dat ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.