Schrijvend beleven.

Soms te slingeren tussen hoop en strijd,tussen het kijken waarin het ervaren blijkt, dat als ik mijn hand in het vuur zou steken in de overtuiging die ik had, mij eerder doet beseffen dat in het trekken aan een dood paard de bezinnig krijgt, om te weten dat een rond glans zo veel makkelijker in handen ligt.Het reageren op elkander nog steeds de vulling blijft om iets te vertellen.Terwijl als ik schrijf steeds meer kan voelen,dat de openheid in elke hoedanigheid zich op zou kunnen slokken,niets meer zou kunnen laten zien,dat mijn barmhartigheid in een mooie  samenwerking, alleen iets verteld hoe ik naar de dingen kan kijken.Ik dacht altijd dat ik verwijderd was van de mensen,dat ik niets begreep van alle handelingen die ik zag,maar heel langzaam tot mij door kan dringen,dat mijn waarheid die ik nu spreek, alleen voor mijzelf kan gelden.En dan in staat ben om het in een sausje te leggen en flink te roeren,zodat de kleur die het kan krijgen veel zachter is geworden en er niemand mee om de oren sla.Soms de ruigheid kan voelen en met een botte bijl wat oude stenen stuk kan slaan,een oude woede om kan buigen en mijn aandacht daar naar toe kan gaan.Niets liever zou willen, dat ieder steen die ik naar boven haal, zou kunnen gaan beschilderen met witte lak,zou kunnen bewaren waarin ik een ander pad besla.Waar ik kan lopen,en lachen om een wind die ik laat,waar ik mijzelf kan omarmen in een strakke bui.Waar het voedsel wat ik verteer, zo licht als mogelijk moet zijn,omdat mijn lichaam is aan het veranderen.Niet alleen mijn lichaam iets verteld,maar ook in mijn schrijven ik iets voel ,wat een felheid zou kunnen geven,geen tijd meer heb om mij af te zonderen,geen verwijdering meer kan voelen, maar te blijven staan waarin ik ben.Geen deur meer hoeft te openen om een drempel over te gaan,maar te zweven over mijn taal die mij de rust kan geven in al het ontstaan.Wat mijn bewegen nu verteld,dat elke weg die ik bewandel meer iets zegt in de overgave van elk moment  en daarin mijn schrijvend beleven kan laten zien.Schrijvend beleven mij verrijkt, alles op de juiste plek laat vallen en mij altijd laat zien,dat in het overkomen een duidelijkheid van weten, hoe ik kan bewegen in mijn eigen taal.Mijn schrijvend beleven  alleen verteld hoe mijn energie kan stromen,hoe mijn opwinding die ik voel, niet onder tafels of stoelen hoeft te steken ,maar uiteindeljk kan voelen, dat ik dit naar mijzelf aan het schrijven ben.
Anna.💚.

Spiegelend effect.

Het spiegelend effect waarin de routine kan worden neergezet als een ontluiken van de knoppen aan de bomen.Ieder klein blaadje wat naar buiten springt, mij de hoop kan geven,dat in het nieuwe wat er komt, zo fris doet lijken en aangeraakt wilt worden.Kan bewonderen dat een winter lang heeft liggen wachten tot het weer naar buiten kon. Zodat de geur van een lente door kan dringen in elk moment van een besef, dat een proces van opnieuw geboren worden, de gehele tijd al klaar heeft liggen wachten in het spiegelend effect.Dat in het dansen van de kleine mugjes,  ook echt een dansje is te zien en bezig zijn om iets te vieren. Mijn aandacht die ik heb, het te kunnen bewonderen alsof ik een cadeautje aan het uitpakken ben.Mij dan aansluit en meedeins door mijn armen te bewegen,mijn lichaam de kronkeling krijgt, om in de kring toegelaten te worden.Om één te zijn wat er kan gebeuren als ik mij overgeef aan het spiegeld effect.Waarin zelfs dat hele kleine mugje aan mij kan laten zie, hoe de vreugde in het nieuwe, de energie ook heeft om mee te kunnen deinen.Geen enkel reden heeft dat in al het nieuwe het spiegeld effect zou kunnen zijn, dat de moeite die ik neem, voort is gekomen dat in de eenvoud zoals ik leef, mij deze dingen zijn opgevallen,hoe klein het ook is,mij meer kan vullen,dan te denken iets te moeten zijn,dat in elke beweging die ik maak is voortgekomen hoe ik kijk naar de kleine dingen om mij heen.Ieder rupsje die ik zie verdwijnen achter een stukje hout,plots een eerste hommel zie verschijnen,zelfs een heel klein vlindertje veschijnt, die nu al proviteert van alle bloesems die uit gekomen zijn.
En  dan kan kijken als een kind,die alsmaar verrast kan worden, haar  kleine wereldje steeds groter wordt.Steeds meer kan zien dat elke schoonheid die wordt geopend,ook echt blijkt te zijn.In het ontvangen kan ervaren,dat in het spiegelend effect, om blij te zijn met wat je hebt,kan koesteren zonder een verlangen om nog meer te willen.Dan te zien dat in de hele kleine dingen de dag zou kunnen vullen om tevreden te kunnen zijn.Om mee te dansen met kleine mugjes die ik kan zien en dan  het spiegeld effect zou kunnen hebben. Om trots te kunnen zijn,dat in het leven van dit moment, veel kan laten zien om alleen te kunnen zijn en te kijken wat je bezit.Het spiegeld effect kan liggen in een plasje voor je deur,in het spreken met zachte toon,de zon laat vallen in eigen schoot,dat in het toelaten zoals het komt,daar de beweging in kan zitten om het spiegeld effect te blijven ontvangen.
Anna.💚.

Gevoelens.

In elk overgave van mijn bepalen,waarin de bemoeienissen van elkander een wik zou kunnen drijven.Dat als ik niet mijzelf mag zijn,niets kan bepalen voor een ander,waarin mijn zorgzaamheid van delen soms de rand over wilt gaan,en dan moet bekennen dat de regels die komen,mijn verstand te boven gaan.Niets heeft te maken in hoe het hoort,de angst aan kan jagen en ook verstoord,dat in feite niemand kan bepalen hoe ik mij voel.Daar er een bedreiging uit voort zou kunnen komen, om dan in een isolement te gaan zitten,om niet te zien dat er geen enkel regel kan ontstaan. Of je nu als meisje of jongen wordt geboren.Niet het verschil kan maken dat in een ver gevorderd stadium wat er al is, nooit meer terug zou kunnen draaien.Niet kan kijken in iemands hoofd ,wat nooit kan bepalen dat de regels die zijn gekomen, vanuit een vreemde angst is ontstaan. De weg die iemand kiest om het te kunnen begrijpen, misschien alleen de afleiding blijkt van zoveel dingen.Niet jezelf te durven zijn en ook nog wordt bevestigd,dat als het lijf iets anders voelt, wat het in wezen had willen zijn,uiteindelijk de kwetsbaarheid laat zien,dat in ieder mens een man kan zitten met een vrouwelkijke kant,of een vrouw eerder haar mannelijke kant kan omarmen,en toch de vrouw te blijven in wie zij is.Geen oordeel hierover kan hebben,maar dat ik weet dat het in allerlei situaties kan ontstaan.In het accepteren wie je bent,in de vorm die het krijgt, niet altijd is op te lossen met een ingreep van je eigen lijf .Misschien als ik dat hoor, iets heel belangrijks over wordt geslagen, met de interactie die je zou kunnen hebben met jezelf.Zou kunnen gaan ontdekken dat de drang om anders te zijn,geen man of vrouw kan voelen,geen blik kan geven hoe het kan zijn, om alleen het menselijke te blijven voelen en er geen verschil blijkt te zijn. Dat hoe je ook wordt geboren van begin af aan een mooie welkom heb willen voelen naar jezelf.Dat zaadje wat verloren lag te wachten,maar niet werd opgepakt,door allerlei omstandigheden was vergeten, dat in het ontvangen vanjezelf,hoe breekbaar het ook kan lijken, in feite niet vraagt om je te onthouden in het lijfelijk aspect.Maar te gaan kijken waarom dat is.Ik spreek nu als getuige in het kunnen voelen wat heel belangrijk kan zijn,in feite geen keuze kan hebben in het kiezen van een man of vrouw,niets heeft te maken om jezelf te willen zijnMaar misschien zelfs eerder de verwijdering kan hebben waar het echt omgaat,of je nu een man bent en van mannen kunt gaan houden,een vrouw bent en meer gevoelig blijkt te zijn voor vrouwen,maar dat ik schrijf vanuit mijn eigen ervaren ,dat de mensen die ik heb ontmoet, alleen het verschil konden maken dat het soms een man was en dan uiteindelijk ook een vrouw mij kon verleiden in elke situatie die ik zelf creëerde.Diep heb onderzocht hoe het kon gebeuren dat mijn vrouw zijn niets had te maken waar ik voor koos.Maar mijn gevoel te volgen en open stond voor wat ik ging ontvangen.In het verschil die door een ander uit wordt gelegd als een verboden terrein,waar soms een zachte omarming belangrijker bleek te zijn.Dan de keuze in alle vrijheid zelf te kunnen kiezen in de vervulling die het geeft, zo persoonlijk zal blijven,zo gegrond ik blijf begrijpen, dat als ik mijzelf wilt blijven,mijzelf aan kan spreken met deze woorden die ik nu beschrijf en mij goed blijft voelen,of ik nu een vrouw ben met mannelijke eigenschappen,of een man ben die veel te zacht kan reageren,die open kan staan voor echte gesprekken,het mij in feite niets meer uit kan maken in de gevoelens die ik heb.Daarin niemand kan bepalen of het zit of staat,ligt en zweeft, alles te boven gaat ,in het wonderlijke van het menselijk bestaan,dat geen enkel regel dit kan bepalen,maar te blijven ervaren wat er kan gebeuren als het oordeel is gevallen, om niet jezelf te durven zijn.
Anna.💚.

Nieuwsgierigheid.

Terzijnertijd bij elke deur die ik heb geopend,mijn verbazing bleef, terwille van een ondervinden.Bij elke seconde om kan toveren hoe het kan voelen  als ik slaap, ook echt verdwijn.Zodra ik wakker ben geworden en de vogels zachtjes hoor kwetteren,de kikkers met hun gekwaak, de eentonigheid laten horen en ieder voorjaar vlak onder mijn raam zich kunnen gaan nestelen en soms mijn oordoppen in moet doen,om in mijn stilte te willen liggen,om mij over te kunnen geven in de rust die ik ervaar. Vanuit het creëren dat in het ontstaan mij meerdermalen heeft laten zien,hoe mijn handelen naar een punt toegaat,naar het keren van mijn binnenste naar buiten richt, in het beleven van al mijn schrijven.Ondertussen ook wel zie, hoe de worsteling van andere eigenlijk een verloren tijd aangeeft.Uiteindelijk een eigen keuze is geweest om te blijven hangen in iets  wat bekend zal zijn,dat als er geen drama meer is,niet zou weten hoe de lichtheid van het leven zou mogen ontvangen,met het bijkomende effect,dat in het terug komen bij  mijzelf, niets kan vragen,dan alleen te voelen hoe het is om iets kleins te bewonderen.Hoe de eenvoud zich om kan buigen wat ik werkelijk nodig hebt.Het zijn geen grote dingen,geen overdadigheid,maar te durven leven in elk moment,waarin de schoonheid in het blijven verwonderen, het eerste begin ook blijkt. Dat in het dwalen van het zoeken naar mijzelf,eigenlijk heel eenvoudig is begonnen .Door het ervaren van mijn eigen stem,in de woorden die ik zeg, luid en duidelijk laat horen,hoe de galm die het heeft in eigen lijf kan resoneren,daardoor een stroom op gang kan komen. Waarin het vertellen naar mijzelf uit kan monde in het schrijvend spreken wat ik de hele tijd laat zien. Alle korsten die het had gekregen eraf kon trekken en er dan een nieuwe huid overblijft.In het begin wat brozer lijkt,zelf diegene ben geweest om het te kunnen beschermen,om uit te leggen aan mijzelf, dat het pad wat ik hebt gekozen alleen maar geeft, wat ik de hele tijd had willen ontvangen.Het ontvangen van mijzelf is blijkbaar het grootste cadeau die ik aan mijzelf heb kunnen geven. Niet verder ben dan de ander,dan alleen te willen delen wat het  kan doen,en door zou willen geven en dat ik het op deze manier laat weten in het omschrijven hoe het voelt,om te spreken en te schrijven, alleen naar mijzelf kan zijn en daar de bron kan vinden in al mijn ontvouwen , mijzelf het antwoord weet te geven, dat in de totaliteit van ontvangen, ikzelf daar de hand in heb.Zelf heb ondervonden hoe mijn realiteit steeds meer naar voren komt.Steeds meer laat voelen om geen angst te hebben voor een verandering,maar te weten  wie ik ben in dit moment.Terwijl ik schrijf alles kan ervaren,dat in het raken van mijn zijn,zoveel ligt verscholen en daar altijd nieuwsgierig naar blijft.
Anna.💚.

Waar ik nu ben.

Wanneer ik uiteindelijk met mijzelf echte vrienden ben geworden en toe kan kijken als getuige.Nu kan zien dat in de tijd dat ik geen vriendschap kon sluiten met mijzelf ,mij  zo roerloos voelde en gevoelig werd voor alle invloeden van buitenaf.Mij aan ging passen en in elke situatie, altijd voelde,dat ik het nooit goed kon doen,mij altijd zo anders voelde en altijd dacht om iemand nodig te hebben,dat iemand mij kon zien.Maar sinds dat ik ben gaan schrijven en luisteren naar mijzelf, alles heel langzaam ging veranderen,alles in een ander perpectief werd gezet.Mij verloren kunnen voelen, heel langzaam verdween,omdat de aandacht die ik naar mijzelf ging brengen,meer vulde dan in gesprek te gaan met anderen.Mij vaak  ook in de war liet brengen,en altijd dacht dat ik iets niet begreep.Zoals vaak gezegd het niet binnen kon komen,en altijd voelde hoe ik overal als een indringer stond en door een angst te creëren , mijzelf niet verstond en echt moest leren om een vriendschap te gaan sluiten met mijzelf.Niet zomaar heeft het kunnen gebeuren,heb dagen en nachten geprobeerd om in gesprek met mijzelf te gaan ondervinden in het ervaren wat het met mij deed.Ben uiteindelijk gaan schrijven zoals ik laat zien,en daar in al mijn ontmoetingen kan vertellen, zonder te voelen dat ik het echt met een ander deel.Het blijft naar mij gericht en dat geeft mij de ruimte om eerlijk te kunnen zijn en niets heeft te maken naar diegene die het leest.Maar alleen heeft te maken in het laten zien,dat het gunnen naar de ander, voor mij de drijfveer blijft om te blijven posten.Waarin mijn ervaringen in wat ik deel altijd in vriendschap met mijzelf zo is beschreven.De mooie ontdekking die het heeft, als ik in vriendschap kan leven met mijzelf er vele conditioneringen kunnen veranderen.Anders ben gaan kijken naar elke behoefte die ik had,elke wisseling in contacten nu pas begrijp waarom het zo is gelopen.Dat in het sluiten van mijn eigen vriendschap, veel gedoe is weggevallen,dan alleen mijn eigen verantwoording te nemen en te dragen,niemand meer hoeft te behagen om een aandacht op te eisen,om niet mijzelf te durven zijn,maar alles omgedraaid heb naar mijzelf.Als ik geen vrienden kan zijn met mijzelf,dan blijft die afhankelijheid knagen,of komt de perfectie die ik had, steeds om de hoek weer kijken.Maar sinds dat ik vrienden ben geworden met mijzelf,mijn wereld zo anders is geworden,veel meer vertrouwd en als een soort overwinnig kan voelen,en daar over wilt schrijven.Om te beginnen ben ik gestopt met het oordelen over wat ik dacht te moeten zijn.Door mijn spreken en schrijven er een heel ander mens naar voren kwam.Moest wel wennen aan het feit dat in ieder schrijven en spreken mij naar mijzelf aan het tillen was,vaak heb moeten huilen om de oude conditioneringen los te mogen laten,en uiteindelijk in mijn eigen belichaming kwam.Door het ontdekken van mijn eigen taal, in de vele gesprekken die ik heb gehad,mij nu kan wentelen in wat er kan ontstaan.Zoals de vriendschap met mijzelf door is gaan woekeren in de tijd die ik neem en heb genomen om te komen waar ik nu ben.
Anna.💚.

Communicatie.

Geen trap hoeft te beklimmen,geen enkele wedstrijd aan mijn schrijven is verbonden. Waar ook geen enkel start is te bevinden in de communicatie met mijzelf. Uiteindelijk mijn dagelijks ritueel om kan smelten naar een stilte,naar het lopen in een veld, waar mijn voetstappen zijn gezet,mijn delen zoals het komt, niets meer hoeft recht te zetten,niets meer uit hoeft te pluizen,dan in alle redelijkheid elke grens op kan zoeken,in het verwijzen van een schoonheid die dan komt.Zelfs geen vernieuwing meer kan voelen,maar nu in alle wijsheid is neergelegd.Alleen maar vraagt om goed te kijken welke vorm het aan kan nemen. Elk welkom die ik blijf voelen als ik blijf vertellen over de ervaring van mijzelf.Eigenlijk steeds de hele tijd het koekje van eigen deeg ben aan het eten,met de bloem die ik gebruik als bergen liggen te wachten,dat in al mijn duidelijkheid van delen niets anders is dan in contact te blijven met mijzelf.De waarde die het heeft,mij gelukkig laat voelen,geënt te zijn dat in het kunnen beleven alleen kan ontstaan als ik mijzelf aan kan kijken.De hand toereikt dat in elk moment van delen mij naar een verrassing leid,met een dikke knipoog verder drijf en in alle uitzonderlijkheid mijn dagen vult, in mijn openheid van delen.Geen storm in mijn hoofd is te bekenen,maar in alle handelingen die ik zet, geen enkele blokkade is te vinden, dan de stroom van ondervinden, in het bewustzijn die ik heb.Geen overwegende positie hoeft in te nemen, dan alleen te schrijven wat er komt.Ook al rijdt ik niet in een auto met geen enkele  stuur in mijn hand,ook al denk ik de controle te hebben,dat in het eigen verbinden, alleen maar kan ervaren als ik merk, dat ik kan kan luisteren naar mijzelf.Dat weinige er oog voor  hebben en mij dan richt naar elke afleiding die ik heb gezien,maar nu naast mij neer kan leggen.De verwijdering van mijzelf kan worden gezien als iets te  kunnen verliezen en terug zou willen vinden zoals ik in mijn schrijven heb willen laten zien.Altijd onder mijn maat ben gaan zitten,vaak in de schaduw stond,mij ongelukkig ging voelen en maar niet begreep dat de aandacht die ik miste,juist aan mijzelf wist te geven in het ontvouwen van ieder dag.Op deze manier mijn stem laat horen en voor dat ik het wist, alle regie die ik uit handen had gegeven heb terug gepakt in het delen op mijn blog.Zo simpel als dat het lijkt, in alle toestemming die ik aan mijzelf heb gegeven, mij een gelukkig mens heeft gemaakt en heeft laten zien, in alle aandacht die ik gaf, de juiste communicatie bleek te zijn.
Anna.💚.

Intelligentie.

Het bevrijdende kan liggen met een laken omhult,zoals naar sterren kunnen kijken ,de richting vult vanuit een universum, die mij leidt.Geen Ai nodig te hebben in alles wat ik beschrijf.Mijn eigen intelligentie weet te gebruiken wanneer ik erom vraag.De luiheid die het kan geven als ik zou vragen in elk gesprek, mij dan antwoordt zou moeten geven en dan moet gaan beseffen dat ik met een hogere intelligentie te maken heb.Je over te geven wat geen deel uit kan maken van mijzelf,alle vragen die ik kan hebben alleen aan mijzelf vertel.Alleen kan weten hoe het voelt dat in al mijn delen geen enkele Ai mee is gemoeid.Het juist fijner vind om iets uit te zoeken op mijn eigen manier ,geen gesprekken wil voeren met een computerprogramma,met een onbekend fenomeen en ikzelf de behoefte heb om alles zelf uit te zoeken wat ik aan mijzelf vertel.Niemand mij de weg zou kunnen wijzen in mijn eigen taal,geen enkel verband zou kunnen leggen waarop het duid om afhankelijk te worden wat een Ai mij verteld.Mijn eigen schoonheid wil voelen terwijl ik schrijf,mijn eigen stem wil horen terwijl ik spreek.Mijn eigen reis door niemand is in te vullen,dan alleen te zijn met mijzelf.Altijd hierin mijn eigen intelligentie weet te gebruiken van een eind tot een nieuw begin,niets opnieuw hoeft uit te vinden, dan alleen te komen vanuit mijn eigen taal.Dan te kunnen voelen en te zien dat in het ontplooien van mijn taal, vanzelf mijn eigen richting kan geven en mijn eigen intelligentie voorop is gezet,zodat het uit kristalliseren mij meer verteld dan af te wachten wat een computer verteld.Misschien is het handig voor diegeen die vanuit een gemak wilt horen wat een Ai verteld,maar dan de verleidingen die er zijn, zou kunnen verdwalen van jezelf.Geen enkeling mij laat zien hoe ik mijn schrijven zou kunnen dragen,geen benaderingswijze het diend om mij te wijzen naar een idiolgie,naar een streven om meer te willen weten terwijl ik het aan mijzelf vertel.In zoveel gradatie's voorbij zie komen,maar zo blij kan worden van mijzelf,wanneer ik het heft in eigen handen hou,geen enkel ondersteuning mij nog zal helpen,omdat ik nu weet dat ik dat zelf kan.Het klinkende effect waarin de warmte zich verspreid,waarin mijn dagelijkse bezigheden, soms zo verfijnd naar buiten kan komen,zo gestreeld,met zachte handen neergelegd op een mooie bed van rozen,waar de geur mij bedwemld,waar ik even moet gaan zitten om bij te komen wat ik ervaar,wat ik laat zien aan de wereld om mij heen.In de stimulantie, mijn eigen energie blijkt te zijn.Mijn eigen ontvouwen zoals het komt,zoals het door laat schijnen dat ik nu besef hoe mijn eigen intelligentie weet te gebruiken.In het beschrijven wat ik heb gedaan, de wisselwerking heeft gegeven om door te lopen in mijn taal en in alles wat ik heb beschreven is gekomen door mijn eigen taal  toe te laten.Niet door het lezen van vele boeken,maar te open te staan wat het leven mij kan geven.Alerter ben geworden wat ik ervaar,wat ik laat komen en op mijn gemak zoveel weet te vertellen, in elk moment dat ik schrijf.Het open staan naar mijzelf en daarin iets heb gevonden, wat niemand mij ooit heeft kunnen geven.Niemand ook iets kwalijk neem,maar juist het bijzondere blijft vertellen aan mijzelf.Waarin ik nu weet dat zelfs een Ai niets voor mij kan betekenen en niets te vragen heb,want door al mijn ervaren, uiteindelijk mijn gids is geworden en altijd zal blijven  voelen in mijn schrijvend geheel.
Anna.💚.

Vriendschap.

Het getij wat zich kan keren,in elke aandacht die het krijgt,mijn rug niet hoeft te buigen,maar het besef van delen het genot ook krijgt, dat  mijn intresse veel meer is gaan lijken in het beleven van dit moment.Waar de glinstering zich blijft spiegelen in elk  effect, dat in elk verbazen de overwinnig kent,om in het rijpen te kunnen wachten,te kunnen zien,dat het geduld die ik kan hebben, om kan worden gebogen naar een deel wat opnieuw uitgevonden wordt.Geen schijn van kans dat in de taal van wetende,het geluid produceert van elke klank die ik wil horen, alsof ik voor een orkestje zit.Te zien met zoveel passie, hoe de tijd zou kunnen dringen en kan laten zien hoe iets nieuws zo geboren kan worden,in de taal die ik laat zien.Geen twijfel,maar een zegen dat  alles wat er kan ontstaan zo vanzelf haar eigen weg ook heeft gevonden,ook is meegegaan in de lichtheid van mijn leven.Nu de vogels hoor sjilpen,hun nestjes  aan het bouwen zijn ,nog steeds het tikken op mijn ramen en  ben ze gaan begroeten, alsof wij de grootse vrienden zijn.Vrienden zo belangrijk zijn,en mee kunnen lopen in het aanwezig durven zijn,  dat in elk moment iets anders kan gebeuren,om te durven zeggen wat mijn hart heeft ingegeven. In elke afstand die ik voelde, ook merkte dat ik verder ben gaan lopen  in mijn eigen veld.De bomen ben gaan  tellen,vele stammen heb aangeraakt, om ook te kunnen voelen dat ook wij vrienden zijn geworden .Vrienden worden met de dingen om mij heen,zoals een vlinder onder mijn wandelen op mijn schouders mee kan liften,zoals de ganzen hun trekken laten zien, de muizen dansen met veel te grote klompen,de paarden altijd staan te hinniken  in een open  wei. Waar soms wat koeien staan te loeien en flink wat staan te schijten,de geur ook geeft, om je ramen open te gooien, dan een ooievaar begroeten, met het klapperen van de snavel,zijn nieuwe maatje ontmoet,en ook daar een nieuwe vriendschap wordt gesloten.Vriendschap is de dunne lijn van een vertrouwen,van te kunnen zeggen wat er is,elkaar weten te herkennen en kunt ervaren zoals het is.Uit te kunnen spreken vanuit de wil om te blijven luisteren wat je van de ander herkent.In elk gesprek naar een hoogte kan brengen, in het herkennen van de stilte die  kan ontstaan.In elke uitwisseling een verbinding kan ervaren,zomaar kan lachen in iedere uitspraak die wordt gemaakt,in het overgeven van een vriendschap,misschien het fortuinelijke kan blijven voelen, dat in het herkennen van jezelf, zonder een verwachting kan worden ervaren, dat in het blijven delen alleen iets zegt over een hand die wordt uitgestoken.In het plezier die dan vaak komt, alleen het vertrouwen kan voelen,maar ook maakt, dat bij elke ontmoeting de herkenning kan blijven groeien,ook al is het niet hetzelfde en loop je een ander pad.Maar in het spreken naar elkaar de rust zou kunnen vinden, waarin soms een afronding komt. Elkaar niet meer terug hoeft te vinden,maar te weten dat elke vriendschap die is geweest mij heeft geholpen om te zijn waar ik nu ben.Dat in elke vriendschap die ik heb mogen hebben, zal blijven koesteren vanuit het groot belang, nu de vriendschap met mijzelf nog belangrijker is geworden. Mij er niet voor sluit,maar mijzelf nu weet op te vangen,alles kan bespreken wat ik met een echte vriend zou kunnen doen, nu is gebleken dat de vriendschap in het keren naar mijzelf, mij de wortels heeft gegeven om te zijn en  te schrijven in dit moment...
Anna.💚.

Wat er wilt zijn.

De ontmoeting met de ander uiteindelijk de ontmoeting met jezelf zou kunnen zijn.Dat in het ervaren van elkander, alleen de verbinding weet te leggen om te blijven zien,dat wat gedeeld kan worden weer afhangt hoe open je kunt gaan staan, om te gaan ervaren dat elke ruimte die ontstaat, ook is gegeven om te zijn in dit moment.Daarna als een herkenning verder kan lopen,verder weer trekt langs de glijende oevers, die de glooiing kunnen hebben om aan te kunnen wijzen, dat welke bevrijding het ook kan geven, niets af doet aan het feit dat in het vertellen over jezelf,misschien de ander mee zou  kunnen nemen. Dat de belangrijkheid van zijn, in overeenstemming zou kunnen proeven, hoe het voelt om te spreken met jezelf en naar eigen klank zou kunnen luisteren,zonder dat je daar een ander  niet mee lastig valt.Het verborgenen wat naar buiten wilt komen,gezien wilt worden,gedragen naar een eenvoud van delen.Van een beproeven die steeds lichter zou kunnen worden,steeds meer in een samenwerking,met jezelf. Het geheel in één hand vast kan worden gehouden.Geen status meer heeft,maar trouw te blijven wat je aan jezelf  te vertellen hebt.Wat in de vloed van overkomen zo zelfstandig wordt,dat het opmerkelijke in al mijn ontmoetingen, mij de vreugde geeft, dat in de dunne lijn van realiseren,de toesstemming krijgt, dat in het eren wat ik heb bereikt nu ook in staat ben om mijzelf te kunnen herkennen in de ander.Ook weet dat het niet bij iedereen mogelijk is,maar dan nog mijn lach kan ontstaan,geen oordeel kan hebben,geen enkel terleurstelling het kan geven, omdat ik nu weet dat ik heel veel aan mijzelf kan blijven geven.In het schrijven en spreken in het delen op mijn blog,altijd iets nieuws blijf ontvouwen en alles heel goed bijmijzelf kan houden.Zoals een stam van een boom, nooit een  struik zou kunnen worden, vogels geen bril kunnen dragen,muizen geen olifanten  zijn,paarden geen vliezen hebben, kikkers volop aanwezig zijn,vissen met een rugslag naar achteren glijden en op deze manier van benaderen iets kosmisch krijgt. Iets wat er kan gebeuren als ik naar mijzelf schrijf.Waarin  het lachen om mijzelf, zo voldaan kan voelen, geen controle meer hoeft te hebben,maar te laten komen, wat er wilt zijn.
Anna.💚.

De Slaap.

De slaap die  meer is te ervaren, zoals de smaak van water in zoete wijn is afgestemd,soms opgedroogd als rode druiven in mijn tekst is neer gelegd,soms de reden heeft, dat in hetgeen wat buiten mij om gebeurd ik daar weinig over kan vertellen.Geen dromen meer heb, maar  mij over kan geven dat ik er even niet meer ben.Mijn ogen heb gesloten in de slaap die voor mij belangrijk blijft.Mij altijd kan verheugen en het eigenlijk heel bijzonder is, dat zodra ik mijn ogen sluit, niets meer van een wereld weet,om iets te herkennen,om iets te moeten doen,geen enkele ervaring het heeft,dan alleen te liggen in mijn bed. Soms in een wakker worden, alleen verteld om te gaan plassen en dan weer snel mijn ogen sluit,waarin de stilte die dan komt zo belangrijk blijkt in de rust die het kan geven.Als ik er bij stil kan staan dat als ik slaap, in feite niets meer weet,niets meer kan doen dan te gaan liggen,geen gedachte heb,geen prikkels van buiten,geen overtuiging meer zet,niets kan bewijzen dat de slaap die ik nodig heb,uiteindelijk ben verdwenen van wat ik allemaal dacht te doen.
Ik sta er eens bij stil,dat in het overgeven aan de slaap,eigenlijk heel bijzonder is,dat in een aantal uren  het brein de rust wilt vinden, misschien wat mooie dromen kan laten zien,maar dat ik zeker weet,dat het een kleine reactie zou kunnen zijn, om iets een plek te kunnen geven.De flarden uit iedere context is getrokken,geen voorspelling het kan hebben,maar door de rust alle handelingen zou kunnen voelen,die er uiteindelijk gezet had moeten worden en dan waarschijnlijk in de dromen tevoorschijn kunnen komen.
Dat het nodig hebben van de slaap mijn verwondering blijft hebben, om ook te zien ,dat  in iedere ochtend vanzelf ik weer duidelijk helder ben.Alsof de nacht de grote schoonmaak heeft gemaakt, zonder zelf te hoeven vegen,zonder echt te weten dat als ik slaap, in niemandsland ben aan gekomen. In de mooie  ultieme rust word omgeven en uiteindelijk van deze wereld ben verdwenen. Dat zodra ik wakker wordt, weer opnieuw kan kijken,opnieuw kan ervaren hoe mijn dag weer begint.Hoe ik blijf schrijven van iedere tekst en ook vandaag weer wakker ben geworden, vanuit de slaap die ik nodig heb, om overdags te kunnen functioneren.Blij ook ben dat ik steeds wakker kan worden,met een uitgerust lijf,maar het toch bijzonder blijft dat als ik slaap van niets meer kan weten,niets meer terzake doet,alles kan gebeuren ,van binnen iets heb afgelegd, wat ik overdags ook wel eens kan voelen.
Anna.💚.

Orde scheppen.

Het begrijpen van een dagelijks gebeuren ,blij te zijn met een nieuwe plant, soms het even kan duren welk plek ik het wil geven,waarin ik mijn balans wil voelen  in alles wat ik doe.  Alleen maar is om mij goed te voelen in de ruimte waar ik ben.In het uitreiken waar ik naar staar,de ligging van een spoor zou kunnen hebben.Bezig ben om aan mijzelf uit te leggen,om te zien, dat het domein die ik heb geëigend,  vol respect in het blootleggen van iedere tekst,allleen heb ondervonden en altijd weet, dat in een meelopen met een ander, mij geen enkel voorbeeld geeft.In de momenten dat ik twijfel vaak ook komt, waarin ik te lang heb meegelopen met de ander.Waarin mijn eigen mening ongemerkt   heb laten onderdompelen in het sluimerend efffect, dat iets goed moet voelen en net zoals ik schrijf,een bepaalde orde steeds wil scheppen,steed wil blijven zien, dat mijn alleen zijn in het recht van spreken, steeds meer naar voren treedt,steeds meer kan kijken wat mij voed of niet,wat ik kan laten zoals het komt en mijn vrijheid die ik daarin blijf voelen, voor mij belangrijk blijft.De betrekkelijkheid in het geven nu doorzie,zoals ik mijn hand kan leggen op een zere plek,zoals het kunnen luisteren in wat ik zeg,daarin steeds meer kan waarderen dat mijn stem die ik heb, ook te kunnen gebruiken in ieder gesprek met wie ik wil.Niemand meer op een voetstuk hoeft te zetten,wat ik veel te vaak heb gedaan,vanuit een verouderde conditionering,vanuit het minder voelen van mijzelf.  Zolang ik nog verbaast blijf over mijn eigen delen, wil dat  zeggen, dat ik nog steeds onder mijn eigen maat aan het leven ben.Nog steeds de neiging heb om de ander groter te willen maken,belangrijker dan mijzelf,naar de achtergrond wil bewegen en dan wat stiller wordt.Omdat ik niet arrogant wil lijken,geen voorbeeld wil zijn,dan alleen mijzelf te blijven vertellen hoe het voelt, dat in iedere ontmoeting,mijzelf wil blijven zien,wil voelen en  kan duiden dat in mijn delen ook aan andere kan laten zien.Niet omdat ik het beter weet,maar ben blijven luisteren naar mijzelf,naar wat ik kan vertellen in een mooi moment, geen verdediging hoeft te hebben,maar een schoonheid van weten,dat als ik schrijf, weer thuis kan komen bij mijzelf.Een ander gaat joggen of boksen in een ring,dansen met een partner,buigen naar een koninging,lachen om een cabaret ,of zingen in een groep,maar dat ik kan schrijven zoveel ik wil. Brengt mij in het thuiskomen bijmijzelf, in het blijven ontdekken, dat in alles wat ik ervaar, in al mijn orde die ik schep,in al mijn uiten, mijn verbinding die ik leg ,uiteindelijk alleen aan mijzelf blijf vertellen.
Anna.💚.

Het vonkje.

In het vonkje wat verder spat en op kan laaien in een grotere brand, wanneer het spreiden van het vuurtje sneller gaat, dan de angst die ik soms weet te voelen in het opmerkzaam durven zijn,dat ieder vonkje haar eigen weg ook gaat,in mijn duurzaamheid van delen.In het onderdompelen wat ik heb beschreven en ook af kan sterven,zoals het hoort,zoals de richting weer doet lijken dat alles wat ik nu doe, zo bij mij is gaan horen,zo is gaan beklijven in iedere vezel van mijn lijf.In overeenstemming wil blijven wat mijn aandacht vraagt.Waar het toe kan leiden, kan kantelen naar een andere kant,waar het stampen op de grond soms weet te helpen om mij te richten in wat er komt.Wat het laat zien, soms in een vrede,dan weer een vonk die over kan kan slaan naar een soort vernieuwing, die ik niet kan laten liggen.Zoals een gewoonte mij meerdermalen oprecht doet zijn.Het vonkje wat ik kan laten zien,zo klein als dat het lijkt,voort blijft vloeien in mijn taal die ik gebruik.In het wezenlijk verstaan dat het vonkje die ik zelf creëer mij uit kan dagen,dat in elk beschrijven die ik laat zien,mij alleen kan wagen in wat het diend,om het vonkje te blijven dragen,waarin het vuurtje kan blijven branden en er voor zorgt dat het verspreidden zomaar zou kunnen gebeuren.Zomaar ineens toe kan slaan,alles plat laat branden,zodat alles weer opnieuw zou kunnen ontstaan.Op nieuw kan gaan kijken in het rond,alle as van mij af kan vegen en te gaan strooien over de grond waar ik op blijf lopen. Blijf zaaien met één hand,zodat ik mijn andere hand kan gebruiken voor de dingen die ik vast blijft houden, in het nodig hebben van mijn doelend effect.Het essentiële laat zien dat in ieder delen het vonkje wat zich uit kan breiden, niet tot een te grote brand hoeft te leiden,maar de controle houdt in eigen perspectief. De lading krijgt in het blijven delen ,geen doel meer heeft, maar het ontvouwen mij veel meer zegt om al schrijvend te blijven spreken naar mijzelf.Het vonkje wat ik ieder dag ontvang, ook op deze manier wil blijven delen.In het blijven begrijpen van mijzelf,dat de kansen die ik heb gepakt, nu zijn uitgelopen met een vonkje in mijn hand en dat door wil geven aan wie het wil lezen. Voor mij het belangrijkste blijft om te weten, dat in ieder vonkje wat ik geef daar zelf voor heb gekozen.In het ondervinden van mijn eigen reis,in al mijn ervaren veel wijzer ben geworden,veel meer te leven in dit moment,veel meer te kunnen zeggen wat ik wil,en niet meer om hoeft te kijken hoe de sfeer van gisteren vandaag weer anders blijkt te zijn.
Anna.💚.

Mijn hele lijf.

De zachte druk op mijn schouder,de plek aanwijst om de verdeeldheid die ik kan voelen, zich richt om aan te kunnen duiden dat het rondkijken in mijn eigen centrum, er een volledigheid in kan liggen,om te blijven zien dat ik geen geleerde hoeft te zijn,maar een eenvoudige vrouw die veel wilt vertellen hoe trouw te willen blijven aan zichzelf.Hoe gewoon het lijkt in al mijn delen,maar ook stiekem weet ,dat er veel gebeurd en mijn lichaam aan kan geven met het suizen in mijn hoofd, iets anders vraagt,dan alleen te smeren op een plek,het mij verwonderd dat een plek op mijn lijf zo de aandacht vraagt.Mij soms wakker houdt en niet wil dat het in een angst omslaat,door alle gewoontes die ik heb, zou moeten veranderen in het rijpen van mijn lijf,niet meer kan bewegen dan wat ik vertel,in de doorgrondelijkheid van elk ervaren,mij nu aan zou moet passen aan de leeftijd die ik heb. Gaan afstemmen wat het nodig heeft,niet zover meer te gaan wandelen,te gaan letten op mijn eten,te  gaan kijken wat mijn lijf echt nodig heeft.Zodat ik kan blijven dragen in de lichtheid om mij heen,de eenvoud in mijn vertellen, geen druk in mijn schouder hoeft te geven,maar mijzelf te scannen zoals ik nu doe. Dat als ik naar die plek toe kan gaan en stil kan ervaren hoe het vasthouden van verschillen,mijn spieren daardoor overbelast kunnen raken,alsof ik mijn hoofd boven het maaiveld uit wil steken,mijn spieren weigeren mee te bewegen,dan mijn hoofd gaat suizen alsof mijn bloeddrukmeter naar boven slaat.In de deuren die ik open zet maar ook dicht laat vallen,waar de energie die ik kan voelen soms teveel kan zijn voor dit lijf,of het zomaar kan wezen dat mijn lichaam bezig is om zich aan te passen en een betere houding zoekt en niets op mijn schouders hoeft te dragen.Misschien wel veel te veel heb gedaan in de blik naar de ander, om te geven wat de ander nodig heeft,mijzelf te vaak opzij heb gezet, vanuit de overtuiging die ik blijf hebben naar mijzelf.De plek in mijn nek aan kan geven dat ik iets aan het dragen ben wat ik niet meer nodig heb,waarin de herinneringen die ik heb, zich vast hebben gezet in de spieren van mijn nek,en waarschijnlijk wat andere dingen nodig heb om mijzelf te voeden.Om te gaan ervaren terwijl ik mij zelf scan,een last van mijn schouders zou kunnen halen,weer zou kunnen voelen hoe het kan zijn dat in het aanpassen van mijn lijf nog milder wil gaan kijken wat ik werkelijk nodig heb.
Dan kom ik in mijn stilte en ervaar mijn lijf, waarin de behoefte om aangeraakt te worden veel meer vraagt, dan alleen te schrijven over een vlinder in de schoonheid die ik blijf zien,maar mijn lijf erachteraan komt lopen en ook gezien wilt worden,in het mentaal verblijven,er even een rem opzet,mijn hoofd niet boven een maaiveld hoeft uit te steken,en integer wilt blijven naar mijzelf.Waarin het echte luisteren is begonnen,in het verleggen van wat dingen,mij open wilt stellen wat mijn lichaam nodig heeft en moet denken aan een massage, waar mijn lijf kan ontvangen wat het nodig heeft,waarin mijn ontspanning niet alleen mentaal kan zijn,maar ook mijn hele lijf daarin mee wil nemen.
Anna.👐.

Bloesems.🌼.

Het gevoel te hebben dat het er toe doet,ook al kan ik weinige bereiken hoe het voelt, om te drijven in mijn eigen woorden.Soms een nederigheid aan voel komen,soms een klein paniek en dan weer met tranen in mijn ogen in de bezieling die ik heb, als een picnick in een bos zou kunnen vertoeven en met mijn ogen dicht zou kunnen gaan liggen,om te blijven ontspannen in alles wat ik beschrijf.Wat mooie vlinders voorbij zie komen en ze op mijn gemak eens tel,hoe de verfijnde vleugels al trillend, eigenlijk net zijn ontpopt,en mijn innnerlijke rust mee kan wiegen in het geluid wat het gaf,de mooie trilling bleef voelen,de openheid van zijn,dat in iedere ontspanning het iets krijgt om door te stromen naar weer een ander veld.Daar waar het kristallen licht op handen wordt gedragen,in het lome wat ik had,nu over kan geven,aan het geheel die ik kan beleven nu even op een zachter pitje zet.Het pitje wat blijft branden, midden in het veld, het een stipje wat het kan geven om de hoop te blijven houden in alles wat ik vertel.
Geen uitzondering wil maken wat zich ontvouwd ,maar wel kan blijven ervaren, hoe de schoonheid zich verhoudt naar hetgeen wat ik blijf ontvouwen.Waarin het schommelen van mijn delen door mijzelf nu anders wordt ontvangen.Niet alleen het opengaan van de natuur, waar ik mij veilig in weet te voelen,maar de juistheid van ieder delen ieder moment weer iets anders kan zijn, dat in geen enkel vorm van mijn ontvouwen klaar zou kunnen zijn,omdat de stroom die ik kan hebben, mijn werkelijkheid is geworpen in de schoot die ik heb,mijn handen kan vouwen naar mijzelf,blij kan wezen als een kind,als er nu weer vlinders voorbij kunnen vliegen,de bloesems zich laten zien,mijn tranen mogen komen in de ontroering die ik voel.
Anna.🌸.

Stabiliteit.

De tijd heeft mij geleerd,dat wat ik ook beschrijf, naar mijzelf blijft gericht,naar mijzelf blijf vertellen wat er speelt en in mooie doeken kan wikkelen, er geen mens nog iets aan heeft dat het klinkend kunnen verstaan, is opengebroken in mijn wereldje van dit moment. In het liefdevol te kunnen benaderen,dat elke wind mij mee kan nemen, zorgvuldig heeft gekozen om mij een richting op te laten gaan,waar ik mij op mij gemak kan voelen.Dan in het kijken naar wat vogels, zelf de drang ook krijgt om mee te vliegen. Met mijn vleugels wijdt,mijn kin omhoog te trekken, om dan te voelen dat elk moment wat ik beschrijf,de verbetering zal hebben,zoals de bloesem die ik nu zie, de kleur kan geven van het nieuwe,van het  mooie ontvouwen wat ik nu in ieder blaadje zie.Het welkom uit kan testen,door te voelen wat het geeft, om doortastende te kunnen beschrijven.Niet uit leed is geboren,maar omdat ik weet, dat het dragen van mijn eigen verantwoording, zoveel meer heeft terug gegeven. Dat in het delen op mijn blog eigenlijk een bijzonderheid is geworden en nu ook weet dat het schrappen van wat teksten mij heeft uitgenodigd om de zienswijze die ik heb, alleen de invloed kan hebben  naar mijzelf.Te denken dat iedereen dit moet weten heb ik nu van mij afgelegd.Laat ik liggen voor wat het is,zoals het blad wat was gevallen, nu opgedroogd de voeding heeft gegeven, waar het voor heeft gediend en ik nu kan kijken met een mildere blik.Geen oordeel kan vellen,maar het thuis komen bij mijzelf het allerbelangrijkste zal blijven en dat ook in al mijn schrijven ook zal laten zien.
De eer aan mijzelf weet te houden,weinig daar nog in nodig heb. Door te vertrouwen naar mijzelf, kan blijven vliegen, in elke bewoording die ik beschrijf,die ik kan ervaren en terug kan zetten in mijn eigen lijf.Geen wonder het meer kan noemen,maar een stabiliteit, wat ik het steeds meer kan koesteren,mij ook heeft bevrijdt van elk drama die ik langs ben gegaan.Daarin geen aandacht meer kan geven, dan alleen te leven in wat  een vreugde geeft,dat mijn wijsheid in al het ontstaan, de toesstemming krijgt, in het blijven ontvouwen van mijn iegen taal. 
Anna.💚.

Zelfredzaamheid.

Plots een nieuwe inval voelde en af en toe een anekdote wil laten zien.Zomaar omdat het kwam ,een verhaal wil vertellen en uiteindelijk bijmijzelf weer terug aan het komen was.Dat in het schrijven van een zij,ik de afstand kan nemen waarin ik toen leefde en de flarden die het krijgt, eigenlijk in elke anekdote laat ontvouwen en dat zo af en toe eens plaatst.Het zoeken naar een begrijpen,het staan in wat er komt, is met alles te vergelijken,zoals het ooit begon,dat in het beginsel van mijn leven de vele onrust in eigen reactie om heb kunnen zetten, waarin ik mij  nooit thuis heb durven voelen bijmijzelf.Waarschijnlijk nu de ruimte is gekomen om te gaan erkennen dat mijn zelfredzaamheid die ik mee heb genomen uit andere tijden,nu tevoorschijn mogen komen en op een integere manier wil laten zien.Wil laten proeven hoe mijn bodem is geweest van een overleven in een geheel andere tijd.Van het doorzien dat in elke ontwapening,  mijn rug  af kon glijden en ook te laten in wat het kan zijn, dat in elk verwevenheid in een anekdote tevoorschijn mag komen.In het overgeven van dat moment en nog twijfel om het te posten,omdat het verhaal wat ik wilde schrijven, altijd weer terug aan het komen is in mijn eigen ervaren.Wat mijn bodem is geweest,en in het dragen van de dingen, nergens in ben blijven hangen, maar te willen delen hoe mijn leven echt is geweest.En dat in kleine anekdotes wil beschrijven,zoals het komt,in het reageren opmijzelf, het uiteindelijke verhaal blijf vertellen,zoals het echt is gebeurd.Zoals ik mij heb kunnen voelen in elke reis die ik heb gemaakt,heb kunnen beleven,maar nu in afstand erover wilt schrijven om te zien wat het nog doet, in nu mijn dagelijks leven.Hoe het voelt dat elke bestemming die het heeft,onopgelost kan blijven liggen,geen waarde meer heeft, dat in elk delen mijn eigen zorgvuldigheid laat stromen, naar het nu en blij ben om te kunnen vertellen, dat in elke anekdote die ik beschrijf, allang is vergeven naar iedereen die ik ontmoette en daarvoor een buiging maak,een dankbaarheid kan tonen,dat als zij er allemaal niet waren geweest ik in andere wereld  zou zijn gebleven.Misschien in de vervreemding van mijzelf,mij onder had gedompeld in alle medicijnen die er zijn,als een zombie had gelopen,niets verwerkt bleek te zijn,alleen te knikken en met wat kwijl uit mijn mond niet meer kon spreken,geen grenzen meer had,de angst voor het leven zich op had opgehoopt in elke spier van mijn lijf.Maar door iedere ontmoeting die ik had, als een spons heb meegenomen naar deze tijd waar ik nu ben,waar ik mijn geluk heb gevonden in het schrijven naar mijzelf.In het delen op mijn blog,mij de juiste werking heeft gegeven in de rust die ik heb gevonden,geen schaamte meer voel, maar te gaan posten  en dan ook elke ervaring  blijf delen zoals het komt.Waar het naar buiten wil komen in de kleine anekdotes die ik vertel.
Anna.💚.

Grilligheid.

De grilligheid die het kan hebben,het onuitwisbare in spiegelschrift is omgelegd,blijkt omgebogen naar een tijd die ik nodig had om de realisatie in goede banen te leiden, te laten verteren zoals ik een appel eet .Mijn handen was in een onschuld van zoveel weten,eigenlijk de hele tijd de stekker ergens uit wil trekken en dan toch de volgende dag mijn binneste naar buiten  keer.Mijn volledigheid blijf proeven,zoals een toetje na iedere maaltijd  niet  kan laten  om dat te doen.Zo ervaar ik nu mijn schrijven.Niets is goed of slecht,niet iets af kan breken dan alleen te zien dat mijn hedendaagse bevinden zo naar mijzelf  blijft gericht, maar ook oog heb voor een ander. Gevonden op een plek waar geen enkeling nog weet te komen,waar de stilte ook kan worden omgezet in het googele met wat woorden,in het laten voor wat het is en mijn kruistocht alleen maar uit kan leggen aan mijzelf.
Het staartje wat het kan hebben en steeds maar zegd, dat dit is het laatste wat ik heb geschreven,maar de volgende keer toch weer zit te typen over een bevinden wat mij heeft verrijkt. Steeds meer door kan krijgen dat de schoonheid van vertellen mij altijd weer terug weet te vinden.Weet dat ieder moment zo anders kan zijn,en dat in de wereld ook kan proeven.Soms een vrede omarm,dan weer het genoegen om te zien dat het menselijk zijn niet valt te voorspellen,geen plaatje ergens op kan plakken,geen labels van een vastigheid ,maar een pluisje die verschijnt om soms iets aan te raken  dan weer met de wind verdwijnt en al het dragen van een zelfreflectie alleen kan ontstaan, als je er de tijd  voor neemt.Als de letters gaan dansen,de woorden op een verkeerde plek neerzet,de toon van duiden in een leeg gat is gevallen,krom moet buigen waarin je rug verteld hoe machteloos het doet lijken, wanneer je weet dat de afscheiding van jezelf zich kan hechten in het lijf.Zich laat zien zoals in mijn schrijven ineens kan voelen  om te stoppen, er dan juist veel meer naar voren komt.Dit vindt ik dus het wonder wat mij drijft om verder te ontvouwen,verder te zien, dat het menselijk genoegen elke drempel over kan gaan,waarin de verandering van de impulsen soms mij om de oren slaat,soms zo hakt in mijn orde, hoe ik het zou willen zien,dat de vrede die ik soms kan voelen, alleen maar kan zien als ik de stilte kan voelen,als ik mij neerleg bij het feit dat het menselijk durven zijn, soms heel veel kan vragen,soms de scheiding die men voelt in je lijf is te ervaren en nu ook begrijp dat niets valt te voorspellen,maar te zijn in dit moment. Waar ik kan dansen met de vlinders,waar ik de knoppen langzaam open zie gaan,waar het gevoel wat ik soms kan hebben ermee heeft te maken dat ik uiteindelijk toch verder ben gegaan.Verder dan de wil van spreken,verder dan wat ik kan  laten gaan,wat het zonlicht mij kan geven in de wereld waarin ik nu sta. De hoop zou kunnen geven dat er ook iets anders kan ontstaan,dan het reageren op elkander,niet mee te gaan met een negativiteit, die alleen kan gelden voor het ongewisse, waarin de belangrijkheid van al mijn delen, toch de boodschap blijft, om zelf te gaan kijken hoe jij op deze wereld, in je eigen wereld  kan gaan staan.
Anna.💚

De enkeling.

De stilte geeft iets aan, zoals een anders kunnen kijken,zoals het wennen aan het licht, die alleen zou kunnen schijnen als ik erom vraag.Soms de schaduw zou kunnen hebben, wanneer ik zou willen schuilen onder een grote boom,waar ik tegen aan kan zitten,waar ik uit kan rusten en kan luisteren, hoe de takken voorover gebogen mij een mooie bescherming  kunnen geven, en er zo naar kijk.Ik zak wat onderuit en voel de stilte,wat in elk geluid terug zou kunnen komen, terug zou kunnen vinden in de rust die het  mij brengt, naar de oorsprong van mijn schrijvend delen en mijn voeten heel zachtjes op mijn poefje leg.Wat vooruit ben aan het  staren in het zicht, die mij alleen kan vertellen dat ik ben gaan drijven naar een prachtig mooi bevinden,mij verwonderd doet kijken en dan ook zie, hoe ver ik ben gekomen in het uiten van mijn klank.In het stil staan van mijn woorden,mijn hoofd naar voren buig en dan kan voelen in het ontluiken van mijn taal, de echte rust nu is gekomen.Dat in het erkennen van mijzelf, nu ik ouder ben geworden,mijzelf heb gered,geen enkele stap nog weet te zetten hoe ik het vindt ,wat in elke leeftijd zich omringde met de tijd, die ik heb genomen om rustig na te genieten in alles wat ik nu beschrijf.
De enkeling die ik ben en blijf,in alles wat ik beschrijf alleen kan komen omdat ik dat wil.Geen enkele opdracht meer kan voelen, dan alleen de zachte hand van delen, van te zijn in dit moment. Mij ook heeft gezet in deze mooie  stilte.Ik doe mijn ogen dicht en voel het briesje die dan komt,slaak de zucht die al eerder had willen komen, terwijl nu ik in mijn stilte ben. Er niets meer hoeft te gebeuren dan alleen te ervaren hoe ver ik ben gegaan.Dat het nodig hebben nu is opgelost en de moeite die ik heb genomen,  mij nu draagt naar weer een volgende ontmoeting.Geen AI nodig heb, om mij te vermaken  te worden wat ik niet voel,om mij te verbinden met een computer, omdat ik weet in het vullen van mijzelf, dat als enkeling ook blijf doen in al mijn ervaren.
Als enkeling ook besef hoe rijk mijn ervaren is gebleven,hoe mijn dagelijkse handelingen zijn voortgezet.Hoe mijn kijken is veranderd en de weemoed die ik had, ook is verdwenen door het struikelen over mijn eigen voeten.Door de zachte kant, te verwelkomen in elk besluit die ik neem,door het verleggen van wat grenzen,door zo af en toe eens om te kijken, waarin een vergeven kan ontstaan.Alleen de belofte heeft gekregen in het rijkelijk durven staan,dat de enkeling die ik ben, kan blijven ervaren,kan blijven zien en gevoeld heb hoe mijn lichaam zich heeft moeten aanpassen in wat er opengebroken werd.Open geslagen emoties, in de bijzonderheid die het heeft,geen enkele aandacht meer vragen in het lezen wat ik zeg.De enkeling die ik ben,niets heeft te maken met een eenzaamheid,maar als individu mijn eigen beleven beschrijf.Mijn eigen regie in handen hou,zoals de liefde voor mijn taal. Waarin elk moment, het besef  blijft komen, om geheel trouw te blijven aan mijzelf.
Anna.💚.

Lente.

De beweging die zich in mijn woorden  weten te nestelen ,vaak in een schoonheid die dan komt ,wat met een stilte heeft te maken,waar het vergeten van gisteren kunnen stroken met de gaten die zouden kunnen komen,de stenen die dan vallen, gelijk een mooie bodem zou  hebben,om een pad te kunnen maken in een vrije zone van al mijn schrijven.
Te dompelen onder het water,te voelen in de slag,te ervaren dat mijn huid hierop kan reageren.Met warme handen de grond aanraakt,alleen kan smakken, wanneer de overdaad teveeel kan worden,wanneer ik omkijk naar een oud behang en de neiging heb om het eraf te trekken.Om de vellen die kunnen ontstaan, meer iets zegt om te blijven ontdekken dat wat ik schrijf zo spontaan naar buiten komt.
Het letten op mijn woorden is niet meer van belang,dan alleen te voelen mijn eigen cadans.Waar het stromen altijd begint, als ik de stilte kan voelen,als ik niets meer wil, dan alleen te tikken op mijn toetsen.In het geluid wat het geeft,mij elke push ook geeft, om nieuwsgierig te kunnen blijven wat er in dit moment kan gebeuren.
De concentratie die ik heb, in een focus zou kunnen veranderen,in een mededogen naar ieder ander en niet wil kijken of het klopt.Maar te blijven waar mijn handen drijven om te laten zien dat ieder woord die kan komen ervoor zorgt dat ik geniet.Heb zo'n zin om geen serieusheid te hebben,maar te gaan springen in een veld,de weilanden te bewonderen en te wachten totdat de koeien al springend naar buiten komen,en ik mee kan lopen met de vlinder die zich laat zien.Mee te vliegen over mijn woorden en dan kan zien hoe vreugdevol ik kan wezen, nu de lente weer komt.En de behoefte heb om buiten te spelen met de hark en de schoffel,met alle planten die ik heb. Om iets op te gaan bouwen, waarin ik een vogelparadijs wil gaan bouwen en creëren.Alle plankjes al klaar heb gelegd,alle schroeven en spijkers heb uitgezocht. Zoals het nieuwe ontvangen in het zicht die dan komt, als ik mij overgeef aan de lente.Het vervuld kunnen zijn in mijn wereld,waar het heersende gevoel, mij mee kan nemen naar elk deel van een zinnig gesprek.Het blazen over de hete thee,het rekken aan een stok, mij doet vermoeden dat de lente mij heeft te pakken zoals dat het bij ieder mens zou kunnen doen.
Het natuurlijk voelen in wat er komt,zoals de lente zich aan kan dienen en kan voelen in mijn lijf,waarin mijn spieren samen kunnen trekken, als ik in een verbazing blijf.Met mijn wakker worden zo blij kan zijn, met de dag die dan weer komt en niet meer kan behappen wat er in al die oorlogen gebeurd.Dan in mijn handen te knijpen en ook voel hoe dankbaar ik kan blijven met de situatie waar ik zelf in verkeer.Dat mijn plek op deze aarde mij is gegund, om weer de lente te kunnen begroeten,om te schrijven wat ik wil,een individu zal blijven,de nieuwe lente weer omarm, in het kijken naar elk nieuw nestje.Ieder vogeltje kan begroeten in het wezenlijk kunnen zijn,dat wat ik ook vertel, altijd is geboren in elk moment dat ik dit schrijf.
Anna.💚.

Openstelling.

💚De bezinning die het geeft,waar ik nu ben gekomen.Waar iedere bloem die open springt ik zo blijf bewonderen.Waar de dagen weer langer worden en  door het lichter worden, steeds vroeger op ga staan,in het kunnen genieten en mijn ramen nog verder open sla, waarin de geur die binnenkomt mij opgewekt doet voelen,mij uitrek met mijn lijf en een welvaart kan voelen als ik naar mijzelf schrijf.De lente heel voorzichtig kan ervaren,en kan voelen wat ik  heb gemist.De zon te begroeten en naar buiten kan kijken alsof het mijn eerste kennismaking is, met mijn openheid van delen.Met elke gelegenheid die ik nu kan zien, voor mij ligt en ik het zo kan pakken,zo kan omschrijven, dat wat ik heb geëerd de juiste plek nu heeft gekregen.De handeling die ik voel, zo is doordrongen van elk feit,dat in het schrijven naar mijzelf, alles heeft bevrijd wat ik mee kon dragen,overbodig bleek te zijn.Te groot voor een servet,te klein voor een laken,te slim wat het kon zijn om mijzelf weer uit te dagen, dat wat ik vertel mij heeft gedragen,mij heeft laten zien, dat elke ruimte die ik creëerde er gewoon kon zijn.De gevoeligheid die ik kan hebben, precies even veel is gaan lijken op wie ik ben. Dat wat ik deel nu veel zichtbaarder is geworden.Veel meer in het nu, in de rust die ik zelf creëerde en als een rugzakje kan laten zien en uit kan delen aan een ieder, die daar ook een behoefte aan heeft.
Het geluk wat ik blijf proeven veel heeft te maken in het open stellen naar mijzelf,in het blijven schrijven en spreken, in de taal die ik heb ontdekt waarin ik mijzelf in blijft herkennen, dat in ieder gesprek wat ik schrijvend deel, alles heeft te maken hoe mijn wereld waarin ik sta zich alleen kan verbinden met mijzelf.Dat ook uigesproken wil hebben nu ik weet, het ineens kan gebeuren in het inzicht wat het geeft en kan ondervinden terwijl ik schrijf of spreek. De lucht altijd  kan klaren.Geen enkele scheiding geeft om mij alleen te voelen, omdat ik weet dat  de aandacht die ik geef zo belangrijk blijft in al mijn delen naar mijzelf.Op het moment dat ik het post,heb ik het tot mij genomen,heb ik het zelfs meerdermalen gelezen om te ervaren wat ik heb geschreven,geluisterd naar mijn klank,gevoeld wat er op dat moment de aandacht vraagt. Door de rust die is verkregen, dan pas een besluit kan nemen om het te gaan delen op mijn blog.Om te laten zien dat wat ik kan, ook voor een ieder weg is gelegd en misschien daarom wel blijf posten. In het belangrijk blijven maken dat het gaat om jezelf, dat het gaat om het ondervinden, dat in het schrijven of spreken  wil laten zien dat deze mogelijkheid er ook voor ieder ander is.En uiteindelijk kan voelen dat mijn waarheid niet de jouwe hoeft te zijn,maar dat de handeling die ik zet, voor iedereen is te doen en het daarom heel belangrijk blijft, om  dat te blijven posten op mijn blog.
Anna.💚.

Lieve Lieverd.

Het kijken naar wat foto's, waar  het kind die ik zie, met een lach kan aanschouwen,waarin ik laat zien, dat in het behouden van mijn glimlach, nu de lieverd kan zien en het kan bewonderen dat in de ontmoeting met het kind,veel meer ben gaan begrijpen in de armoe die er was. Deze weinige foto's ben gaan koesteren en in een lijstje heb gezet.Bijna op alle foto's  nu zie hoe mijn glimlach die ik heb, zo heb kunnen bewaren ,nu pas zie, dat ik op iedere foto mijn lieve glimlach laat zien en eigenlijk betoverd ben door het leven . Het ineens tot mij door kan dringen dat wat ik nu zie, eigenlijk onder vele omstandigheden  heb behouden.  Altijd bij mij is gebleven.In het pakken van dat handje,in het welkom laten voelen bij wie ik inmiddels geworden ben.Het ontroert in dit moment,dat in het koesteren van het kind , mij zo heeft geholpen in alle angst die werd gecreëerd, door wat er buiten mij om gebeurde.Door wat er was ontstaan in het nodig hebben van andere,in het verloren blijven voelen, wanneer ik was vergeten om de aandacht die ik nu kan geven zo volstaat.De lieve lach die ik nog steeds kan hebben en dan alles openbreekt.Om te gaan spelen met de wind,een poesje te aaien,te graaien in het zand.De zonnebloemen te bewonderen en de pitten die het gaf, te kunnen eten, met de smaak die het kon geven en in de tuin altijd weer ander paadje aan het leggen was.Mijn hele kleine wereldje zo omarmde,geen tijd had om te weten dat mijn weg die ik ging lopen eigenlijk de dwaling werd van mijzelf.Maar nu ik ben gekomen in mijn rijkelijk beleven,altijd het kind in mij altijd zal blijven koesteren en zeker als ik kijk naar deze oude foto's. Bijna opnieuw kan beleven wat voor een kind ik ben geweest.Daarin niets ben veranderd,wat groter ben geworden,wat meer bewust,niet meer hoeft te spelen met poppen waar ik in feite nooit van hield, maar te glimlachen in wat ik deed,dat in al het overkomen, mij nu heeft terug gebracht, zoals ik als kind al kon wezen.Zacht en open,ontdeugend tergelijkertijd,en vanaf het moment dat die openheid werd geschonden de rebel is gaan ontstaan.En nu begrijp dat in elk ontmoetten met mijzelf,daar ook het kind tevreden zou kunnen zijn.Mij de glimlach kan geven wat ik nu zie dat op alle fotó's ook is te zien.Nogmaals pak ik haar handje en leg het in mijn schoot,wil haar bedanken dat zij mij heeft gesupport om mee te bewegen naar de goeie kant,waar zij de vrede kan voelen in de volwassen vrouw,en zij zich nesteld tegen mijn hart en dan heel zachtjes fluisterd dat zij van mij houdt.....
Dank je wel lieve lieverd,dank je wel dat je dit laat zien, dat via de foto's  en mijzelf nu kan voelen, dat de versmelting die het heeft, mij zo gelukkig weet te voelen in alles wat ik beschrijf en kan beleven.
Anna.💕.

Echte aandacht.

Het spreken naar mijzelf is iets anders, dan in mijzelf te praten.Het schrijven wat ik doe, is aan mijzelf schrijven, omdat ik weet dat de taal niet in mij is. Alleen  kan onstaan in mijn moment van handelen. In de beweging die ik maak en mij de aandacht heeft gegeven in het ontvouwen van mijn eigen taal.Geen misvatting zou kunnen hebben dat wat er kan ontstaan, alleen kan worden gecreëerd, om de voetstap naar mijzelf te kunnen zetten. Waarin ikzelf heb geleerd, om te gaan ervaren, dat het goed moet voelen  wat ik schrijf,  in al mijn delen altijd naar mijzelf ook blijft.Steeds meer ga merken dat de aandacht naar mijzelf, nu kan gaan werken naar de ander.Naar het geven van mijn pleidooi, het nu handen en voeten krijgt, een verfijnd gezicht , waarin ik mijn stem gebruik, dan in het resoneren mij heeft geleerd dat het een plek kan gaan zoeken in mijn lijf.Tot het moment waarin de samensmelting zou kunnen gebeuren,waarin het reiken naar de ander ook verdwijnt, omdat de volheid die ik kan voelen als ik naar mijzelf schrijf of spreek.De eenvoud mijn aandacht heeft, in het ondervinden dat in de tijd dat ik heb gedeeld, nu pas ben gekomen met de verwondering die het heeft, mijzelf lees en kan blijven ontmoetten,dat elk obstakel die er is geweest, zich heeft gedraaid wat ik zou kunnen doen om het eigen te willen maken. In de zorgvuldigheid die ik heb,mijzelf eerst belangrijk heb weten te maken en dan pas naar buiten kan treden.
Het fundament die er nu is, nodig diend te hebben,dat in een blijvend luisteren en schrijvend beleven,mij heeft gevormd om te kunnen delen, dat elke vorm die ook kwam, uiteindelijk mijn eigen wereld is geworden, in wat het nu kan zijn.Mijn eigen taal blijf creëren,zoals ik mijn wandelingen maak,zoals ik mijn douche aanzet en kan kijken wat ik nodig heb in de boodschappen die ik ga halen.Niet te ingewikkeld wil zijn,maar door te geven, wat mij veel sterker heeft gemaakt.Door eerst naar binnen te keren en te gaan beleven waar het om gaat.Soms te grote bochten heb willen nemen, maar altijd terug kon komen bij mijzelf.Waarin het reagerend traject, alleen was gericht om mijzelf te leren kennen in wat ik al die tijd heb laten zien.Niets menselijk is mij vreemd en geen oordeel meer kan vellen,maar te staan voor wie ik ben, in al mijn ontvouwen naar mijzelf.Kan het nu ook mijn eigen fundament benoemen,waaruit ik spreek en schrijf,waar alleen ik kan weten, dat in het gebruik van stem en taal, daar mijn oorsprong ligt, om uit te kunnen vouwen op mijn eigen manier.Wie ik denk te zijn om dit te kunnen delen.Nergens spijt van hoeft te hebben, door te blijven bewegen in stem en taal. Verder kan gaan, zoals elke stilte blijft ontstaan, door mijn eigen creëren vanuit mijn eigen taal, de verwondering zal blijven in alles wat ik aan mijzelf kan laten zien.
Anna.💚.

Een brief.

De storm die ik voelde in de overtuiging die ik heb, in mijn spreken en schrijven zo om is gezet, dat in het samentrekken van elke spier, daarna de ontspanning komt en net zoiets als te kunnen spreken met jezelf, alle losse flodders naar buiten kunnen komen, in het realiseren dat net als elkespier tot bedaren kan komen,kan ontspannen wanneer de aandacht die je geeft aan jezelf, er zoveel ruimte zou kunnen ontstaan. Zoveel ontmoeten, waarin de rust vanzelf terug kan keren, naar je eigen natuurlijke staat.En dan kan gaan ontdekken hoe de worstelingen die je had, eigenlijk zijn gekomen, door de oude conditioneringen en je in feite van jezelf hadden weggehaald. En dacht mee te moeten wiegen met de ander,mee te moeten gaan met alle afleidingen die kunnen ontstaan als je niet kunt luisteren naar jezelf.
In ieder gesprek met een ander, te blijven luisteren naar mijn stem brengt mij de kalmte om werkelijk te kunnen zeggen, dat wat ik zeg, ook altijd kan ervaren.Op zoek zijn wat jouw vult is het eerste teken om te erkennen,dat alle aandacht die je hebt,voorloppig even voor jezelf te gaan gebruiken.Het oordeel wat er ligt om te doorbreken de menigen van andere en de oude conditineringen te gaan ervaren, dan uiteindelijk naast je neer te leggen en voort te gaan, ondanks de angst voor een verdriet of het galmen in je oren,om te weten dat jij het bent die dit ondergaat.
Het is net alsof je voor de eerste keer voor een spiegel staat en jezelf opnieuw mag leren kennen,in het luisteren naar eigen stem, met de indruk die het kan hebben, soms kan voelen hoe gestrooid je hebt, wat  eigenlijk zelf nodig hebt, om goed te kunnen leven met jezelf.
Ik schrijf dit op, na een mooi gesprek met een lieve vriendin, waarin ik kon voelen hoe angstig je kunt zijn voor wat je echt hebt te vertellen.Voor het verloren kunnen voelen, als alle aandacht zo het vraagt, om te gaan spreken hoe het voelt om met jezelf tevreden te kunnen zijn.Hoe geen enkele dag dag hetzelfde kan zijn,waarin de eenvoud van genieten een dagelijks gebeuren zou mogen zijn.Hoe de schellen van alle gedachte kunt ontvouwen naar jezelf en alle plaatjes die er geplakt zijn,weggeveegd kan worden,als je dan in je eigen spiegel kijkt.Dan plots kan voelen dat in het nieuwe rijk waar je zou kunnen landen,het je de vleugels kan geven in de aandacht die je nu weet te geven aan jezelf.De angst om veroordeeld te worden wat jouw het beste vult, alleen heeft te maken met het oordeel over jezelf.Met het aan willen passen in wat je hebt geleerd,wat je dacht te moeten doen in het geven aan andere en daarin jezelf zoveel tekort in hebt gedaan, dan heeft doen besluiten om een verlamming toe te laten en niets meer te willen, omdat in het  niet luisteren naar jezelf,in de aandacht die je hebt, jezelf zoveel tekort hebt gedaan.Het voelt alsof ik nu een brief ben aan het schrijven aan een lieve vriendin,en dat iedereen dit mag lezen,omdat ik weet wat het met mij heeft gedaan,om mijzelf te prijzen,mijzelf te blijven zien in het schrijven, maar ook mijn stem nog meer te gaan gebruiken in het overlezen wat ik beschrijf. Omdat ik nu weet, wat het met mij heeft gedaan en dat ook voor ieder ander zou kunnen betekenen,om te ervaren dat de aandacht naarjezelf, het aller belangrijkste blijft, om dat met jezelf te  blijven delen.
Anna.💚.

Klein vogeltje.

In het beminnen van het ritme, die het verstaat om door te kunnen dringen in de logica van iedere ervaring. Als het openvouwen van een ontdekken,dat mijn zuiverheid die ik creëer,zo kan pakken en mij voorbereid in het duidelijk kunnen wezen, dat wat er mag ontstaan, geen verdeeldheid kan brengen,met de mogelijkheden die er zijn,om stil te zitten en te kijken hoe de zon in het openen van deze dag, mij doet beminnen en dan een lach kan ontstaan.Die is te horen zoals het tikken van dat vogeltje op mijn raam.
En haar begroet met alleen te kijken, in mijn stilte deze begroeting meer ga begrijpen in het uiten wat zij doet.Ergens doorheen willen vliegen, ergens bij willen zijn,de enige mogelijkheid om te laten weten,dat in het tikken op mijn raam, kan laten zien hoe ik tegen vele dingen aan kan kijken,dat het tikken op een raam altijd doet ontwaken om te gaan beseffen dat het persoonlijk binnen willen laten,niet voor iedereen is weggelegd.
Mijn wereld waarin ik leef ,zo dankbaar ben, dat ik dit kan blijven delen en ik merk dat het net zoiets is, als het vogeltje in het tikken op mijn raam. Een metafoor is geworden hoe ik er zelf insta om zo te kunnen delen.Ik tik op mijn manier mijn dagen vol,en vlieg weer weg als iemand zou komen kijken,en net als dat vogeltje de vlucht ook neem en in afstand zou kunnen begrijpen, dat als ik zou tikken op een raam,misschien mensen in hun eigen wereld wakker kunnen worden.Om te kijken en te spelen als een kind,om de gulzigheid van ervaren zou willen voelen in elk moment,in het willen beminnen en  kunnen begrijpen dat in het schrijven wat er gebeurd,jezelf te omhelzen, om te kunnen zien  dat in het tikken, wat dat kleine vogeltje laat zien,mij wakker heeft geschud om hierover te schrijven.
Elke gelegenheid ook aanpak, in elk creëeren waar ik mijn eigen voorstander van ben.Geen invloed van buitenaf,behalve dat kleine vogeltje die iets kan vertellen.Dat in het ervaren wat het geeft,in het laten zien, hoe de natuur mij iets geeft om daar van te genieten.Er verder niets achter hoeft te zoeken,maar mij leert om blij te wezen met mijzelf, wat ik toe gereikt krijgt vanuit de natuur.Om blij te zijn met het tikken op mijn raam en weer uit kan kijken naar de volgende begroeting, waarin ik dat kleine vogeltje kan blijven zien, in een kunnen duiden, de eenvoud van beschrijven, wat er gebeurd als ik mij daaraan overgeef en de verrassing die het heeft, om stil te kunnen staan, wat mij kan ontroeren, in het openspringen van mijn eigen bestaan.
Anna.🐦.

Elk ontwaken.

De zachte trilling die ik voel en mij omringd met een mooie stilte.Die in mijn schoot al veel langer lag te wachten, waarin ik zachtjes ben aan het wiegen,van links naar rechts en laat mijn armen zakken langs mijn lijf.Waarin  mij niets kan weerhouden om te kunnen luisteren naar de stilte, die als een mooi cadeau kan worden ervaren.De verstilling in dit moment geen verklaring nodig heeft,dan alleen te fluisteren in zachte toon.Mijn stem veranderd zoals gewoon, als ik mijn ontspanning kan voelen,als ik wijs naar de grond en mijn voeten voel, op de bron waarop ik sta, in de buiging die ik maak,dat in het wiegen een samensmelting plaats kan vinden.Met de adem die ik heb,mee kan bewegen in dit moment.
De utiliteit in het verspreiden van mijn weten,mij ergens brengt waar een stilte zich ook wendt, om te kijken zonder te kijken,zonder het mystieke mijn waarheid zou kunnen zijn,waar het brokkelen in wat het lijkt een eerbetoon kan hebben,dat de bevrijding die het heeft,niet is te meten met een ander.Het zuigende effect die het op mij kan hebben zalft elke reden weg.Globaal gezien dat een stilte die ik zie als kleine noodzaak mij omcirkelen. Dat in het gemak waarin ik schrijf, mij doet vermoeden dat het offer wat ik bracht, uit isgelopen in losse blaadjes van een bloem en strooi ze over mijn dagen.Over mijn rust die ik nu ken en voel het aan mijn handen, dat de gewilligheid die ik heb, door zal stromen in de warmte die is gelegd en mij een teken kunnen geven dat het welzijn waarin ik zit, zich uit zal monden in een gerichter kunnen  ontwaken van mijn stilte.
De stilte alleen maar vraagt geen plek te willen vinden in de beweging die ik maak,in het wiegen wat ik doe geen rust zou kunnen vinden.De cirkels om mij heen kunnen raken, zodat de lellie's open kunnen gaan, met altijd een belofte, dat de schoonheid die dan volgt zo heeft te maken wat stilte met mij  kan doen.
De bereidheid in het verstaan,dat in een helder moment, mij alle tijd ook geeft om alles te doorgronden. Dat mijn specialiteit in stilte om kan buigen naar het licht waarin ik zit. Een geboorte kan geven aan elk moment, waarin mijn stilte op de voorgrond treedt.Waar de natuur die ik beleef op een wonderlijke manier kan blijven ontwaken.Kan blijven spreken op zachte toon, om mijn kern te behouden, die ik in mijn woorden leg en om kan zetten in elk ontwaken die ik nu beschrijf.Het doordringen van elk feit en mijzelf heb meegenomen,waarin het tonen van mijn stilte zich nu heeft verspreidt, in elk moment van ieder schrijven.Van iedere dialoog het venster krijgt, om te ondervinden dat de aandacht die het nu krijgt, door kan dringen in een groot besef dat in elk ontwaken wat ik doe, nog zuiverder kan ervaren.
Anna.💚.

Verschijnsel.

Geen enkele wijze in de leeftijd die ik heb,laat de tolerantie die ik ervaar, zich ontluiken als ik zie hoe ik iedere dag begroet kan worden door een heel kleine vogeltje tegen mijn raam.Niets meer of minder, maar een kleine vriendschap sluit, in het gebeuren wat nu al dagen duurd,en het tikken op mijn raam met zo'n klein vogeltje ook laat zien dat het iets wilt vertellen in de eenvoud die het heeft.Mij toch blijkbaar bezig kan houden en er zelfs over schrijf.Net weer de nacht achter mij gelaten,waarin de vroege ochtend mij weer riep,om de kracht die ik kan voelen en beleefde in mijn bed,hele gedichten naar buiten komen en  mij vertelde, dat elke smaak die ik proef, lag gelegen wat ik zou willen ervaren in dit moment.Het verschijnsel naast mij neer te leggen,en te doen wat ik wil, om de rand te gaan zoeken, zoals dat vogeltje tegen mijn raam aantikt.Net zo kan ervaren als ik naar buiten kijk, in het treffen van mijn woorden,tegen een glazen wand aanstuit en  door de  kleine eenvoud die het heeft, wat ik nu zie ,dat vele mensen daar zich voor geven in alle filmpjes die ik zie. Mij zo weinig zeggen,zelfs niet grappig zijn,maar zo overdreven om in de picture te willen staan.En waarschijnlijk niet echt hebben begrepen dat het daar helemaal niet omgaat.Om de aandacht van een ander te vangen,om jezelf zo weg te geven om bekend te willen zijn.Maar in feite zijn vergeten dat alle intriges die het kan hebben nog meer blijft verwijderd van jezelf.De bekendheid niets draagt,dan alleen de moeite die het vraagt om met een masker zoals het doet lijken,eerder een treurigheid laat zien, dan wat er schuilt achter iedere pose die wordt gemaakt,alleen maar diend in de afleiding naar de ander.
Ik sta verbaasd te kijken naar het toneel wat ik zie,dat vele het idee ook hebben om gezien te willen worden,om te gaan voelen dat er geen respect is op te brengen,dan als  een verloren kunnen voelen in het voorbeeld van treffen,dat als er een punt wordt gemaakt om eerst jezelf te gaan ontmoeten en dan achteraf in het dragen naar buiten de eenzijdigheid kan voelen.In het gezien willen worden,wat juist begint bij jezelf.Om dan te gaan ontdekken dat elk filmpje die je maakt in het nodig hebben van een  ander, ineens zou kunnen veranderen wanneer je weet dat elke reactie opjezelf, de juiste keuze is om te gaan realiseren, dat in het richten naar jezelf eerst moet voelen dat het werkelijk zo is.Mijn verwondering uit zal blijven spreken wat ik zie, wat er om mij heen gebeurd. In het verschijnsel wat ik zie hoe kinderen worden gevoed door hun telefoon,door al die filmpjes die soms iets aan kunnen richten en dan het contact verliezen met zichzelf. Zijn verleerd om te gaan ervaren dat de belangrijkheid naar zichzelf,zover is afgedreven, dat het geloven in jezelf, om is gekeerd in het verschijnsel wat ik benoem ,in het weten dat het niet voed,maar een verslaving blijkt te zijn.
Met zachte ogen naar dat kleine vogeltje kan kijken,met een glimlach van oor tot oor,de blijdschap kan geven, dat het nodig hebben zou kunnen veranderen als jij jezelf aan het woord kan laten. Het verschijnsel daar te laten in de schoot van een wereld,waar eigen individu kan ontstaan.Niet mee te gaan met de meute, maar te gaan ervaren wat jezelf wilt.
Anna.💚.

Object.

Het eigen kunnen maken,in de vorm die het heeft,het ongekende bekend heb willen maken,wanneer ik alles overlees, mij dankbaar kan voelen in wat er overblijft, voor de rest mijn taal en in mijn leven, waar ieder omgeven zo schraal de wens heeft gekregen, dat alles wat afgewogen wordt, geen enkel bodemsanering hoeft te hebben,geen enkele laagdunkigheid, waar de wortels die soms naar boven komen, soms worden weggehaald.Omdat de kromming in de paden de drempels kunnen zijn om ze niet te betreden en af te wijken van het juiste pad.Het gloedvolle ontstaan,waar de bodem waarop ik sta, mij veel meer zou kunnen dragen,naar een platform die nog niet bestaat.Die zonder publiek in feite is ontstaan, maar nu in alle redelijkheid de bereidheid zou kunnen hebben, dat het verzegeld zijn in mijn weten, dat het ontvangen wat ik schrijf een eigen stijl zou kunnen noemen, die nog niet eerder is voorgevallen.
Mijn drive die ik heb,mijn anders kunnen kijken,mijn weg die ik voel en met niemand ben te vergelijken, een andere manier van delen,niet gezien wil worden als een object,maar iets door heb willen geven wat mij heeft vervult.
Anna.💚.

Zachte hand.

In hetgeen wat niet uit kon blijven en de verwijdering zich laat zien,waarin elke beweging terug kan kaatsen, in de spiegeling van het laten zien.Zo kan ontvouwen,dat de klank die ik gaf,mijn medeleven wilde tonen,dat in elk begrijpen van een ander iets kon zeggen over mijzelf.
Het opstaan in mijn eigen woorden,waar de gloed steeds opnieuw geboren wordt ,waar de dans een buiging maakt naar een stilte,waar het gebied die ik zocht, in mijzelf was gelegen, in alle ervaringen die het had,in alles liet ontstijgen en  daarin een  mooie bekroning kreeg.Dat in het delen op mijn blog zo mijn waarheid is geworden, zo vanzelf zich heeft laten zien.Zo wonderlijk het nu kan wezen dat de afstand die ik voel ,een verwijdering heeft gegeven in elk draagbaar feit,dat de rust die ik heb gevonden,meer heeft te maken met wat ik schrijf.Er een spanning is verdwenen, dat in het posten wat ik doe, de kompleetheid kan geven waarin mijn openheid in elk woord  kan ontstaan.Waar de breedte die ik wilde geven, met mijn armen wijdt, iets aan kan geven dat het inzicht wat het krijgt, in elk ontmoeten van beleven  zich altijd schikt, om te delen dat er een volledigheid is onstaan.Iets heb doorbroken, met mijn handen in mijn schoot,waarin het ontvangen met zoveel kracht nu is gaan wijzen naar mijn eigen weg. Dat de verwijdering die ik voelde alleen iets zegt over mijn eigen beleven.Het riet langs de kant van het water de uitnodiging geeft, om mee te wuiven naar elke kant die open kan slaan.Neutraal kan blijven,zo in het midden van elk moment.Een vriendschap kan blijven voelen en met mijzelf ben aangegaan en daarin wat mensen toe kan laten, zichzelf belangrijk  mogen vinden,maar ook  een oog voor een ander kunnen hebben.
Te kunnen leven vanuit een simpel gebaar en te kunnen beschrijven, waarin  eigen wijsheid kan ontstaan,waar de zachte hand van benaderen, voor mij de voorrang krijgt.
Anna.💚.

Klank van Stilte.

De stilte die iets doorbreekt,zoals een ei kan breken, waarin mijn spreken wat ik deed, werd omgeven door een lichtheid van delen,waar alles wat zo gewoon bleek te zijn,zoveel schoonheid naar buiten kwam.Zoveel liet zien dat in het tonen wat ik via mijn schrijven zou willen delen,in feite de woorden niet meer pakt,maar te kunnen voelen dat in het begrijpende geheel er een stilte  heeft plaatsgevonden,waarin mijn zuiverheid was te zien.Al het verlangen om werd gekeerd om te gaan luisteren wat ik deel en kon voelen dat in iedere beweging die ik wilde maken,de voorbereiding zou kunnen zijn,dat in al mijn schrijvend beleven, de glans van ieder weten,om kan worden gezet in beste wat er kan gebeuren als ik met mijzelf spreek of schrijf.
De totaliteit in het raken van een stilte, meer is ging lijken dat alles al was gezegd,alles was besproken en open was gelegd,alles aan kon raken in de stilte die was gekomen en mij liet zien dat in het overkomen wat ik aan mijzelf liet zien,alle poëzie bijelkaar was gekomen in de energie die ontstond.Mijn hart voelde kloppen in mijn hoofd,mijn armen verlamde,mijn ogen dicht wilde houden en alleen kon luisteren wat deze stilte met mij deed.Het willen uitleggen net zo iets is, als tegen een kind zou moeten praten,te moeten zeggen dat de beweging die het heeft,in begrijpelijke taal, soms zo kan voelen dat wat ik wil vertellen een begrijpelijkheid zou kunnen hebben, in wat ik de hele tijd wil doen.Dat een begrijpen van een stilte bijna niet is uit te leggen,omdat de woorden die ik nu beschrijf, de naklank zou kunnen hebben,wat ik in feite iedere dag ervaar......
Anna.💚.

Wanneer.

Wanneer de takken blijven hangen,het blad nog niet is te zien,wanneer de schaduw nog moet wachten en alleen het licht nog is te bewonderen.Wanneer de gloed van verkennen alleen haar eigen schoonheid heeft en de kelken van de krokussen de paarse kleur aangeeft, dan kan voelen dat er iets anders nodig is, wat  een poëzie zou kunnen betekenen.
Geen enkele materie het nog heeft als de categorie van een begeven enkel deuren open laat,geen drempels heeft,geen middelmatigheid in al het creëren,maar dat ik weet hoe de verhoudingen kunnen zijn en gaan liggen in het stof wat verder stuift, dan te kijken naar de hoge bomen,waar de nestjes van de vogels nu worden gemaakt,waar de uil met half open ogen de boom verlaat en op zoek is naar een partner.
Dat wat verloren lag,en wat gezien wilde worden,het talent naar voren bracht, dat in elk bewegen, de kruising ligt om te kunnen kiezen, dat mijn taal die ik heb, niet hoeft te verliezen,maar dat haar kracht van ijdele hoop om is geslagen naar het open veld.Waar het zaaien uit is gelopen in de rijen die zijn geteld, in het preciezer kunnen kijken, dat elk zaadje die is gelegd vanuit een zachte bedding is gekomen.
Wanneer de dagen lengen,mijn huid in moet smeren voor de zon,mijn welzijn van mijn schrijven een ander karakter krijgt.Een vorm die veel meer bij mij past,dat in al het ontvouwen,  de poëzie die ik voel nu alle aandacht wil gaan geven.De zachte rand van proeven mij over kan geven en mij mee laat nemen in wat er komt.Soms de verstilling kan voelen wanneer ik het werkelijk toe kan laten dat in al het ontstaan mijn poëzie kan ontwaken.Wanneer de tijd daar rijp voor is geworden,om het dagelijks te kunnen maken, dat een verder uitleg overbodig zal worden,dan alleen te kunnen ervaren wat poëzie voor mij zou kunnen gaan betekenen.
Anna.💚.

Boodschapper.

In het herkennen van de ander ligt een diep verschil, zoals stemmen kunnen botsen,zoals handen kunnen geven. In een boks zou kunnen veranderen en alles zou kunnen laten liggen waar misschien een ander iets aan heeft.Soms de verwarring kan geven in het leren om met jezelf om te kunnen gaan.Het idee wat het kan geven om mij open te stellen voor een houding niet mijn houding hoeft te zijn,maar wel te durven voelen dat eigen stem die ik gebruik, niets heeft te maken om een oordeel te kunnen geven waar een ieder voor kiest.De belangrijkheid van vrezen in hoe het voelt om eerlijk naar jezelf te zijn,om eerlijk te kunnen zeggen hoe het voelt,dat in alle verleidingen die er zijn,soms moet kiezen,soms kan zijn,dat elke onzekerheid die het kan hebben voort kan komen uit het feit,dat het werkelijk durven ervaren van eigen stem en taal, het begin zou kunnen hebben om de flow die op je wacht, de doorstroming weet te dragen dat het niet uitmaakt wat je zegd.Maar in de resonering van je lijf ieder plekje aan kan raken.Om de conditinering die je hebt, door te spreken of te schrijven toe te laten, om dan te gaan ervaren wat eigen waarheid zou kunnen zijn.Het spreken en schrijven met mijzelf, heeft mij de sleutel gegeven naar een mooie schat,naar het wonder om te voelen dat de kern waar ik uit spreek, mij op kan tillen in wat ik van mijzelf ook lees.Het dagelijkse ritme,in het ontdekken wat ik al vaker heb laten zien,geen kruistocht is geworden, maar in het dienen zoals ik schrijf,de bestendigheid van weten en geen neiging heb om te vluchten, om te zien dat elke verandering niets wil zeggen hoe ik mij voel.Wat ik voel terwijl ik schrijf is het openen van mijn taal,is het neer te kunnen leggen, dat wat ik zend, altijd wordt omgeven waarin ik mijzelf nu ken.Te lopen hand in hand,schouder aan schouder, mij heeft geleerd dat in elk momnet van mijn schrijven ik daar zelf iets van leer.Zelf mijn eigen productie blijkt te zijn,mijn eigen regie in handen heb genomen,van weinige nog afhankelijk ben in alle techniek die nog kan komen.Ik hou het simpel bijmijzelf en soms de boodschapper ben, wat ik kan vertellen.Wat in feite de vernieuwing blijkt in al mijn schrijven.
Anna.💚.

Trillend blad.

Het ligt als een trillend blad, dat verschoven lijkt naar mijn voeten,waarnaar ik buk en ook zie dat het nodig hebben zo weinig past in de betekenis die het kan krijgen.Geen enkele voorspoed draagt om de waarde die het krijgt op gelijke voet te willen stellen.De dromerigheid die ik kan hebben,mij veel lichter heeft gemaakt,veel meer dat een eigen besef, zoveel schoonheid blijft tonen,zo intressant blijkt te zijn,dat in mijn delen in elke oorspronkelijkheid, geplaatst kan worden.Gemerkt met eigen label en daar mijn vrijheid in kan voelen,in elke toon de inhoudt weet te zuiveren en kan zijn, dat in het beloop van mijn schrijven dat het alleen door mij kan ontstaan.Niets liever had gewild om er een bekendheid aan te geven,maar heb begrepen dat in al mijn begeren iets anders is ontstaan.Mijn poëzie die ik blijf voelen,meer te gaan waarderen dan wat er nu al kan ontstaan.In de gloiing van mijn leven het trillend blad aan kan geven, waar ik kan strooien over het land van vreemde,van een volstaan dat mijn eigen inbreng iets anders kan brengen dan hoe het tot nu toe is gegaan,De gloiing die het kan krijgen, soms door een enkele beweging kan blijven zien,dat in hetzelfde zou kunnen gebeuren als ik mij zou laten gaan, zonder schroom kan blijven vertalen wat het kan betekenen om zo met mijzelf om te blijven gaan.
Anna.🙏.

Ondervinden.

Al mijn schrijven is gebaseerd op het blijven luisteren naar mijzelf , altijd heb geweten  dat de bijzonderheid die het heeft,mee heb kunnen nemen naar mijzelf. Wat mij duwde naar de richting die ik zocht,in de betekenis die het voor mij heeft gekregen om door te schrijven zoals ik spreek.Zoals het nieuwe ondervinden dat er meerdere zijn en ook geweest. In het daglicht heb kunnen zetten terwijl ik schrijf.De schellen van mijn ogen heb gehaald en mij steeds duidelijker is geworden,waarin mijn taal floreerd,waar alle ondervindingen mij één ding heeft geleerd om door te schrijven,door te gaan,door te voelen wat mijn waarheid is geworden en uiteindelijk het mijn belichaamde taal is gebleven.Alleen op mijn blog heb gedeeld omdat ik niet in de picker wilde staan,niet zo kon duiden,zoals ik nu weet, dat mijn talent om het te begrijpen niet eens belangrijk meer is,maar dat ik ben blijven luisteren terwijl ik schrijf.Door mijn schrijven en mijn spreken nu iets anders kan gaan zien,dan het beleven van mijn emoties,mij terug heeft gezet in een mooi ervaren, bleef schrijven net zolang, totdat ik kon voelen dat mijn dagelijks schrijven meer inhield dan zomaar een verhaaltje.Er zijn weer nieuwe deuren geopend en begrijp meteen,dat in alles wat ik heb gedeeld is gekomen omdat ik heb geluisterd  naar mijzelf.In het terug kunnen komen in mijn eigen vorm,in wat ik deel,maar weet alleen dat in het vullen van mijzelf, nooit een ander heeft gediend zoals ik dat nu kan ervaren.In alle raad die ik zou kunnen geven geheel terzijde laat, dat het bewijs in wat ik nu kan lezen, daar zondermeer voor ben  gaan staan.Dat wat ik al die jaren heb laten zien,ook toe heb kunnen laten wat ik nu ervaar.Eens te gaan kijken wat ik herken en wat later terug zou kunnen komen ,dat in elke reden wat ik schrijf, mij altijd weet te vullen, wat werkelijke belichaming voor mij  betekent heeft.Wat ik heb gedaan om dit toe te laten ,te informeren zoals ik het beschrijf,om mijn wereld naar mijzelf toe te trekken.Altijd zal blijven verdiepen, wat ik nog niet ken,mij te gaan realiseren in het breder willen kijken naar mijzelf.Dat het blijven ondervinden eigenlijk het mooiste cadeau kan zijn, om het alleen te ontvangen en te geven  aan mijzelf.
Anna.🙏.

Sluimeringen.

Wanneer het voorjaar zich wil laten zien, in de sluimering van deze dag en de neiging heb om te gaan zingen. Om alles in het nieuwe wat  nu zo voelt, te gaan dansen en te gaan ruiken aan iedere bloem.In alles wat had te maken waarin de natuur uit open kan slaan.Elkaar begroeten met een brede lach,waar de winterslaap nu is opgeborgen. Met open hart het ritme van het leven weet te voelen,alles schoon te willen maken en de zwarte randen die waren ontstaan,de witte laag naar voren laat komen.Kan blijven zien wat het nieuwe voorjaar kan vertellen,zoveel schoonheid onze kant opkomt,waar de bloesems al staan te wachten om te gaan ontluiken , dat ook kan zien,dat elk blad die nu tevoorschijn komt, eerst de volle knoppen als een cocon nog even wachten,waarin het kijken alleen al voldoet. Alsof alles veel lichter is geworden veel meer de dankbaarheid kan voelen,veel meer kan accepteren dat vanuit mijn wereld waaruit ik schrijf, zo lichtvoetig en geregeld,zo verfijnd, dat in al mijn reageren met eigen smaak,als een bloem kan voelen, die in feite ook open is gegaan.Er onstaat een andere stilte,waar de vorm die het krijgt,in het vervullen met een liefde die ik nu beschrijf. Hoe het wenden naar mijzelf  steeds nodig blijkt te zijn.Waarin de stilte zich langzaam buigt in een mooie begroeting van blijven ervaren.
De sluimeringen zou kunnen zijn , wat er ook kan gebeuren,dat in het duidelijk maken van elk moment,een andere kant kan kiezen.Een kant waar geen oorlog is,waar er geen offers meer hoeven te brengen, dan alleen het licht wat nu naar voren komt.Om te kunnen dragen dat het lot van anderen,mij absoluut kunnen raken,maar toch verder ga in mijn eigen wereld van delen. Soms een reactie geef vanuit het niet begrijpen,dat in zoveel macht, door de  grote bomen, mijn eigen bos dan niet meer zou kunnen zien.Mijn liefde voor de aarde, voor de taal waaruit ik schrijf,voor ieder mens die ik ontmoet, altijd kan blijven voelen, wat het doet om vriendelijk te zijn.Om open te staan voor het nieuwe, wat er kan ontstaan, als wij elkaar begrijpen zonder gelijk een oordeel te hebben,waarin het knikken naar elkaar het blijven herkennen, dat het menselijk zijn niet in één vakje is te duwen. Fouten  durven te maken, terug te kunnen komen zonder een spijt, oprecht kan voelen,en zuiver op de graad,alleen zal gebeuren  in een onbewaakt moment,dat zonder enige reden, over een liefde spreek,over het welzijn wat het zou kunnen zijn, wat de aandacht trekt. Welke vervulling je ook kiest, altijd heeft te maken, in het leren luisteren wat echt belangrijk blijkt te zijn.Geen strijd,maar alles menselijk te maken,dat op de vrouwendag van vandaag, misschien zou kunnen veranderen om er een menselijkke dag  van te maken. Dat in het ontvangen wat iedere vrouw ook kan,de zorgzaamheid en het vermogen om stil te staan,dat in feite iedere dag een menselijk effect zou kunnen hebben,om te kunnen begrijpen dat in het wezenlijke van elk mens, de goedheid kan zitten.Geen verdeeldheid tussen man en vrouw,maar het menselijk zijn vooropgezet, dat het ontpoppen van zelfrespect,ook door zou kunnen geven,met het vertrouwen om samen te kunnen herkennen dat wij maar mensen zijn.De boodschap die ik  geef, het tegenwicht zal zijn, waar geen enkel oorlog mee kan beslissen,dat het menselijke zijn, hele andere dingen vraagt.Eerder een liefde kan voelen, niets aan kan richten,dan alleen te laten ontstaan, waar wij als mens ook recht op hebben,om het als een mooie sluimering kan onstaan,misschien als een boodschap mee te geven om te durven voelen waar het werkelijk om gaat.
Anna.🙏.

Reactie.

Te volstaan en op een manier kan kijken waar het brood wat wordt verdiend,meer in een uitdelen van alle zorgen weer aan het terugkomen is .Dat de grens die wordt getrokken in het rijker wordend gevoel,ook weinig in uit kan drukken,dan het schrille bestand, waar de vingerafdrukken zijn ontstaan,waarin de hoge heren staan te hakken,waar de macht als zwaarden worden gezien,waar het geld wat nog moet komen alleen voor de rijken is weggelegd.De ondersteuning van het vele praten,eigenlijk in alles is verstomd.In het precieze als een degenlijke reclame ook schreewt om de aandacht die het kan hebben, ook verbroken wordt.Dat wanneer de hoge heren net als iedereen, de toilet ook moeten gebruiken, ook naar bed gaan en de ego die zij dan hebben, als een masker naast hun kussen leggen,en dan de dromen die dan komen de angst zweet zou kunnen hebben,maar daar nooit over wordt gesproken.Om de witte lakens waarin zij slapen misschien kunnen gebruiken om zich over te geven aan de vrede,en het masker wat zij hebben, te gaan beschilderen hoe zij werkelijk hadden willen zijn.Mijn reactie op al het gebeuren wat er toe kan leiden dat de maatstaaf die wordt gebruikt niet voor iedereen kan gelden.Niet omdat de tafel waaraan ik zit in tweeën zou kunnen splitsen,met in de ene hand het gif, waar de bacteriën hun kans ook pakken om te gaan woekeren,om in het geheel al sluimerend mij doet denken, dat alle invloed die nu  aan het komen is, mij nog alerter maakt.Mij nog meer doet beseffen hoe nietig wij allen zijn,hoe afhankelijk elk woord die wordt verteld op kan lossen in hetgeen, wat er nooit kan worden verwacht.De verdediging die doet lijken op het likken van oude wonden,waarin de wereld is aan het kijken hoe de verwarring is ontstaan ,hoe de hoge heren de veren in elkander stoppen en tevreden kunnen kijken dat er misschien een ander oorlog komt.Blij moeten wezen,verstandig moeten zijn,in het effect wat het kan geven als ik mijn ogen sluit en kan voelen dat de tijd waarin wij leven en voor mij niet meer is te begrijpen.Deze reactie geef ,vanuit mijn kant van ervaren en nooit begrijp dat in al het praten wat er gebeurd, de noodzaak blijkt, om het vergeten wat niet meer kan,mijn eigen mening hierop na te houden,en tot mijn verbazing ik dit schrijf.Dat in alles wat ik heb gedeeld nu werkelijk kan voelen wat het doet als ik uit mijn eigen wereld wordt gehaald.
Mijn wereld is veel zachter en omringd door de dagen wanneer ik schrijf,en soms als een reactie daar eens over wil vertellen wat het met mij doet.Wat macht kan doen,waar alle gaten die zijn geschoten,alle mensenlevens die zijn geveld,als een zoveelste nummer wordt weergegeven en dat in feite niemand meer teld.In het verdwijnen van de grote wereld geen enkel bestand daar tegen kan,dat mischien wat later  ons moeten gaan wapenen,met de invloed van buitenaf, ons ook zo gaan gedragen wat een macht van ons vraagt.Niet meer weg kan kijken,maar te staan voor een vrede,geen enkele oorlog nog kan benoemen,maar te lachen met elkaar,te dansen in het licht, wat overvloedig blijkt te zijn,geen triggers meer te ervaren,maar samen durven te staan en te durven kijken in de loop van een geweer en dan moeten lachen keer op keer,dat in elke film die het voor mij is geworden ook kan zien,hoe verveeld het zou kunnen raken.Geen verdeeldheid meer kan zien,geen steken onder water,maar alleen de liefde blijf voelen op de aarde waarop ik sta.Mijn eerbied uit kan spreken,mijn reactie die ik nu heb, zomaar is ontstaan,zomaar om dat ik ben gaan zien  dat in alle liefde die blijft bestaan, er geen oorlog meer zou zijn,dan alleen de vrede,en dan benieuwd ben wat er dan gebeurd...
Anna.🙏.

Elke steen.

Het blijvend ontvouwen, door de ogen van een aantal ervaringen,die opzij zijn gezet,waar in het verloop van vertellen de door doorgang ook heeft gekregen, waarin de verfijning ook iets anders kan vertellen,dan te letten op de zinnen die zijn gezet,De mogelijke weerstand op kan roepen om niet meer achterom te kijken,waarin mijn beschrijven hoe het voelt,dat in het licht te zetten,op een betere plek,waar de luwte van ontvangen de nieuwe knoppen open kunnen gaan.Waar de voetstappen die ik zet, alsmaar in een wonderlijk ervaren zal blijven komen.Geen angst meer heb, dat mijn betekenis van delen ook de trots  heeft gekregen, waar de smaak van water meer iets zegd,dan te moeten erkennen, dat in het leven wat ik nu omarm, in eigen schoonheid nu is door gedrongen.Mijn rechtshapenheid ook heidens kan noemen en nergens meer in geloof,dan alleen mijn eigen zielen maatje ben geworden.En steeds meer ga begrijpen dat al mijn handelingen die ik maak, zijn voorgekomen uit elke ervaring die ik beschrijf.Soms wordt ik herinnerd aan een tijd van lang geleden,maar dat ik nu kan kijken vanuit een mooie stroom,vanuit de blijheid die ik kan voelen.De kennis die ik heb, om aan de andere kant te gaan zitten, om te gaan ervaren dat het anders moest.Dat ik aan de verkeerde kant heb kunnen zitten en bijna niet bestond, in het weggeven van elke illusie, die kon ontstaan en nooit had geleerd om goed te luisteren in wat ik zeg.Maar nu kan blijven voelen  in het delen  op mijn blog. Mij altijd deze verrassing zal blijven geven, om te zien, naarmate ik wat stiller ben geworden, door de rust die ik heb.Dat elke steen die ik heb verschoven, alleen heb gedaan, zodat het mos niet kon blijven groeien en ik het onderste uit de kan heb gehaald.Maar nu ik dat niet meer hoeft te doen,in de zegen die ik voel, dat in alles wat afgerond kan zijn, in mijn dagelijks kijken, steeds vaker in mijn handen wrijf, waarin ik mijn rust  heb gevonden, mijn eigen verrijking zal  blijven, dat in al mijn ontmoetingen, die ik steeds aan mijzelf kan laten zien,zo'n verrijkking en rust heeft gekregen,waarin ik geen enkele steen nog hoeft te verschuiven,maar te gaan staan in dit moment.
Anna.🙏.

De smaak van water.

De smaak van water,zo zacht als zijde,in het verschil die het maakt, om het gevoel te hebben dat in het nuttig willen voelen, ergens voor wilt gaan staan,zo onzichtbaar is gebleken,zo onuitstaanbaar de rimpels laten zien in een vijver, in de plons die is gemaakt,in grote cirkels breder zijn gaan vallen en uiteindelijk verdwijnen.Dan het stille gladde water als een weerspiegeling is gaan lijken,waarin de weerkaatsing die het zou kunnen hebben op een grote reflextie is gestuit.Dan de vlucht van ontvouwen in een dagelijkse routine blijft verschijnen.Vooropgesteld dat het bevrijdde wat ik dacht te voelen, niets heeft te maken hoe ik blijf kijken, hoe  vaak ik door het oog van de naald ben gekropen.en kan proeven in de smaak van water,dat in al mijn beleven, mij kan verbazen en gezegend kan voelen dat ik dat nog kan.Dat ik nog steeds de ruimte blijf voelen om het doorgeven van mijn verhaal ,de vele kanten die ik heb kan laten zien terwijl ik schrijf.Maar ook ga beseffen dat als ik er niet meer zou zijn, dit mijn terug geven is geweest aan de maatschappij.Het zit in mijn genen,wat zich heeft ontpopt als een fenomeen van delen,vanuit een vervreemding die klaarblijkelijk nu is gestopt. Dat in al mijn delen de smaak van water heeft gekregen, en mij de opluchting geeft, dat elke verlenging, in elke beloning terug kan geven, in wat het loont om te blijven delen in wat er zomaar komt.. Als ik achteraf kan kijken naar het wiebelende water.Naar elke stroom die dan komt,en ik met open armen een ieder zou kunnen ontvangen die daar behoefte aan heeft.De waarde die het heeft gekregen, alleen kan gelden voor wat het laat zien, dat er in mijn vertellen in wat ik lees,de smaak van water kan krijgen met een terug kerend effect, dat in elk verblijven de smaak van water zou kunnen hebben en mee zou kunnen drijven in elke flow die dan komt.In elk ontdekken de smaak van water blijft proeven en blijf zien,waarin het geluk die het kan hebben, zoals ik in al mijn schrijven heb laten zien.Heb laten weten dat zelfs de smaak van water, de titel van vandaag zou kunnen zijn, in het omvatten hoe belangrijk het blijft, dat in alles wat ik blijft proeven, de smaak van water kan zijn.
Anna.💦.