De enkeling.

De stilte geeft iets aan, zoals een anders kunnen kijken,zoals het wennen aan het licht, die alleen zou kunnen schijnen als ik erom vraag.Soms de schaduw zou kunnen hebben, wanneer ik zou willen schuilen onder een grote boom,waar ik tegen aan kan zitten,waar ik uit kan rusten en kan luisteren, hoe de takken voorover gebogen mij een mooie bescherming  kunnen geven, en er zo naar kijk.Ik zak wat onderuit en voel de stilte,wat in elk geluid terug zou kunnen komen, terug zou kunnen vinden in de rust die het  mij brengt, naar de oorsprong van mijn schrijvend delen en mijn voeten heel zachtjes op mijn poefje leg.Wat vooruit ben aan het  staren in het zicht, die mij alleen kan vertellen dat ik ben gaan drijven naar een prachtig mooi bevinden,mij verwonderd doet kijken en dan ook zie, hoe ver ik ben gekomen in het uiten van mijn klank.In het stil staan van mijn woorden,mijn hoofd naar voren buig en dan kan voelen in het ontluiken van mijn taal, de echte rust nu is gekomen.Dat in het erkennen van mijzelf, nu ik ouder ben geworden,mijzelf heb gered,geen enkele stap nog weet te zetten hoe ik het vindt ,wat in elke leeftijd zich omringde met de tijd, die ik heb genomen om rustig na te genieten in alles wat ik nu beschrijf.
De enkeling die ik ben en blijf,in alles wat ik beschrijf alleen kan komen omdat ik dat wil.Geen enkele opdracht meer kan voelen, dan alleen de zachte hand van delen, van te zijn in dit moment. Mij ook heeft gezet in deze mooie  stilte.Ik doe mijn ogen dicht en voel het briesje die dan komt,slaak de zucht die al eerder had willen komen, terwijl nu ik in mijn stilte ben. Er niets meer hoeft te gebeuren dan alleen te ervaren hoe ver ik ben gegaan.Dat het nodig hebben nu is opgelost en de moeite die ik heb genomen,  mij nu draagt naar weer een volgende ontmoeting.Geen AI nodig heb, om mij te vermaken  te worden wat ik niet voel,om mij te verbinden met een computer, omdat ik weet in het vullen van mijzelf, dat als enkeling ook blijf doen in al mijn ervaren.
Als enkeling ook besef hoe rijk mijn ervaren is gebleven,hoe mijn dagelijkse handelingen zijn voortgezet.Hoe mijn kijken is veranderd en de weemoed die ik had, ook is verdwenen door het struikelen over mijn eigen voeten.Door de zachte kant, te verwelkomen in elk besluit die ik neem,door het verleggen van wat grenzen,door zo af en toe eens om te kijken, waarin een vergeven kan ontstaan.Alleen de belofte heeft gekregen in het rijkelijk durven staan,dat de enkeling die ik ben, kan blijven ervaren,kan blijven zien en gevoeld heb hoe mijn lichaam zich heeft moeten aanpassen in wat er opengebroken werd.Open geslagen emoties, in de bijzonderheid die het heeft,geen enkele aandacht meer vragen in het lezen wat ik zeg.De enkeling die ik ben,niets heeft te maken met een eenzaamheid,maar als individu mijn eigen beleven beschrijf.Mijn eigen regie in handen hou,zoals de liefde voor mijn taal. Waarin elk moment, het besef  blijft komen, om geheel trouw te blijven aan mijzelf.
Anna.💚.