Grilligheid.

De grilligheid die het kan hebben,het onuitwisbare in spiegelschrift is omgelegd,blijkt omgebogen naar een tijd die ik nodig had om de realisatie in goede banen te leiden, te laten verteren zoals ik een appel eet .Mijn handen was in een onschuld van zoveel weten,eigenlijk de hele tijd de stekker ergens uit wil trekken en dan toch de volgende dag mijn binneste naar buiten  keer.Mijn volledigheid blijf proeven,zoals een toetje na iedere maaltijd  niet  kan laten  om dat te doen.Zo ervaar ik nu mijn schrijven.Niets is goed of slecht,niet iets af kan breken dan alleen te zien dat mijn hedendaagse bevinden zo naar mijzelf  blijft gericht, maar ook oog heb voor een ander. Gevonden op een plek waar geen enkeling nog weet te komen,waar de stilte ook kan worden omgezet in het googele met wat woorden,in het laten voor wat het is en mijn kruistocht alleen maar uit kan leggen aan mijzelf.
Het staartje wat het kan hebben en steeds maar zegd, dat dit is het laatste wat ik heb geschreven,maar de volgende keer toch weer zit te typen over een bevinden wat mij heeft verrijkt. Steeds meer door kan krijgen dat de schoonheid van vertellen mij altijd weer terug weet te vinden.Weet dat ieder moment zo anders kan zijn,en dat in de wereld ook kan proeven.Soms een vrede omarm,dan weer het genoegen om te zien dat het menselijk zijn niet valt te voorspellen,geen plaatje ergens op kan plakken,geen labels van een vastigheid ,maar een pluisje die verschijnt om soms iets aan te raken  dan weer met de wind verdwijnt en al het dragen van een zelfreflectie alleen kan ontstaan, als je er de tijd  voor neemt.Als de letters gaan dansen,de woorden op een verkeerde plek neerzet,de toon van duiden in een leeg gat is gevallen,krom moet buigen waarin je rug verteld hoe machteloos het doet lijken, wanneer je weet dat de afscheiding van jezelf zich kan hechten in het lijf.Zich laat zien zoals in mijn schrijven ineens kan voelen  om te stoppen, er dan juist veel meer naar voren komt.Dit vindt ik dus het wonder wat mij drijft om verder te ontvouwen,verder te zien, dat het menselijk genoegen elke drempel over kan gaan,waarin de verandering van de impulsen soms mij om de oren slaat,soms zo hakt in mijn orde, hoe ik het zou willen zien,dat de vrede die ik soms kan voelen, alleen maar kan zien als ik de stilte kan voelen,als ik mij neerleg bij het feit dat het menselijk durven zijn, soms heel veel kan vragen,soms de scheiding die men voelt in je lijf is te ervaren en nu ook begrijp dat niets valt te voorspellen,maar te zijn in dit moment. Waar ik kan dansen met de vlinders,waar ik de knoppen langzaam open zie gaan,waar het gevoel wat ik soms kan hebben ermee heeft te maken dat ik uiteindelijk toch verder ben gegaan.Verder dan de wil van spreken,verder dan wat ik kan  laten gaan,wat het zonlicht mij kan geven in de wereld waarin ik nu sta. De hoop zou kunnen geven dat er ook iets anders kan ontstaan,dan het reageren op elkander,niet mee te gaan met een negativiteit, die alleen kan gelden voor het ongewisse, waarin de belangrijkheid van al mijn delen, toch de boodschap blijft, om zelf te gaan kijken hoe jij op deze wereld, in je eigen wereld  kan gaan staan.
Anna.💚