Lente.

De beweging die zich in mijn woorden  weten te nestelen ,vaak in een schoonheid die dan komt ,wat met een stilte heeft te maken,waar het vergeten van gisteren kunnen stroken met de gaten die zouden kunnen komen,de stenen die dan vallen, gelijk een mooie bodem zou  hebben,om een pad te kunnen maken in een vrije zone van al mijn schrijven.
Te dompelen onder het water,te voelen in de slag,te ervaren dat mijn huid hierop kan reageren.Met warme handen de grond aanraakt,alleen kan smakken, wanneer de overdaad teveeel kan worden,wanneer ik omkijk naar een oud behang en de neiging heb om het eraf te trekken.Om de vellen die kunnen ontstaan, meer iets zegt om te blijven ontdekken dat wat ik schrijf zo spontaan naar buiten komt.
Het letten op mijn woorden is niet meer van belang,dan alleen te voelen mijn eigen cadans.Waar het stromen altijd begint, als ik de stilte kan voelen,als ik niets meer wil, dan alleen te tikken op mijn toetsen.In het geluid wat het geeft,mij elke push ook geeft, om nieuwsgierig te kunnen blijven wat er in dit moment kan gebeuren.
De concentratie die ik heb, in een focus zou kunnen veranderen,in een mededogen naar ieder ander en niet wil kijken of het klopt.Maar te blijven waar mijn handen drijven om te laten zien dat ieder woord die kan komen ervoor zorgt dat ik geniet.Heb zo'n zin om geen serieusheid te hebben,maar te gaan springen in een veld,de weilanden te bewonderen en te wachten totdat de koeien al springend naar buiten komen,en ik mee kan lopen met de vlinder die zich laat zien.Mee te vliegen over mijn woorden en dan kan zien hoe vreugdevol ik kan wezen, nu de lente weer komt.En de behoefte heb om buiten te spelen met de hark en de schoffel,met alle planten die ik heb. Om iets op te gaan bouwen, waarin ik een vogelparadijs wil gaan bouwen en creëren.Alle plankjes al klaar heb gelegd,alle schroeven en spijkers heb uitgezocht. Zoals het nieuwe ontvangen in het zicht die dan komt, als ik mij overgeef aan de lente.Het vervuld kunnen zijn in mijn wereld,waar het heersende gevoel, mij mee kan nemen naar elk deel van een zinnig gesprek.Het blazen over de hete thee,het rekken aan een stok, mij doet vermoeden dat de lente mij heeft te pakken zoals dat het bij ieder mens zou kunnen doen.
Het natuurlijk voelen in wat er komt,zoals de lente zich aan kan dienen en kan voelen in mijn lijf,waarin mijn spieren samen kunnen trekken, als ik in een verbazing blijf.Met mijn wakker worden zo blij kan zijn, met de dag die dan weer komt en niet meer kan behappen wat er in al die oorlogen gebeurd.Dan in mijn handen te knijpen en ook voel hoe dankbaar ik kan blijven met de situatie waar ik zelf in verkeer.Dat mijn plek op deze aarde mij is gegund, om weer de lente te kunnen begroeten,om te schrijven wat ik wil,een individu zal blijven,de nieuwe lente weer omarm, in het kijken naar elk nieuw nestje.Ieder vogeltje kan begroeten in het wezenlijk kunnen zijn,dat wat ik ook vertel, altijd is geboren in elk moment dat ik dit schrijf.
Anna.💚.