Een brief.

De storm die ik voelde in de overtuiging die ik heb, in mijn spreken en schrijven zo om is gezet, dat in het samentrekken van elke spier, daarna de ontspanning komt en net zoiets als te kunnen spreken met jezelf, alle losse flodders naar buiten kunnen komen, in het realiseren dat net als elkespier tot bedaren kan komen,kan ontspannen wanneer de aandacht die je geeft aan jezelf, er zoveel ruimte zou kunnen ontstaan. Zoveel ontmoeten, waarin de rust vanzelf terug kan keren, naar je eigen natuurlijke staat.En dan kan gaan ontdekken hoe de worstelingen die je had, eigenlijk zijn gekomen, door de oude conditioneringen en je in feite van jezelf hadden weggehaald. En dacht mee te moeten wiegen met de ander,mee te moeten gaan met alle afleidingen die kunnen ontstaan als je niet kunt luisteren naar jezelf.
In ieder gesprek met een ander, te blijven luisteren naar mijn stem brengt mij de kalmte om werkelijk te kunnen zeggen, dat wat ik zeg, ook altijd kan ervaren.Op zoek zijn wat jouw vult is het eerste teken om te erkennen,dat alle aandacht die je hebt,voorloppig even voor jezelf te gaan gebruiken.Het oordeel wat er ligt om te doorbreken de menigen van andere en de oude conditineringen te gaan ervaren, dan uiteindelijk naast je neer te leggen en voort te gaan, ondanks de angst voor een verdriet of het galmen in je oren,om te weten dat jij het bent die dit ondergaat.
Het is net alsof je voor de eerste keer voor een spiegel staat en jezelf opnieuw mag leren kennen,in het luisteren naar eigen stem, met de indruk die het kan hebben, soms kan voelen hoe gestrooid je hebt, wat  eigenlijk zelf nodig hebt, om goed te kunnen leven met jezelf.
Ik schrijf dit op, na een mooi gesprek met een lieve vriendin, waarin ik kon voelen hoe angstig je kunt zijn voor wat je echt hebt te vertellen.Voor het verloren kunnen voelen, als alle aandacht zo het vraagt, om te gaan spreken hoe het voelt om met jezelf tevreden te kunnen zijn.Hoe geen enkele dag dag hetzelfde kan zijn,waarin de eenvoud van genieten een dagelijks gebeuren zou mogen zijn.Hoe de schellen van alle gedachte kunt ontvouwen naar jezelf en alle plaatjes die er geplakt zijn,weggeveegd kan worden,als je dan in je eigen spiegel kijkt.Dan plots kan voelen dat in het nieuwe rijk waar je zou kunnen landen,het je de vleugels kan geven in de aandacht die je nu weet te geven aan jezelf.De angst om veroordeeld te worden wat jouw het beste vult, alleen heeft te maken met het oordeel over jezelf.Met het aan willen passen in wat je hebt geleerd,wat je dacht te moeten doen in het geven aan andere en daarin jezelf zoveel tekort in hebt gedaan, dan heeft doen besluiten om een verlamming toe te laten en niets meer te willen, omdat in het  niet luisteren naar jezelf,in de aandacht die je hebt, jezelf zoveel tekort hebt gedaan.Het voelt alsof ik nu een brief ben aan het schrijven aan een lieve vriendin,en dat iedereen dit mag lezen,omdat ik weet wat het met mij heeft gedaan,om mijzelf te prijzen,mijzelf te blijven zien in het schrijven, maar ook mijn stem nog meer te gaan gebruiken in het overlezen wat ik beschrijf. Omdat ik nu weet, wat het met mij heeft gedaan en dat ook voor ieder ander zou kunnen betekenen,om te ervaren dat de aandacht naarjezelf, het aller belangrijkste blijft, om dat met jezelf te  blijven delen.
Anna.💚.