Echte aandacht.

Het spreken naar mijzelf is iets anders, dan in mijzelf te praten.Het schrijven wat ik doe, is aan mijzelf schrijven, omdat ik weet dat de taal niet in mij is. Alleen  kan onstaan in mijn moment van handelen. In de beweging die ik maak en mij de aandacht heeft gegeven in het ontvouwen van mijn eigen taal.Geen misvatting zou kunnen hebben dat wat er kan ontstaan, alleen kan worden gecreëerd, om de voetstap naar mijzelf te kunnen zetten. Waarin ikzelf heb geleerd, om te gaan ervaren, dat het goed moet voelen  wat ik schrijf,  in al mijn delen altijd naar mijzelf ook blijft.Steeds meer ga merken dat de aandacht naar mijzelf, nu kan gaan werken naar de ander.Naar het geven van mijn pleidooi, het nu handen en voeten krijgt, een verfijnd gezicht , waarin ik mijn stem gebruik, dan in het resoneren mij heeft geleerd dat het een plek kan gaan zoeken in mijn lijf.Tot het moment waarin de samensmelting zou kunnen gebeuren,waarin het reiken naar de ander ook verdwijnt, omdat de volheid die ik kan voelen als ik naar mijzelf schrijf of spreek.De eenvoud mijn aandacht heeft, in het ondervinden dat in de tijd dat ik heb gedeeld, nu pas ben gekomen met de verwondering die het heeft, mijzelf lees en kan blijven ontmoetten,dat elk obstakel die er is geweest, zich heeft gedraaid wat ik zou kunnen doen om het eigen te willen maken. In de zorgvuldigheid die ik heb,mijzelf eerst belangrijk heb weten te maken en dan pas naar buiten kan treden.
Het fundament die er nu is, nodig diend te hebben,dat in een blijvend luisteren en schrijvend beleven,mij heeft gevormd om te kunnen delen, dat elke vorm die ook kwam, uiteindelijk mijn eigen wereld is geworden, in wat het nu kan zijn.Mijn eigen taal blijf creëren,zoals ik mijn wandelingen maak,zoals ik mijn douche aanzet en kan kijken wat ik nodig heb in de boodschappen die ik ga halen.Niet te ingewikkeld wil zijn,maar door te geven, wat mij veel sterker heeft gemaakt.Door eerst naar binnen te keren en te gaan beleven waar het om gaat.Soms te grote bochten heb willen nemen, maar altijd terug kon komen bij mijzelf.Waarin het reagerend traject, alleen was gericht om mijzelf te leren kennen in wat ik al die tijd heb laten zien.Niets menselijk is mij vreemd en geen oordeel meer kan vellen,maar te staan voor wie ik ben, in al mijn ontvouwen naar mijzelf.Kan het nu ook mijn eigen fundament benoemen,waaruit ik spreek en schrijf,waar alleen ik kan weten, dat in het gebruik van stem en taal, daar mijn oorsprong ligt, om uit te kunnen vouwen op mijn eigen manier.Wie ik denk te zijn om dit te kunnen delen.Nergens spijt van hoeft te hebben, door te blijven bewegen in stem en taal. Verder kan gaan, zoals elke stilte blijft ontstaan, door mijn eigen creëren vanuit mijn eigen taal, de verwondering zal blijven in alles wat ik aan mijzelf kan laten zien.
Anna.💚.