De stilte die iets doorbreekt,zoals een ei kan breken, waarin mijn spreken wat ik deed, werd omgeven door een lichtheid van delen,waar alles wat zo gewoon bleek te zijn,zoveel schoonheid naar buiten kwam.Zoveel liet zien dat in het tonen wat ik via mijn schrijven zou willen delen,in feite de woorden niet meer pakt,maar te kunnen voelen dat in het begrijpende geheel er een stilte heeft plaatsgevonden,waarin mijn zuiverheid was te zien.Al het verlangen om werd gekeerd om te gaan luisteren wat ik deel en kon voelen dat in iedere beweging die ik wilde maken,de voorbereiding zou kunnen zijn,dat in al mijn schrijvend beleven, de glans van ieder weten,om kan worden gezet in beste wat er kan gebeuren als ik met mijzelf spreek of schrijf.
De totaliteit in het raken van een stilte, meer is ging lijken dat alles al was gezegd,alles was besproken en open was gelegd,alles aan kon raken in de stilte die was gekomen en mij liet zien dat in het overkomen wat ik aan mijzelf liet zien,alle poëzie bijelkaar was gekomen in de energie die ontstond.Mijn hart voelde kloppen in mijn hoofd,mijn armen verlamde,mijn ogen dicht wilde houden en alleen kon luisteren wat deze stilte met mij deed.Het willen uitleggen net zo iets is, als tegen een kind zou moeten praten,te moeten zeggen dat de beweging die het heeft,in begrijpelijke taal, soms zo kan voelen dat wat ik wil vertellen een begrijpelijkheid zou kunnen hebben, in wat ik de hele tijd wil doen.Dat een begrijpen van een stilte bijna niet is uit te leggen,omdat de woorden die ik nu beschrijf, de naklank zou kunnen hebben,wat ik in feite iedere dag ervaar......
Anna.💚.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten