Wanneer.

Wanneer de takken blijven hangen,het blad nog niet is te zien,wanneer de schaduw nog moet wachten en alleen het licht nog is te bewonderen.Wanneer de gloed van verkennen alleen haar eigen schoonheid heeft en de kelken van de krokussen de paarse kleur aangeeft, dan kan voelen dat er iets anders nodig is, wat  een poëzie zou kunnen betekenen.
Geen enkele materie het nog heeft als de categorie van een begeven enkel deuren open laat,geen drempels heeft,geen middelmatigheid in al het creëren,maar dat ik weet hoe de verhoudingen kunnen zijn en gaan liggen in het stof wat verder stuift, dan te kijken naar de hoge bomen,waar de nestjes van de vogels nu worden gemaakt,waar de uil met half open ogen de boom verlaat en op zoek is naar een partner.
Dat wat verloren lag,en wat gezien wilde worden,het talent naar voren bracht, dat in elk bewegen, de kruising ligt om te kunnen kiezen, dat mijn taal die ik heb, niet hoeft te verliezen,maar dat haar kracht van ijdele hoop om is geslagen naar het open veld.Waar het zaaien uit is gelopen in de rijen die zijn geteld, in het preciezer kunnen kijken, dat elk zaadje die is gelegd vanuit een zachte bedding is gekomen.
Wanneer de dagen lengen,mijn huid in moet smeren voor de zon,mijn welzijn van mijn schrijven een ander karakter krijgt.Een vorm die veel meer bij mij past,dat in al het ontvouwen,  de poëzie die ik voel nu alle aandacht wil gaan geven.De zachte rand van proeven mij over kan geven en mij mee laat nemen in wat er komt.Soms de verstilling kan voelen wanneer ik het werkelijk toe kan laten dat in al het ontstaan mijn poëzie kan ontwaken.Wanneer de tijd daar rijp voor is geworden,om het dagelijks te kunnen maken, dat een verder uitleg overbodig zal worden,dan alleen te kunnen ervaren wat poëzie voor mij zou kunnen gaan betekenen.
Anna.💚.