Zachte hand.

In hetgeen wat niet uit kon blijven en de verwijdering zich laat zien,waarin elke beweging terug kan kaatsen, in de spiegeling van het laten zien.Zo kan ontvouwen,dat de klank die ik gaf,mijn medeleven wilde tonen,dat in elk begrijpen van een ander iets kon zeggen over mijzelf.
Het opstaan in mijn eigen woorden,waar de gloed steeds opnieuw geboren wordt ,waar de dans een buiging maakt naar een stilte,waar het gebied die ik zocht, in mijzelf was gelegen, in alle ervaringen die het had,in alles liet ontstijgen en  daarin een  mooie bekroning kreeg.Dat in het delen op mijn blog zo mijn waarheid is geworden, zo vanzelf zich heeft laten zien.Zo wonderlijk het nu kan wezen dat de afstand die ik voel ,een verwijdering heeft gegeven in elk draagbaar feit,dat de rust die ik heb gevonden,meer heeft te maken met wat ik schrijf.Er een spanning is verdwenen, dat in het posten wat ik doe, de kompleetheid kan geven waarin mijn openheid in elk woord  kan ontstaan.Waar de breedte die ik wilde geven, met mijn armen wijdt, iets aan kan geven dat het inzicht wat het krijgt, in elk ontmoeten van beleven  zich altijd schikt, om te delen dat er een volledigheid is onstaan.Iets heb doorbroken, met mijn handen in mijn schoot,waarin het ontvangen met zoveel kracht nu is gaan wijzen naar mijn eigen weg. Dat de verwijdering die ik voelde alleen iets zegt over mijn eigen beleven.Het riet langs de kant van het water de uitnodiging geeft, om mee te wuiven naar elke kant die open kan slaan.Neutraal kan blijven,zo in het midden van elk moment.Een vriendschap kan blijven voelen en met mijzelf ben aangegaan en daarin wat mensen toe kan laten, zichzelf belangrijk  mogen vinden,maar ook  een oog voor een ander kunnen hebben.
Te kunnen leven vanuit een simpel gebaar en te kunnen beschrijven, waarin  eigen wijsheid kan ontstaan,waar de zachte hand van benaderen, voor mij de voorrang krijgt.
Anna.💚.