Mijn hele lijf.

De zachte druk op mijn schouder,de plek aanwijst om de verdeeldheid die ik kan voelen, zich richt om aan te kunnen duiden dat het rondkijken in mijn eigen centrum, er een volledigheid in kan liggen,om te blijven zien dat ik geen geleerde hoeft te zijn,maar een eenvoudige vrouw die veel wilt vertellen hoe trouw te willen blijven aan zichzelf.Hoe gewoon het lijkt in al mijn delen,maar ook stiekem weet ,dat er veel gebeurd en mijn lichaam aan kan geven met het suizen in mijn hoofd, iets anders vraagt,dan alleen te smeren op een plek,het mij verwonderd dat een plek op mijn lijf zo de aandacht vraagt.Mij soms wakker houdt en niet wil dat het in een angst omslaat,door alle gewoontes die ik heb, zou moeten veranderen in het rijpen van mijn lijf,niet meer kan bewegen dan wat ik vertel,in de doorgrondelijkheid van elk ervaren,mij nu aan zou moet passen aan de leeftijd die ik heb. Gaan afstemmen wat het nodig heeft,niet zover meer te gaan wandelen,te gaan letten op mijn eten,te  gaan kijken wat mijn lijf echt nodig heeft.Zodat ik kan blijven dragen in de lichtheid om mij heen,de eenvoud in mijn vertellen, geen druk in mijn schouder hoeft te geven,maar mijzelf te scannen zoals ik nu doe. Dat als ik naar die plek toe kan gaan en stil kan ervaren hoe het vasthouden van verschillen,mijn spieren daardoor overbelast kunnen raken,alsof ik mijn hoofd boven het maaiveld uit wil steken,mijn spieren weigeren mee te bewegen,dan mijn hoofd gaat suizen alsof mijn bloeddrukmeter naar boven slaat.In de deuren die ik open zet maar ook dicht laat vallen,waar de energie die ik kan voelen soms teveel kan zijn voor dit lijf,of het zomaar kan wezen dat mijn lichaam bezig is om zich aan te passen en een betere houding zoekt en niets op mijn schouders hoeft te dragen.Misschien wel veel te veel heb gedaan in de blik naar de ander, om te geven wat de ander nodig heeft,mijzelf te vaak opzij heb gezet, vanuit de overtuiging die ik blijf hebben naar mijzelf.De plek in mijn nek aan kan geven dat ik iets aan het dragen ben wat ik niet meer nodig heb,waarin de herinneringen die ik heb, zich vast hebben gezet in de spieren van mijn nek,en waarschijnlijk wat andere dingen nodig heb om mijzelf te voeden.Om te gaan ervaren terwijl ik mij zelf scan,een last van mijn schouders zou kunnen halen,weer zou kunnen voelen hoe het kan zijn dat in het aanpassen van mijn lijf nog milder wil gaan kijken wat ik werkelijk nodig heb.
Dan kom ik in mijn stilte en ervaar mijn lijf, waarin de behoefte om aangeraakt te worden veel meer vraagt, dan alleen te schrijven over een vlinder in de schoonheid die ik blijf zien,maar mijn lijf erachteraan komt lopen en ook gezien wilt worden,in het mentaal verblijven,er even een rem opzet,mijn hoofd niet boven een maaiveld hoeft uit te steken,en integer wilt blijven naar mijzelf.Waarin het echte luisteren is begonnen,in het verleggen van wat dingen,mij open wilt stellen wat mijn lichaam nodig heeft en moet denken aan een massage, waar mijn lijf kan ontvangen wat het nodig heeft,waarin mijn ontspanning niet alleen mentaal kan zijn,maar ook mijn hele lijf daarin mee wil nemen.
Anna.👐.