Bloesems.🌼.

Het gevoel te hebben dat het er toe doet,ook al kan ik weinige bereiken hoe het voelt, om te drijven in mijn eigen woorden.Soms een nederigheid aan voel komen,soms een klein paniek en dan weer met tranen in mijn ogen in de bezieling die ik heb, als een picnick in een bos zou kunnen vertoeven en met mijn ogen dicht zou kunnen gaan liggen,om te blijven ontspannen in alles wat ik beschrijf.Wat mooie vlinders voorbij zie komen en ze op mijn gemak eens tel,hoe de verfijnde vleugels al trillend, eigenlijk net zijn ontpopt,en mijn innnerlijke rust mee kan wiegen in het geluid wat het gaf,de mooie trilling bleef voelen,de openheid van zijn,dat in iedere ontspanning het iets krijgt om door te stromen naar weer een ander veld.Daar waar het kristallen licht op handen wordt gedragen,in het lome wat ik had,nu over kan geven,aan het geheel die ik kan beleven nu even op een zachter pitje zet.Het pitje wat blijft branden, midden in het veld, het een stipje wat het kan geven om de hoop te blijven houden in alles wat ik vertel.
Geen uitzondering wil maken wat zich ontvouwd ,maar wel kan blijven ervaren, hoe de schoonheid zich verhoudt naar hetgeen wat ik blijf ontvouwen.Waarin het schommelen van mijn delen door mijzelf nu anders wordt ontvangen.Niet alleen het opengaan van de natuur, waar ik mij veilig in weet te voelen,maar de juistheid van ieder delen ieder moment weer iets anders kan zijn, dat in geen enkel vorm van mijn ontvouwen klaar zou kunnen zijn,omdat de stroom die ik kan hebben, mijn werkelijkheid is geworpen in de schoot die ik heb,mijn handen kan vouwen naar mijzelf,blij kan wezen als een kind,als er nu weer vlinders voorbij kunnen vliegen,de bloesems zich laten zien,mijn tranen mogen komen in de ontroering die ik voel.
Anna.🌸.