Waar ik nu ben.

Wanneer ik uiteindelijk met mijzelf echte vrienden ben geworden en toe kan kijken als getuige.Nu kan zien dat in de tijd dat ik geen vriendschap kon sluiten met mijzelf ,mij  zo roerloos voelde en gevoelig werd voor alle invloeden van buitenaf.Mij aan ging passen en in elke situatie, altijd voelde,dat ik het nooit goed kon doen,mij altijd zo anders voelde en altijd dacht om iemand nodig te hebben,dat iemand mij kon zien.Maar sinds dat ik ben gaan schrijven en luisteren naar mijzelf, alles heel langzaam ging veranderen,alles in een ander perpectief werd gezet.Mij verloren kunnen voelen, heel langzaam verdween,omdat de aandacht die ik naar mijzelf ging brengen,meer vulde dan in gesprek te gaan met anderen.Mij vaak  ook in de war liet brengen,en altijd dacht dat ik iets niet begreep.Zoals vaak gezegd het niet binnen kon komen,en altijd voelde hoe ik overal als een indringer stond en door een angst te creëren , mijzelf niet verstond en echt moest leren om een vriendschap te gaan sluiten met mijzelf.Niet zomaar heeft het kunnen gebeuren,heb dagen en nachten geprobeerd om in gesprek met mijzelf te gaan ondervinden in het ervaren wat het met mij deed.Ben uiteindelijk gaan schrijven zoals ik laat zien,en daar in al mijn ontmoetingen kan vertellen, zonder te voelen dat ik het echt met een ander deel.Het blijft naar mij gericht en dat geeft mij de ruimte om eerlijk te kunnen zijn en niets heeft te maken naar diegene die het leest.Maar alleen heeft te maken in het laten zien,dat het gunnen naar de ander, voor mij de drijfveer blijft om te blijven posten.Waarin mijn ervaringen in wat ik deel altijd in vriendschap met mijzelf zo is beschreven.De mooie ontdekking die het heeft, als ik in vriendschap kan leven met mijzelf er vele conditioneringen kunnen veranderen.Anders ben gaan kijken naar elke behoefte die ik had,elke wisseling in contacten nu pas begrijp waarom het zo is gelopen.Dat in het sluiten van mijn eigen vriendschap, veel gedoe is weggevallen,dan alleen mijn eigen verantwoording te nemen en te dragen,niemand meer hoeft te behagen om een aandacht op te eisen,om niet mijzelf te durven zijn,maar alles omgedraaid heb naar mijzelf.Als ik geen vrienden kan zijn met mijzelf,dan blijft die afhankelijheid knagen,of komt de perfectie die ik had, steeds om de hoek weer kijken.Maar sinds dat ik vrienden ben geworden met mijzelf,mijn wereld zo anders is geworden,veel meer vertrouwd en als een soort overwinnig kan voelen,en daar over wilt schrijven.Om te beginnen ben ik gestopt met het oordelen over wat ik dacht te moeten zijn.Door mijn spreken en schrijven er een heel ander mens naar voren kwam.Moest wel wennen aan het feit dat in ieder schrijven en spreken mij naar mijzelf aan het tillen was,vaak heb moeten huilen om de oude conditioneringen los te mogen laten,en uiteindelijk in mijn eigen belichaming kwam.Door het ontdekken van mijn eigen taal, in de vele gesprekken die ik heb gehad,mij nu kan wentelen in wat er kan ontstaan.Zoals de vriendschap met mijzelf door is gaan woekeren in de tijd die ik neem en heb genomen om te komen waar ik nu ben.
Anna.💚.