Sluimeringen.

Wanneer het voorjaar zich wil laten zien, in de sluimering van deze dag en de neiging heb om te gaan zingen. Om alles in het nieuwe wat  nu zo voelt, te gaan dansen en te gaan ruiken aan iedere bloem.In alles wat had te maken waarin de natuur uit open kan slaan.Elkaar begroeten met een brede lach,waar de winterslaap nu is opgeborgen. Met open hart het ritme van het leven weet te voelen,alles schoon te willen maken en de zwarte randen die waren ontstaan,de witte laag naar voren laat komen.Kan blijven zien wat het nieuwe voorjaar kan vertellen,zoveel schoonheid onze kant opkomt,waar de bloesems al staan te wachten om te gaan ontluiken , dat ook kan zien,dat elk blad die nu tevoorschijn komt, eerst de volle knoppen als een cocon nog even wachten,waarin het kijken alleen al voldoet. Alsof alles veel lichter is geworden veel meer de dankbaarheid kan voelen,veel meer kan accepteren dat vanuit mijn wereld waaruit ik schrijf, zo lichtvoetig en geregeld,zo verfijnd, dat in al mijn reageren met eigen smaak,als een bloem kan voelen, die in feite ook open is gegaan.Er onstaat een andere stilte,waar de vorm die het krijgt,in het vervullen met een liefde die ik nu beschrijf. Hoe het wenden naar mijzelf  steeds nodig blijkt te zijn.Waarin de stilte zich langzaam buigt in een mooie begroeting van blijven ervaren.
De sluimeringen zou kunnen zijn , wat er ook kan gebeuren,dat in het duidelijk maken van elk moment,een andere kant kan kiezen.Een kant waar geen oorlog is,waar er geen offers meer hoeven te brengen, dan alleen het licht wat nu naar voren komt.Om te kunnen dragen dat het lot van anderen,mij absoluut kunnen raken,maar toch verder ga in mijn eigen wereld van delen. Soms een reactie geef vanuit het niet begrijpen,dat in zoveel macht, door de  grote bomen, mijn eigen bos dan niet meer zou kunnen zien.Mijn liefde voor de aarde, voor de taal waaruit ik schrijf,voor ieder mens die ik ontmoet, altijd kan blijven voelen, wat het doet om vriendelijk te zijn.Om open te staan voor het nieuwe, wat er kan ontstaan, als wij elkaar begrijpen zonder gelijk een oordeel te hebben,waarin het knikken naar elkaar het blijven herkennen, dat het menselijk zijn niet in één vakje is te duwen. Fouten  durven te maken, terug te kunnen komen zonder een spijt, oprecht kan voelen,en zuiver op de graad,alleen zal gebeuren  in een onbewaakt moment,dat zonder enige reden, over een liefde spreek,over het welzijn wat het zou kunnen zijn, wat de aandacht trekt. Welke vervulling je ook kiest, altijd heeft te maken, in het leren luisteren wat echt belangrijk blijkt te zijn.Geen strijd,maar alles menselijk te maken,dat op de vrouwendag van vandaag, misschien zou kunnen veranderen om er een menselijkke dag  van te maken. Dat in het ontvangen wat iedere vrouw ook kan,de zorgzaamheid en het vermogen om stil te staan,dat in feite iedere dag een menselijk effect zou kunnen hebben,om te kunnen begrijpen dat in het wezenlijke van elk mens, de goedheid kan zitten.Geen verdeeldheid tussen man en vrouw,maar het menselijk zijn vooropgezet, dat het ontpoppen van zelfrespect,ook door zou kunnen geven,met het vertrouwen om samen te kunnen herkennen dat wij maar mensen zijn.De boodschap die ik  geef, het tegenwicht zal zijn, waar geen enkel oorlog mee kan beslissen,dat het menselijke zijn, hele andere dingen vraagt.Eerder een liefde kan voelen, niets aan kan richten,dan alleen te laten ontstaan, waar wij als mens ook recht op hebben,om het als een mooie sluimering kan onstaan,misschien als een boodschap mee te geven om te durven voelen waar het werkelijk om gaat.
Anna.🙏.