Andere blog=(annaklomp75.blogspot.com.).

Mijn andere blog is ook  te lezen(Natuurlijkheid),vanuit een switch die ik heb willen maken ,maar er achter kom om niets meer belangrijker te maken dan alleen mijn schrijven zoals het komt,er geen stempel meer op kan zetten in de hoeveelheid die ik beschrijf en aan mijzelf laat weten dat er geen scheiding meer bestaat,dan wanneer ik voel hoe mijn natuurlijkheid  wordt aan gesproken in wat het luidt om de zegening die ik kan voelen en daarin allebei mijn blogs gebruik.Het is niet meer of minder, het heeft de titel die het krijgt, om een punt te willen maken,in mijn ervaren, het over neemt en dan echt kan voelen wat het doet om te switchen van het een naar het ander.Terwijl nu ik zo schrijf het voor mij nog weinig uitmaakt welk een blog ik gebruik en waarschijnlijk zoals ik mij voel, alletwee kan gebruiken.Alletwee mijn waarde kan laten zien in de overtuiging die ik heb.Maar ook wat mijn natuurlijkheid kan doen, het in feite samen zou kunnen voegen,geen scheiding meer is, maar een wenteling van delen en moet lachen om mijzelf,dat de afscheiding die ik  soms kan voelen eigenlijk alleen door mijn eigen creëren is geweest.

Wintervlinder.

Winter vlinder strijkt haar vleugels schoon,en tipt de sluier van haar nestje in een plooi .Staart naar haar reserve en een oud cocon,die ze weet te gebruiken als een dekentje voor haar hol. Als een herinnering aan haar geboorte  en uit deze cocon heeft moeten vechten.Heeft moeten zien dat niet elke bloem kon dienen voor de nectar die zij at,soms heel even moest gaan wennen aan de felle zon,aan wat de regen bracht,moest schuilen onder een blad die heel gevaarlijk kon bewegen,maar zij zo behendig was om te spelen met de wind,de regen toe te laten,de zon opvangt om het nectar verder te gaan dragen.
Winter-vlinder verteld mij een geheim,heel zachtjes en al fluisterend naar mijn oren kruipt, dan laat zien de zachte kant van haar schoonheid ,wanneer zij haar vleugels openslaat en de blauwdruk in allerlei kleuren kan laten zien,kan laten bewegen van bloem naar bloem,en dan vaak een pauze neemt om te genieten.
De winter-vlinder is bereidt om een kijkje te geven in de winter die ook komt,en zij zich voorbereid waar ik wat van kan leren.
De zorgvuldigheid die ze heeft,het geduld te hebben om altijd alleen te zijn,om de reis die ze maakt, door vele tuinen, waar vooral een vlinderbooom ook staat in het wachten om te dienen.Haar kleine lijfje neerdaald in een veilig moment. Haar vleugeltjes gespreid kan houden in het aantikken hoe het voelt, welke nectar zij heeft genomen.De winter-vlinder sprong naar mij alleen, in de kleine herkenning die het heeft.Dat de zoetheid van het raken en kunnen zien,dat wie zij  ook is, zo moet blijven.In feite geldt dat voor iedereen.Voor iedereen die denkt te moeten veranderen.Omdat een beer een beer moet zijn,een kikker die alleen kan kwaken,een hond altijd wil snuffelen,een schaap altijd zal blaken en een koe de melk ook geeft en daar ook niets aan hoeft te veranderen.De vlinder mij dit verteld in haar houding juist laat zien,dat wanneer er niets wordt gevraagt   om te willen veranderen,uiteindelijk het zelf dan pas kan gaan dienen.Hetzelf dat wil zeggen, dat wanneer ik schrijf, dan pas iets kan ontvouwen,zoals vandaag de winter-vlinder vraagt, om niets te willen veranderen,maar te gebruiken in wat ik heb,te laten vloeien in de aandacht die ik geef, om over een winter-vlinder te kunnen schrijven.

Anders kunnen..

Heel zacht en overwogen, zo achteraf  in een besef ben gekomen,dat de voeding die het gaf,mij heeft gevuld vanuit het weten dat wat ik heb geprobeert te delen een ander zicht nu heeft.Geen enkel dweilen met de kraan nog open,zoals het soms kan voelen,zoals vandaag de ommezwaai van delen in een ander perpectief kan zetten.In een ander besef waar het mij om gaat.Dat mijn schrijven mijn held is geworden en zal blijven netzolang, totdat mijn handen zijn gerimpeld,mijn botten het begeven,alleen nog wat geluidjes maak,geen enkel beweging nog kan duiden waar ik voor stond.Maar kan voelen dat wat ik heb beleeft zo intens en zorgvuldig is geweest.Zo boven alles  uitgestegen, zonder een moment van aarzeling,dat wat ik kan vertellen in dit moment ,voor mij het allerbelangrijkste blijft.Ik voel een inschatting naar mijzelf,de roeping die het heeft, zo verschilt met een verleden,met het delen wat ik heb gedaan.Van voor naar achteren ben gegegaan,van boven naar beneden,van geven en nemen en kon zien hoe mijn delen is veranderd om in dit moment te blijven en geen enkel andere dag belangrijk maak.dan te schrijven in dit moment.Het landen zoals het voelt,zoals mijn woorden klinken,zoals mijn taal nu anders zal zijn,waarin ik van niemand afhankelijk ben,maar kan voelen in de volgende stap die ik neem niets terug kan geven ,maar vanuit mijn delen en respect,geen laag meer aan kan raken,geen dragen  wat ik heb gedaan,geen slot meer hoeft te openen, dat de daadkracht die het kan hebben het alleen kan gebruiken voor mijzelf.
Dank je wel lieve schat,wat fijn om dit te laten weten,om te laten zien dat er een verandering  is aan het gebeuren, dat in alles wat ik heb laten zien, nooit de goedkeuring heeft moeten vragen,maar altijd geheel spontaan  mijn eigen ingang hiermee heb gevonden en heb gedeeld vanuit mijn eigen werkelijkheid.Vanuit de kleur die ik bracht en vele vakjes vulde,vele maskers heb afgedaan,veel meer ben gaan beseffen dat mijn schrijven in mijn huid is gaan zitten,in het bestaan wat ik nu leidt en mijn volgende stap wil gaan zetten om toch te kijken hoe anders het kan gaan......🙋

Functie

Soms in een moment laat blijken,dat  mijn betreden in een nieuw gebied en alle andere dagen weg laat vallen, niet meer een functie zou kunnen hebben dan in het moment dat ik schrijf.De functie van mijn vertellen een ander doel heeft vastgelegd,om te gaan kijken dat de weelde waar ik over spreek, ook heeft te maken met mijn eigen systeem waarin ik zit.Wat mij soms doet vermoeden om iets te doorbreken in wat het geeft, om bij de wortels aan te pakken,om te zien dat in al mijn delen een zorgvuldigheid blijft ontstaan.Een mening kan hebben en zich terug betaald in hoe het kan voelen als ik er toe bereid ben om te blijven vertellen.In feite mijn eigen klankbord ben,een goede vriendschap met mijzelf is geschapen en dat het doet lijken dat de functie die dit heeft,het nodig hebben van andere steeds meer wegvalt,steeds meer laat zien, waarin een verleden is verwerkt en niet meer nodig is om te voelen en alles een andere richting op wil gaan.Het ook geen functie meer kan hebben dan alleen in dit moment te staan en dan gaan ervaren welk een functie het nog zou kunnen hebben. Zoals ik heb beschreven en heb laten ontstaan.Heb gelezen en gevoelt in het mystieke wat het kan hebben, in de ontspanning die het geeft, in de functie die het het heeft en kan hebben als ik mijzelf ook lees.Als ik mij richt naar de wortels die ik heb, zich kunnen spreiden, waar het wil zijn.En ben aan het kijken welke functie het nog zou kunnen hebben voor mij alleen en ook steeds meer kan voelen,dat in het geven van mijn aandacht een andere vorm aanneemt,een ander besef van schrijven,waarin ik meen, dat het voor mij een functie moet hebben,een lach met een traan,een enkele handreiking niet genoeg blijkt te zijn,waarin ik kan voelen dat een functie in wat het krijgt, mij ook zou mogen dienen.Het is een losstaand feit, wat ik nu besef, in al mijn delen niet meer is dan een contact te maken met mijzelf.
Omdat de neiging die ik heb, om weg te halen, wat in feite er niet meer toe doet en te gaan ervaren, wat belangrijk zou kunnen zijn om toch mijzelf te laten zien,te laten weten aan diegene die ik in feite helemaal niet ken. Geneigd ben om mij terug te trekken,om   alles in een concept te zetten,en niets meer aan de wereld wil laten zien.Wil laten weten waar mijn wortels vanuit een schrijven ook een functie krijgt,een ruimte die geschikt is om te delen,om dan te zien dat het een functie heeft of kan krijgen.Niet alleen de functie krijgt maar ook kan laten weten hoe vorstelijk het kan voelen wanneer mij echte delen een stilte bleek te zijn,een metamorfose in mijn taal,in mijn geduldig zijn van het kunnen weten, welk een functie het nog kan hebben dan alleen voor mij.Mij wel degelijk bewust ben dat wanneer ik schrijf, niet meer zit te kijken hoeveel mensen dit lezen.Hoeveel waarde ik daaraan hecht,omdat mijn vreze voor een vinkje mij iets anders verteld,eigenlijk de aandacht wilt hebben die ik in feite aan mijzelf steeds geef.Het niet gecompliceerder wil maken in een besluit die ik neem ,omdat de functie die voor mij doet gelden ik weer wil voelen terwijl ik naar mijzelf schrijf en deel.Niet afhankelijk ben van wie dit leest,maar mijzelf in acht wil nemen om te kijken of dit nog voor mij nog een functie heeft.Het is een handeling die iets vraagt en wil gaan kijken hoe hier mee om te gaan. Vanuit het besef dat als ik aan kan voelen dat de functie die ik dacht te hebben ineens  iets anders laat zien. Per dag kan laten weten hoe het voelt om in het schrijven en spreken in de openbaarheid van delen mijn schrijven per dag wat langer maak. De volgende dag weer weg kan halen omdat het is geweest.Om wat gisteren de aandacht vroeg vandaag niet meer aan de orde is. Vanaf de volgende maand een andere ingang zal nemen,neer kan zetten in een concept en daarin terug kan blikken, weg kan halen, wat niets meer heeft te maken met het volgend moment.En in feite alleen dat alleen wil laten zien.
Wanneer ik weer de functie kan ervaren,wat voor mij heel belangrijk blijft, in het delen zoals ik heb gedaan,nu op mijn eigen manier verder weet te gaan en per dag gaan kijken wat ik post en het voor mijzelf ga houden ,wat ik allemaal heb weten te omarmen in het moment dat ik schrijf.Voor mij deze functie moet blijven in alles wat er kan ontstaan.

Stil Anker.⚓

Zonder een naam te noemen,zonder het beste te laten zien,nu mijn tijd is aangekomen om iets anders te laten zien.Het heft alle menigen die er zijn, zo geruisloos naar buiten.Naar een volledig kunnen zijn en niet weet waar te beginnen.Niets hoeft te zijn dan een  moment waarin ik zit en dat te kunnen beschrijven.Heel zacht mij onderdompel in de laag van ervaring, die ik nu heb,mijn lijf zoveel lichter is geworden,mijn ingehouden liefde die nu komt en zich weet te spreiden in allles wat nu naar voren komt.Het kan schuren tegen de wand,tegen alle eenvoud in kan zien,dat alles wat verloren dacht te zijn, nu als een weelde kan ontvangen.Geen uitleg nog nodig is,waar mijn zachtheid mij blijft omarmen.Waar ik kijk naar het niets, en toch zoveel kan lijken.Waar alle geluk mij omhult, waarin mijn ontroering kan laten blijken,dat door mijn alleen zijn heen, ik niets heb te klagen, door het inzicht wat ik heb verkregen en heb begrepen dat de lichtheid die verschijnt, ook heeft te maken dat mijn realiteit, zo zuiver is in wat ik kan ervaren.Mijn hart vol blijft lopen en de stilte uiteindelijk mijn anker blijkt te zijn.Ik drijf wat verder dan normaal en voel de wind heel zachtjes onder mijn huid een beweging maken die ik wel ken,mij niets afvraag of er een boodschap in zit,maar te genieten van de warmte, van wat ik kan doen om verder te lopen in mijn schrijven en niets hoeft te doen dan alleen te kijken met de kinderogen die ik heb.Te kunnen verdwijnen in dit moment,te kunnen zien dat wanneer ik iets heb begrepen dan een prachtige nieuwe ruimte kan ontstaan.Mij kan wentelen in de liefde waar ik uit schrijf,wat ik bijna was vergeten door het inzicht wat ik kreeg,door de metafoor van wenden en uiteindelijk nu gewend ben om alleen te zijn en daar optimaal van kan genieten.De uitdaging die het had om te zien, dat juist al mijn verlangen mijn eigen kern ook ligt, en alleen kan zien in dit moment,waar mijn schoonheid van delen een nieuw begin inluidt.Het beste nog kan komen wat het geeft om steeds meer zo te kunnen schrijven.Zoals het naar mijzelf is bedoeld en alle ervaringen die ik had, nu vanuit een ander niveau ga beschrijven.
Wat fijn dat ik dit heb bereikt in de zachtheid van mijn delen,vanuit de kern die ik vertel en ben gaan helen zoals het gaat,zoals ik heb mogen zien dat niets belangrijker blijkt dan met mijzelf te blijven delen.Dan in de omarming die het heeft, mij meer toelaat in het onverwachtse.Uiteindelijk de sleutel die ik heb,nu ook weet te gebruiken.Niet alle deuren heb gebruikt,maar kan bewaren voor weer een volgend moment, wanneer ik voel, dat ik vanuit mijn liefde kan schrijven en spreken, dankbaar ben, wat ik aan mijzelf kan geven,vanuit de stille Anker die ik heb.

Smaak van water.

De veronderstelling die ik maak en lees, mij doet vermoeden dat ik verder ben geweest in het aanzien van mijn delen.Mijn gelegenheid van weten is omgeslagen wanneer het iets raakt.Wanneer de klank die ik ook kan hebben, maar voor mij hetzelfde blijft als een mooi ontvouwen.Voor mij de betekenis ook heeft, dat in de uitloop van ieder dag,mijzelf doet verbazen waar ik over schrijf.Hoe  mijn waarheid nu is geworden in de beweging van mijn handen,en wanneer ik het overlees, de klank kan blijven horen,niet apart mijzelf nog hoeft te spreken, dan alleen te vertellen terwijl ik schrijf.Het verlaten van de pijn en het onthutstend delen, nu een heel ander schrijven naar voren komt.
Wanneer ik besef dat in al mijn handelen, die ik zelf creëer, zo mateloos en zonder grenzen neer kan zetten.Neer laat dalen zoals het is,zoals de smaak van water op wijn is gaan lijken,zoals de beweging die ik zet ,niet is te achterhalen dan alleen mijn eigen tijd die ik er voor neem.De opdracht die ik dacht te hebben, verdwijnt in mijn tegenwoordige tijd,laat ander tijden komen en mij herleid naar weer een nieuw begin.Wat iedere dag kan ontluiken,elke zin weer anders zou kunnen zijn,alleen om te weten wat de "lieve schat"  mij kan vertellen in wat zij heeft bereikt.Het is de oceaan van ervaren,van eerlijk durven zijn,van te lopen door wat onverwerkte dingen,dan te gaan schrijven of te spreken,dan te voelen hoe het werkelijk is,om eigen waarheid te kunnen ontdekken.Waarin de vloed en de eb zich kunnen bevinden,waar de doorns van prikken zijn weggehaald,waar het idealen, naar eigen navel staart,om dan te weten in de aandacht die het vraagt,geen denken is,maar gewoon alleen de aandacht vraagt.Als dat mag worden ervaren in alles wat ik beschrijf, eigenlijk geen enkel denken bestaat, maar in feite alles de aandacht vraagt.Net zoals in mijn handeling die ik zet, en vandaag de aandacht hebt gegeven,hebt laten zien om uit eigen verwarring te komen en nu kan zeggen in wat ik schrijf,dat mijn werkelijke ervaren hierom draait.
Alles in de mogenlijkheid zet om te gaan ontdekken, dat het daarom gaat.Soms in een poëzie kan gaan ontvouwen,soms in een oude trigger, die dan neigt om alles weer onderuit te halen.Maar omdat ik schrijf en spreek tergelijkertijd, wordt alles wat de aandacht vraagt weer recht getrokken, door in contact te blijven met mijzelf.

Overtuigend Handelen.

In mijn overtuiging die ik heb, mijn schrijven daarvoor zo bedank. Mijn woorden mij terrecht kan wijzen naar de overtuiging die ik heb.Mijn overtuiging die ik heb verkregen terwijl ik schrijf, ik zeker kan voelen met de ruimte die het geeft.Een aandacht kan gaan brengen in wat er kan ontstaan,als ik niet zou schrijven,als ik mijzelf niet zou kunnen ervaren,het innerlijke wat ik dacht te hebben eigenlijk door mijn handeling komt.Nooit gedacht om zo te schrijven,zo te laten zien, dat  mijn schrijven mij behoed voor wat er altijd wordt beweerd om te denken dat alles in het hoofd ontstaat. Dat keer op keer wordt verteld en als voeding voor vele andere, mij in feite niets meer zegt.Daarin bedank ik mijn schrijven in het contact wat ik leg,in de vele momenten waar ik niet denk, maar laat ontstaan. Mij vooruit duwd in wat het krijgt,om eens niet te spreken in wat het lijkt,maar te schrijven netzolang,totdat ik in eigen sfeer ben gekomen.Mijn eigen werkelijkheid van spreken, van samenkomen met mijzelf.Van een vrede die soms talmt en een enkel ontgoocheling kan laten  zien, dat in het voorbij gaan van mijn dagen ik niets anders voel, dat voorbij het spreken nog steeds mijn klank blijf horen.Ook al hoor ik alleen het tikken van mijn toetsen en zie mijn handen bewegen,  die als een vlinder over mijn toetsen glijdt..Dan voel ik wat mijn schrijven voor mij kan betekenen,dan ervaar ik dit moment van dit prachtig gegeven,in het beleven zoals het is.Mijn overtuiging aan mijzelf kan geven,kan behandelen in eigen gesprek,met een brede glimlach ik blijf ontdekken dat de vrede die het geeft, mij om kan wentelen en dan zeg,het is goed lieve schat,het is niet anders in wat ik kan laten zien,in wat ik aan mijzelf kan laten weten, dat in de handeling die ik zet, net zoiets is, als een lopen,als een eten van een banaan,als een kunnen kijken geheel spontaan, naar de wereld om mij heen.Het is de handeling waar ik over spreek en schrijf.Het blijft in eigen ervaren, maar wil niet zeggen, dat het in mijn hoofd is ontstaan,dat mijn taal die ik gebruik niet heb geleerd, maar laat ontstaan in al mijn handelingen.Wanneer ik achterover zit en ben gaan geloven dat alles binnen mij gebeurd,binnenin alles zou moeten hebben ontstaan en opgeslagen was.Maar niets is minder waar, omdat als de handeling er niet was,omdat  men er vanuit gaat ,dat al wat ik heb beschreven binnenin mij heeft moeten liggen.Dan zou mijn lijf vierkant moeten zijn, zoals een boekenkast het kan hebben.Dan zou mijn hoofd als een ballon over alles zweven,dan zou mijn taal heel anders klinken,dan zou ik als een dwaas moeten klinken , om dan te spreken over een andere intelligentie.In het begrijpen waarom ik zoveel schrijf. Mijn punt aan het maken ben,dat alleen vanuit mijn handeling die ik zet, mijn overtuiging is geworden.Niets in mijn hoofd ook zit, dan alleen de hersens van het brein, die heel veel regelen voor mijn lijf, maar niets verteld over de handeling die ik beschrijf.Het is de handeling die ik maak en als een beweging kan ervaren,kan delen naar mijzelf,kan lezen zoals een handeling kan vragen.Mijn boterham besmeer,mijn wandelschoenen aantrek,mijn deur kan openen en de stappen zet, omdat ik mij aan al deze handeleingen heb overgegeven.In de overtuiging die ik heb,niets heb opgeslagen in mijn lichaam of mijn hoofd,maar door mijn handeling van elk bewegen ,ook wanneer ik schrijf,daar mijn overtuiging is gaan zitten ,waarin mijn eigen taal die ik gebruik, vanuit het ontdekken is ontstaan en mijn overtuiging van al mijn handelen kan laten zien, dat ik daarom zoveel kan schrijven, in het contact naar mijzelf.Mijn lieve schat blijf benoemen door het ontstaan wat ik ervaar, dat het vanuit al mijn handelingen is ontstaan.En dat mijn overtuiging zal blijven.💥💫

Voorbij het spreken.

Voorbij het spreken om te kunnen ervaren wat een ander zegd,in feite een dubbele boodschap krijgt.Als ik steeds maar hoor in het gelijk wat men wil hebben,geen geloof nog aanhangt, maar wat het krijgt als er wordt beweerd, waaruit men spreekt, een geloof is omgeslagen in de onmogelijkheid van een beleven.Dat de taal die ik beschrijf niet is geleerd in wat een ander kan zeggen,niet gevoeld kan worden, hoe het kan zijn, om te zien dat in de radeloosheid van brengen, daar een onverschilligheid kan ontstaan.De hoeveelheid in dezelfde herhaling eerder een verwijdering geeft, dan te ondervinden wat eigen taal en stem zou kunnen betekenen.De benadering die het kan hebben, mensen af kan schrikken,en niet de aandacht kan geven zoals ik inmiddels wel heb geleerd.Heb nog één keer gekeken naar wat is geweest en ook nooit meer terug zal keren,nooit meer zou kunnen ervaren, dat wat een ander zegd, het juist daar kan laten waar het hoort te zijn.
Het speelveld wat er geweest heeft zich gekeerd naar het onbekende,naar wat ik heb geleerd om zonderling alleen te durven zijn.Om alle regels die er waren, niet meer kan gebruiken,omdat ik kan voelen hoe vast het kan gaan zitten, terijl ik luister en kan zien in de bepaling van de ander,in de verwachting die het heeft en zo blij ben dat in het loslaten van wat ik deed,mij veel meer laat zien in de betamelijkheid van spreken. Mij alleen kan wenden in wat ik schrijf.Voorop gesteld mijn eigenheid en kan laten zien dat het toeval die het heeft,de consequentie in wat leeft, geen ander geloof zal hebben,geen bitterheid kan proeven in het tonen naar de ander.Mijn dagelijks schrijven ook zie als een vernieuwing van een mogelijkheid, die net als ieder ander voorzichtiger ben geworden in het ontvangen van wat een ander zegd.Ik hoef  niet meer te vergelijken en mee te gaan in andersmans stroom. Kan gaan letten op mijn eigenschap die ikzelf heb gevonden en ontdekt, terwijl ik schrijf.Het spreken daar gelaten, waarin ik niet hoeft te laten zien, dat de verandering die ik voel, neer kan zetten zoals ik dat zelf wil.Zoals mijn dagen komen en weer gaan,mijn nieuwsgierig die ik kan hebben, heel even heb laten vieren in het ontdekken , wat ik tot nu toe heb gedaan.Het  van mij is geworden, in het ontstaan van mijn woorden,van mijn drive.Daar waar iedere dag iets opnieuw geboren zou kunnen worden, in het ondergaan.Zoals de herfst met flinke wind de regen op kan vangen.Mijn volwassenheid mij begroet in de stevigheid van ervaren,dat ik diegene ben die vanouds blijft geloven in mijzelf.!De lieve schat kan buigen in elke vorm die er komt,niet verder heb toe te voegen dan te ervaren, dat ik kan blijven schrijven in het ontstaan van dit moment.

Beschouwing.

Niets is te vergelijken,weinig maakt nog uit,waarin veel is beschreven en ik mij daarin uit.Waar de kale takken in druppels kan laten zien, dat elke glinstering die het geeft, mij blijf spiegelen in wat ik lees.In deze dagen van beschouwing,in het doortastende wat het heeft,in het doorgronden wat mij doet beseffen wanneer ik het lees ,een handvat kan hebben en zal blijven nu ik weet, welk een kracht het kan geven in mijn wezenlijk zijn.In de beschouwing die ik zet, mij mee kan nemen naar elke plek van het verstaan.Door te gaan kijken en te zien dat er in de laatste dagen van november de beschouwing voel. Om door te vragen en te kijken welk een handeling mij nog diend.Het dromerige wat ik had, is uitgelopen naarmate ik voel,hoe ik in mijn schrijven mijn wereld kan laten zien.Hoe de eenvoud van beschouwen de afstand laat zien, die ik heb gelopen,heb gevoeld welk een weg die ik heb genomen,soms als een schommel heen en weer zie gaan,soms in een grote boog weet te vertellen, hoe de kleur die ik zet, soms weer kan veranderen in de wijsheid die ik heb. Naar de kern kunnen gaan,mijn bron de  "lieve schat" weet te begroeten,en haar aan kan staren,haar hand ook pak en samen de moed weet op te brengen om uiteindelijk weer verder te gaan.Ik hoef mij niet meer af te vragen of ik spreek vanuit een belichaamde taal,of ik schrijf vanuit mijn ontdekking die ik wel vaker heb laten zien.Maar nu ik zover ben gekomen in de beschouwing die ik zet,dat wat er ook ontstaat, is geboren uit handeling die ik  zet.Waarin de liefde voor wie ik ben ,niet verder hoeft te kijken dan wat een beschouwing zo kunnen betekenen voor de rest van het jaar.
Er is iets veranderd in de benadering die het krijgt,vaak heb laten zien, waarin ik was gekwetst,waarin ik heb gereageerd op een ander,wat mij overkwam en weinig begreep hoe de ander met mij dacht om te gaan.Ik heb strepen gezet in het geven van raad,die nu in dit moment voor mij niet meer tellen.Ik heb gezien hoe de verwarring naar elkander niet mijn verantwoording was.  Heb moeten inzien dat mijn gevoeligheid die ik heb, nu kan hanteren en niet voor iedereen open hoef te  staan.Heb heel erg moeten wennen aan het feit dat mijn bijzonderheid in schrijven en delen mijn bereidheid van weten en laten zien uiteindelijk de mooiste voeding is om te hebben.
Dat de arrogantie die het lijkt,om is gebogen hoe liefdevol ik kan zijn,hoe de uitreiking naar mijzelf mij zo heeft verrijkt en niet zou willen strooien zoals het lijkt,maar dat aan mijzelf heb gegeven.
Mijn beschouwing van dit jaar is te lezen, is te zien, is te voelen,is te ervaren wat er allemaal kan worden gezegd ,soms overwogen en met respect ik terug kan kijken,en ervaren dat wat ik heb gezegd zal blijven delen.Zal blijven ontvouwen in wat ik kan en de beschouwing weg kan laten en kan zien dat al wat is toegelaten, mij heeft gebracht om van alles wat ik tegenkom te kunnen genieten.Gaandeweg mijn eigen pad heb gevonden en dat in mijn beschouwing heb neergezet.

Trilling.

De trilling die ik voel in het duwtje wat het krijgt, waar het besproken  kan worden en neer gelegd, dat de sleutel die ik heb, nog steeds vast blijf houden en kan stoppen in mijn zak of te laten gaan  in de beweging die ik maak en mij in een realiteit kan zetten.
Ik dobber wat in mijn schrijven en voel het volgend beeld.Het beeld wat besproken moet blijven.Geen enkel aanwijzing kan geven wat een bevestiging zou kunen zijn.Ik zou het willen doorgronden,willen voelen en ruiken,willen staan in al mijn ontluiken  zoals ik schrijf. Kan blijven beleven en dan wil delen naar mijzelf.De toewijding die ik heb, valt op te delen in wat ik zeg en schrijf.
Het besproken zo onvoorwaarlijk kan zijn,zo is binnen gekomen en niet de aandacht heeft gehad,niet kan laten blijken hoe het voelt om zelf te gaan ontdekken wat  voed of niet.Het kunnen bespreken en altijd kan laten zien,hoe de binnenkant naar buiten is gericht , om gericht te willen zijn,om de mogelijkheid van het alleen ervaren soms een ommezwaai  krijgt.Mijn lieve schat steeds meer de aandacht krijgt en in feite genoeg  heeft te vertellen. Naar het schijnt er soms wat andere dagen zijn. Waarin ik weet, als er vogels boven de kale bomen verschijnen en op zoek zijn naar wat voedsel.Als ik zie hoe groen het mos op mijn pad is gaan groeien en ik voorzichtig kan kijken welke stap ik nu weer kan nemen.Over stranden zou kunnen schrijven, omdat daar een verlangen inzit.Over de wereld kan kijken en mij in een ander trilling zet,alleszins het beter kan zijn en worden als ik zie wat ik laatst heb geschreven,dat in de macht van vertellen in de kennis die ik heb, mij ook verdeeld kan voelen.Dat het in feite niets uitmaakt wat ik schrijf ,maar het naar een hoger plan wil brengen  en dan mijn oude trilling weg kan halen, neer kan zetten op een plek, dat als ik een een backup nodig mocht hebben, mij altijd terug kan trekken in wat het is geweest.

Kennis is macht.

Kennis is macht ,is een weten dat in de macht van delen er iets ontwikkeld, wat voor een ander misschien niet is te verstaan.Geen overdracht het kan betekenen dat in mijn ontvouwen de macht van schrijven en spreken is te zien.Dat de kennis die ik heb, door al mijn ervaren kan worden gelezen, om te zien dat in de heelheid van het beleven de voeding die het geeft, laat rollen door mijn handen,laat ontstaan, dat de macht van schrijven mij heeft gebracht in dit moment.De kennis die ik heb en door zou willen geven,door te laten zien ,dat als ik vanuit mijn kennis blijf schrijven, wat mij diend en er waarschijnlijk  weinig overblijft om vanuit een mooie werkelijkheid te kunnen getuigen en dat aan  andere kan laten zien.De hoeveelheid van weten een wetenschappelijk kant zal hebben en nooit heb geprobeerd om de macht die ik soms weet te voelen,naast mij neer kan leggen. In de omvang die het krijgt,in het onthaal van iedere dag, mij ook doet beseffen hoeveel kennis ik heb vergaard.Middels mijn schrijven en spreken in het ervaren wat ik doe,geen enkele invloed het zal hebben zoals in de ontmoetingen met mijzelf.Ik heb vergaard en wil schrijven wat het heeft gebracht,dat ik mijn macht weet om te zetten naar een zuivere blik.Daar waar mijn aandacht mij brengt in het ondergaan, wat kennis en macht voor mij kan betekenen.Welk een invloed het zou kunnen hebben op mijn lieve schat,die altijd bereid is geweest om te wachten op een nieuw begin.Die altijd in haar zachte energie zou willen blijven,zou willen blijven voelen dat het schrijven in wat ik deel, als kennis en macht zou kunnen gaan gebruiken.Maar de inborst van ontvouwen geen enkele macht zou willen voelen dan alleen de kennis die ik heb.
De kennis van ervaren en durven zien dat als ik verder zou lopen van het verstaan, in het niets uit zou komen en er te weinig overblijft om te delen, dan alleen mijn stilte die het geeft,mijn kracht om heb weten te zetten in het moment wat het laat zijn. Niet teveel vooruit wil lopen in de kennis van een macht.Daar waar ik altijd tegenaan ben gelopen waar ik voor ben gevlucht,mij onder heb gedompelt  in het schrijven en spreken, in het laten zien ,dat het kauwen op rauw vlees mij meer heeft laten vermoeden, dat als ik lees toch wil gaan beschrijven wat kennis met mij heeft gedaan.De macht daar gelaten, omdat ik daar niets mee wil,waar ikzelf altijd voor ben weggelopen, ook nooit zal gebruiken in al wat er kan ontstaan.De plek die het heeft gekregen,mijn lieve schat naar voren schuif en dan pas weet te voelen wat al het schrijven en spreken met mij heeft gedaan.
Ik geef mijzelf de handreiking van een handelen, van een laten ervaren in wat ik schrijf, door mijn kennis van delen ,van weten dat als ik wandel, er soms een thema tevoorschijn komt, zoals vandaag en mischien morgen weer iets anders zou kunnen zijn.

Terzijnertijd.

Terzijnertijd wanneer de hemel opensplijt en de wegen die ik heb bewandeld, mijn voetdruk achter laat,mijn voltooing die ik dacht te hebben, uitmondt in een realiteit, dat een eeuwigdurend kanaal zo zichtbaar  blijft,als dat het kan zijn.Zoveel dankbaarheid kan tonen,zoveel schoonheid in de breedste zin.Mijn werkelijkheid wat ondergedompeld in wat een bestemming zou kunnen zijn.Zou kunnen geven aan wie het wilt hebben en kan zien, door de wimpers kan worden gelezen,kan worden terug gegeven aan de bieder van het beschreven feit.Dat muren om kunnen vallen,geen enkel beleid  geen rekening houd met het individu die ik ben. Mijn vrijheid aan mijzelf heb toegekend en heb gegeven zoals het kan ontstaan.De verdubbeling van creëren, van het zeker weten dat als ik schrijf, mijzelf nog meer kan verstaan en altijd kan laten weten dat in het oorspronkelijk zijn,meer heeft maken dat ik mij richt naar mijn lieve schat.Die zonder het te willen iets geeft waar ik jaren op heb gewacht,om te leren accepteren dat mijn anders zijn, met de ervaringen die ik heb gehad, mij heeft gevormd in wat ik schrijf en aan mijzelf weet te vertellen.De hoogte  is verdwenen, naar de grond waar op ik loop  en ik mij staande houdt in wat het kan geven aan wie ik denk te zijn.Het heeft geen naam zoals ik dacht te moeten hebben,maar de bron van delen eigenlijk iets komisch heeft,iets van het verstaan alles laat verdwijnen en in een mooie verhouding zet.Niet meer spreek dan wat ik lees,dan wat ik kan  ervaren zoals het zoeken wat niet meer nodig blijkt,maar dat alles kan ontvouwen in dit moment.

Waardigheid.

In het ontwaken van deze nieuwe ochtend,een frisheid naar mij toe voel stromen ,een stevige wind mij wakker blaast, terwijl ik mijn deken van mij afgooi en kan voelen dat ik mij heb bevrijdt van elk zinloos gedachte, van elk herhalen van  zuiveren, eigenlijk alles klaar ligt om mijn eigenheid die ik heb te gaan bewonderen.Te laten ontstaan terwijl ik schrijf, in het spiegelen naar mijzelf een heel ander beleven krijgt.
De energie laat merken in mijn schrijven in wat ik zeg, iets anders nodig is, dan te gaan ontdekken dat de zorg die ik heb gehad, is vervlogen naar een mooie kant die ik ook wel kan ervaren zoals een opgelucht kunnen zijn.Dat de boodschap van mijn ontvouwen geen boodschap blijkt te zijn,maar het nieuwe vertrouwen die ik heb bereikt in wat ik nu kan ervaren.Een afgerond geheel, achteraf nu zie dat het mij heeft doen beseffen dat wat ik deel, met name aan mijzelf gericht is gebleven.De lieve schat in mij blijf omarmen, met een zachte blik, die ik heb, waarin ik kan voelen dat het oude ervaren nu is wegegevallen,mij nergens meer naar richt ,dan alleen wat er kan komen in dit moment,omdat geen enkel moment hetzelfde is.Geen enkel benadering zoals het klinkt,zoals een wind kan draaien en al het blad aan de bomen zijn gevallen,mijn huisje isoleer,mijn wandelen wat later is gaan komen, zodat het licht waarin ik loop kan wijzen naar de vernieuwing die ik voel.
Het is een zijdezacht dun draadje, zo dun dat ik het bijna niet kan zien, net als een wezenlijk ervaren en soms niets te kiezen heb,dan te kunnen accepteren, dat niets aan mij heeft gelegen,dat nergens een schuld inschuilt,dat in het bewegen wat ik kan en heb gedaan,zo mijn waardigheid in is gaan zitten,zo in het verstaan van helder spreken.Van het om kunnen gaan met mijzelf en ben gaan begrijpen dat ik de enigste ben vanuit een beleven wat ik ken,en  als een zucht van vrede aan mijzelf kan laten zien,dat de passie die ik heb zal doen gelden in de komende tijd.Het niet belangrijker maak dan het is,maar het zo fijn is om te ontdekken dat mijn kwaliteiten die ik heb, zo te mogen gebruiken en te laten zien aan andere.Niet dat ik iets vraag, maar wil laten stromen vanuit mijn  eigen energiek vermogen.Mijn talenten die ik heb, met de inhoud die het heeft, ook heel zorgvuldig laat betijen.Het bijzondere, gewoner te laten zijn,het spreken voor mijzelf kan houden,het schrijven deel om mijzelf in balans te houden, in de aandacht die ik geef aan de lieve schat in mij. Steeds meer kan zeggen hoe trots en tevreden ik kan zijn.Hoe bewegelijk de schoonheid kan blijven delen, vanuit de rust die ik voel, mij een bevrijding heeft gegeven, om alles in dit moment te kunnen ervaren en te blijven delen, vanuit mijn waardigheid, die ik opnieuw heb terug gevonden.

Zachte stemming.

Geen enkel verwijzing nog doet gelden,dan mijn lieve schat te benaderen op dit moment.Na een kleine omzwerving op mijn andere blog, waar ik iets laat zien aan eigenlijk de ander.Maar zodra ik op deze blog schrijf, er iets gebeurd naar mijzelf.Dan zit ik stil en voel mijn adem,dan klopt mijn hart in de spiegel waarin ik kijk,dan zie ik een een trotse vrouw met een fijne intelligentie,die als lieve schat wordt beschouwd.Ik kijk wat langer in mijn ogen en zie de  liefde die ik heb,ik wrijf wat over mijn wangen,en zie het verschil dat mijn bevrijding in mijn vertellen zoveel kanten heeft.Zoveel in de handeling die ik zet,kan verschillen als ik werkelijk naar mijzelf schrijf en spreek.Naar de volheid van beleven mijn betovering heeft,mijn eigen wijze van schrijven en mij daar heel gelukkig in voel.Inmiddels wat besluiten heb genomen naar mijzelf en uiteindelijk deze blog toch blijft gebruiken, om de benadering die het heeft,voor mij een belangrijke betekenis kan hebben.Bij iedere tik die ik zet ,buig ik wat voorover,niet alleen naar mijzelf, maar wat ik heb ontdekt, dat mijn passie die ik heb, ook zo wil beschrijven.In het scheurtje wat ik zag een snede bleek te zijn het dicht kon branden in de zorg die ik had en nu kan blijven bij mijn lieve schat.Waar mijn zachte woorden een betekenis heeft, een mooi fenomeen waarin ik mijzelf steeds weer de kans ook geeft om mee te veranderen.Het deugzame in wat ik ken en in mijn spreken heb ontdekt,dat in de momenten dat ik schrijf,mij zoveel kan vertellen,mij in een zachte stemming zet,mij stil laat zijn,mij heeft laten zien dat de taal die ik beschrijf alleen kan dienen naar wie ik denk te zijn.Niets is zeker,niets hangt af van geen enkele reden,maar  weet nu wel, dat wanneer ik kijk naar de warmte, waar de bron naar voren komt,waar een ontvangen van ieder woord zo gevoeld kan worden.Zo in het ervaren zet,geen poging weet te voelen,geen onverwachts moment maar gewoon te schrijven naar mijzelf.

Benadering.

In het gebruik,in de begroeting die ik voel en kan laten weten dat in de vroege ochtend nog zo stil en heel ontspannen,mijn ogen branden, het liefs nog even dicht zou willen doen,maar de tijd mij inhaald om te erkennen dat alle tijd die ik neem,niets zal veranderen in wat ik deel en mijn lieve schat kan begroeten zoveel ik wil. In een onbewaakt moment  de energie die het kan hebben,meer verteld dan wat een ander zou kunnen zien.Mijn kwetsbaar voelen,soms niets te zeggen heeft,niet kan wijzen naar een ander,maar te ervaren wat ik mijn lieve schat vertel.Dat geen enkel blad zomaar neer kan dalen,daar een proces aan vooraf is gegaan en zelfs kan voelen dat in dit onstaan, een rivier kan gaan stromen,kan gaan klotsen tegen de wanden en ik daar boven sta.Veel verteld vanuit de voeding die het heeft.De voeding van delen als ik mijzelf ook lees,de voeding van ontvangen en dan merk, dat het schrijven op mijn blog mij iets anders geeft dan wat een ander zou kunnen lezen.
Ik ben wat stil van binnen,zoals de herfst laat zien,hoe de deken van stilte mij wil laten weten,dat de kracht van beleven nu op een andere manier wordt verteld.In het wiegen van mijzelf, te kunnen mijmeren,met zachte stem in de gloed die ik nu voel, niets veranderd aan het feit dat in de regels die ik schrijf ,ook mijn weemoed kan voelen,mijn verfijning die ik heb,neer kan leggen op de juiste plek,in de juiste verhouding weet te zetten, dat wat ik ook vertel, het altijd aan mijn lieve schat is gericht.De zachte lijn van ontroering,van breekbaar durven zijn,van blijven vertellen, dat de wereld waar ik uit  schrijf, niet altijd hetzelfde kan voelen ,niet altijd vanzelf kan komen,want door de zachtheid van delen ik vaker stop,niet om mijn woorden te vinden,maar te voelen hoe mijn energie mij voed.
Het is een ander toegang die het krijgt, die in mijn stilte is ontstaan,die niet als vanzelfsprekend door kan gaan,maar in het besef van weten dat de tijd die ik neem, zo kostbaar kan zijn.Dat in de beweging die ik maak vanuit een  zachte energie, die  bezit van mij neemten uiteindelijk niet meer hoeft te huilen,maar te lachen, heel zacht en voorkomend,in een stijlvol ontvouwen, waarin ik probeer om mijn lieve schat te benaderen.
Mijzelf begroet op deze manier,op deze wijze aan mijzelf kan laten zien, in de aandacht die ik geef en dat voor mij de juiste manier is geworden om echt te delen.
Dank je wel Lieve Schat,wat een mooie woorden,wat fijn dat je kwetsbaarbaar durf te zijn en je niet hoef te verontschuldigen,niet een deurtje dicht hoeft te doen ,maar juist te openen.En dankbaar kan zijn ook al regend het pijpenstelen,dat mijn zachtheid in deze ochtend zicht laat zien, vanuit intensie weet te vertellen, dat de benadering die ik heb, zoveel uit kan maken in wat aan mijzelf  schrijf.

Bevoorrecht zijn.

In het begeven  wat er op lijkt,in stormen heb gestaan,met open armen alles heb ontvangen, zoals ik iedere dag de lieve schat in mij kan begroeten en kan vragen hoe het is. Na vele ontmoetingen die ik heb gehad nog zo vrolijk kan blijven en integer zoals dat heet. Waar alles wat ik heb geprobeert, misschien wel op niets is uitgelopen ,maar dat ik weet hoe te verblijven wat mijn wereld ziet en zegd.Eigenlijk heel neutraal kan blijven en van weing dingen iets vind.Dan alleen te voelen hoe bevoorrecht  ik ben, als ik kijk naar andere,als ik zie hoe een ziekte zoals kanker steeds meer naar voren komt,hoe de depressiviteit onder jongere en oudere een grotere plek in neemt en niemand op het idee kan komen om werkelijk te durven ervaren wat het kan betekenen als je naar jezelf schrijft.Voor mij een gepast station is geworden en waarschijnlijk ook wel zo zal blijven.Dat wil zeggen in het uitleggen wat ik heb gedaan,niet meer zo belangrijk kan maken dan alleen mijzelf te verstaan.Te verstaan dat geeft aan, in de gloed van schrijven ik mijzelf vertel om ruimte te creëren naar mijzelf.Om te voelen wat de aandacht wilt,wat de Lieve schat in mij kan ervaren,niemand daarin betrek, dan alleen met eigen woorden te kunnen uitleggen dat het zo goed voelt om te doen. In het beschrijven zoals ik mij voel en kan getuigen als een werkelijkheid van dragen.Van het zien dat in de stroom waarin ik zit, nog lang niet is gestopt,maar kan laten weten welk een instrument ik kan gebruiken,zoals  mijn handen in het tikken.Het plezier wat ik kan ondervinden en blijf kijken of het klopt.Of het past in het geheel van mijn delen.Mij geen zorgen maak,maar een ontvangen in mijn uiten, in de zorgvuldigheid die ik heb, aan mijn lieve schat vertel en dan kan voelen terwijl ik schrijf, de verbinding kan voelen en dit nooit meer  zou kunnen verliezen. Als ik niet stil zou staan, dat het bevoorrecht zijn in elk verschil dat in iedere beweging die ik maak,kan kijken naar een achtergrond, waar het wolkendek laat zien, hoe achter de bomen de tekening een mooi plaatje heeft.
Het bevoorrecht zijn,dat te kunnen voelen en er zelfs over schrijf,omdat de nieuwsgierigheid die ik heb, in tact kan blijven en op de goeie plek kan blijven staan.Zelfs de hand kan reiken, wat voor weinige nog bestaat,maar dat het gaat om wat ikzelf ervaar.Het bevoorrecht zijn in eigen creëren, zoals ik kan wandelen en open kan staan naar de ander,zoals de plannen die ik heb gemaakt nooi echtt zijn uitgekomen.Maar dat mijn beleven op papier kan zetten, mij  bevoorrecht weet te voelen, in het onvangen  vanuit mijn kern. De blijdschap weet te voelen, in dankbaarheid kan zeggen dat ik bevoorrecht ben.Bijna de angst kan hebben of ik dit wel verdien en altijd dacht een ander leven te zullen leiden nu ik wat ouder ben geworden. Maar op een of andere manier ik thuis ben gekomen in wat ik altijd heb gewild.Heel eenvoudig en wat stil naar mijzelf kan kijken en ook voel hoe de situatie die nu is ,aan mij is gegeven omdat ik heb leren luisterend schrijven naar mijzelf.

Gepakte kans.

Het is te eenvoudig en te groot,te onhandig ,te verfijnd, in wat natuurlijkheid kan tonen. Ik steeds merk hoe ik alles wil veranderen en weer een andere naam neerzet.Maar werd vanochtend wakker in een besef,dat de nieuwe naam die ik geef als vanouds zich weer laat gelden,waarin het Natuurlijk ontvouwen ineens weer voor mij stond,mijzelf een nieuwe kans heb gegeven om mijn andere blog deze mooie titel te geven.(Natuurlijk Ontvouwen)
Het is zo grappig  en voel om te zeggen dat de kans die ik aan mijzelf kan geven,eigenlijk het mooiste gebaar is om te doen,dat de kansen die ik proef,nu volledig zijn vergeven om mij te richten op wat er komt.De lieve schat in mij kan begroeten om te vragen hoe het is om weer vanuit een zuiverheid van delen eindelijk kan komen waar ik mij goed bij voel.Het veel te lang heeft geduurd om mij los te maken en mijn natuurlijk ontvouwen haar plek weer neemt en weet te gebruiken op mijn andere blog.(annaklomp75.blogspot.com).
Mijn lieve schat behoudt,omdat het veel meer vraagt,dan alleen het overwegen,mijzelf bedank,en mijzelf altijd een nieuwe kans kan geven.Een kans die ik heb gepakt om te gaan schrijven, om te ervaren dat wat ik schrijf van alle kanten is bekeken,betast en opnieuw weer is uitgevonden.Maar ik nu zeker weet dat als ik mij richt naar de lieve schat in mij,dan wordt alles zachter en zo dichterbij de kern,waar de blijschap zich kan verwonderen,waar mijn duidelijkheid naar mijzelf als een heerlijke ontspanning kan leiden wanneer ik blijf vertellen aan mijzelf.Een goudbaar moment in het besef als iemand afscheid neemt, ik juist in eigen ontmoeting kan blijven,juist heel dankbaar ben, dat een afscheid kan veranderen om terug te gaan naar mijzelf.Terug te keren naar mijn zegeningen,naar de uitleg die ik heb gezet. Dieper ben op ingegaan om nu te weten dat de kansen die ik heb gepakt mij zo heeft laten groeien en laten weten dat wat ik doe in het richten naar mijzelf, de mooiste kans is geworden in het schrijven wat ik doe.Gericht in de ontmoeting met mijzelf en het "lieve schat" te noemen.Want als ik daar gekomen ben,dan voel ik de juistheid van mijn reactie en niets anders, dan hierover te schrijven,te delen over de wereld heen. Waarin ik mij bewust ben dat ik mijzelf iedere dag de kans geef in de ontmoeting met mijzelf juist zo groot is geworden,zo gevuld als ik lees hoe zorgvuldig mijn aandacht is, in mijn moment van schrijven.Het is de kans die ik geef en pak, om in  iedere moment opnieuw mijzelf te kunnen lezen.Opnieuw uit  te vinden en daarom vaak een ander thema neem. Vanuit iedere beslissing die ik neem zo goed kan voelen wat bij mij past,wat kan raken als ik spreek naar mijn lieve schat en kan zeggen, dat de kansen die ik had ook zijn benut in al mijn schrijven.

Het individu.

Het zijn in het eigendomsrecht die ik kan hebben en vertel hoe het individuele tot haar recht kan komen en kan voelen, dat als ik mijn eigen mening heb en heb gestreden om dat te doen,om het individu die ik ben, naar voren weet te treden zonder stoot om slag,zonder in te houden en alleen te kunnen luisteren naar mijzelf.Het klinkt als een oud verleden,alsof ik ben blijven hangen in elke staat van zijn.Maar dat ik weet mij te onderscheiden van de macht als individu meer zal weten, dan met elke stroom mee te gaan.Ik spreek nu uit ervaring,in het pluizen wat ik heb gedaan,om mijn eigen taal te gebruiken in de zegen die het gaf.De vlotte babbel ,in het ontstaan van het weten dat het individu waar ik over spreek, uiteindelijk kan laten weten, hoe de wrange smaak van een groepering mij achter had gesteld,neer had gemaaid zoals het tarwe kan smaken, in zemelen zijn veranderd, zodat de stoelgang die het geeft in de juiste voeding kan veranderen.En heb gekozen  mijn eigen pad, mijn eigen individuele macht van ondervinden nu ook eens beschrijf.Dat het individu (zijn) mij zoveel heeft gebracht,zoveel heeft laten vertrouwen dat wat ik ook vertel is aan mijzelf geschreven.Het is een staan op een rand die hoger is gelegen dan de enkeling die dit begrijpt.Maar ondanks alles, ik kan blijven staan om mijn eigen individu te zijn.Om te ervaren dat wat het is om een individueel persoon te kunnen zijn.Ik laat wat gaan in het terugkomen bij mijzelf.Geen plaatjes nodig heb, dat in beschrijven van eigen taal,in  omvangrijke balans kan blijven, zoals het komt.Het is mij eigen domein geworden,versneld door wat ik ondervind.Door mijn eigen ontdekken, daarin mijn lieve schat is ontstaan.Vanuit een bezieling te kunnen schrijven wat is te lezen in mijn andere blog. Mijn lieve schat die ik kan wezen ook blijf huldigen,blijft ontstaan omdat het individu die ik kan wezen, vooraan kan staan. Zoals een kind haar vinger op kan steken om te moeten plassen,zoals een schilpad haar eigen ritme heeft,waarin de vogels die nu nog fluiten, mij terug kunnen brengen, naar het individu die ik ben.De macht van individu naar mij toe heb getrokken en als een jas heb aangedaan.Zodat de meervoud van het beleven de voorrang krijgt om de macht van het individuele neer te zetten zoals vandaag.

Volle maan.

In de voorbij gane tijd,waar de magie een staartje krijgt,één vleugel tergelijkertijd los kan laten, terwijl het spreid en niets kan zeggen terwijl het spreekt ,maar vooruit te duwen in wat het heet, om te kunnen kijken welk boodschap  het heeft. Om te kunnen gebruiken de dingen wat vaster te zetten,wat losser kunnen draaien dat geen enkele behoefte die ik voel mij vervreemd van dingen en niets begrijp van wat ik nu zou willen.Nergens tegenop wil zien,nergens een punt van kan maken dan alleen mischien de weg vrij kan maken waarin ik verblijf.
Het creëren niet alleen de oorzaak zoekt,maar ook het kunnen bedwingen in wat er heerst,om zonder blikken of blozen een ander kanaal te vinden, in het ontvouwen van mijn taal.De ringweg kan laten zien dat wat er nu gebeurd niets om handen heeft, dan alleen iets te onvangen in wat ik leer om in het koesteren neer te zetten.
Het koesteren  wat ik ken, wat mijn adem is geworden,mijn rechterhand zich keert naar wat er morgen weer ontstaat.Mijn invloed op mijzelf kan hebben,niets mij in de weg nog staat om weer te voelen zoals ik schrijf,zoals ik aan mijzelf kan laten weten dat in het drijven van mijn taal, in feite niets wordt vergeten.Er geen lelijkheid is te zien,dan alleen het veren op mijn bed,mijn ledematen in een beweging kunnen blijven als ik mijn gedachte daar naar breng.
Het belangrijkste in het vertellen is mijzelf toe te eigenen naar het zelf.Hetzelf wat eigenlijk betekend dat ik in mijn belichaming ben.
Dat voelt als een openslaand geheel,waar een gedachte niet bestaat,maar door te gaan schrijven ik ineens kan verstaan, de begeerte van een volwassen vrouw,van een beving die zachtjes glijd naar de wereld waarin ik zit.Geen rekening hou met afzonderlijk zijn,maar iedere poging die ik zet, zo heel natuurlijk is gekomen.Het is de belichaming die ik voel in het stromen van mijn woorden,van mijn kracht en creativiteit en zelfs in staat ben om vanuit mijn wens een ander zo zou kunnen benaderen, ze kan omschrijven in wat ik voel om te kunnen lezen in het moment als ik iemand voor mij neem..Het is een schets die ik laat zien terwijl ik zit te tikken,terwijl ik weet dat in mijn spreken net zo is, zoals in mijn schrijven.Ik vertel mijzelf deze dingen ,dit ontluiken waar de sluimering die het heeft alleen heeft te maken met mijzelf.
De volle maan haar boodschap geeft door haar mooie onthullingen,om te weten dat de enrgie die zij geeft mij vult met allerlei verrassingen,zoals in dit momnet dat ik persé wilde schrijven,niet de slaap kon vatten,overeind kan blijven dat wat ik deel buiten ieder gebied zou kunnen liggen.Ik voel de warmte van mijzelf die haar hoogtepunt kan bereiken,alsof ik over een orgasme spreek, om te kunnen duiden in wat er heerst in mijn globaliteit en alleen maar kan zeggen, wat de volle maan mij brengt en ik terug kan geven aan mijzelf.Dank je wel Lieve schat,wat een mooi moment van delen en hoop dat je nu wel kan slapen,zodat de volgende dag weer aan kan treden.Waarin de bezieling die ik heb in genoegen is beschreven en als ik niet oppas nog een hele nacht door zou kunnen gaan, in wat ik wil beschrijven,dat in mijn dagelijks verblijf alleen mijn taal over zal blijven.waarin voel wat belichaming kan doen en naar de volle maan heb kunnen luisteren.

Afgescheiden zijn.

Het overvalt ineens vanuit het niets boven op mijn schouders en voel de vlaag van delen,dat in één seconde mij iets raakt waar geen woorden kunnen komen, maar de tranen vloeien van een verlaten hoe het kan, als ik schrijf vanuit mijn bezieling.Het is de overgang van  kunnen sluizen door de vele gangen die ik heb gehad, in feite bij mijn lieve schat wil blijven die iets heel persoonlijks verteld.Ik voel een zacht applaus, wat ik mij niet voor kan stellen,omdat mijn delen is gericht naar wat ik kan ervaren.In feite  veel zou kunnen betekenen,in wat ik zeg Mijn eigen afgescheidenheid kan raken en er voor uitkomt dat het soms raakt en kan gaan wroeten in mijn gestel..Om te beseffen,dat hoe ik mij opstel naar de ander geen enkele eis in is te zien,dan alleen mijn eigen verandering wat ik in andere kan laten zien.Ik loop wat verder in mijn tekst en voel de herkenning op zijn best en terwijl ik weet hoe het is om te ervaren, dat wat ik schrijf eigenlijk alleen aan mijzelf is gericht.Aan de lieve schat in mij,die zonder schaamte enkele deuren sloot. Vanuit nieuwsgierigheid soms toch even ga kijken dat wat mij raakt, alleen maar overblijft om hierover te praten.Het is de slag die ik maak,het is de zin van overdenken,naarmate ik weet dat het denken niet bestaat,  in  de handeling die ik zet, vollediger zou kunnen zijn en er dan achterkom dat mijn gevoeligheid zoveel kan betekenen.Het is geen pronken wat ik laat zien,geen overdreven weten,maar vanuit de aandacht die ik geef,veel beter kan weten dat de Lieve schat in mij,vraagt om mij te distantiëren, in wat een verfijning zou kunnen doen en alleen aan mijzelf kan blijven vertellen, hoe het is om te laten weten dat ik het zelf ook ben.Te weten in de bewustwording die het heeft, om mijn eigen rust te kunnen vinden.Niet altijd zal blijken dat als ik schrijf vanuit mijn persoonlijkheid vaak kan voelen dat in het omringen van mijn bezigheid  mijn persoonlijkheid kan dwingen om te luisteren naar mijn Bezielde Taal.Dat wil zeggen dat in de taal van liefde, zo groot de opening kan zijn,zo volwaardig wanneer ik kan voelen dat mijn persoonlijkheid bezig is om te versmelten met mijn ziel. Zoals ik in dit moment kan ervaren.Het afgescheiden zijn heeft vele gevolgen.Dat het afgescheiden zijn van wie je bent,dat maakt mij bijzonder verdrietig,omdat ik dat niet wil.Als ik zie hoe het afgesheiden zijn alles in de weg legt, om niet te voelen wat er werkelijk speelt en ik dat niet meer persoonlijk wil nemen.Dat in mijn gevoeligheid van delen alleen kan laten zien in de betrokkenheid die ik heb, ook terug kan zien bij een ander.Vaker dan voorheen,minder dan normaal,breder als wat het kan zijn dat mijn taal die ik bezit over wordt genomen in de wens die ik bespreek in wat mij is overkomen. Om erachter te willen komen dat als ik kan kijken met een lieve blik, ik niet meer overstuur wil raken,geen verdriet wil voelen wat mij kan triggeren, als ik kijk waarin dit is ontstaan. Om te blijven zeggen dat mijn openstellen naar de ander nu is gezien, van niemand meer iets op hoef te pikken, dan alleen mijn eigen afgescheiden zijn. Die zonder dat ik het wist ook tegen kan komen terwijl ik schrijf en weet wat afgescheiden zijn kan betekenen. Dan wordt neergezet als een eenzaam zijn.Dat wat ik vaak hoor om mij heen, dat een eenzaamheid in feite betekent, dat het afgescheiden zijn van wie ik werkelijk ben, altijd vraagt om even te checken, terwijl ik schrijf,terwijl ik spreek en weet dat ik in contact wil blijven met mijzelf.Niets meer en niets minder in de uitleg die ik geef, is het mijn weg geworden om thuis te komen bijmijzelf.

Voltooid verleden tijd.

Ik voel een voltooien in mijn tijd om vanuit mijn persoonlijkheid die ik heb beschreven, nu valt onder een verleden, die zich heeft laten zien,laten horen hoe ik een schroefje in een muur kan boren,hoe de wandeling die ik maak  steeds korter wordt,waar mijn schoenen zijn versleten,waar de stappen die ik zet nu tot een verleden behoren en ik nu schrijf vanuit dit moment.Het voltallig kunnen zijn ,het onderzoeken van mijn persoonlijkheid, valt nu in het beschrijven van Lieve Schat.Daarin altijd zal laten blijken in de verbinding die ik maak af zal wijken van mijn Zielen-Taal.Het verschil wat ik altijd kon voelen nu recht heb gebreid,waarin de steken die zijn gevallen mij heeft bereikt om vanuit een Ziels niveau te kunnen schrijven.Het viel in mijn schoot in een onverwachts moment, in wat ik heb gelooft wat andere zeiden.Maar sinds dat ik verder ben gegaan,nu het verschil blijf proeven, dat mijn voltooid verleden tijd ook daarmee heeft te maken.Het verwerken wat het heeft gedaan,het laten gebeuren in wat ik schreef,mij ook vulde door de duidelijkheid,en in een beschaafd delen heb neer gezet.Door toedoen van beleven van eerlijk durven te zijn,van weelde naar bezinning,van lonend en belangrijk heb gemaakt, in de reids die ik heb gemaakt van ondervinden dat mijn eigen taal bereid was om te delen zoals ik heb gedaan.Niets liever had gewild om een maatje te vinden in wat er kan ontstaan,maar blijkbaar de weg die ik bewandel,alleen voor mij kan bestaan.De balans van ondervinden heb gezocht en gevonden om het verschil te kunnen voelen dat wat ik deel aan mijzelf zich terug heeft gewonnen in mijn Zielen-Taal.Het schrijven in de "Lieve schat" zal altijd wel gebeuren, zoals het past in elk moment,maar in mijn andere blog ook kan laten zien wat ik bedoel in het verschil die ik kan maken als ik schrijf vanuit mijn Zielen-Taal.Het zo anders kan ervaren, wat ik in deze blog ook kan laten zien.Misschien een brug kan worden naar wat het werkelijk is,wanneer ik bezig ben in al mijn schrijven.En kan voelen dat een voltooid verleden tijd zich aandiend als een snede die is gemaakt,als een kerf in een boom, in het contact wat ik heb gemaakt in alles wat ik heb laten zien.Nu ergens ligt te pronken met een onbekend gezicht,een groot vermogen om te durven zeggen, dat mijn voltooid verleden,wat veel is beschreven, nu werkelijk achter mij ligt...🙏

Kunnen kijken.

Kunnen kijken naar waar het reikt,waar de versleten schoenen te makkelijk zijn gaan zitten.Waar de lieve schat nu vertelt, dat het verbeteren van  elke staat zelfs mijn haar goed is gaan zitten.Mijn inzicht die ik heb, mijn geduld van delen op een ander vuurtje zet,een zachte vlam mijn eten laat pruttelen,in de wazem die het krijgt om mijn deur te gaan openen.Niet veel nodig heb en blij kan zijn wat mijn lichaam aangeeft .Als ik schrijf en mij voor had genomen om even niet te schrijven.Maar zodra ik voor mijn laptop zit, kan ik het niet laten om toch te laten zien waarover ik wil praten.Het kleine kunnen zien in het groter kunnen maken,de riem wat strakker aan kan trekken terwijl dat helemaal niet nodig blijkt te zijn.Geen tol die ik hoeft te betalen,geen inleveren van mijzelf, maar  adem te halen in wat er gebeurd als het winnen van eigen geluk niet verder ligt dan wat ik kan geven.Geen enkele reden nog omschrijf, dan wat er valt te halen in het zinderend verblijf van te kunnen kijken hoe het voelt om in een gesprek toch bijmijzelf kan blijven.Het is de rust die ik voel, die als een wortel is gaan kruipen door mijn gemaakt tafreel, waar het uitzicht wat het krijgt mij niet zou kunnen volgen.Maar iets deel wat ik aan mijzelf kan vertellen.
Geen grote woorden waarin een belofte verdwijnt,waar de schellen van mijn ogen verdwijnen en alleen de lieverd overblijft.Mijn eigen hand kan pakken in het bereik, dat het kunnen kijken hoe het voelt om vanuit mijn lieve schat te schrijven. Zal  zien dat in elk moment er geen reden  is om iets anders te kunnen vertellen.Het is zo goed mijn lieve schat,en zie in mijn eigen  verbinding, hoe mijn energie soms naar alle kanten waaide, maar kan blijven kijken als getuigen,als een getransformeerd ervaren ,in mijn wezenlijk kunnen zijn, nergens de rug toe keert,maar kan blijven kijken zoals het is.

Nieuwe wending.

Ik ben aan het schuiven en vroeg mij af welk een blog ik zal gebruiken,welke maat ik ga nemen, welke titel ik gebruik,het voor mij niets meer uitmaakt dan te weten dat wat er is beschreven zo volstaat.
Had eerst het gevoel om alles weg te halen,om vanuit een leeg blad opnieuw te gaan beginnen,maar bij nader inzien het laat staan in het gegeven dat wat ik beschrijf,  voor mij veel bepaald,dan  in het duiden het ergens voor staat.Het loopt zoals het leven zich diend,het staat zoals een huis en diend om verder te trekken om verder te gaan,om verder te kijken wat er gebeurd als ik ineens het gevoel kan krijgen om alles weg te doen. Dan opnieuw te beginnen,maar vroeg mij af, in de wending die ik laat zien, dat in mijn andere blog duidelijk laat ervaren, dat ik ergens ben gekomen waarvan ik niet wist dat het bestond.Deze blog blijf ik gebruiken omdat het volstaat voor de lieve schat in mij, en vanuit daar zal blijven benaderen.Blijven omarmen in wat ik vertel en de andere wending ook volstaat, om in mijnBelichaamde Zielen-Taal die ik beschrijf ,zo weet te omarmen en dat  het mijn nieuwe wending is geworden waar ik mij heel gelukkig  in voel.

Het beeld wat ik creëer.

Het zilver in goud zou kunnen veranderen en de schild van dragen mijn liefde is.Mijn stilte om kan toveren in een zwijgen die geheel door eigen toedoen als in  reserve is bijgezet. Even mijn ogen sluit in wat er naar buiten komt en dan kan kijken zonder te kijken,zonder al te veel geruis, de scheve kanten recht kan trekken, kan gaan plaatsen zoals belooft, dat in het verwerken geen verwerken bleek te zijn maar gewoon te vertellen wat mij is overkomen.Niets anders het kan zijn, dan het kunnen verplaatsen in ieder moment.Dat de taal van liefde door mij stroomt, in de hoeveelheid waarin ik schrijf, verder drijf dan wat ik mee kan nemen.Niets overblijft in wat het kan schelen om te kunnen beschrijven waar ik ben.Ik zie het aan mijn houding hoe ik kan staan en kan gaan zitten in een luie stoel,mijn benen op een poef kan leggen,mijn armen gespreid in elke richting die ik zie.Stil naar binnen keer, zonder een gedachte,zonder iets te veinzen,maar dat ik weet, dat de taal mij altijd volgt en terwijl ik ben aan het rusten en van de stilte geniet,mijzelf hoor spreken in een poëzie,in elke handeling die ik maak, mijn taal laat weten dat in alle omstandigheden ik er vol mee zit.Soms overvalt mij deze dingen,waarop de dag van vandaag niets anders is dan wat ik kan en wil.Wat naar mij toe is geschoven in de schoot van ontvangen. Mijn werkelijkheid kan tonen,waar niemand nog is geweest.Waar niemand heeft gekeken naar het fortuinlijk zijn,waar de rijkdom van mijn woorden in een schaaltje leg en kan bewonderen.Mijn gezich zo anders lijkt,zo'n lieve lach verschijnt en dan kan ervaren wat het heeft gedaan,wat het mij heeft gegeven om over de grenzeloze grens te kunnen gaan,en kan spreken in mijn schrijven.Kan de verzameling die ik heb ook bewonderen.Maar het toeval wil dat voor mij iedere dag weer anders is en moet gapen door wat ik loslaat en niet opnieuw hoeft te beleven. Door mijn schrijven ik blijf zien in de stroom van liefde  die zich heeft terug verdiend. Veel te lang heb gedacht dat taal niet voor mij was weggelegd.Maar nu na jaren schrijven  ik er nu heel anders over denk en heeft te maken zoals ik schilder en houweel,dat in alle handelingen die ik zet, iets kan onstaan in het moment van weten, dat niets uit mijn hoofd is gebleken,maar de juiste manier heb gevonden, dat tijdens mijn schrijven of schilderen ik een beeld creëer waar het goed moet passen en niets anders is dan mijzelf te verrassen in wat ik deel.😇🙏

Ander hout.

Mijzelf heb moeten onderwijzen,geregeld door wie ik was,vele onthechtingen heb gehad, omdat ik uit ander hout was  gesneden. Het vechten voor wat er niet was, heeft mij gebracht in mijn eigen momenten,in het hout wat ik herken, vanuit een duurzaam begrip.Daar waar de hardheid van ander hout, veel zachter is verkregen.Het houtwerk wat ik kan ruiken en in mijn handen hou,kan zien hoe de nerven lopen,hoe het beeld wat is ontstaan, mij in een aparte ruimte zette. Als kind kon verlangen, naar wat ik nu zelf draag, in de liefde van mijn stilte,waar ik kan houwelen en mijn eigen beitel draag.Zelfs de vorm heb gevonden, in elke laag die ik eraf heb kunnen pellen en een precisie vraagt.Het harde slaan is veranderd in een zacht bekijken van een mooi beeld.In het creëren waar ik goed in ben,waar het nieuwe beeld  vanuit een boom kan worden neergezet. In wat ik zeg dat ik uit ander hout ben gesneden.De vorm wanneer ik begin, ligt vaak verborgen en tijdens het beitelen en hakken de nieuwe vorm naar voren komt, net zoals ik kan schrijven. Mijn intresse wat elk stuk hout kan doen, in de passie die ik volg om een nieuw beeld te kunnen creëren.
Het meegaan in de nerven,wat staat voor het maken in het meegaan van het hout en altijd iets kan dragen, waarin de eenvoud die het kan hebben, om goed te kijken in mijn delend bewijs,dat ik niet het zelfde ben, als ieder ander.Waar geen wet voor staat,maar een ontvouwen in wat ik aan mijzelf vertel, zoals deze ochtend , als ik zeg dat ik uit ander hout ben gesneden..
Waarin de zoektocht die ik had, nu is verbleekt,maar het hout waar ik  ben in gaan snijden, geen schimmels heeft,geen gaten van verwering,geen paddestoel of zwam kan laten zien dat het hout waar ik mee bezig ben,afdoende is geweest om het zo te kunnen benoemen.Niets afdoet aan het feit dat ik daar even aan moest wennen en tegen mijzelf ook zeg,dat ik mij bevoorrecht voel. Het kunnen delen vanuit de stam waar ik uit geboren ben.Welk houtsoort ik ook ken, mijn voorkeur altijd een zachte kern zal hebben,waarin het schuren naar een iedere vorm altijd heel bijzonder blijft.Dat in het schuren en houwelen het nieuwe beeld  naar voren komt, zoals het fundament die ik nu beschrijf. Kan voelen dat het soort wat ik ken, mij altijd heeft beschermd, waarin het fundament  ikzelf  heb kunnen leggen . Zelf heb ondervonden dat in het ondergaan van ieder moment die ik ken, steviger is geworden , dan menigeen  zou kunnen vertellen,omdat ik  uit  ander hout gesneden ben...💚

Gelouterd zijn.

De natuurlijkheid  laat zich ontvouwen,geen enkel moment hetzelfde zal zijn.Waar de handeling die ik zet,zoveel schoonheid weet te behouden,waar het licht mij wakker schud.Ik overeind kan komen en weer fris mijn bed uitstap.Mijn gordijnen opentrek en ook zie hoe de mist is blijven hangen, een aparte sfeer aan geeft, een mooie laag van lichte regen die het uitzicht weg kan nemen,waarin de schoonheid die ik zie,  daarin een stilte heerst.Een mooi ontwaken voor mij alleen,dat als de dagen hetzelfde zouden zijn, mij zou vervelen,geen intresse had hoe de natuur haar eigen gang blijft gaan.Niets aantrek van wat er zou gebeuren wanneer ik niet mijn gordijnen optrek en dicht zou laten,zou blijven liggen in mijn bed om te kiezen om er niet te zijn.Dan zou het schrijven in wat ik doe in een slop kunnen raken en niet te kunnen genieten wat de natuur mij geeft.Dan zou ik stilaan verdwijnen zoals de mist kan laten zien,dat in het wonder zoals ik het beschrijf,geen liefde kan voelen, geen stilte zoals de mist kan laten  zijn.Er geen oorzaak hoeft te hebben, dan alleen te zien hoe in mijn schrijven kan bepalen wat de aandacht vraagt.Ik voel, dus ik besta,ik ervaar de dingen zoals zij komen. In mijn veld van eigenheid,waar mijn oogopslag waar ik naar kijk,samen kunnen ontwaken in weer een nieuwe dag.
Het bijzondere wat het kan zijn om te kunnen schrijven in dit moment,om te kunnen ervaren dat in alles wat er kan gebeuren terwijl ik schrijf, al zoekende naar de stroom die ik heb,mij weet te vinden en net als alle andere dagen, de gloed van een wiegend lied mij in een mooie verbinding weet te zetten.Daar waar ik voel dat er geen rekening wordt gehouden met een welwillend kunnen zijn,maar dat de flow waarin ik zit, altijd een welkom kan voelen.Altijd een verbazing kan geven, dat wat ik schrijf als vlinders naar buiten kunnen komen,alles weg kan blazen wat ik gisteren nog beleefde. Eigenlijk niets belangrijk meer maakt dan alleen in dit moment te verblijven.Dit moment mij heeft laten ontwaken wat het kan vertellen, wat het laat zien dat er in mijn schrijven iets gebeurd,waarschijnlijk een heel klein vergeten,een mooie respons dat ik ben aan het vertellen aan mijzelf en voel  de stilte,in de liefde die het draagt, ook eens vraagt om nu te gaan wandelen,even naar buiten een frisse neus te halen en als ik terug komt altijd nog verder kan  gaan....💁
Het zijn de kleine dingen die veel groter kunnen worden, als mijn aandacht zou verslappen,als de mist is op getrokken,weer een hele andere wereld is te  zien.Het licht  verpozen zoals ik schrijf,het rieel kunnen zijn, in de omweg die ik maak en ondertussen mijn draagvlak wat breder kan maken. Maar nu ook merk dat ik een duidelijke  grens heb bereikt.Mijn bron van vertellen het er toe leidt dat in dit moment een soort overbodigheid kan voelen.Geen enkele oorzaak heeft,maar dat vandaag mijn liefde in de stilte is verdwenen.Als een zacht geruis kan laten horen in de loutering van delen.Gelouterd durven zijn en een  dikke streep kan zetten onder mijn eigen naam.  Het is in dit moment,  waarin ik ervaar dat de loutering van begeven meer vraagt om te gaan bewegen in de richting die ik zie,in de schittering  van mijn verblijven, die  mijn totaliteit heb kunnen laten zien,in alles wat ik heb kunnen ervaren en geven vanuit mijn eigen  taal.Ook steeds zal gebruiken en bewegen zoals het komt,maar dan vanuit mijn stilte, die ik ook wel liefde noem.💚.

Krassen op mijn huid.

In het uiterse geval,wanneer de grenzen zijn weggehaald,waarin het masker wat ik heb afgedaan er nu een mooi gezicht naar voren komt. Dan in vrijheid te kunnen spreken, waar de rust in liefde kan worden omgezet.Geen belofte zet in een moment van delen, maar vanuit diep respect in het uiterste geval ,alles zou kunnen helen.Waarin de aandacht die het vraagt in het delen vanuit mijn liefde, niets anders kreeg dan het vervolg om te voelen wat echte liefde zou kunnen zijn.Ik noem het Liefde zoals ik schrijf en misschien een ander woord zou kunnen gebruiken.Maar nu ik weet waar mijn liefde voor staat, in het delen geen afstand creëert, maar het volgen van mijn liefde voor mijn taal.Het volgen van mijn intresse die iets bijzonders krijgt als ik spreek over liefde naar mijzelf maar ook naar elkander.
Het overkomen in wat het heet, dat in alle uitingen die ik geef is voort gekomen zoals ik nu leef.Zoals ik schrijf en spreek en in een wonderlijk verblijven dan pas zie, wat het mij heeft gegeven om mijn liefde die ik heb, te kunnen delen in iedere letter die ik beschrijf.Zelfs aan andere kan laten weten dat de taal die ik bezit is voortgekomen vanuit de stroom van ontdekken.Vanuit mijn vele schrijven,vaak naar mijzelf gericht is geweest en wat er is overgebleven  om dankbaar te kunnen zijn,om te zien dat alles kan veranderen als ik over mijn liefde spreek.Kan laten zien in de reis die ik heb gemaakt.Kan laten weten naar de ander,dat in mijn  beleven alleen over de Liefde spreek.Alleen omdat ik weet dat het bestaat.Dat wanneer ik alles heb afgelegd en in mijn nakie sta,geen doek heb om mij te beschermen,wat sta te trillen en mij overgeef aan mijn vertrouwen. Die ondanks de krassen op mijn huid wist vol te houden,wat het kan doen om over Liefde te schrijven.Dat is waar ik ben gekomen zonder een bezwaar,maar in het tonend geheel,mij zo kan voelen terwijl ik deel.Niets af doet aan het feit in het gunnen naar de ander,en daarom ook mijn blog gebruik. Om te laten voelen in het lezen, dat de beeltenis die het heeft, is gevonden in mijn reeks van schrijven.Mij alles heb toegeëigend wat ik nodig had,mij niet heb laten verleiden door wat een ander zegt,maar in de storm van blikken die ik kreeg, toch volhardend zal blijven om te laten zien dat in alle delen wat ik beschrijf, mijn waarheid zal beklijven.Mijn gevoel voor taal,in het laten ontstaan, verder heeft gebracht,in wat ik aan mijzelf heb gegeven.Dat is de liefde die ik nu voel,mijn zachte energie die blijft bewegen, in het ontstaan waaruit ik schrijf en aan mij is gegeven.Dat de krassen op mijn huid , nu zijn verdwenen door de Liefde die ik voel,door de taal die mij ondersteunt, om nu te gaan spreken vanuit mijn Liefde...💜

Voelen en delen.

In de lagen van de kou,even moet wennen dat mijn interesse die ik heb, zelfs kan verrassen, hoe de toon die wordt gezet, geen onderlaag kan hebben ,geen midden is te zien ,dan alleen het vuurwerk wat het krijgt  als ik zou weten dat wat ik voel,ook blijf delen zoals het komt.Zoals de antennes die ik heb, zo veel mogelijk kan gebruiken, zodat de ruimte die het geeft naar rozen zou kunnen ruiken.Het is de gloed van voelen en ervaren,van wederkerig kunnen zijn,van de vooravond van elk moment,waarin de liefde verschijnt.Mij zachter laat spreken en in de verlichting zet,om te ontdekken in wat ik kan geven aan iedereen. Soms in mijn bedrijvigheid iets oversla wat ik niet zou willen missen.Dat is om de liefde te willen voelen en in eigen logica te zetten.Omdat de liefde in mij, alleen dit zou willen vertellen;dat als ik naar het oosten kijk, mijn spirualiteit kan vinden.Als ik naar het westen tuur, de rijkdom terug kan vinden.Als ik naar het zuiden lonk, dan onstaat er een warmte, die door het noorden wordt afgeblust omdat de kou nu is gekomen.
Het wennen aan een andere tijd,aan een ander impuls van leven,dikkere jassen aan moet doen om mij te beschermen.Maar ook zie hoe de intimiteit van de herfst binnen zou kunnen komen.Ik voel mij goed in dit moment en dan gebeurd er altijd iets bijzonders.Door de helderheid zoals ik schrijf en spreek.De Liefde duwd mij naar  een kant,dat zodra ik dat zeg en schrijf dat ook kan voelen.In de belangrijkheid van delen nu iets anders vraagt dan te spelen op mijn trom.Ik raak soms in vervoering als ik luister naar de klank,waar het ritme mijn hartslag is aan het volgen.Waar mijn blik wat strakker wordt wanneer de trance is gekomen.Dan sta ik in een energie van liefde,dan reis ik door mijzelf heen,dan voel ik de waarde in het geven,dat in het ontvangen,altijd voelt om thuis te komen.Dan begint te spreken over de liefde die ik voel en weet te spreiden,zoals een enkele druppel dit kan doen, om de kiem te kunnen leggen die vanuit liefde is neergelegd . In de zegeningen die het heeft, zoals ik nu kan schrijven.Dat de liefde die er is,mij heeft bereikt en nu kan delen,zonder enige aarzeling in het  kunnen beseffen, dat de liefde die ik voel en kan delen in het geven terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet van wanten, maar altijd voor de liefde kies.Altijd met armen wijd kan ontvangen en kan zien dat  de liefde altijd aanwezig is,Belangrijk blijft, om te durven voelen  in het menselijk aspect. Niet doorslaat naar een geweld die niets overtreft,dan wat er achterblijft om vaak vanuit een angst te  moeten leven.Kiezen voor jezelf is het grootste goed die het kan hebben.Dat wanneer het besef van Liefde is ontstaan, doordrongen  is om zo te leven, dan een plekje in kan nemen. Niet vecht ,maar kan delen vanuit de liefde die gevoeld mag  worden.Die kan laten zien dat alles wat ik heb beschreven voort is gekomen, vanuit mijn liefde die ik voel en deel...💗

Onder mijn huid.

Onder mijn huid  in mijn ervaren, dat mijn werkelijkheid op iets anders stuit.In het beleven van een inhoudt,waarin ik niemand wil kwetsen,waarin ik niemand naar beneden haal, omdat ik weet wat het doet om jezelf op deze manier  goed te willen voelen.Jezelf groter te  maken,jezelf boven andere te plaatsen,en niet goed weet in welk hoedanigheid  een te groot ego het kan hebben.Zo groot willen zijn, de impact heeft. Wat er ook word beweerd niets leert om mij in te houden wat er leeft onder mijn huid.Onder mijn huid is te verstaan in het keren van mijn  kijken, in de volledigheid van durven schrijven waar ik mij bevind.Niet altijd vanuit een begrip kan schrijven, omdat de bezieling die ik heb ,onder mijn huid is gaan zitten en dan voel dat mijn rechtschapenheid van delen soms aangeraakt kan worden. Door wat ik soms zie hoe de kleine dingen onder mijn huid zijn blijven hangen en als een puzzel ik nu voel om mij te uiten zoals ik wil. Geen vlinder hoeft te wezen,geen gevoelig mens, maar een verontwaardiging te durven uiten, als ik zie hoe de daadkracht van een ander helemaal niet in mijn wereld past.Als ik zie hoe een arrogantie de overhand neemt.En dan besef, waar ik jaren in heb vertoefd,niets afdoet aan het feit wat er onder mijn huid is gaan zitten.
Onder mijn huid wanneer ik het vastpak, ook kan voelen hoe verbonden ik kan zijn met diegeen die worsteld om een plekje, om zichzelf te kunnen zijn.Onder mijn huid eindelijk kan laten zien waar ik voor sta,dat  alleen in de liefde kan kijken en accepteren dat wij allemaal anders zijn.Dat niemand kan bepalen wat jij zou moeten doen,niemand de macht kan hebben om te zeggen dat jij de enigste bent die iets weet.Iedereen heeft zijn of haar eigen kwaliteiten, in het beschrijven naar wat ik weet,en getriggerd kan worden door een of andere idee,en dan onder mijn huid is gaan zitten waar ik nu over schrijf.Het is de tijd van bekennen, zodat het onder mijn huid verdwijnt,zodat de rechtschapenheid die ik kan voelen, naar voren treedt en mij meeneemt naar de overtolligheid van mijn delen en kan zien, hoe de bevrijding die het geeft mij in zuiverheid laat zetten. dat wat onder mijn huid is gaan zitten nu is getransformeerd. Zoals een bloem zich weet te openen,zoals een poëzie kan ontstaan,zoals de hoop die ik kan hebben, de verijkking blijf voelen, verder kan gaan, in de waarde die ik heb, in het geloof naar mijzelf,dat wat ik ook ervaar, het niet meer onder mijn huid kan gaan zitten...💜

Drijvende Lelie.🌸.

Goedemorgen lieverd , het is een beetje vreemd om nog terug te kijken over de kale bomen ,waar het blad alles sierde,maar nu de geraamtes zijn van de takken die elke vorm aanneemt. Die wat treurig kunnen hangen, hoe alles  wat is verlaten toch een bepaalde schoonheid heeft.Dat de weg die ik bewandel in het keren naar mijzelf en daar mijn eigen invulling weet te vinden.Zoals de natuur kan laten zien,dat de schoonheid die ik kan ervaren voor elke reden vatbaar is. Voor elk ontdekken waar de schoonheid die ik pak, iets kan vertellen dat het gevoel wat ik kan hebben, over wat er is gebeurd een soort herhaling kan hebben. Wat kleurt om niet te denken maar te doen,te laten weten aan mijzelf dat het einde van dingen, van schrijven naar mijzelf een andere reden zal hebben dan wat ik ooit hiervoor heb laten zien.Het is mijn liefde en mijn kracht geworden, in hetgeen ik eerst heel belangrijk vond.Nu als een zachte lelie voorbij zie drijven met wat golfjes om haar heen en een teken geeft om te blijven genieten van de schoonheid, die in elk klein ontdekken kan worden gezien.Schoonheid in mijn schrijven vraagt alleen om mij open te stellen voor hetgeen wat naar voren wil komen.Zoals een zuiveren van mijn gedachte,zoals het idee dat in het onverwachtse meer dan een ervaren ook laat zien. Dat mijn intensie van schrijven over is gelopen naar de lieverd in mij.Ik heb altijd op een of andere manier rekening willen houden met wat werd verteld door de ander,en mijn eigenheid werd overschaduwd door het willen begrijpen wat niet te begrijpen valt.En heb een buiging willen maken naar wat er uiteindelijk niet was.Mijn verlangen om een gelijke te ontmoeten heeft een lange weg af gelegd.Maar de gelijke die ik zocht ben ik uiteindelijk zelf.Hetzelf ontdekken hoe het voelt om te gaan beseffen dat de gloed van zeldzaamheid,van getuigen kunnen zijn,de schoonheid kan hebben als ik naar de natuur en mijzelf kan kijken.
Het reflecteren in de kennis die ik heb,het beter is.  om mij op de achtergrond te houden,zodat de lieverd in mij gerustgesteld kan worden.Dat als ik mijn leven overzie, de kale takken de spiegel zijn en het naar binnen keren niet meer hoeft.Dan  voel ik de schoonheid van de lelie,van de verdwaalde mus,dan zie ik de spinnen hun eigen web bewonderen.Dan zie ik de mist als een mystiek moment,en wanneer het optrekt in laagjes weer verdwijnt.Dan zie ik de schoonheid van mijn schrijven en kan ik zeggen,dat mijn creativiteit in het laten ontvouwen,de lieve schat omarmde. Heel zachtjes kan vertellen,dat wat is geweest, ook niet meer terug kan keren.Maar tegen mijn hart aan kan drukken, en als een vlinder de nectar proef,om te kunnen zeggen; Goedemorgen Lieve schat,wat fijn dat ik je ken.Wat fijn dat de aandacht die ik geef mij zo ontroerd,mij herinnerd aan mijzelf in de schoonheid van deze ontmoeting.Zoals een zachte lelie kan laten zien wat echte schoonheid kan betekenen...🌸... in het verder drijven wat ik kan laten zien.

Dwarrelen.

In het dwarrelen van mijn schrijven,waar ieder blad die ik heb zien vallen naar beneden ,naar de grond waarop ik sta en zo ook de handeling in mijn schrijven kan laten zien,dat het dwarrelen door een gedachte wat pluisje zijn, die blijven plakken,geen uitweg konden vinden maar te kunnen blijven hangen, als ik er niet over zou schrijven. Waarin het verstaan een cirkel van dwarrelen zou kunnen blijven als mijn aandacht zou worden afgeleid naar andere.En de lichtheid van mijn leven in de weg kan komen te staan.Als het dwarrelen wat ik heb,  in  de liefde die ik voel, kan gaan dwarrelen door mijn woorden heen.Over de grens waar mijn staat van zijn nu in verkeerd en heb begrepen dat de lichtheid die het geeft, voor menigeen zou kunnen gelden,wanneer het dwarrelen kan vertellen dat  de gedachte die er zijn, opgelost kunnen worden terwijl ik schrijf .Het dwarrelen van gedachte ook de functie heeft om uit te kunnen leggen, dat ieder moment vanuit het besef een dwarrelen mij over kan nemen,mij mee kan nemen zoals ik schrijf en laat weten dat geen enkele tegenwoordigheid  een wolkje krijgt, zodat het verder kan drijven in wat het scheelt om mee te dwarrelen in dit moment.
Als ik dwarrel naar beneden, en kan zien hoe nu mijn schrijven is veranderd,hoe mijn energie plots weet te vertellen, dat de verandering die ik voel, mij zover heeft gebracht om over een dwarrelen te spreken en  te schrijven.Zoals het voelt als iets binnen kan komen,recht kan zetten en het geven  een ontvangen blijkt.Een ervaren om kan vouwen naar een nieuw begin,waar de monsters onder de bedden zijn verdwenen en alleen het dwarrelen overblijft.Ik dwarrel van het een naar het ander,waarin het geen voeten of handen heeft,geen hoofd vol van het zogenaamde denken,maar alleen de handeling zet, dat in het  dwarrelen mij het meest heeft laten zien, in het uitgekristaleerd vertellen wat een dwarrelen met mij kan doen.🙏.

Een zachte bries.

De zachte bries trekt weer verder, waar een  ontvouwen in dit moment  de natuurlijkheid van delen  nu iets ander zegt, dan wat ik al die tijd heb laten zien.De zachte bries speelt met wat bladeren en in de beweging die het heeft,drijft het zonder enkele bezwaren soms de regen weg en maakt gaten in de mist,de lucht is aan het verplaatsen,de zucht die ik heb, daar mee heeft te maken. Omdat het effect van mijn delen in een andere modem staat.In een andere ontwikkeling van uiten. Van te spreken met zachte stem,met in het ervaren wat ik heb te vertellen, alleen de zachte bries is overgebleven. Het waait langs mijn huid, langs mijn wangen,langs het fundament waarin ik sta,waarin de herinneringen die ik had, door de zachte bries zijn verdwenen. Omhoog kan kijken in het wiegen van wat takken,waar de bomen kunnen fluisteren om door te gaan. Zoals de zachte bries kan vertellen aan de huizen die er staan,langs de koeien die vandaag naar binnen gaan,langs de paden van verwilderd gras, waar de oogst nu is binnen gehaald. De zachte bries het niet kan laten om even stil te staan in het midden van een gebeuren,waar de meeste handelingen die zijn gezet, in een briesje zijn gekomen en dan hun eigen vorm aanneemt.De zachte bries gaat verder en aait heel zachtjes met veel geduld de stilte open,zoals een deur die piept,een hond kan blaffen de radio speelt mijn favoriet liedje,waar de zachte bries geen rol inspeelt,maar wel kan laten zien dat ieder laagje wat teveel bleek te zijn,nu vanuit het briesje is verdwenen.
Het briesje mijn eigen  adem ook kan zijn, waar de lange tocht van delen echt een andere kant opschuift en mij mee laat voeren waar de zachte bries belangrijk blijft. Om in het openvouwen van mijn handen de vleugels krijgt van een vlinder, die ik beschreef en in iedere beweging die ik voel, mijn zacht briesje mee zal nemen vanuit de rust en vrede ,vanuit welk tranformatie dan ook, nu in een besef ben gekomen,dat door mijn liefde waar ik uit ik schrijf , nu anders kan ervaren.Dan te laten weten  wat een briesje kan betekenen in de gewenning die het heeft. In de mogelijkheid van geven terwijl ik ontvang,terwijl het briesje wat ik heb, zal koesteren netzolang, zoals de jaren verstrijken de dagen zijn gevuld met de veelheid van blijven vertellen, in het onthullen wat echte schoonheid kan betekenen, als ik mijn briesje voel..💨

Vlinderen.🦋.

De zachte bries trekt nu verder,  langs de dunne vleugels die een vlinder draagt,die zonder te weten de grootste schoonheid draagt,die fladdert langs de bloemen,even op een takje zit,haar vleugels weet te poetsen en zich keert met haar charme, even trilt door de wind en een plekje is aan het zoeken nu de herfst begint.De uitgebloeide bloemen niet meer aantrekkelijk zijn, waar de vlinder de nectar die zij zoekt nu op andere pleken moet gaan zoeken.Wanneer ik mij verplaatst om de verfijning te vinden, altijd een mooie vlinder voor mij ziet,haar vleugels zo kan bewonderen zo doorzichtig en met een kleur en de neiging ook kan hebben om ze aan te raken en te strelen zoals zij ze poetst.Soms zou ik een vlinder willen zijn,met vleugels in een mooie kleur,van bloem naar bloem mijn nectar vinden,mijn korte tijd die ik heb zo weet te genieten van mijn eigen natuurlijkheid.De beweging die ik maak,mijn vleugels kan spreiden en als de wind het toelaat, mij laat zweven naar  naar elke bloem die mij lonkt om te nectar te verspreiden, zonder dat ik de functie begreep.Het is de zachtheid die ik voel, de bekwaamheid van te kunnen reflectren, in de vlinder die ik kan zijn.Mij altijd op mijn gemak kan voelen in de vrijheid die ik heb,van bloem naar bloem zou kunnen vliegen en mijn pootjes zet in de verfijning van dit moment.Het trillen van mijn vleugels aan iedereen kan laten zien,hoe de kleur die ik kan hebben met velen deel.Dat wanneer ik ben uitgevlogen mij overgeef wat de natuur kan geven en ontvangen,van nederig kunnen zijn,dat als ik een vlinder zou willen wezen, nog zachter ben, als dat ik mij nu al kan voelen...🦋 🦋 🦋......

Zo licht als een veertje.

Zo licht als een veertje,zo helder als glas,zo breed de wereld en ik nergens in pas.Zo verweerd het glas die ik vast kan pakken,zo uitgesproken ik was,zo integer ik ben geworden.Zo vol mijn hand die ik gaf,zo leeg de woorden die ik las,zo vol overtuiging mijn inborst ook was ,zo nietig het kan wezen, wanneer ik sta in het midden van mijn leven, die veel groter is geworden.Veel kleiner in een gebaar,waarin ik nu heb begrepen dat in het staren naar elkaar de functie heeft gekregen om te schrijven zoals nu.Zoals de dagen zo verschillend volgen en niets nog volg,dan alleen in het delen hoe ik dit vandaag ook doe.En zie de vrijheid die mij voed,die mij draagt in elk moment van een verbeterd schrijven,waarin ik nergens over na kan denken ,maar te laten  ontstaan in de momenten dat ik schrijf.Dat met de lichheid van een veertje altijd mijn ogen gericht van wat er kan komen in dit moment.Daar ligt mijn kracht van spreiden, van direct contact,van durven uiten met de inhoud die ik heb en kan buigen naar wat verder ligt dan mijn persoonlijk leven.Alles wat ik heb verteld om te laten zien, nu als een bodem is neergelegd,waar het fundament waar ik in sta, open kan ritsen en verder gaat, dan mij te omringen met  alle beloftes die zijn geweest.Met alle plezier en liefde kan delen wat is geweest,wat een veertje kan laten zien,hoe het kan dwarrelen naar beneden,maar als er geblazen wordt het vrolijk omhoog springt en de vreugde geeft van de lichtheid van mijn leven.
Mijn drive is omgetoverd in hoe het kan zijn,om zonder  thema maar in liefde te mogen omhelzen, in de begroeting van de lieve schat in mij en mij blijf richten waar de stroom die ik dan heb, zich kan richten zoals een veertje dat kan laten zien.Ik dwarrel wat door mijn woorden en geef mij over aan wat er is,nergens nog een punt van kan maken, dan alleen te schrijven wat er is.Niet vanuit een sociaal gebeuren ,maar vanuit het nut waar ik gekomen ben.De verbinding heb ontvangen, de energie mij altijd overweldigd,  in het vertrouwen die ik geef.De voldoening zal hebben, als ik kan leven zoals een veertje kan laten zien in het dwarrelen, mee kan bewegen in ieder moment, wanneer ik mijn adem gebruik om te blijven blazen, naar ieder veertje die ik ontmoet.💨

Het dragen.

Wat het kan dragen en kan kiezen, zoals vele kanten  kunnen vragen om precies hetzelfde te weten ,om te weten welke klank haar eigen smaak kan hebben en verwijderd blijft van een overwoekerend geheel.De tel kwijt kan raken en niets heeft te zoeken hoe de smaak die het kan hebben veel zoeter bleek,dan de honing van wat bijen,van het bekeren hoe het dragen van de vrede, er soms heel anders uit kan zien. Als het dragen van de rust aan geen enkeling door kan geven in het laten weten dat in het spreken een ander dragen vindt.Er is geen plaats om beter te weten dat als ik lees mijn eigen werken,niet de bedoeling heeft om te herhalen,maar dat wat ik nu zeker weet, het kan blijven vertalen in wat ik aan mijzelf vertel.En ondertussen het blijft posten zoals het komt.Waarin de belichaming die het heeft als vanzelf nu is verbonden, hoe het dragen van mijn woorden mij kan richten zoals ik altijd heb gedaan.Het dragen van een emotie,van de samensmelting die het heeft,die zich nooit heeft af kunnen wenden en blijf vertellen wat een belichaming heeft.De duidelijkheid van ervaren, dat nu ik wat verder ben gegaan,weinige zijn overgebleven om elkander te verstaan.De natuurlijkheid van dragen valt als zachte glans door mijn schrijven heen.Blijkbaar heb ik niet veel nodig om te weten dat wat ik draag, altijddurende ,alwetende,al dragende ik nu weet, dat in mijn ontvouwen aan iedereen kan laten zien dat wat belichaming kan betekenen zoals ik steeds heb laten zien.Het is een vertellen in dit moment, zonder enige schrap verzet,maar dat in mijn beleven terwijl ik schrijf nog veel meer valt te ondekken, dan in een gesprek te gaan waar ik niet kan voelen of het een belichaming heeft.Belichaming dat wil zeggen dat in allles wat ik uit, is doorleeft via mijn aders en mijn lijf.Dat mijn lichaam kan laten weten in het verschil, dat uiteindelijk in al mijn schrijven soms geen verschil meer is te zien.Het dragen van een geheim,van meerdere conclussie's,van alleen te durven zijn en toch kan zien, in wat er kan gebeuren als ik zou schrijven vanuit een fantasie,of een beleven van een ander,dan zou ik ontlichaamd zijn en meegaan in de stroom van een gewoonte die ik al veel langer af heb gelegd.Ik voel aan alles dat het dragen wat ik doe, soms wat zwaarder aan kan voelen,soms heel persoonlijk  ook schrijf, om toch weer te komen in dit moment.Ik zeg niet dat ik iemand nodig heb,maar het zou zo verhelderend kunnen wezen om te spreken zoals ik dat doe.Misschien ben ik te oud om mij nog ergens aan te passen en niets kan vinden wat bij mij past.Helemaal geen zin heb in clubjes,om te gaan borduren om te gaan gymen om mijn lijf wat strakker te laten zijn.Hoewel ik wel kan voelen om eens te kijken welke ontmoeting ik zou kunnen hebben en mijn dragen zou kunnen delen zoals ik dat vaak met mijzelf ook doe.En ben ik op een punt gekomen dat mijn verbreding in het dragen, niet meer alleen wil doen.Maar te delen,te lachen en te begrijpen dat alles wat ik draag met andere zou kunnen delen zoals ik dat nu doe op mijn blog.Eigenlijk te idioot voor woorden,dat wat ik draag zo bijzonder is,maar uiteindelijk weinige er echt van willen weten, wat werkelijke belichaming is.Ik geef niet op en voel een nieuw verlangen om te kunnen dragen naar de ander.Mij niet meer zo kan richten in wat het zegd, dat het dragen van mjn lijf, veel meer inhoudt zou kunnen geven als ik vanuit mijn belichaming spreek.Het zou willen dragen met meerdere mensen ,die begrijpen wat ik nu zeg, wat het dragen kan betekenen als ik spreek met mijzelf.

Eerbetoon.

Het omarmen in wie ik ben heeft heel veel voeten in de aarde gehad.Heeft vanuit mijn zachte kant laten beseffen dat mijn kracht is omgezet  in de liefde die ik beschreef. De "lieve schat"waaruit ik schrijf het ook  zo kan benoemen, omdat de omarming heeft plaats gevonden in de vrouw die ik nu ben.Het voelt als de mooiste verbinding die ik kan leggen,mijn borsten welkom heet,mijn seksualiteit nu meer is gaan lijken in het ontvangen,dan de bevrediging die het heeft  en nu pas kan begrijpen wat het kan betekenen om een echte vrouw te zijn.Het is een wiegen vanuit mijn schoot,in de ervaring die het geeft, om zoveel te mogen ontvangen,en vanuit een liefde deel.Het niet ligt aan de buitenkant maar van binnen zo is herpakt.Zo rationeel ik kon zijn,zo liefdevol mijn delen steeds meer laat zien en kan laten , dat het gevoel die ik kan hebben echt alleen met het vrouw zijn heeft te maken.Het verschil wat ik maak kan ook duiden dat wat ik achterlaat en opnieuw weet te ervaren, dat niets belangrijker is dan werkelijk te durven voelen hoe ik geboren ben.Hoe mijn zachte kant was weggegvaagd door alle opmerkeningen en de beshuldigingen die ik heb gehad,mij naar een kant toe trokken waar ik in feite niets van begreep.Maar sinds dat ik heb durven voelen om een vrouw te zijn,in het emotionele altijd dacht om dapper te moeten zijn en te gaan behagen, omdat ik niet anders kon, dan te herhalen om mij veilig te voelen in wat het kan zijn, om echt de vrouw te voelen in wie ik ben.Het heeft wat voeten in de aarde gezet,en blijf door mijn schrijven en wat ik aan mijzelf ook zeg,geen flinkheid nodig heb, dan te erkennen dat mijn gevoeligheid die ik heb ook te gaan beschermen zoals een vrouw dat kan doen.Ik ben heel lang blijven hangen in wat mij was overkomen. In het kinderlijk gebeuren,heel lang niet volwassen heb willen worden en daar mijn vrouw zijn nooit heb willen voelen, totdat ik besloot om hier eens over te schrijven en het mij kan verwonderen hoe ik nu schrijf en kan delen omdat de schaamte voorbij is gegaan.Mijn lichaam die ik heb zo weet te waarderen. Daar ook mijn aandacht naar toe is gegaan.Niets heeft te maken met wat andere vinden,maar de juistheid van schrijven mij heeft geleerd om in duidelijkheid te kunnen vertellen wat de verwarring is geweest. Nu de eer aan mijzelf kan geven,kan zijn zoals het is en ik geen uitzondering hoeft te blijven, maar te delen in wat er komt. Dit alles heeft te maken,met de liefde die ik voel,naar mij toe kan trekken en ook besluit dat de vrouw in mij, wat het kan betekenen veel krachtiger is om te denken om een iets anders te willen zijn.De  weg die ik heb bewandeld, kristaliseert zich nu voor mij uit,en moet zeggen in de bewondering die ik heb, vanuit het vertellen hoe belangrijk het blijft om te kunnen voelen en ervaren dat wat ik nu beschrijf,mij zoveel heeft gebracht om eens te spreken en te schrijven hoe het voelt om echt een vrouw te zijn....

Vrouw zijn..

In mijn kinderjaren had ik heel graag een jongen willen zijn,niet omdat ik mij zo voelde, maar wel liet zien hoe sterk ik kon zijn naar andere, en dacht op deze manier de aandacht te krijgen in het gezin, waar uiteindelijk alleen de moeder aandacht had voor de mannen en ik daar buiten viel.Ik deed mijn best om sterk te blijven en kwam als een grote broer voor mijn zusjes op en sloeg alles wat ik niet goed voelde in zoveel stukjes neer.  Begreep niet dat mijn kracht van delen met iets anders te maken had.Ik wilde geen meisje zijn, die was beschadigd en altijd kreeg te horen dat ik stonk en niet op een meisje leek ,maar een jongen die voor een meisje veel te stoer ook was.Niet te weten dat door het gemis van een goede opvang en in alle reactie's die ik kreeg,het nooit goed genoeg was en mijzelf had belooft om te gaan vechten ,om te laten zien dat mijn stoerheid iets verborgens had,iets wat ik toen alleen kon laten zien.
Eigenlijk wilde ik schrijven over de vrouw in mij,hoe de ervaringen die ik heb gehad, blijkbaar nog even moet zien,hoe het meisje die dacht een jongen te  willen zijn heeft moeten vechten om te zijn waar ik nu ben.Ik heb altijd gezocht naar een verbinding met vele vrouwen,waarin ik heb geleerd om te kunnen zien om te kunnen herkennen mijn eigen vrouwelijk zijn.Maar door de vele misverstanden ik mij overgaf aan wat ik had gemist en mijn vrouw zijn ergens had neergelegt waar weinige konden komen.Waar ikzelf de oorzaak kon zien omdat het vrouw zijn voor mij niet bestond.Had weggestopt diep onder mijn huid,diep in de angst van durven te vertellen hoe zacht ik kan zijn,hoe mild mijn geven in wat ik heb gedaan, achteraf is gebleken,dat mijn schoonheid die ik heb wel dagen over zou kunnen schrijven.En er jaren over heb gedaan om te voelen wie ik ben. Wat ik kan geven zonder een stoere kreet,zonder iemand neer te maaien,maar aan mijzelf kan laten weten wat voor mij vrouw zijn betekend in de breedste zin van het woord.Ik zie het om mij heen hoe de beinvloeding van buiten andere op een verkeerde been ook zet.Ik zie hoe ik was verdwaald van mijzelf ,en mij geen vrouw kon voelen omdat ik altijd dacht te worden overvallen met de handelingen die er vroeger waren,mij naar beneden haalde en heb moeten leren om een vrouw te mogen zijn.Maar door mijn kracht die ik als vrouw kan hebben,veel ben ondergaan en nu pas durf te schrijven wat vrouw zijn kan betekenen in mijn eigen bestaan.Ik heb mijn zachte kant door mijn schrijven weer naar boven gehaald,vele sessies heb ondergaan,vaak in de war weer naar buiten kwam,totdat ik ontdekte dat in het spreken en schrijven eindelijk mijn eigen waarheid naar voren kwam.Zo ook mijn vrouwelijke kanten,heb moeten wennen aan mijn vrouw zijn door de zachte kant,door mijn wezenlijk zijn,dat uiteindelijk de haat naar mannen wat zachter werd,en de kijk naar vrouwen ging veranderen in het gelijke zijn.Maar ook ontdekte dat het niets uitmaakt of je nu man of vrouw bent,of nu moet vechten of een ander lichaam wil hebben, of denken anders te zijn,waarin de gloed van brengen en ontvangen niets anders is ,dan de zachte kant te hebben maar ook de stoere meid kan zijn.Ik ben zo blij met mijzelf om vrouw te zijn,om het ontvangende te mogen voelen,zoals de grote schoot die ik kan hebben in het ontvangen van mijzelf ,maar ook van andere.Waarin mijn vrouw zijn alleen maar duid om een andere ingang te hebben en naar verluid het nooit anders is geweest.Het is vooral de zachte kant die mij doet gloeien en ik daar vaak over schreef,omdat door de angst van vroeger er een muur omheen was getrokken.Maar door mijn schrijvend spreken alles tot op de bodem is uit gezocht en heb gevonden,  dat mijn vrouw zijn eigenlijk heel bijzonder is.Het kunnen relativeren, het open kunnen staan voor ieder moment van ervaren en dat uit kan leggen aan wie ik ben en mijn vrouw zijn kan omhelzen en in een volgend relaas misschien wat uitgebreider kan vertellen hoe het is gegaan.Mijn vrouw zijn meer betekent dan de zachte kant die ik heb,dat in alle ontmoetingen die ik heb gehad in eigen ontmoeten heb neergezet en in mijn volgend schrijven meer zou wilen vertellen in de weg die ik heb afgelegt...