Voorbij het spreken.

Voorbij het spreken om te kunnen ervaren wat een ander zegd,in feite een dubbele boodschap krijgt.Als ik steeds maar hoor in het gelijk wat men wil hebben,geen geloof nog aanhangt, maar wat het krijgt als er wordt beweerd, waaruit men spreekt, een geloof is omgeslagen in de onmogelijkheid van een beleven.Dat de taal die ik beschrijf niet is geleerd in wat een ander kan zeggen,niet gevoeld kan worden, hoe het kan zijn, om te zien dat in de radeloosheid van brengen, daar een onverschilligheid kan ontstaan.De hoeveelheid in dezelfde herhaling eerder een verwijdering geeft, dan te ondervinden wat eigen taal en stem zou kunnen betekenen.De benadering die het kan hebben, mensen af kan schrikken,en niet de aandacht kan geven zoals ik inmiddels wel heb geleerd.Heb nog één keer gekeken naar wat is geweest en ook nooit meer terug zal keren,nooit meer zou kunnen ervaren, dat wat een ander zegd, het juist daar kan laten waar het hoort te zijn.
Het speelveld wat er geweest heeft zich gekeerd naar het onbekende,naar wat ik heb geleerd om zonderling alleen te durven zijn.Om alle regels die er waren, niet meer kan gebruiken,omdat ik kan voelen hoe vast het kan gaan zitten, terijl ik luister en kan zien in de bepaling van de ander,in de verwachting die het heeft en zo blij ben dat in het loslaten van wat ik deed,mij veel meer laat zien in de betamelijkheid van spreken. Mij alleen kan wenden in wat ik schrijf.Voorop gesteld mijn eigenheid en kan laten zien dat het toeval die het heeft,de consequentie in wat leeft, geen ander geloof zal hebben,geen bitterheid kan proeven in het tonen naar de ander.Mijn dagelijks schrijven ook zie als een vernieuwing van een mogelijkheid, die net als ieder ander voorzichtiger ben geworden in het ontvangen van wat een ander zegd.Ik hoef  niet meer te vergelijken en mee te gaan in andersmans stroom. Kan gaan letten op mijn eigenschap die ikzelf heb gevonden en ontdekt, terwijl ik schrijf.Het spreken daar gelaten, waarin ik niet hoeft te laten zien, dat de verandering die ik voel, neer kan zetten zoals ik dat zelf wil.Zoals mijn dagen komen en weer gaan,mijn nieuwsgierig die ik kan hebben, heel even heb laten vieren in het ontdekken , wat ik tot nu toe heb gedaan.Het  van mij is geworden, in het ontstaan van mijn woorden,van mijn drive.Daar waar iedere dag iets opnieuw geboren zou kunnen worden, in het ondergaan.Zoals de herfst met flinke wind de regen op kan vangen.Mijn volwassenheid mij begroet in de stevigheid van ervaren,dat ik diegene ben die vanouds blijft geloven in mijzelf.!De lieve schat kan buigen in elke vorm die er komt,niet verder heb toe te voegen dan te ervaren, dat ik kan blijven schrijven in het ontstaan van dit moment.