Gelouterd zijn.

De natuurlijkheid  laat zich ontvouwen,geen enkel moment hetzelfde zal zijn.Waar de handeling die ik zet,zoveel schoonheid weet te behouden,waar het licht mij wakker schud.Ik overeind kan komen en weer fris mijn bed uitstap.Mijn gordijnen opentrek en ook zie hoe de mist is blijven hangen, een aparte sfeer aan geeft, een mooie laag van lichte regen die het uitzicht weg kan nemen,waarin de schoonheid die ik zie,  daarin een stilte heerst.Een mooi ontwaken voor mij alleen,dat als de dagen hetzelfde zouden zijn, mij zou vervelen,geen intresse had hoe de natuur haar eigen gang blijft gaan.Niets aantrek van wat er zou gebeuren wanneer ik niet mijn gordijnen optrek en dicht zou laten,zou blijven liggen in mijn bed om te kiezen om er niet te zijn.Dan zou het schrijven in wat ik doe in een slop kunnen raken en niet te kunnen genieten wat de natuur mij geeft.Dan zou ik stilaan verdwijnen zoals de mist kan laten zien,dat in het wonder zoals ik het beschrijf,geen liefde kan voelen, geen stilte zoals de mist kan laten  zijn.Er geen oorzaak hoeft te hebben, dan alleen te zien hoe in mijn schrijven kan bepalen wat de aandacht vraagt.Ik voel, dus ik besta,ik ervaar de dingen zoals zij komen. In mijn veld van eigenheid,waar mijn oogopslag waar ik naar kijk,samen kunnen ontwaken in weer een nieuwe dag.
Het bijzondere wat het kan zijn om te kunnen schrijven in dit moment,om te kunnen ervaren dat in alles wat er kan gebeuren terwijl ik schrijf, al zoekende naar de stroom die ik heb,mij weet te vinden en net als alle andere dagen, de gloed van een wiegend lied mij in een mooie verbinding weet te zetten.Daar waar ik voel dat er geen rekening wordt gehouden met een welwillend kunnen zijn,maar dat de flow waarin ik zit, altijd een welkom kan voelen.Altijd een verbazing kan geven, dat wat ik schrijf als vlinders naar buiten kunnen komen,alles weg kan blazen wat ik gisteren nog beleefde. Eigenlijk niets belangrijk meer maakt dan alleen in dit moment te verblijven.Dit moment mij heeft laten ontwaken wat het kan vertellen, wat het laat zien dat er in mijn schrijven iets gebeurd,waarschijnlijk een heel klein vergeten,een mooie respons dat ik ben aan het vertellen aan mijzelf en voel  de stilte,in de liefde die het draagt, ook eens vraagt om nu te gaan wandelen,even naar buiten een frisse neus te halen en als ik terug komt altijd nog verder kan  gaan....💁
Het zijn de kleine dingen die veel groter kunnen worden, als mijn aandacht zou verslappen,als de mist is op getrokken,weer een hele andere wereld is te  zien.Het licht  verpozen zoals ik schrijf,het rieel kunnen zijn, in de omweg die ik maak en ondertussen mijn draagvlak wat breder kan maken. Maar nu ook merk dat ik een duidelijke  grens heb bereikt.Mijn bron van vertellen het er toe leidt dat in dit moment een soort overbodigheid kan voelen.Geen enkele oorzaak heeft,maar dat vandaag mijn liefde in de stilte is verdwenen.Als een zacht geruis kan laten horen in de loutering van delen.Gelouterd durven zijn en een  dikke streep kan zetten onder mijn eigen naam.  Het is in dit moment,  waarin ik ervaar dat de loutering van begeven meer vraagt om te gaan bewegen in de richting die ik zie,in de schittering  van mijn verblijven, die  mijn totaliteit heb kunnen laten zien,in alles wat ik heb kunnen ervaren en geven vanuit mijn eigen  taal.Ook steeds zal gebruiken en bewegen zoals het komt,maar dan vanuit mijn stilte, die ik ook wel liefde noem.💚.