Drijvende Lelie.🌸.

Goedemorgen lieverd , het is een beetje vreemd om nog terug te kijken over de kale bomen ,waar het blad alles sierde,maar nu de geraamtes zijn van de takken die elke vorm aanneemt. Die wat treurig kunnen hangen, hoe alles  wat is verlaten toch een bepaalde schoonheid heeft.Dat de weg die ik bewandel in het keren naar mijzelf en daar mijn eigen invulling weet te vinden.Zoals de natuur kan laten zien,dat de schoonheid die ik kan ervaren voor elke reden vatbaar is. Voor elk ontdekken waar de schoonheid die ik pak, iets kan vertellen dat het gevoel wat ik kan hebben, over wat er is gebeurd een soort herhaling kan hebben. Wat kleurt om niet te denken maar te doen,te laten weten aan mijzelf dat het einde van dingen, van schrijven naar mijzelf een andere reden zal hebben dan wat ik ooit hiervoor heb laten zien.Het is mijn liefde en mijn kracht geworden, in hetgeen ik eerst heel belangrijk vond.Nu als een zachte lelie voorbij zie drijven met wat golfjes om haar heen en een teken geeft om te blijven genieten van de schoonheid, die in elk klein ontdekken kan worden gezien.Schoonheid in mijn schrijven vraagt alleen om mij open te stellen voor hetgeen wat naar voren wil komen.Zoals een zuiveren van mijn gedachte,zoals het idee dat in het onverwachtse meer dan een ervaren ook laat zien. Dat mijn intensie van schrijven over is gelopen naar de lieverd in mij.Ik heb altijd op een of andere manier rekening willen houden met wat werd verteld door de ander,en mijn eigenheid werd overschaduwd door het willen begrijpen wat niet te begrijpen valt.En heb een buiging willen maken naar wat er uiteindelijk niet was.Mijn verlangen om een gelijke te ontmoeten heeft een lange weg af gelegd.Maar de gelijke die ik zocht ben ik uiteindelijk zelf.Hetzelf ontdekken hoe het voelt om te gaan beseffen dat de gloed van zeldzaamheid,van getuigen kunnen zijn,de schoonheid kan hebben als ik naar de natuur en mijzelf kan kijken.
Het reflecteren in de kennis die ik heb,het beter is.  om mij op de achtergrond te houden,zodat de lieverd in mij gerustgesteld kan worden.Dat als ik mijn leven overzie, de kale takken de spiegel zijn en het naar binnen keren niet meer hoeft.Dan  voel ik de schoonheid van de lelie,van de verdwaalde mus,dan zie ik de spinnen hun eigen web bewonderen.Dan zie ik de mist als een mystiek moment,en wanneer het optrekt in laagjes weer verdwijnt.Dan zie ik de schoonheid van mijn schrijven en kan ik zeggen,dat mijn creativiteit in het laten ontvouwen,de lieve schat omarmde. Heel zachtjes kan vertellen,dat wat is geweest, ook niet meer terug kan keren.Maar tegen mijn hart aan kan drukken, en als een vlinder de nectar proef,om te kunnen zeggen; Goedemorgen Lieve schat,wat fijn dat ik je ken.Wat fijn dat de aandacht die ik geef mij zo ontroerd,mij herinnerd aan mijzelf in de schoonheid van deze ontmoeting.Zoals een zachte lelie kan laten zien wat echte schoonheid kan betekenen...🌸... in het verder drijven wat ik kan laten zien.