Afgescheiden zijn.

Het overvalt ineens vanuit het niets boven op mijn schouders en voel de vlaag van delen,dat in één seconde mij iets raakt waar geen woorden kunnen komen, maar de tranen vloeien van een verlaten hoe het kan, als ik schrijf vanuit mijn bezieling.Het is de overgang van  kunnen sluizen door de vele gangen die ik heb gehad, in feite bij mijn lieve schat wil blijven die iets heel persoonlijks verteld.Ik voel een zacht applaus, wat ik mij niet voor kan stellen,omdat mijn delen is gericht naar wat ik kan ervaren.In feite  veel zou kunnen betekenen,in wat ik zeg Mijn eigen afgescheidenheid kan raken en er voor uitkomt dat het soms raakt en kan gaan wroeten in mijn gestel..Om te beseffen,dat hoe ik mij opstel naar de ander geen enkele eis in is te zien,dan alleen mijn eigen verandering wat ik in andere kan laten zien.Ik loop wat verder in mijn tekst en voel de herkenning op zijn best en terwijl ik weet hoe het is om te ervaren, dat wat ik schrijf eigenlijk alleen aan mijzelf is gericht.Aan de lieve schat in mij,die zonder schaamte enkele deuren sloot. Vanuit nieuwsgierigheid soms toch even ga kijken dat wat mij raakt, alleen maar overblijft om hierover te praten.Het is de slag die ik maak,het is de zin van overdenken,naarmate ik weet dat het denken niet bestaat,  in  de handeling die ik zet, vollediger zou kunnen zijn en er dan achterkom dat mijn gevoeligheid zoveel kan betekenen.Het is geen pronken wat ik laat zien,geen overdreven weten,maar vanuit de aandacht die ik geef,veel beter kan weten dat de Lieve schat in mij,vraagt om mij te distantiëren, in wat een verfijning zou kunnen doen en alleen aan mijzelf kan blijven vertellen, hoe het is om te laten weten dat ik het zelf ook ben.Te weten in de bewustwording die het heeft, om mijn eigen rust te kunnen vinden.Niet altijd zal blijken dat als ik schrijf vanuit mijn persoonlijkheid vaak kan voelen dat in het omringen van mijn bezigheid  mijn persoonlijkheid kan dwingen om te luisteren naar mijn Bezielde Taal.Dat wil zeggen dat in de taal van liefde, zo groot de opening kan zijn,zo volwaardig wanneer ik kan voelen dat mijn persoonlijkheid bezig is om te versmelten met mijn ziel. Zoals ik in dit moment kan ervaren.Het afgescheiden zijn heeft vele gevolgen.Dat het afgescheiden zijn van wie je bent,dat maakt mij bijzonder verdrietig,omdat ik dat niet wil.Als ik zie hoe het afgesheiden zijn alles in de weg legt, om niet te voelen wat er werkelijk speelt en ik dat niet meer persoonlijk wil nemen.Dat in mijn gevoeligheid van delen alleen kan laten zien in de betrokkenheid die ik heb, ook terug kan zien bij een ander.Vaker dan voorheen,minder dan normaal,breder als wat het kan zijn dat mijn taal die ik bezit over wordt genomen in de wens die ik bespreek in wat mij is overkomen. Om erachter te willen komen dat als ik kan kijken met een lieve blik, ik niet meer overstuur wil raken,geen verdriet wil voelen wat mij kan triggeren, als ik kijk waarin dit is ontstaan. Om te blijven zeggen dat mijn openstellen naar de ander nu is gezien, van niemand meer iets op hoef te pikken, dan alleen mijn eigen afgescheiden zijn. Die zonder dat ik het wist ook tegen kan komen terwijl ik schrijf en weet wat afgescheiden zijn kan betekenen. Dan wordt neergezet als een eenzaam zijn.Dat wat ik vaak hoor om mij heen, dat een eenzaamheid in feite betekent, dat het afgescheiden zijn van wie ik werkelijk ben, altijd vraagt om even te checken, terwijl ik schrijf,terwijl ik spreek en weet dat ik in contact wil blijven met mijzelf.Niets meer en niets minder in de uitleg die ik geef, is het mijn weg geworden om thuis te komen bijmijzelf.