Volle maan.

In de voorbij gane tijd,waar de magie een staartje krijgt,één vleugel tergelijkertijd los kan laten, terwijl het spreid en niets kan zeggen terwijl het spreekt ,maar vooruit te duwen in wat het heet, om te kunnen kijken welk boodschap  het heeft. Om te kunnen gebruiken de dingen wat vaster te zetten,wat losser kunnen draaien dat geen enkele behoefte die ik voel mij vervreemd van dingen en niets begrijp van wat ik nu zou willen.Nergens tegenop wil zien,nergens een punt van kan maken dan alleen mischien de weg vrij kan maken waarin ik verblijf.
Het creëren niet alleen de oorzaak zoekt,maar ook het kunnen bedwingen in wat er heerst,om zonder blikken of blozen een ander kanaal te vinden, in het ontvouwen van mijn taal.De ringweg kan laten zien dat wat er nu gebeurd niets om handen heeft, dan alleen iets te onvangen in wat ik leer om in het koesteren neer te zetten.
Het koesteren  wat ik ken, wat mijn adem is geworden,mijn rechterhand zich keert naar wat er morgen weer ontstaat.Mijn invloed op mijzelf kan hebben,niets mij in de weg nog staat om weer te voelen zoals ik schrijf,zoals ik aan mijzelf kan laten weten dat in het drijven van mijn taal, in feite niets wordt vergeten.Er geen lelijkheid is te zien,dan alleen het veren op mijn bed,mijn ledematen in een beweging kunnen blijven als ik mijn gedachte daar naar breng.
Het belangrijkste in het vertellen is mijzelf toe te eigenen naar het zelf.Hetzelf wat eigenlijk betekend dat ik in mijn belichaming ben.
Dat voelt als een openslaand geheel,waar een gedachte niet bestaat,maar door te gaan schrijven ik ineens kan verstaan, de begeerte van een volwassen vrouw,van een beving die zachtjes glijd naar de wereld waarin ik zit.Geen rekening hou met afzonderlijk zijn,maar iedere poging die ik zet, zo heel natuurlijk is gekomen.Het is de belichaming die ik voel in het stromen van mijn woorden,van mijn kracht en creativiteit en zelfs in staat ben om vanuit mijn wens een ander zo zou kunnen benaderen, ze kan omschrijven in wat ik voel om te kunnen lezen in het moment als ik iemand voor mij neem..Het is een schets die ik laat zien terwijl ik zit te tikken,terwijl ik weet dat in mijn spreken net zo is, zoals in mijn schrijven.Ik vertel mijzelf deze dingen ,dit ontluiken waar de sluimering die het heeft alleen heeft te maken met mijzelf.
De volle maan haar boodschap geeft door haar mooie onthullingen,om te weten dat de enrgie die zij geeft mij vult met allerlei verrassingen,zoals in dit momnet dat ik persé wilde schrijven,niet de slaap kon vatten,overeind kan blijven dat wat ik deel buiten ieder gebied zou kunnen liggen.Ik voel de warmte van mijzelf die haar hoogtepunt kan bereiken,alsof ik over een orgasme spreek, om te kunnen duiden in wat er heerst in mijn globaliteit en alleen maar kan zeggen, wat de volle maan mij brengt en ik terug kan geven aan mijzelf.Dank je wel Lieve schat,wat een mooi moment van delen en hoop dat je nu wel kan slapen,zodat de volgende dag weer aan kan treden.Waarin de bezieling die ik heb in genoegen is beschreven en als ik niet oppas nog een hele nacht door zou kunnen gaan, in wat ik wil beschrijven,dat in mijn dagelijks verblijf alleen mijn taal over zal blijven.waarin voel wat belichaming kan doen en naar de volle maan heb kunnen luisteren.