Eerlijkheid.

Het geluk niet is te vangen door hetgeen wat misschien bevrijdt,maar het doorleven wat elk moment mij zegt,om zo eerlijk mogelijk naar mijzelf te zijn.Dat in ieder gesprek die ik met mijzelf ook heb, soms wel eens wat tegenkom, wat ik nooit tegen een ander zou vertellen,wat ik alleen aan mijzelf kan laten zien.In het omarmen,dat het heel goed is om te doen om mijzelf steeds af te vragen of het goed voelt of niet.Waarin  ik een besluit kan nemen,dat in elk klinken ik ook voel, hoe het geluk zich alleen maar aan kan dienen als ik eerlijk blijf naar mijzelf.In het vertellen mijn vaste klank zich soms overruled  en dan een trilling kan voelen, hoe machteloos het lijkt dat in het eerlijk blijven wat er echt gebeurd,vaak een reactie weg kan halen naar de ander.Omdat vanuit het projecteren niets kan worden gezien,maar door eerlijk te blijven in elke gesprek,door te durven luisteren wat ik zeg,de impact kan hebben om te worden gehoord. Terwijl ik luister naar mijzelf,er vaak iets anders gebeurd,wanneer ik het zou vertellen aan de ander.Wanneer ik mijzelf echt hoor,voel ik de verandering komen,soms een emotie krijgt en dan kan huilen,dat wat ik voel in mijn eerlijk zijn, vanzelf naar buiten kan komen,en mij realiseer, hoe een oude conditionering vaak kan werken.Mij altijd heeft weggehouden van mijzelf,mij altijd vaak heeft laten voelen,dat als ik eerlijk zou willen zijn,niet altijd voor een ander is bestemd.En heb geleerd via mijn eigen gesprek, hoe bijzonder het kan zijn om eerlijk te kunnen blijven in elk moment die ik durf te voelen.Dat in elke emotie die dan komt,ook welkom kan heten,het kan omarmen en mijzelf ineens begrijp, dat het nooit makkelijk is geweest, zoals in al mijn duiden,in feite het aan mijzelf nu  vertel en eigenlijk nooit uitgesproken raak.Alle blinde vlekken die ik dacht te zien,uit elkaar heb kunnen trekken,door in gesprek te gaan met mijzelf.De eerlijkheid zo vrij kan zijn,dat in het geluk die ik kan ervaren, daarmee heeft te maken,dat als ik niet eerlijk durft te zijn er altijd iets gaat stapelen,gaat zitten wroeten in mijn lijf omdat het vinden van de juistheid niet zit te wachten totdat het vanzelf weer overgaat.Maar te ondervinden, dat als ik met mijzelf spreek(of schrijf), dan pas mijn eerlijkheid kan ontstaan.Daarin mij zo vrij kan voelen,zo buigzaam naar mijzelf, wat eerlijkheid kan doen in al mijn gesprekken die ik met mijzelf blijft hebben.Alle taboes heb willen doorbreken en heb weggehaald,dat in iedere ontmoeting die ik heb, zo eerlijk mogelijk wil zijn.Maar nu ook weet, dat daar mijn eigen geluk in is te vinden.
Anna.💚.

Eenvoudig zijn.

Het dragelijk willen maken,in het uiten wat ik laat zien,voor mij zo gebruikelijk is geworden,vanuit het individu die ik ben,en kan blijven zien wanneer ik per ongeluk mijn vorig schrijven weg had gedrukt,en opnieuw moest beginnen,de neiging had om mij te herinneren wat ik had geschreven.Maar door in het moment te zijn,in feite niets terug kan halen,maar te accepteren,dat plots het verdwijnen van mijn tekst eigenlijk niet meer kan herhalen, omdat ik in een ander moment ben gaan zitten.Mijn zachte bedding nu kan voelen en mij neerleg bij het feit,dat alle perfectie die het had gekregen waarschijnlijk niet was bedoeld om het te delen.De glimlach die ik heb,in de rust die is verkregen,in het recht wat ik voel, dat in al mijn delen, in elk moment beslagen kan zijn en met zachte woorden mijn ijdelheid wordt verweven.Geenzins de bedoeling heeft om te ervaren, dat wat ik schrijf ook is gekomen door dat ik kan luisteren naar mijn eigen stem.In de gevolgen die het heeft gekregen, alleen ben komen te staan,wat mijn eigen klank heeft betekent en door ben gegaan met mijn eigen schrijven.
Soms  aan overvloed kan ontvangen met een daadkracht in mijn schoot, dat in elk verlangen die ik had, in staat ben om het wezenlijke wat het kan zijn, vooruit is getrokken. In welk moment ik ook schrijf  mij altijd blijf verwonderen.Niets meer ben aan het zoeken,geen dwang kan leggen om mij goed te voelen,geen standaardwerk hoeft uit te leggen,dan alleen te zien hoe mijn taal in elke flow naar voren kan komen.En altijd blij ben dat mijn hersens nog redelijk werken, zolang ik schrijf mij het voordeel heeft gegeven om de stilte te blijven ontvangen. Het welzijn die het krijgt als ik het teruglees en dan kan ervaren dat het een brief naar mijzelf is geweest.
Dan in  eigen verwondering blijf komen,zacht fluisterend soms ook voel of ik nu schrijf over bomen en het geruis van het riet,wat eenden hoor kwakken,een worm zie kruipen en mijn grond wat muller maakt,naar boven kan kijken om te zien dat vandaag geen zon is te bekennen,maar een dikke bewolking blijkt ,om te wachten op de regen, alle pollen uit de lucht weet te halen.Mijn ramen te lappen en dan zie hoe de vele lagen die zijn gaan kleven,nu weer een helder zicht kan geven, wat ik kan zien als ik naar buiten kijk.
Steeds meer ben gaan begrijpen dat de tijd die ik heb genomen,in  ontmoeting met mijzelf,mij nog eenvoudiger laat voelen,dat wat ik schrijf iets open zet om te bekijken.Om te omarmen en mij verteld dat wanneer het anders zou voelen, niet meer het gevoel zou hebben dat mijn natuurlijkheid om te willen schrijven zou veranderen in een moeten.Mij op slot zou zetten,verkrampt zou zijn,geen rust zou vinden,mij ongelijk  en uit balans zou weten te halen  om te herstellen dat wat ik schrijf,mij zoveel  heeft terugrug gegeven,mij luchtig laat zijn,niet alles kan betrekken hoe gezond ik zou kunnen leven en één ding  zeker weet, wat ik eer en kan beschrijven zo natuurlijk als een blad aan een boom naar buiten slaat.De bloesem nu haar hoogtepunt heeft,alle nesten die zijn gemaakt,de rust ook krijgt, elk besef ook geeft, dat als ik kan schrijven,  mijn natuurlijkheid laat zien,hoe in elk woord die ik kan geven en niet terug deinst in het omgekeerde,maar mijn vrolijkheid kan beleven en blijven zien, dat in het contact staan met mijzelf, in de natuurlijkheid die ik heb, via mijn wonderlijke taal weet te beschrijven.
Anna.💚.

Herschikken

Het zacht ontluiken in eigen handen heb,dat elke plek die tevoorschijn komt, in het aanzicht wat het krijgt, mij soms ook overdonderd in het laten zien hoe bijvoorbeeld de ganzen met luid geluid elkaar blijven begroeten. Pas als het duidelijk wordt en zij hun nest hebben gevonden,alles zo stil kan zijn.Zo verfijnd nog heel zachtjes weer de blaadjes kan horen ruisen,mijn ramen wagenwijd openzet en dan kan ruiken de frisse wind,die door mijn kamer sluipt en zich nesteld in mijn kussens. Ook een fijne warmte binnenkomt wat mij heeft doen besluiten in het herschikken wat ik voel,niet te laten liggen,omdat het voor mij belangrijk blijft in mijn beleven van mijn schrijven. Alles om kan draaien hoe het had kunnen zijn om mij zo kwetsbaar te voelen.Dat wat er nu gebeurd in de wereld om mij heen, veel meer met mij doet als dat ik zou willen.Veel meer mijn aandacht krijgt als ik zie, zo zonder pardon een oorlog voort laten duren.Alle beloftes die zijn gedaan in iedere ontploffing zie gebeuren hoe alles in rook is  opgegaan.Als getuigen moet zien wat er in de wereld gebeurd en dat zeker kan voelen, ook al lijkt het verder van ons vandaan en lijkt het wat dichterbij te komen,.  Onbewust het laat zien, dat wat ik heb gewonnen voor een ander heel anders blijkt te zijn.En wil hierover schrijven,dat de veranderingen in al het kantelen,maar blijf hopen dat het de goeie kant uit kan slaan, in het vertellen van mijn beleven. Kleine lammetjes geboren zie worden,dat wat er ook gebeurd alles door blijft gaan, mij wel afvraag als ik een macht zou hebben en kon kiezen waarin geen oorlog hoort te zijn.De tweestrijd zou laten liggen en alleen zou kijken wat mensen echt nodig mochten hebben.Voor geen enkel land hoeven te kiezen,maar te kunnen leven waar zij geboren zijn.Hun eigen taal weten te gebruiken,geen oordeel te hebben over een ander,geen geweld hoeft te gebruiken wat nu wordt doorgegeven en nu in allerlei demostratie's is te zien. Als een reactie hoe het voelt om zo machteloos toe te kijken.Maar nog geen reden is om alles van een ander stuk te slaan.Om het gevoel wat ik zelf ook kan hebben om wakker te liggen van elk rumoer om mij heen.Dat in iedere schikking die ik maak meer heeft te maken wat er buiten mij om gebeurd.Dat in een afstand willen nemen niets goedkeurd,maar blijf schrijven,mijzelf gerust kan stellen,mij terug brengt wat ik echt zou willen om in harmonie met mijzelf te blijven.Dat in het herschikken wat ik beschrijf, iedere opening zal hebben dat in het volledig willen zijn soms kan knagen aan mijn geweten. In elk verstaan een lucht kan klaren,en mijn gevoeligheid kan herschikken om niet al te veel binnen te laten komen,en er daarom ook af en toe er eens over schrijf.Ik ben maar een getuige voor zolang het duurd,en alleen de hoop kan hebben dat in elk verschil die er kan zijn erover kan worden gesproken.Waarin het geweld uitgebannen wordt,zodat het een herschikking kan krijgen in de liefde die dan komt,de rust als prioriteit neer kan leggen,in de wanorde die veel te veel alle grenzen zijn overgegaan.Veel te veel bezit heeft genomen hoe ik in deze wereld kan gaan staan,waarin mijn herschikken in mijn delen, door kan blijven groeien  en gaandeweg in wat ik schrijf en zeg, alleen opmijzelf kan betrekken. Wat het doet dat de beweging in de wereld misschien wel de hershikking is, om tot een punt te komen, om eindelijk eens te zien, hoe waanzinnig wij bezig blijven in het reageren op elkaar.
Anna.💚.

Hoge bomen.

Elke verbinding vanuit mijn realisme,waarin een gong verdwijnt en alleen blijf zitten hoe mijn tijd is omgetoverd tot een refrein.Tot de zeldzaamheid die ik kan voorspellen, dat in het gewone,de kolk ook krijgt en mee laat zuigen zoals een overwinnig voelt.Het plaatsen van elke tekst wel zo kan behelzen. Hoe elk deel haar eigen vorm laat zien en kan laten voelen mijn verlichte geest, omdat ik als geen ander een woord  kan geven,geen enkel voorbeeld hoeft te zijn.Maar in mijn beweren van mijn taal nu iets anders heb geleerd wat ik heb kunnen gebruiken.In het durven erkennen,dat in welke staat ik ook ben, vanuit mijn rust is verkregen.Onder aan de trap ook ben begonnen,en treedje voor treedje heb geleerd, dat als ik eenmaal omhoog ben aan het klimmen, er geen weg terug meer is te zienGeen enkele  hoogte een diepte zou kunnen lijken of net andersom,mijn diepte naar een hoogte leidt. Dan kan ervaren dat hoge bomen de wind ook kunnen vangen, terwijl het zinnespel in het omarmen van wat stammen, mij altijd gerust heeft gesteld.Geen rijp beraad,maar te weten dat de klank die ik kan geven,alleen voor mij volstaat.Kan zien hoe de rijken en de armen nog verder uit elkaar aan het drijven zijn,en mij niet voor kan stellen hoe  mensen die blijkbaar heel bekend zijn geworden, in een raket zijn gestapt,omdat de verveling door veel te veel geld, niets anders kunnen besteden om naar een maan te willen gaan.Het uitelkaar trekken van elk ellende die kan ontstaan, in feite niets met armoe of een rijke invloed heeft te maken.Maar hoe je bent gewend,om eigen hart te dragen en vaak meer zegt, dat een overvloedig hebben zo ontevreden maakt.Niet zou kunnen genieten van  kleine dingen,van de eenvoud die kan ontstaan als ik alleen al weet te schrijven en te spreken waarin ik mijzelf blijf verstaan.Waar de wortels die ik draag een absoluutheid zou kunnen geven,een schoonheid binnen laat,de juiste verstilling zou kunnen brengen. Elke verbinding de kans ook krijgt, dat in elke druppel een glinstering is te zien, kan weerkaatsen in een spiegeld effect, dat in het meedragen wat ik vertel, alleen is gekomen omdat ik het toelaat met hart en ziel.Die toelaatbaarheid voor iedereen is weggelegd, waarin geen armoe of rijk zijn daarmee  heeft te maken. Alleen vertel hoe ik mijn dagen vul met schrijven.Met delen wat ik zie en vaak verwonderd kan blijven in elke stroom die ik voel. Niets heeft te maken met welke opleiding dan ook.Voor mij het steeds duidelijker is geworden,dat wat ik beschrijf, mijn intensie is geworden,om  stil te blijven staan dat het geworpen zoals het lijkt, mijn taal mij heeft gevormd in alles wat ik kan beschrijven.
Anna.💚.

De blik.

De blik die ik kan geven,in het luisteren  wat er werd gezegd.Stil ben geworden,dat in elke ontspannig die ik kan voelen, de tijd ook heb genomen om mij te herinneren, hoe ik vasthield aan de bijzondere momenten in de wijsheid die  het kreeg. Zonder het te willen mijn eigen voorspoed dacht te zien.Alleen maar kon knikken, door waarschijnlijk  het herkennen,wat eigen wijsheid kan betekenen.
Het verschrale zoals een spijkerbroek kan laten zien,zo heb ik kunnen ervaren, waarin ik stil heb kunnen luisteren, waar mijn eigen inzicht is gekomen .Mijn handen in mijn schoot kon leggen,dan ook ervaarde dat wat ik heb mogen beleven in al mijn schrijven, alleen dat duwtje heeft gekregen om mijn eigen rijpheid te gaan omarmen.Verzegeld als in een brief zo blanco is gebleven,zo puur waar het groene blad mijn getuige is geweest, hoe ik mij kon voelen tijdens mijn reis van delen en nu ook blijkt dat in het verder lopen, de verzegeling ga begrijpen, wat ik in mijn eentje heb gedaan. Geprobeert om uit te vinden, waarin een lach is ontstaan,waar de wolken heel langzaam overdrijven en ik ze na kan kijken zoals in de vele gesprekken ook hebt gedaan .Ik heb gekeken naar wat er kon gebeuren,dat in één moment ik zeker wist,dat mijn intensie om iets te willen,toch iets anders ging ontstaan.Zo terloops in zoveel schrijven,  het voor mij echt iets is gaan betekenen, dat in mijn  taal in feite alles kan ontstaan.Dat in elk schrijvend beleven ik thuis kan komen bij mijzelf en een  welkom kan voelen.Waarin de stroom van eigen ontvouwen, mijn eigen taal bereid is geweest om mee te lopen en soms kon bepalen wat het liet zienZoveel kalmte in een mooi vertrouwen nu ook heb terug gekregen. Dat bij het zien wat mij is overkomen, niets anders is geweest,dan het creëren in zoveel vertellen, altijd mijn eigen ding is geweest en zal blijven.
Voorop heb willen lopen in wat het kan zijn om wat klokken te laten luiden, in de klank die het kreeg.In de stemmingmakerij als grote golven, mijn eigen taal heeft laten zien,waar het buigen naar mijn eigen dingen die ik voelde, alleen kon doen vanuit de passie die ik creëerde. Waar de blik die ik kan hebben, zich had verzameld, zoals een vermeerderen van mijn kracht,waarin mijn zachte verwondering liet blijken hoe mijn werkelijkheid kon zijn. Om iedere dag mijzelf aan te kunnen kijken en te spreken vanuit de laag, die door het vele spreken naar boven werd gehaald.Mijn vleugels te kunnen gebruiken in wat ik deel en kan landen op vaste grond.  Het dierbare wat ik vond, zo vanzelf als heel natuurlijk kan ontstaan.Ik ben bekomen van elke strijd  en hoef niets meer te bewijzen.Waarin ik nu weet hoe mijn dierbare schrijven kan blijven ontstaan.Dat het steeds opnieuw bevinden, mij verder heeft geholpen om elke beslissing die ik heb genomen, uiteindelijk altijd door ben gegaan om te ervaren wat ik schrijf. Soms de neiging heb om terug te blikken in hoe het is geweest.Maar door in dit moment te blijven geen enkel blik zich vult,dan er alleen voor te zorgen dat in elk moment dat ik schrijf, altijd heel benieuwd zal blijven wat er komt.
Elke verandering die ik voel, als heel natuurlijk kan ervaren,niet meer schrik en mij niets meer af kan vragen,dan alleen mee te stromen wat ik aan mijzelf kan laten zien.Geen enkele druppel nog over een emmer kan lopen.Geen enkel dwaas idee normaal kan zijn.Maar te blijven ervaren dat in elk beschrijven er juist iets anders kan ontstaan.De blik die ik wilde geven, in het ontwaren hoe het kwam, ben ik nu voorbij gevlogen.  Nu ik zeker weet, dat in elk ontstaan steeds realistischer ben geworden, om te komen waar ik nu ben.Waar de benadering naar mijzelf, het gebruik hierin, geen blik meer nodig blijkt te hebben, dan alleen te zijn in dit moment.
Anna.💚.

Sluimerd licht.

Tot kunst verheven,naar boven getrokken en onthuld in het vele delen, waar de klank in zoveel instrumenten kunnen ontstaan. Recentelijk het doet lijken dat de straten leger zijn gelopen,de bruggen open zijn gezet,alle demostratie's op zijn kant gelegd en rederlijkerwijs een middelvinger op kan steken. In de maat die overvol is gaan lopen.De vogels  blijven fluiten alsof de nieuwe wind veel droger is gaan lijken.Geen enkel mening meer telt,dan alleen te zwijgen hoe het voelt om niet meer achterom te kijken maar te dealen zoals het komt.Elke poging die ik maak, wanneer ik opging in het vertellen,de eenheid blijf ervaren, dat in het stromen van mijn taal elke leuning heb kunnen vinden,elk gesprek weer achter mij kan laten,waarin de klank de weerspiegeling geeft, dat het de hoogste tijd is geworden om daar bij stil te staan.
Ik gooi mijn deuren open en voel een frisheid ontstaan,door de tocht die het kan geven,in het wapperen van mijn gordijnen, dat het een gevoel kan geven dat ik ben aan het kamperen in mijn eigen huis.
Het verlerlei beschrijven,de flow die het krijgt,mijn werkelijkheid als een mooie vrucht kan ervaren, soms daar even een grote hap uit neem. Dan kan proeven hoe zoet mijn smaak in vele variatie's naar voren kunnen komen.Hoe het ijveren om kan worden geslagen in enkel en alleen een schroef wat harder aan te draaien, in de stevigheid die het geeft.Geen uitgeholt entertainen mij kan laten zien,dat in elke ochtend die ik beschrijf, goedemorgen kan blijven zeggen,terwijl ik slecht geslapen heb.Terwijl het weer nu anders lijkt dan gisteren,mij ook  een andere energie weer geeft.
De zorgvuldigheid zich om kan wentelen dat in elk uiten mij iets zegt dat in het blijven duiden,soms ook de plek aanwijst om iets weg te halen of juist iets te laten staan.Dat in al mijn bewegingen in mijn natuurlijkheid  blijft ontstaan,soms ook heeft te maken met de volle maan.De cyclus die het weer kan geven,dat zodra de volle maan is geweest, vaak het weer heeft doen veranderen.Gisteravond laat naar een volle maan kon kijken en werd opgenomen in het geheel.Alleen mijn adem voelde in het ritme wat het gaf,en kon voelen welk een kracht de natuur kan hebben in het overladen met het sluimerend licht, wat de maan kan geven.Met mijn gevouwen handen niet alleen de zon begroet,maar de maan een heel apart plekje heeft gekregen.Dat in de zuiverheid van delen de maan mij iets geeft van een mystiek.In feite bijna ongrijpbaar is geworden en toch kan voelen in het veranderen van gevoelens en het weer mij meer verteld hoe de natuur in feite met ons speelt.Ons doet reageren in elk moment dat als de zon wat vaker schijnt, wij wat vrolijker worden,terwijl als de volle maan aanwezig is, kan ik ervaren hoe er weer een cyclus wordt afgesloten,hoe de natuur mij heeft laten zien, dat in het ontstaan van  al mijn schrijven, daar ook invloed op kan hebben. Dat in de gloed die ik kan voelen zo natuurlijk blijkt te zijn.
Zo mee ben gegaan in een ritme wat eigenlijk heel natuurlijk blijkt te zijn, dat als ik kan ervaren,wat het kan doen, als ik in de volle maan heb gestaan en werd opgenomen in een energie. Waarin al mijn vertellen voorbij ben gegaan in de willekeurigheid die kan ontstaan, alleen heeft te maken met mijn creëren van eigen taal.Dat in elk geluid die ik om kan zetten met mijn eigen stem.Zoals een maan kunnen ervaren , mij  erbij neer kan leggen, een bijzonderheid kan krijgen, in het beschrijven zoals het komt, waarin het sluimerd licht om weet te zetten in mijn eigen ervaren van mijn eigen taal.
Anna.💚.

Geven en Nemen.

Het gewonnen terrein,waarin ik mij kan openen en zorgvuldig zou kunnen zijn om te blijven geloven, dat de daad die ik stelde, in mijn gesprekken naar voren komen.Mij heeft laten zien en voelen dat in elk delen er uiteindelijk iets kan ontstaan. Zonder te kijken in het regelen, hoe de gloed van elk vertellen,mij steeds meer kan laten zien dat de vorm die het kan hebben,in het maken van wat keuzes,meer voldoet dan weer te gaan schuiven met mijn bed.De gevoeligheid die ik heb, vraagt mijn werkelijke aandacht,om in de zuiverheid te blijven staan,alles te staven,alles na te gaan.Dat wat niet meer past te verwerpen, dat in het vertrouwen naar mijzelf ik alleen maar kan geven,terwijl ik zoveel neem. In mijn beleven voor mij alleen de waarde krijgt in de bestemming van zoveel woorden. Het voor mij heel iets anders is,dan alleen te lezen,maar te kunnen ervaren terwijl ik schrijf, in ieder tikken ik dan hoor hoe belangrijk het blijft dat in het openen van mijn dag,vaak een mooie stilte ontmoet. Zachtjes aanschuif aan mijn tafel.Mijn ontbijt met een beschuitje genoeg blijkt te zijn om zo te gaan wandelen,om te voelen elk spiertje in mijn lijf. Mij dankbaar blijf voelen dat ik er nog ben en kan zijn,zoals het beleven van mijn taal,vaak in een poëzie kan voelen.Dat in elk ontmoeten,weer iets anders vraagt,nergens meer van op kan kijken,maar ook plots kan voelen welke plek het beste is om te gaan zitten,te slapen of te wandelen.Door elke beweging die ik kan maken, om dan tevreden te kunnen zijn, waarin elke verwreemding mij heeft los gelaten.Maar te laten zijn zoals ik schrijf,dat wat naar buiten wilt komen ik daar nieuwsgierig naar blijf. Dan kan omarmen wat nodig blijkt,mij de rust en het vertrouwen geeft, welk besluit ik ook neem alleen heeft te maken hoe ik mij voel in dat moment.In het keren van dingen, in het zijn van elk moment, mij alleen heeft geleerd om zuinig te zijn met mijzelf.De enkele drive die ik kan hebben,ligt gelegen in mijn stijl,het is een geven en nemen in het voorbij gaan van elke moment.
De schittering blijft krijgen in de diepte van elk bewijs,dat in het tonen wat ik geef,daarmee ook veel kan nemen en terug kan geven aan mijzelf.
Anna.💚.

Het gen.

Ik tel de vlakken of zij passen en in goede volgorde leg.In de juiste laag mij voorbereid hoe het zou kunnen voelen terwijl ik schrijf.Mijn glimlach tevoorschijn komt in het kunnen weerleggen, dat een tevredenheid niet zomaar komt,maar in elke beweging die ik maak,mij bewuster ben, dat in het trouw zijn naar mijzelf niets uit het oog hoeft te verliezen.In het tonen van respect,kan blijven buigen hoe de toereikbaarheid mijzelf daarin heb toegelaten. Toch even moet wennen dat als ik wakker wordt, zin heb om te dansen,om te ervaren dat elke vezel zich weer opend, om de nieuwe dag weer te beginnen.De rode kleuren op mijn wangen mij verteld,dat het inzicht wat het lijkt, mij doet vermoeden,dat het rijpen van een vrucht bezig is om open te springen.Te laten zijn wat er is,en al het bekende weer nieuw blijkt te zijn,al mijn handelingen geërfd blijkt te zijn uit een oud verleden.Nooit de moeite heb gedaan om mijn stamboom te weten,om te kunnen vergelijken op wie ik lijk,misschien een van mijn voorouders ik daar een gen van heb mee gekregen,waar hetgeen  in dit leven niets mee heeft te maken.Altijd vanuit het gezin waar ik in feite weinig ben geweest,als een vreemdeling heb ervaren. In het verschil die ik wilde maken,in feite met niemand van broers of zussen op één lijn hebben kunnen liggen. Wel geprobeerd om dat te vinden,in de troost die het kon geven, dat mijn uitzonderlijk zijn, waar ik misschien mee ben geboren,van begin af aan steeds weg werd gezet,en bijna een trauma was geworden.Maar door te blijven geloven in mijzelf, geen enkele weg meer terug hoeft te vinden,dan alleen te zijn in  dit moment en verwonderd kan blijven.Bij alles wat ik beschrijf mijzelf zo terug kan vinden.Met welk gen ik ook heb te maken,niet door heb willen geven om kinderen te nemen,om oma te worden zoals ik nu kan zien bij mijn broer en zussen.Maar als kind al had besloten dat ik nooit zou gaan trouwen,geen kinderen wilde,waarin ik blijkbaar toen al wist, dat wat mij was overkomen niet door wilde geven aan mijn eigen kinderen.
En het ook zo is gebleven,waarin ik steeds meer ben gaan begrijpen, dat de aandacht die ik nu naar mijzelf breng,in het openen van mijn eigen gen, op deze manier aan het doorgeven ben.Dat de zachte hand van mijn schrijven , zoals bloemen kunnen ruiken,de weelde kan proeven, om uiteindelijk heel dankbaar te kunnen zijn. Dat juist in de vervreemding naar de ander,zo herkenbaar het kan zijn, hoe ik nu mijzelf weet te ervaren.Waar het contact met mijzelf zich kan wentelen zoals ik schrijf in alles wat naar buiten plopt. Het gen die ik kan hebben, mij veel rijker heeft gemaakt dan een gezin te stichten.
Blijkbaar dat ook de bedoeling is geweest om mij te richten wat ik belangrijk vind om te delen.Dat het gen waar ik mee ben geboren, anders is gaan vallen, dan bij al mijn broers en zussen.En nu kan zien dat het geen vervreemding is geworden,maar in het uiten wat ik kan, daar het verschil is gaan liggen.Het leven te leiden wat werkelijk past,heb ik nu gevonden.Blij kan zijn met het gen wat ik heb geordend, zoals de vlakken die ik steeds verschuif, om mij goed te voelen.Om te weten dat welke een gen ik ook heb, uiteindelijk  een bijzondere gave is geworden.
Anna.💚.

Eb en vloed.

Tergelijkertijd te kunnen schrijven terwijl ik spreek en andersom weet te ervaren,  alsof  het leed van wat ik zie, om kan draaien, onder mijn armen neem en dan achterse voren kan spreken.Geen enkele manier in elk plezier om kan zetten,waar mijn tuitende mond mee kan blazen,zodat mijn wangen bolgenoeg iets komisch krijgen.Waar de intensie van beleven de kruising krijgt,om solidair te blijven met mijzelf.De enkeling zal blijven en mij niet schroom om vooruit te blijven kijken in het ontdekken van mijn taal.Daar waar ik mij veilig weet te voelen,en kan zien dat de vlucht die ik kan nemen, mij kan tillen over iedere grens, waar al het verboden, elke verbinding krijgt,om mij neer leggen in het mulle zand en dan wat wegzak in het sluiten van mijn ogen.Zo klein als mijn wereld lijkt, geen enkele stempel dat bevrijd, dat in elk beseffen wanneer ik schrijf, mij steeds lichter kan blijven voelen.Het niet gaat om wat ik schrijf,maar het uiteindelik toch door kan klinken in het lezen wat ik zeg.Mijn stem op zachte toon laat zien,hoe ik door poorten ben gelopen,weg ben gezet door in feite mijn luisterend spreken. Elke ontwapening mij verder bracht in al mijn delen.Waarin mijn zorgzaamheid nu is gaan lijken in een onwisbaar feit,dat niet door het lijden er iets  gebeurd,maar mijn innemende vermogen,altijd heb gelooft dat als ik iets zou kunnen vinden wat bij mij past,het dan kan uitkristaliseren.
Het laten zien aan de wereld, zonder dat ik iemand ken,waar het gaat om de vreugde die het brengt in mijn momenten van schrijven.Niets achterhou maar naar voren duw,en wat blijer kan kijken, dat in elke herhaling die het krijgt eigenlijk om zou kunnen draaien naar iedereen,die dit weet te lezen.Het bekomen van elk festijn,de schemering kan krijgen,dat in elk moment de ervaring blijft, dat in het delen naar de enkeling die ik ben, dit op eigen manier hebt verworven.Zo waanzinnig hoe het voelt,dat mijn  taal die ik  heb geëigend, om te kunnen beschrijven vanuit een beleven met mijzelf en uiteindelijk alleen maar daar over kan schrijven.Soms mij naar buiten richt,omdat ik niet kon slapen,maar de klippen die ik zocht mij ook hebben kunnen vermaken,dat niet alleen mijn schrijven mij heeft gevonden in het bijzijn wat er gebeurd.Wanneer ik stil zou zitten in de oase die ik voel,in het rimte ook kan blijven kijken wat ik werkelijk vertel.De ruwe randen zijn geslepen,de achterkant de voorkant bleek te zijn,alsof ik van de daken zou kunnen schreeuwen, dat de taal die kan ontstaan, alleen is gegeven in de momenten wanneer ik schrijf of spreek. En daarin dan uiteindelijk kan ontstaan.Net als de zee een eb en een vloed kan hebben,zoals het nieuwe blad van vele bomen naar buiten is aan het komen,hele kleine  mooie vlindertjes nu zie verschijnen,de dauw iedere ochtend kan bewonderen.Daarin mijn zegen blijf voelen, in het reiken naar elk deel die ik kan geven.Geen oorzaak weet te bedenken,maar zodra ik schrijf, uiteindelijk in mijn eigen handeling zit.
Anna.💚.

Elke beslissing.

Het zachte geluid als een veertje neer kan dalen,dat als ik s'nachts mijn ogen sluit en eigenlijk zou willen slapen,nog zo helder blijft.Dat  de beweging in deze wereld in felle kleuren voorbij zie gaan,waarin alles ligt besloten,dat in het meewarig durven zijn, wat er ook wordt besloten de invloed zou kunnen hebben om niet in slaap te kunnen vallen. Geen enkele invloed zou kunnen herstellen,dat door een beslissing van de ander maar af moet wachten of men het begrijpt.Van hoger hand zoals men dat kan noemen, zoveel mensen afhankelijk zijn,dat in de macht van een creëren ik naar achteren val en dan in mijn eigen wereld kom.Waar  alleen maar als getuigen kan zien, dat het belangrijk blijft dat wat van buiten naar binnen is komen sluipen, ervoor zorgd dat ik uiteindelijk niet goed kan slapen. Niet ervaar, dat het mijn tijd wel zal duren,maar mij voor kan stellen, dat als alles in een resessie zou kunnen komen,in feite een andere oorlog is begonnen. Dan lleen maar bezig zijn om zelf overeind te houden.Omdat ik zie hoe alles uit de hand is aan het lopen, hoe in het botsen van de machten er geen gelijkenis kan zijn om te denken een baas van een wereld  te worden.Maar diegene nóóit mijn vader zou kunnen zijn en ook geen voorbeeld kan geven, dat een mededogen naar een ander in feite niet kan ontstaan,waarin het ego zo vreselijk groot is geworden, dat ik in feite eigenlijk alleen maar een heel klein jongetje zie staan,die gezien wil worden,gelijk wilt krijgen en eigenlijk niet goed weet, met zoveel macht  om te kunnen gaan.Misschien het veel te persoonlijk maak en loop te schuiven met wat dingen,omdat ik voel wat ik ervaar en alles op de juiste plek wilt leggen.Daarin de harmonie wilt vinden,dat alles wat krom wordt getrokken, in mijn eigen wereld recht aan het trekken ben.Zodat ik kan blijven staan, in mijn eigen recht van spreken. Dat terwijl ik schrijf, zeker kan blijven voelen waarom ik wakker heb gelegen en zonder dat ik het zou willen, mij veel te veel laat meenemen in wat er nu ontstaat.Allleen voor mijzelf iets kan creëren, waarin ik mijn harmonie op orde krijgt.Waar geen enkele macht een rol kan spelen,doordrongen ben van het feit,dat wat gedeeld kan worden alleen kan zeggen om ruimte te willen scheppen om te blijven bewegen in mijn eigen taal.De versnippering in het ongelijke,in elk creëren mij blijf richtten dat wat ik ook beschrijf, wel degenlijk iedere wending kan voelen in het kunnen luisteren naar mijzelf.Als dit de grote machten nu eens werkelijk zouden doen,dat in iedere beslissing die zij nemen, eerst te gaan luisteren naar wat je aan jezelf verteld.Zonder iemand om je heen en de spiegel waarin je kijkt ,alleen metallic omringd waar geen verfkwastje is geweest,maar naar eigen gezicht zou kunnen kijken.Afzonderlijk hoe het zou kunnen zijn dat er dan hele andere beslissingen naar voren kunnen komen.Misschien zoals ik schrijf,misschien veel te laat een macht door zou kunnen krijgen, dat elke verandering die het krijgt, even zou moeten dalen,even zou kunnen wachten, dat in ieder mens de liefde is te vinden,waarin andere beslissingen zouden kunnen ontstaan.
Anna.💚.

Lampion.💡.

Het kunnen zakken door mijn knieën en dan het galmen hoor,moet lachen om elke reden en mij nergens aan stoor.Mij kan bevinden met een lach,mijn hand uit kan steken naar wie ik mag en blijft geloven wat ik zie,hoe het buigen naar de goeie kant altijd zal blijven ervaren. De gesprekken  steeds groter kunnen worden en als een ballon weg zou kunnen waaien met elk wolkje mee. Mij doet herinneren aan een lampion, met elke wens die ik had naar boven kon sturen.Niet goed wist welke wens ik had,maar in de handeling die ik maakte eigenlijk alleen het lichtje kon zien wat brandde ,en kon genieten van het oplaten alleen.Zo is mijn leven in kleine dop ook weer gegeven,dat elke belangstelling die ik had, voor dat moment besloten lag en er verder niets mee wilde.Mij vaak heb laten gaan, wat heel goed kon voelen,niet bleef hangen in welk proces dan ook,maar te blijven ervaren, dat elke keus die ik maakte mij vervulde in dat moment.Net zoals mijn schrijven mij heeft gebracht,dat in het vissen achter de netten meer iets zegd hoe eenvoudig het kan lijken als ik zou zwijgen naar mijzelf.De stilte mij naar voren duwd,wat over mijn kin loopt te wrijven,en ook zie hoe luchtig alles kan worden, dat geen enkele verplichting die ik zou moeten voelen,omgebogen ligt.Dat elke stroom die voorbij kan komen,mijn aandacht vraagt, waarin ik kan beslissen om het te posten, om te laten zien dat elk deurtje die ik heb geopend ook voor een ander is te zien.Dat in het terug vallen naar mijzelf altijd wordt besproken op soms een kosmische manier.Vaak moet lachen om elke houding die niet hoeft,maar mij als een vlinder kan voelen in de nectar die ik neem,mij vol kan voelen hoe het komt, dat als ik thuis kom bijmijzelf,zo zacht kan voelen als een zijde doek,en al glimmend naar mijn navel staar. Geen enkele behoefte heb dat in de zetting zoals ik schrijf,een verandering laat zien om niet altijd zo serieus te zijn.Mijn lach steeds meer naar voren buigt,steeds meer als een elastiekje kan rekken,en dan als een katapult gebruik, om alle vrolijkheid op te rekken met elke toon die ik zet. Mijn keuze kan maken dat in het algemene, de deler blijkt dat er uiteindelijk geen innerlijk bestaat.Het ervaren van de dingen meer dan genoeg blijkt te zijn om te blijven ontvouwen, om te zien, in welke staat ik verblijf en vandaag moet ik bekennen,dat als ik mijn serieusheid weg kan halen de vrolijkheid ontstaat.Waar ik als kind mijzelf zie lopen met een lampionnen optocht,waar ik een prijs mee kon winnen en altijd kleine reepjes won.Het lopen door allelei straten met een lampion in mijn hand,mij op kon winden,omdat iedereen mij zag,mij begroette met een lach en mij als kind zo geweldig kon voelen door dat lampioennentje in mijn hand.Zo kinderlijk het kan zijn om zomaar plezier te hebben,met het lampje wat brandde,mij het vuur gaf om door te krijgen,dat ik er zomaar mocht zijn.Zomaar kon laten zien dat in het gelukkig durven zijn nergens van af hing,dan alleen te kijken naar dat brandende lampionetje in mijn hand.Een lichtje te brengen in de wereld waar ik nu ben, is voorgevloeit in al mijn schrijvend beleven.Nog steeds nu ik ouder ben geworden nog steeds dat lampionnetje draag,welliswaar met een ander jasje, maar in betekenis hetzelfde blijft.Altijd dat kan voelen als ik naar mijzelf schrijf en dat lieve kind ook ben gebleven.Het licht zou wilen brengen in het laten zien, voor mij de reden blijft om door te geven. Dat het lichtje wat ik draag ,door te kunnen geven aan anderen.Mijn lichvoetigheid ook deel,waarin ik voel hoe belangrijk het blijft,dat wat ik kan ervaren,niet alleen mijn liefde voor mijn taal haar plek nu heeft gekregen,maar uiteindelijk nog steeds dat lampionentje draag.Mij zelfs weet te voeden en nergens om vraagt,dan alleen te ervaren in al mijn delen, in het lichtje kan blijven staan van mijn eigen lampion.💡.
Anna.💚.

Zuiverheid.

Als ik mij voor kan stellen,dat geen enkele wet die ik denk te overtreden in eigen handen heb.Dan aleen mijn bloeddruk soms wat hoger wordt ,wanneer ik kan vertellen hoe zinvol het zou kunnen zijn dat in het spreken naar mijzelf veel duidelijkheid zou kunnen geven in de samensmelting die het krijgt.Ech op moet gaan letten wat ik eet en mij soms te buiten ga aan veel te vette dingen,daar vooral s'nacht last van krijgt,mij wakker houdt en dan spijt krijg in het moment van gulzigheid,waarin ik mijzelf niet heb kunnen bedwingen in de gevoeligheid die ik heb,juist ook in mijn lijf is te vinden. Niet meer kan eten wat ik wil,maar echt moet blijven kijken welk een wet ik dan betreed,waarin mijn lijf weet aan te geven,dat zo licht als ik mij kan voelen ook deze voorwaarde heeft. Om mij te houden in soms de soberheid van de hele kleine dingen, dat de voeding die ik tot mij neem het verschil kan maken hoe mijn nachtrust zal verlopen.Eigenlijk het heel bijzonder blijft, dat ook de verandering in mijn lijf daar mee heeft te maken.De vele jassen die ik heb uitgedaan, door middel van mijn spreken en schrijven nu ook iets anders vraagt.Om goed te kijken,waar mijn lijf geen vette dingen kan verdragen,en ook daar naar luisteren kan.Alles heeft met alles te maken,zoals het staan in een veld waar ik zoveel kan kiezen en soms de keuze maak die niet goed valt,soms daar boos om kan worden,dat wat ik niet meer kan, om grenzeloos te zijn met bijvoorbeeld mijn eten,geen enkel wijntje meer tot mij neem, omdat de onderschatting die het krijgt,nu na een aantal maanden wel kan ervaren,dat een enkel wijntje per dag  soms al teveel kan zijn voor mijn lever en andere ingewanden.Het heeft met het vertrouwen te maken dat in het nodig denken te hebben nu is weggevallen en ik het uiteindelijk helemaal niets mis.Mij kan verheugen met een kopje thee,in de damp die ik kan volgen en kan genieten als een kind.De zuiverheid zich doortrekt in al mijn bevinden,waarin mijn gedrevenheid van zijn,mijn ruggegraad is geworden in het delen naar mijzelf.Altijd lang heb gedacht iets nodig te moeten hebben ,iets wat mij kon vullen,waar ik een energie van wilde ontvangen, soms een verkeerde invloed kon hebben.Maar nu ik weet dat als ik spreek of schrijf,in het vullen van mijn dag,in het kunnen luisteren wat niet meer bij mij past. In al mijn handelen geen voorzichtigheid kan wezen,maar mij aan moet passen aan mijzelf.
Dat in het wezenlijke wat er kan zijn,soms zo lich als een veertje weet te voelen,zo zacht kan kijken wat er gebeurt, als ik mijn liefde kan ervaren,stil kan staan bij elk feit, dat als ik mij weet aan te passen in wie ik werkelijk kan zijn,nog weinig nodig heb, dan het kunnen verblijven, dat wat er ontstaat, vanuit een zuiverheid is geboren.
Anna.💚.

De taal die ik bewonder.

Inmiddels ben ik gaan begrijpen,dat de taal die alleen in feite kan ontstaan als ik  spreek of schrijf,niets in mijn hoofd is opgeslagen,maar door de handeling die het krijgt,net als in een schilderen op een doek,zonder voorbeeld laat komen wat er komt,en wij het dan intuïtief schilderen noemen.Zoals in het beleven dat als ik spreek,naar mijn eigen klank kan luisteren en dan vaak in mijn schrijvend ontvouwen, ineens heel iets anders naar buiten komt.Aan geen enkele oude gewoonte mij  kan houden,dan in de stroom die dan komt, mij te verhouden in wie ik werkelijk ben.Door het blijven spreken met mijzelf, vaak mijn dag afsluit om te ervaren,dat wat ik vertel aan mijzelf het ook privé kan houden.Dat in het begrijpen van belichaamde taal niet zomaar kan worden begrepen. Wanneer ik hoor bij anderen dat ieder woord die zij vertellen vaak gekopieerd blijkt te zijn en ik wel degelijk merk wat ontlichaamde taal kan betekenen.Hoe het voelt om te moeten luisteren, waarom ik nooit andersmans boeken heb gelezen.Waarin het luisteren naar mijzelf, mij in een afstand kan zetten naar diegene die nooit echt de moeite hebben genomen om te spreken met zichzelf.En nu zou kunnen begrijpen dat wat ik schrijf voor vele misschien niet is te volgen,wanneer je durft te spreken met jezelf.Dan een hele andere wereld open zou kunnen gaan.Dat wil zeggen zoals ik schrijf, in eigen wereld te verblijven,en begrijp dat het voor andere soms niet is te volgen, waarin het alleen kan gebeuren als in het luisteren naar mijzelf op deze manier op mijn blog kan laten zien.  Het ook merk in contacten,dat als iemand niet in contact staat met zichzelf, ook niet in staat is om te kunnen luisteren naar de ander.Altijd dacht dat ik teveel was voor de ander,mij terug trok uit contacten,maar nu ik weet waar het vandaan komt,dat als je niet kunt luisteren naar jezelf,ook niet kan luisteren naar de ander.Zo simpel als dat ik het zeg,zo blijf ik dat ook ervaren,en in het spreken met mijzelf nu pas kan gaan begrijpen dat de angst voorjezelf  veel meer de plek heeft ingenomen,om niet te durven voelen hoe het werkelijk kan zijn.Aan te sluiten bij mensen die dat niet willen, voor mij genoeg blijkt te zijn, om dan afstand te nemen en dan  terug te kunnen komen bijmijzelf. Terwijl hetgeen wat ik beschrijf zelf ook heb moeten leren,dat de taal die ik heb,in het creëren hoe ik kan zijn, om te luisteren naar mijn stem,hoe de belichaming zich heeft voltrokken,en mij heeft bevrijd. Dat het nooit teveel kan zijn,nooit er genoeg van kan krijgen als ik spreek of schrijf,.Steeds meer ben gaan begrijpen wat het betekend om zo te leven,alle duidelijkheid anders is geworden,dat in mijn delen naar mijzelf, de samensmelting kan voelen om in contact te zijn met mijzelf.Voor mij het aller belangrijkste zal blijven wat ik aan mijzelf vertel.Het op mijn blog blijf zetten, waarin ik weet dat in het doorgeven wat eigen taal kan betekenen zo belangrijk blijft, om dit te weten in de voordurendheid,al spelenderwijs kan vertellen wat het kan doen om belichaamde taal te kunnen hebben. Om dan te zien hoe elke rust die kan komen, mij sierlijk omarmt,mij gerust kan stellen dat wanneer ik mijzelf begrijp, niet meer afhankelijk ben van de ander.Maar de taal die ik heb,nu te gaan herkennen als iets wat bij mij hoort en past,waarin het steeds wonderlijker kan worden, nu ik weet wat het met mij heeft gedaan.
Anna.💚.

Verklaring.

De ontmoetingen in mijn werkzaamheid van al mijn schrijven ook heeft geduid,dat in een heilzaam erkennen,soms mijzelf heilig verklaar en nooit te oud ben om te leren wat goed voelt en wat niet. Juist in mijn wezenlijk zijn, kan duiden ,dat in elk delen wat ik doe, daar ook volledig achter sta.Elke verklaring die ik kan geven,de impact kan hebben en mij daarna zo anders kan voelen,zo verlost van alle idioterie, die ik nog steeds mee kan dragen in mijn systeem en alleen maar kan vragen in de aandacht die ik geef, zodat het opgeruimd kan worden.Niet te blijven hangen,maar de krassen op mijn ziel weg kan poetsen,maar nu ook weet, dat in het ouder worden juist de dingen die ik was vergeten als een boemerang zouden kunnen keren dat ik heb leren luisteren naar mijzelf. Maar ze nu kan keren naar een graal van  alle heiligen,die zijn ontstaan, omdat het wonder die geschied, in het overkomen ,dat zonder barmhartigheid in de zonden die zijn gemaakt,mij als een heilige kan voelen.Dat in ieder woord die word beschreven, in staat heb kunnen zijn, om boven alles uit te stijgen,mij heeft bevrijd wat mij als kind is overkomen,in alle angst die waren ontstaan,soms mij terug kan halen,wanneer ik mij vaak heel broos en goed kan voelen.Maar als ik kijk om mij heen, mij zelfs een beetje schuldig kan voelen,om nu in deze vrijheid te kunnen staan.Oogverblindend het kan worden dat de vrijheid waarin ik leef,soms met trillende handen aan kan geven, waar ik ben geweest en ben gekomen en mij daar zelfs een beetje heilig in kan voelen.De betekenis die ik geef,als een krans van bloemen om mijn eigen nek heb gehangen,en niet meer hoeft te strooien in het offer wat het krijgt.Maar de heilige graal blijft voelen terwijl ik schrijf.Te omarmen  de lieve schat,(het beschadigd kind in mij),die in onverwachtse momenten ineens voor mij kan staan,dan mij laat voelen hoe angstig zij is gebleven, dat in al het ontstaan ook haar daarin mee wil nemen.
Dat soms vergeten kan,omdat mijn vlucht van delen soms zoveel kan zijn,soms zo overweldigend kan ervaren,dat de boodschap die ik breng, geëffectueerd laat zien, uiteindelijk  zou kunen  gelden, dat ik echt alleen de uitzondering  kan zijn.Om te blijven vertellen wat voor mij  heilig kan zijn. In het blijven onderzoeken en daar nooit te oud voor ben, zolang ik gericht blijft naar mijzelf.
Anna.💚.

Alles mag er zijn.

Dat alles er mag zijn,in de mooie zin die ik kan lezen,dat het goed is om te doen,mij blijf bewegen en blijf ontdekken dat als ik erover schrijf,het  zichtbaar kan worden wat mij drijft,wat ik niet hoeft weg te stoppen of weg te halen,maar te laten staan, zoals ik het vanochtend na heerlijk te hebben geslapen het weer eens overlees wat ik gisteren had geschreven.Nu vanuit de nieuwe plek wat ik kan beleven,weer verder kan gaan,dat in het beleven soms de rand aanraakt om ook daar eens over te schrijven.Dat in het vertellen aan mijzelf, elke ruimte die er is, ook kan gebruiken en zelfs kan voelen welk een opluchting het kan geven.Mijn bed op de goeie plek nu staat, in het bijzondere ervaren dat ik heel goed geslapen heb,omdat ik rekening heb gehouden met mijzelf,met wat ik aan mijzelf heb laten weten, dat een schuiven van een bed de zoete smaak van mijn willen delen op scherp heeft gezet,op het puntje van mijn tong is gaan liggen,en in mijn delend effect mij zo blij kan voelen,dat elke aandacht die ik geef,zo reusachtig binnen kan komen.Binnen heb gelaten in de wijsheid die ik heb, soms mijzelf onder handen neem,om te willen weten dat wat ik verschuif iets laat weten,dat de schoonheid die het uiteindelijk krijgt, als in iedere druppel kan laten zien, dat niets menselijk vreemd voor mij zal zijn,maar erover kan schrijven en spreken.Misschien het mijn manier is geworden om er zo mee om te kunnen gaan.Vanuit het besef dat als ik erover durf te schrijven,nog niet wilt zeggen dat het het zogenaamde helen in wat ik dacht verwerkt te hebben nog steeds kan ontstaan,maar dan in eigen woorden nu weet te vertellen hoe het soms kan gaan en een oud gevoel mijn aandacht trekt en dan kan luisteren wat het zegt in al mijn schrijven en spreken.Geen verbloeming meer nodig hebt,niet naar andere hoeft te kijken om te weten dat wat ik schrijf is voortgekomen vanuit alle ervaringen die ik blijf delen.Soms naar een piek toega,dan weer kan dalen dat in elk besluit die ik neem,mijn eigen verantwoording zal blijven.Niemand de schuld kan geven,maar open te staan wat er kan gebeuren als ik eerlijk durf te zijn naar mijzelf.Dan kan zeggen vanuit een liefdevol gebaar, dat alles er mag zijn,dat wanneer ik schrijf, mij mee laat nemen,soms heel gelukkig kan zijn,maar ook de andere kant kan voelen en in de aandacht die het vraagt,rechtstreeks mijzelf kan vullen,mijzelf op de juiste plek neerzet,mij laat bewegen waarin soms een angst kan ontstaan,waarin ik voel, hoe alles om mij heen aan het kantelen is,maar daar niet in hoeft mee te gaan.
Bij mijzelf wilt blijven,dat wat er ook gebeurd,de liefde wil blijven voelen,de ruimte  durven te pakken, dat alles wat zich aandiend er ook werkelijk mag zijn.
Anna.💚.

De sprong.

De sprong die ik kan wagen,zoals in een circus is te zien,van de ene  naar de andere kant kan gaan slingeren en mij laat vangen door een net,op kan springen in een duet,over een rand kan springen vanuit de beweging die ik maak, voorover kan buigen naar het publiek,applaus kan horen,maar het daar uiteindelijk niet voor doe.Het bezig zijn in het tonen,eigenlijk het voorbeeld wilt zijn,dat in al het belonen uiteindelijk geen publiek nodig hoeft te zijn.Maar steeds kan voelen,hoe intens mijn woorden kunnen blijven hangen in een mooie stroom.Dat in elke voorziening de  indruk krijgt, dat in het beleven van mijn schrijven,wordt doordrongen van het feit, dat in het samenstellen van mijn taal, de doorslag zou kunnen geven om de sprong te gaan maken, veel te groot zou kunnen zijn om het nog te volgen in het redden van een toegankelijkheid Dat het nodig hebben in wat het kan geven,wat een condionering heeft gedaan en daar nooit echt los van komen als ik niet mijzelf ook spreek. Om te zien wat in feite in zichzelf is vertegenwoordigd. Vanuit het kinderlijk innemen dat iets bestaat,kan ik mij neerleggen bij het feit,dat mijn kern die ik kan voelen, mij daarin zoveel heeft gegeven en bevrijd.Heeft laten zien dat door te spreken met de taal die kan ontstaan, nergens ligt opgeslagen in mijn brein,maar door te spreken met mijzelf ,dan de taal  buiten mijn huid kan treden en niets kan dragen wat er wordt gelezen,maar juist door eigen taal te gaan ontdekken.Door te spreken met mijzelf.Het  laten ontstaan in eigen taal heeft daar ook mee te maken,dat bij het neerleggen wat ik lees een ander voeding geeft en mijzelf zou kunnen horen,met de stem die ik heb,altijd in eigen vermogen kan worden omgezet.Geen enkel boek mij nog bevredigd.Maar de dans van mijn leven is te vinden, wat ik naar mijzelf schrijf,en eigenlijk altijd  heb geweten dat waar ik over schrijf, wat dieper zou kunnen raken. De springende letters te kunnen vangen in eigen schoot en dan het verhaal blijft vertellen in het bewogen zijn.Zonder  enig leed,maar verfrissend in  eigen waarheid kan blijven  staan. Mijzelf de weg kan wijzen, wat het scheelt, dat in de toegankelijk die het heeft in het blijven ontvouwen,  dat wanneer ik spreek, dan pas mijn eigen taal kan laten ontstaan. De toegankelijkheid die het kan hebben soms wat teksten weer weg kan halen,omdat ik niemand wil kwetsen,en in de toegankelijkheid wil blijven hoe eigen taal kan ontstaan.
Anna.💚.

Het sluiten van mijn ogen.

Het sluiten van mijn ogen,ogenschijnlijk laat weten wat er aan de binnenkant is te zien.En trek ik door mijn gezicht en proef heel even wat mijn binnenkant kan laten weten.Langs mijn neus kan glijden en ook zie, dat elk spiertje uiteindelijk is verbonden,met de mime die het kan krijgen als ik spreek of zwijg.Als ik verder trek en mijn nek kan begroeten in de stevigheid die het heeft,langs mijn borst laat glijden en mij de warmte geeft,om te zien dat alles naar mijn buik toewijst,mijn ingewanden zoals mijn hart en maag,mijn mild en gal,mijn lever en mijn nieren het ritme geeft,dat in het verwerken van zoveel stof, goed moet kijken wat ik naar binnen werk.Mijn darmen mij soms begroeten,met de winden die ik laat,en mijn blaas altijd weet te vullen met flink veel water,zodat ik alles uit kan plassen wat niet meer in mijn lichaam past.De binnnen kant van mijn benen zo sterk kan staan.Door het vele wandelen daarin mijn voeten dankbaar kan masseren,en kan gaan staan,waarin ik mijn hele lijf kan voelen,als ik mijn ogen sluit.Als ik mijn ogen sluit,van alles voorbij zie rennen,en het komt zoals het gaat,geen enkel  punt kan maken,maar te accepteren,dat alles wat ik denk, eigenlijk de handeling zou kunnen zijn, zoals ik schrijf ,zodat er iets kan ontstaan.Dat in elke handeling die ik maak een reactie kan zijn om te bewegen,om te ervaren dat wat ik schrijf niet van binnen uit is gekomen,maar te laten ontvouwen zoals ik mijn lijf beschrijf.Zoals met het eten de juiste voeding krijgt.Als ik mijn ogen sluit,geen enkel herinnering mij in de weg kan zitten,maar te delen in wat er komt.Ook al sluit ik mijn ogen en soms een schouder voel,in wat ik weet te dragen,mijn grootse koestering zal blijven om daar zorgzaam mee om te gaan.Soms heel anders  kan kijken en dan kan verdwijnen als ik mijn ogen sluit. Om werkelijk te voelen wat dan een stilte kan betekenen.Het trekt mij naar boven  en dan weer terug naar mijzelf en doe dan vlug mijn ogen weer open om te vertellen wat ik zag.Dat in feite niets van binnen gebeurd,dan alleen het kloppen van mijn hart,mijn bloed voel stromen naar de goeie kant,mij zen kan voelen in het moment,dat als ik mij over heb gegeven wat ik aan mijzelf  kan vertellen, dat er geen enkel taal in mij leeft,maar door mijn handeling kan laten weten,net zoals ik eet en in elke beslissing die ik kan nemen, niets heeft te maken, wanneer ik mijn ogen kan sluiten zomaar in een moment.Waarin de stilte mij kan overweldigen  en niets anders kan doen,dan mijn ogen te sluiten en dan alleen kan voelen hoe gelukkig ik ben.Hoe mijn tevredenheid  zelf heb kunnen creëren, door mijn sprekende taal,door te kunnen luisteren hoe mijn klank met dichte ogen, vanzelf weer open gaan, om weer iets anders te gaan ontdekken, zoals ik dat in mijn schrijvend beleven kan laten zien.
Anna.💚.

Regenboog.🌈.

Te kunnen kijken met de vele brillen die ik op kan zetten,steeds een andere kleur aan geeft.Dat als ik door de roze bril kan kijken,dan mooie wolkjes zie verschijnen,waar ik alleen maar kan zien,dat alles veel te zacht is geworden en alleen maar kan ervaren dat er een liefde is aan het stromen en mij mee laat slepen in mijn gevoel.Als ik een blauwe bril op zou zetten,in de afstand die ik creëer,in de koude kant ben gaan zitten en in feite niets heb geleerd. Dat in de verandering die dan zou kunnen komen,mij alleen maar laat voelen hoe afstandelijk ik ben.Als ik een paarse bril op zou zetten, dan waan ik mij in een spirualiteit,waar de gang van zaken de enkeling blijft, om te gaan delen wat een goeroe zegd en dan pas achteraf moet blijken, hoe de gretigheid naar kennis,niets verteld over mijzelf.
Wanneer ik een gele bril zou dragen in de duidelijkheid van zijn,dat in alle besluiten die zijn genomen voort is gekomen door eigen helderheid.Waarin de gele kleur soms zo overweldigend kan zijn,dat in het hanteren van eigen intresse veel belangrijker bleek te zijn.
Als ik een rode bril zou dragen,mij machtig zou kunnen voelen hoe het zou kunnen zijn,om de energie te blijven voelen die sneller gaat dan mij.Die flitsend iets wil mengen,soms zichzelf niet meer durft te zijn,door de felheid in een fitheid om kan zetten, dan kan zien hoe de kleur kan veranderen dat in elk besluit die ik kan nemen, niets veranderd aan het feit, dat ik door een andere bril kan gaan kijken en dan de groene kleur verkies.Mij daar zo rustig in kan voelen en één kan zijn met de natuur,waar ik de stammen van de bomen kan omarmen,waar ik kan rusten en kan kijken dat al het groene mij stil laat staan,om te kunnen luisteren dat in elk ontstaan mijn groene hart te plaatsen onder ieder schrijven wat is ontstaan.En moet bekennen dat in het dragen van al deze brillen mij alleen volstaat als elk inzicht wat ik kan geven, geen enkel bril voor nodig hebt.Maar te kunnen zien,dat elke kleur iets bij kan dragen in wat ik werkelijk zou kunnen ervaren.Het bekennen van een kleur niets uit kan dragen, dan hoe het kan zijn, om te blijven voelen, dat in mijn regelmaatheid van schrijven, geen enkel kleur zou kunnen passen,misschien het gouden randje wat het heeft,in mijn koestering van delen,alleen kan blijven vertellen, dat in elke kleur die ik beschrijf, niets kan bepalen hoe ik mij voel in dit moment.Mijn bril af kan zetten en mijn ogen de helderheid kan geven om teder te durven zijn,niets meer tot mij te nemen waar mijn lijf op reageerd.Waar mijn gevoeligheid in mijn delen mij leert om zuiver te  blijven.Rekening wil houden dat in het beschrijven, uiteindelijke mijn eigen gesprek is begonnen.Dat in mijn schrijvend beleven, geen enkele bril  nodig diend te zijn, dan alleen te ervaren wat ik schrijf.
Anna.💚💛💜💙💝.

Als je mij echt zou kennen.

Als je mij echt zou kennen,en kunnen vragen hoe het komt,dat in elke bewering die ik zet,mij heeft kunnen lonen in elke stap die werd gezet.In elk ontvouwen kan voelen in mijn kruin,ook kippevel kan krijgen in alles wat ik vertel.Als jij mij echt zou kennen in de voorspoed die ik voel,in alle lopende zaken ik mij weinig bemoei met anderen.Als je mij echt zou kennen zoals ik nu ben,met open blik zou kunnen kijken wat ik mijzelf vertel.Wat ik laat zien met zoveel woorden,dat in mijn vele tikken die ik zet,mijn handen steeds warmer worden,mijn ervaren zich zo zou kunnen versmelten,mij daarin nooit alleen kan voelen omdat ik kan spreken met mijzelf.
Als je mij echt zou kennen, geen enkele mening staaft,dan alleen te weten dat wat ik draag een keerpunt zou kunnen wezen,om eigen taal te gaan ontdekken,om te voelen hoe het is om elke deur te kunnen openen die nooi op slot zijn geweest.
Als je mij echt zou kennen,verliefd zou kunnen worden op wat er is,een zachte huid zou willen strelen en lieve woordjes zegt,mij aan zou kunnen kijken, om dan weg te dromen in mijn ogen,die als een spiegel de schoonheid van ervaren en stil kan worden wanneer ik spreek.
Als jij mij echt zou kennen,de vriendelijkheid zelve zou kunnen ontdekken,mee te lopen in het spoor wat is uitgelopen met zovele delen,mee zou kunnen wiegen,dan het hoofd te leggen in mijn schoot.
Dan zou ik je sussen en zachtjes fluisteren,dat alles goed zal komen en je thuis kan brengen bij jezelf.Als jij mij echt wilt leren kennen, de hand uit kan reiken naar diegeen, die zichzelf zou willen leren kennen en te  wenden, om ook te gaan ontdekken wat eigen taal zou kunnen zijn.Wat echt contact zou kunnen openbare, dat in al mijn delen in wat er kan ontstaan,niet alleen mij leert kennen,maar de spiegel te zijn voor jouw.
Anna.💚.

Elk briesje.

Mijn delicaat verblijven waarin elk geluid,als een mooie fluistering in mijn schoot kan worden geworpen.Alleen maar bezig ben om mijzelf verstaanbaar te maken. In elke vorm  naar buiten kan komen,mij omhoog laat kijken en kan zien, hoe de zon een schaduw kan leggen over een beeld die kan ontstaan,en alleen kan reageren in elk eigen vermogen dat er geen conflicteren kan onstaan.Maar in het gedogen kunnen kijken met hand voor eigen ogen, dat in het verder reizen in elk ontstaan,altijd mijzelf een antwoordt weet te geven,weet te voelen hoe het kan zijn, om alleen te blijven wat ik heb ontdekt in mijn schrijvend beleven.Altijd weer opnieuw kennis kan maken met mijzelf.Vaak de verrassing blijft dat wat ik schrijf soms eerst met mijzelf  heb besproken .Voor mij maakte het niet uit,of ik nu schrijf of spreek,want in beide kanten de ontmoeting blijft met mijzelf en ondertussen aan iedereen laat weten dat in het  spreken er van alles kan ontstaan.Zoals het bedekken in de goede zin en alleen aan mijzelf weet uit te leggen van het eind tot een nieuw begin.Van nog bewuster kunnen worden,waarin elke handeling die ik zet, voort is gekomen omdat ik weet te luisteren naar mijzelf.
Elk doordrongen feit, mij op kan tillen naar het vermogen, die ik kan ondervinden,dan laat vloeien over de verwondering die het zou kunnen krijgen als ik mij over kan geven in elk moment wat ik beschrijf.In elk briesje die ik blijf voelen, wanneer ik zeg dat mijn dagelijkse bezigheden nu is doordrongen dat wat ik schrijf ook blijf ervaren zonder dat ik schrijf.Zonder zoveel woorden mijn stilte er kan zijn,waarin mijn adem die ik hoor, heel regelmatig mijn bloed laat stromen, waarin ik mijzelf gewoon kan zijn.Waar ik kan horen,in de klank van mijn stem, als een viool kan klinken,of soms de bas ontstaat, die vaak aan kan geven hoe diep het kan klinken,mijzelf toe kan staan  om een piano te kunnen horen,dat in iedere noot die ik hoor, uiteindelijk mee kan deinen zoals ik nu mijn eigen stem ervaar.
Geen idee waar ik uit zal komen, maar door het vertrouwen die ik heb, in het blijven ontvouwen wat ik vertel.Niets anders zou kunnen zijn,dat in het vertellen van dit moment wanneer ik schrijf,mij weet te vullen in het delicaat kunnen zijn,zo breekbaar als glas,zo fijn van smaak,zo geladen het lijkt, zo hachelijk fijnzinnig mijn woorden vallen in de fijngevoeligheid wat er in mij delen kan ontstaan.
Anna.💚.

Elk duiden.

Als ik mij open zou stellen voor de wereld om mij heen,in de gevoeligheid van mijn ervaren,dan lig ik wakker in de verschuiving van de aarde,dat in elke overstroming die ik kan zien  en in elke oorlog die maar niet eindigt,nergens een vinger op kan leggen.Mij bewust ben van het feit, juist daarom geen vragen meer kan hebben,maar te blijven staan waarin ik ben en aan mijn eigen regels alleen kan houden.Bij ieder stap die ik naar buiten zet,mij gezegend kan voelen en alles omarm in mijn simpelheid van leven.Maar wel kan ervaren dat het onbewust  efffect kan hebben en met enige verbazing het volgen van  discussies,welke beslissingen er moet worden genomen,welk een gedrevenheid niet altijd met open armen kan worden ontvangen.Dat in het samenzijn van elk duiden,bijna iedereen reageerd, zonder echt te durven luisteren in wat er werkelijk wordt gezeg.En raak ik overtuigd dat in alle gevallen woorden,gevoeld zou moeten worden,alsof je met jezelf aan het praten bent,daarin  eigen klank kan voelen in het spreken naar de ander.
Het klinkt misschien wat vreemd,maar te luisteren naar een klank,zoals een viool of een piano,zo zou men ook kunnen luisteren naar eigen stem.Waarschijnlijk dan pas iets zou kunnen veranderen in alles discussies die er nu zijn.Het toonbaar maken wat een stem kan doen,welk een invloed het zou kunnen hebben in het reiken naar elkaar.Om te spreken vanuit de stem die werkelijk bij je hoort.Dan zou er een verandering kunnen komen,waarin de liefde kan ontstaan,waar het ijveren naar elkander om kan slaan om begrip te kunnen hebben.Om te gaan staan in het licht van het leven,geen strijd daarin bestaat,maar het kunnen zien, dat het bezig zijn op de oude geconditioneerde manier, daarin niets valt te begrijpen,niets toe kan voegen wat echt belangrijk is.Dit kan zeggen uit eigen ervaren, dat sinds dat ik weet te luisteren naar mijzelf,er voor mij zoveel is veranderd en alles op een heel ander niveau is neer gelegd. Steeds meer ben gaan begrijpen dat het kunnen ervaren van mijzelf,mijn schrijven en spreken anders zijn geworden.Zelfs de mooie vorm die ik kan voelen in mijn dagelijks ervaren, zo dankbaar en tevreden kan zijn,zo liefdevol kan kijken en altijd hoopvol kan zijn, dat een enkeling dit misschien op zal pakken en gaan begrijpen waar ik over schrijf of spreek.
Anna.💚.

Perfectie.

Het intergreren,in het toelaten dat in feite perfectie niet bestaat,en wil daar over schrijven wat het met mij heeft gedaan en waar het vandaan is gekomen. Hoe het kan gaan,als ik dacht niet goed genoeg te wezen en de compensatie zocht om goed te willen zijn in zelfs de hele kleine dingen,waarin er geen enkel genieten kon ontstaan.Uiteindelijk ging voelen dat het aangaan van vele dingen als een berg er tegen op ging staan.Mij terug trok omdat ik vaak de boodschap had gekregen dat ik het toch niet kon.Waarin zelfs mijn vele twijfelen zelfs nu nog wel eens de hoek om komt kijken en het mij verbaast, hoe hele oude coditioneringen zo vast zijn gezet in mijn systeem,dat in een onverwacht moment ik daar ineens last van kan krijgen.Altijd dan direct ook zeg dat perfectie niet bestaat,dat in het doen lijken in wat een ander ooit heeft gezegd,als een blauwdruk is blijven hangen in stukken van mijn lijf.Vanuit al mijn handelen het geen perfectie meer hoeft te zijn,maar te durven kijken in elk gesprek die ik beschrijf,mijn mildheid op kan zoeken,mijn gedrevenheid van beleven daar mijn uiting aan geef en in feite geen perfectie meer hoeft te hebben,maar te laten stromen hoe mijn eigen werkelijkheid voor mij staat.Mij uitdaagt om ook eens te schrijven wat perfectie  met mij heeft gedaan.Niets goed genoeg was en door een kritische bril aan het kijken was,een rebelleren uiteindelijk mijn reactie werd en tegen alles aan het schoppen was,nergens mij thuis kon voelen,nergens nog een echt contact kon voelen,dan te gaan zitten wat ik dacht om perfect te moeten zijn.Het doet mij veel als ik zie hoeveel kinderen en ook volwassenen zo worstelen met het feit dat alles zo perfect moet zijn.Nu ikzelf weet dat het nergens toe leid, geen controle  hoeft te hebben in wat een ander beweerd,eigenlijk helemaal niet van jouw hoeft te zijn.Maar door mijn schrijven en spreken mijn eigen schoonheid ben gaan zien,en juist de imperfectie mij zo kan omarmen, zo'n bevrijding dat geeft, in het goed doen naar mijzelf maar ook naar andere. Meer dan genoeg kan zijn,meer dan te moeten vergelijken wat een ander kan en heeft.Dat misschien wel de grootste afleiding is geweest om niet te kijken wat ik werkelijk kan.Mij daarom zo thuis kan voelen om te schrijven in het beleven wat ik schrijf,mij over kan geven wat ik aan mijzelf vertel,niets meer heeft te maken met een perfectie,maar de juistheid van eigen weten,dat wat er komt,altijd kan blijven omarmen,niets met een ander  te maken heeft, zelfs de verfijning krijgt, om door te hebben dat perfectie niet bestaat.Perfectie, dat wil zeggen dat het deel waar je naar streeft, altijd anders uit zal pakken,zich anders voor kan doen,geen menselijke trekken  kan hebben,maar een afstotend effect,waarin de issolatie kan beginnen, waar ik zo perfect had willen zijn.Het nu mijn zorgvuldigheid is geworden waarin geen enkel perfectie kan ontstaan.Maar te durven kijken wat ik nodig heb en daar mijn schrijvend beleven een onderdeel van is geworden. Daar zo blij mee kan zijn,omdat het niets vraagt, om meer te wezen, dan wat ik schrijf, kan delen hoe ik mij kan voelen als ik niet perfect hoeft te zijn.
Anna.💚.

Reflecteren.

Het is nooit te laat om eigen werkelijkheid te willen onderzoeken,om te gaan staan voor eigen spiegel in het reflecteren wat ik zie. Als ik mijzelf aan kan kijken en kan spreken en luisteren wat ik aan mijzelf vertel.Soms wat onhandig door mijn haren wrijf, eerst  een vreemde pose aan wilt nemen,en zachter spreek,mijzelf bijna niet kan horen,in mijn ogen kijk en dan kan zien hoe fris zij lijken. Als een mooie rivier dan langs komt drijven,mijn armen laat zakken langs mijn lijf,mijn voeten recht naar voren blijven staan, mij weet te verbinden met de aarde waar ik op sta.Ook een glimlach zie komen, waarin de aceptatie die ik kan voelen als een stroom bij mij binnen komt,en dan kan wiebelen en wat zak door mijn knieën,omdat de spiegel waar ik voor sta, veel te klein is geworden.Ik doe een stap naar achteren,zet mijn handen in mijn zij,maak een heel klein dansje en moest denken wat ik had gedroomd.In de liefde die ik blijf voelen als ik blijf kijken terwijl ik schrijf.Zie dat mijn huid is aan het veranderen,niet zo glad meer is als een paar jaar geleden,mijn haren steeds dunner zijn geworden en wat grijze inhammen heb gekregen,maar het eigenlijk heel mooi vind staan.De zachte blik die ik kan geven,zonder oordeel ook kan zien, hoe mijn zachtheid in mijn ogen is te bewonderen,zoals ik kan blijven kijken en in verwondering kan blijven staan. Wat ik ervaar als ik in mijn spiegel kan kijken en kan zeggen welk een reis ik heb gemaakt. In het reiken naar mijzelf,met open blik mijzelf kan ontvangen,alles goed aan mij nu is,niets hoeft te veranderen,dan alleen te zijn en te gaan staan voor mijn eigen spiegel.Dan het gesprek kan voeren, die soms nodig is om ruimte te scheppen waarin de stilte kan worden ontvangen en dat af kan lezen aan mijn gezicht.Het is de boost die het mij kan geven als ik met mijzelf spreek of schrijf en in de spiegel kan laten reflecteren, dat de moeite die ik heb genomen, blijf ontvangen zoals ik schrijf en spreek.Mijzelf op kan vullen in het kunnen ervaren, dat als ik in de spiegel naar mijzelf kan kijken, veel mooier ben geworden,veel rijper eruit kan zien,een kalmte uit kan stralen,alle haast die ik had nu is verdwenen en omgebogen naar een podium waar ik nu op sta.Mijzelf liefdevol kan begroeten, in de duidelijkheid die ik kan geven als ik voor mijn eigen spiegel sta.Als ik kan voelen hoe belangrijk het blijft,om de juiste voeding te blijven geven, via mijn schrijvend beleven in mijn sprekende taal,mij altijd het gevoel kan geven, dat ik net ben begonnen om te zien, dat wanneer ik in mijn eigen spiegel kan kijken, steeds blijer kan zijn met mijzelf.
Anna.😍.

Getuigend

De verademing die het krijgt en niets beters wist te wensen, dan te ervaren nu ik wakker wordt. De zon volop is aan het schijnen,de bloesems de kleuren geeft,de wilgentopjes zo mooi zijn gaan hangen en vaker moet niezen omdat ik blijkbaar allergisch ben voor de kleine stofjes die mijn lichaam weigeren  te accepteren.Om alleen te kijken hoe de pluimen in de sloot mij vriendelijk begroeten,in het wuiven de richting van de wind aan kunnen geven,en ook zie hoe de hoenders de eenden verdrijven en nu al bezig zijn om hun nest te bouwen.Flink tekeer gaan in het veroveren van een vrouwtje en dan de natuur harder is als het doet lijken.De lichtval van de zon mijn kamer doet veranderen in een oase van een mooie stilte,waarin elke stap die ik onderneem, in ieder besluit die ik heb genomen,niets te maken kan hebben, dat in het beleven van mijn schrijven iets op kan eisen wat ik aan mijzelf vertel.Hoe eenvoud kan werken in mijn simpelheid van spreken,in het veld wat ik kan betreden,om mij heen blijf kijken wat mij nog echt intresseert.Buiten al mijn schrijven alleen maar bezig ben om ruimte te scheppen,om de dingen te verplaatsen,naar muziek te luisteren en als een kind mij laat verrassen, mij laat omringen met  de blik die ik kan vangen,dat in elk verschijnsel die ik dacht te zien mijn eigen schaduw bleek te zijn.Een reactie altijd kan geven wat ik aan mijzelf vertel,soms alleen maar de stilte kan voelen in het ontwaken van mijn dag.Geen verbetering hoeft te hebben,dan alleen de energie die ik kan voelen als ik geschreven heb,in het toelaten van mijn taal.Mijn wezenlijk zijn, zo doordrongen is van de wereld om mij heen en soms de angst kan hebben dat in het roeren van zoveel schit, het vreselijk kan gaan stinken en alleen maar voel dat ik daar getuigen van ben. Het onbewust kan drukken op hoe het had kunnen zijn en de wereld in grote schoonmaak is gezet en ik blijf leunen in mijn eigen wereld, waarin ik merk hoe voorzichtig ik ben geworden.Weinig behoefte heb om mij te mengen onder zoveel mensen,waarin ik zie hoe het keren van de wereld op het randje leeft van elke ontzetting. Als een virus om zich heen kan grijpen en maar af moet wachten, dat het veilig voelen geen garantie geeft in het overkomen.Het anders kunnen gebruiken waarin de macht nu overheerst,zou de wenteling kunnen geven om te leven zoals de natuur dat aan kan geven.Niet blind ben geworden in het nemen,maar te geven van liefde,in barmhartigheid van  laten zien, dat als de eigen werkelijkheid zich diend, er een heel ander mens naar voren zou kunnen komen.
Anna.💚.

Klein lichtje.

Als het zou kunnen, dat het draaien in de eenvoud van mijn zijn ,mij blijf verwonderen, dat elke tij die kan keren mij vast kan houden terwijl ik schrijf.Terwijl ik geen enkel houvast kan voelen dan alleen te delen met mijzelf.De intresse van vroeger heel zacht is verdwenen,zoals ik nu naar wolken kijk en mij laat vullen met elk moment dat in het beleven van mijn schrijven zo naar voren komt. Als een heel klein lichtje kan laten branden,kan laten zien dat er in het vernieuwen zo vol kan zijn en eindelijk echt kan voelen hoe ik naar mijzelf schrijf.Hoe de randen waarop ik loop steeds smaller worden,steeds meer vraagt om het teken te voelen,dat de zin om te willen delen met iets anders heeft te maken.Dat als ik voorovergebogen buig ook kan voelen,hoe mijn houding die ik laat zien, in nederigheid kan dienen en volstaat om een mooi feest te vieren,dat in elke noot de klank verschijnt,om mee te deinen in de muziek waar ik zo van hou.De trilling die het kan geven,zoals het met mijn stem gebeurd,zo uitzonderlijk zal blijven ,zo vol van bewegen en mij eigenlijk nergens aan stoor.Omdat het beleven in mijn schrijven elke maat die ik zet, steeds nieuwsgierig kan blijven in wat mij overkomt.
Het voelt als een zachte streling langs mijn wang en tegen mijzelf kan zeggen , hoe fijn het is om zo te kunnen schrijven.Geen enkel verlangen zet zich vast,door wat draadjes door te knippen,en mij verlost van al het ingewikkelde en mijzelf durf te zijn.Niet veel nodig schijn te hebben,dan te genieten van iets kleins,geen moeilijkheidsgraad aan kan duiden en mijzelf ook terug betaal, met deze woorden in de slag die ik maak.Meedeins wat onzichtbaar lijkt te zijn.Maar in mijn schrijvend beleven niets van te voren is gepland,dan alleen gewoon zomaar te gaan schrijven,niet eens op hoeft te wachten op de woorden die kunnen komen,dat in het beleven van mijn schrijven alleen kan delen zoals het komt.Zoals de regen plots kan komen,zoals een vogeltje mij komt begroeten en mijn planten water geef,zo schrijf ik hele delen waar ik mij fijn in voel.Waar de regelmaat van delen meer iets zegt, dat in elk beleven zo schoon als dat het lijkt,mij deze zelfstandigheid heeft gegeven om te schrijven wat ik wil.Er mee op te staan in de vroege ochtend en in de afsluiting van mijn dag, nog even wil proeven hoe het voelt dat mijn schrijvend beleven mij enorm vult.
Anna.💚.

Goeie plek.

De wijsheid van ontvouwen,in het beleven, dat in elk schrijven er iets in kan ontstaan.In de waarde die ik samen weet te voegen, dat in elk ruisje die ik kan horen, zich verplaatst in het overkomen, dat vanuit de haast altijd iets wordt overgeslagen en net iets mist, vanuit de kern,dat in al mijn schrijvend beleven zo gericht blijft naar mijzelf.Zo bijzonder is om te weten dat wat ik schrijf,elk voordeel zou kunnen bundelen in het rugzakje wat ik niet meer heb.Mijn rugzakje heb leeg geschreven,en af gedaan,zodat ik in ieder wandelen niets hoeft mee te sjouwen.Niets meer kan herhalen,dan te ervaren wat er leeft in dit moment.Het voelt zoals de lente,zo fris en nieuw tergelijkertijd,zo kan voelen alsof ik weer opnieuw geboren ben.Kan kijken met grote kinderogen en kan beleven terwijl ik schrijf,oorzaak en gevolg nu achter mij heb gelaten, in het gelukkig durven zijn.Geen reactie meer kan geven naar een ander,maar te staan waarvoor ik leef,zoals de natuur mij kan omarmen en ik op deze manier iets terug kan geven. In de waardering die ik voel de rijpheid ook heeft gegeven om te vertellen hoe het voelt om schrijvend te beleven in wat er kan ontstaan.Mij zo verguld blijf voelen, dat in mijn schrijven alles mag ontstaan.Over angsten te durven spreken en soms belangrijk blijft, dat soms een angst de beste raadgever zou kunnen zijn,om mij te behoeden wat niet meer bij mij past.Dat elk gegeven die ik deel, vanuit mij eigen ervaren is gegeven, is genoten en kan klinken als een volwaardig kunnen voelen terwijl ik schrijf.Altijd aan mijzelf kan laten weten waar plots een verandering zou kunnen komen,er niet van hoeft te schrikken maar te kunnen schikken in de tijd die ik neem, om dat aan mijzelf te blijven vertellen.Elke redelijkheid zich kan omsluiten,die een verlenging aan kan geven om te weten dat als ik schrijf,in afstand blijf wat ik misschien zou moeten weten.Maar wat ik weet, laat ik komen terwijl ik schrijf,terwijl mijn handen in het tikken voorbij zie flitsen en achteraf het terug kan lezen,en mij duidelijk maakt,dat het rugzakje wat ik dacht te dragen veel lichter is geworden.Eigenlijk niets meer nodig heeft, dan te blijven ervaren terwijl ik schrijf.Mij kan buigen naar alles wat ik heb toegeëigend en voort heb gezet, te blijven creëren in mijn moment van schrijvend delen, wat een mooi beleven is geworden,wat ik nog heel lang hoop te doen,waarin mijn omgeving precies de goeie plek is geworden om dat te doen.
Anna.💚.