Verborgenheid.

Het zit in de kleine momenten,het vraagt zonder dat ik het wil.Het kruipt langs mijn handelen,het zit eigenlijk nooit stil.Het beweegt in de momenten,het slaat altijd iets op,het verwarmd soms mijn voeten, dan  glijdt het langs mijn rug en geeft mij de indruk dat vanuit welk hoekje ik ook kijk,soms door mijn tederheid heel krachtig aanwezig blijkt waarin er altijd  een ongenodigde gast kan blijven hangen.Soms daarin wordt gedreven,waarin mijn kleine angstjes kunnen ontstaan.Dat in ieder besluit die ik kan nemen soms ook door mijn angst is gemaakt en het mij kan beïnvloeden.Zelfs  wat ik eet,wat ik laat liggen,wat ik kan zien. Dat wat diend nu heb begrepen dat  vanuit mijn creëren ik steeds meer leer soms door angst wordt gedreven.De angst om niet te kunnen slapen,de angst om alleen te staan,de angst om niet te worden begrepen om verder te drijven en mij als een eiland voel. Door mijn stille angst een beweging maak die ik eigenlijk niet wilde,die juist een hele andere kant uitging,waar het gevaar wat ik voelde toch heeft te maken met het kind inmijzelf.Wat in mijn systeem is gaan zitten, niet zomaar weg kan laten,en wil gaan begrijpen wanneer er weer een angst om de hoek komt kijken,daar eens over te spreken en te schrijven.Om te zien wat angst kan betekenen,wat angst kan doen.
Soms is het nodig om die angst te voelen,dat in het voorbij gaan van zoveel dingen,waarin ik als kind mij vaak daarin thuis kon voelen en waarschijnlijk ook heb meegenomen in sommige momenten van nu.
Als ik er aandacht naar toe kan brengen en zou kunnen beschrijven hoe het voelt om een gezonde angst te hebben,en heb geleerd  vanuit mijn kinderogen, ik anders kan kijken dan nu in mijn volwassen zijn.
Het ontrafelen mijn intensie blijkt te zijn,dat zonder angst te leven,zondermeer wat fijner zou zijn.Maar dat mijn ervaren soms een angst aanraakt waar ik wakker van kan liggen en vandaag over dit fenomeen wil schrijven.Het diep geworteld zijn,zo vast is gaan liggen in elk deel wat ik zou kunnen beschrijven,wat ik los aan het weken ben.Mijzelf wilt zijn en niet wil schoppen tegen schenen, volwaardig durven zijn,dat wat ik schrijf aan mijzelf om dit te delen. Waarin ik al mijn angsten zou kunnen ontstijgen. Wil laten zien,dat het kind in mij er gewoon mag zijn, met al haar angsten,en moet weten dat ik haar zie.Dan haar angsten op kan vangen en haar kan wiegen net zolang, totdat ik zie hoe lief ze kijkt en als volwassenen kan zien dat het mij raakt. Dat in het meenenem van al die angsten geen vrijheid kan ontstaan,maar een verborgenheid van ervaren.Waarin het wenden naar mijzelf ook juist door het kind mij in deze wijsheid heeft gebracht, om eens te spreken over de verborgen angsten.Die ik steeds voel in de hele kleine dingen,de kleine momenten zonder dat ik het wil, soms beslag kan leggen in de aandacht die het vraagt en ik daar vandaag eens over heb willen schrijven.
Anna.💚.