Het sluiten van mijn ogen.

Het sluiten van mijn ogen,ogenschijnlijk laat weten wat er aan de binnenkant is te zien.En trek ik door mijn gezicht en proef heel even wat mijn binnenkant kan laten weten.Langs mijn neus kan glijden en ook zie, dat elk spiertje uiteindelijk is verbonden,met de mime die het kan krijgen als ik spreek of zwijg.Als ik verder trek en mijn nek kan begroeten in de stevigheid die het heeft,langs mijn borst laat glijden en mij de warmte geeft,om te zien dat alles naar mijn buik toewijst,mijn ingewanden zoals mijn hart en maag,mijn mild en gal,mijn lever en mijn nieren het ritme geeft,dat in het verwerken van zoveel stof, goed moet kijken wat ik naar binnen werk.Mijn darmen mij soms begroeten,met de winden die ik laat,en mijn blaas altijd weet te vullen met flink veel water,zodat ik alles uit kan plassen wat niet meer in mijn lichaam past.De binnnen kant van mijn benen zo sterk kan staan.Door het vele wandelen daarin mijn voeten dankbaar kan masseren,en kan gaan staan,waarin ik mijn hele lijf kan voelen,als ik mijn ogen sluit.Als ik mijn ogen sluit,van alles voorbij zie rennen,en het komt zoals het gaat,geen enkel  punt kan maken,maar te accepteren,dat alles wat ik denk, eigenlijk de handeling zou kunnen zijn, zoals ik schrijf ,zodat er iets kan ontstaan.Dat in elke handeling die ik maak een reactie kan zijn om te bewegen,om te ervaren dat wat ik schrijf niet van binnen uit is gekomen,maar te laten ontvouwen zoals ik mijn lijf beschrijf.Zoals met het eten de juiste voeding krijgt.Als ik mijn ogen sluit,geen enkel herinnering mij in de weg kan zitten,maar te delen in wat er komt.Ook al sluit ik mijn ogen en soms een schouder voel,in wat ik weet te dragen,mijn grootse koestering zal blijven om daar zorgzaam mee om te gaan.Soms heel anders  kan kijken en dan kan verdwijnen als ik mijn ogen sluit. Om werkelijk te voelen wat dan een stilte kan betekenen.Het trekt mij naar boven  en dan weer terug naar mijzelf en doe dan vlug mijn ogen weer open om te vertellen wat ik zag.Dat in feite niets van binnen gebeurd,dan alleen het kloppen van mijn hart,mijn bloed voel stromen naar de goeie kant,mij zen kan voelen in het moment,dat als ik mij over heb gegeven wat ik aan mijzelf  kan vertellen, dat er geen enkel taal in mij leeft,maar door mijn handeling kan laten weten,net zoals ik eet en in elke beslissing die ik kan nemen, niets heeft te maken, wanneer ik mijn ogen kan sluiten zomaar in een moment.Waarin de stilte mij kan overweldigen  en niets anders kan doen,dan mijn ogen te sluiten en dan alleen kan voelen hoe gelukkig ik ben.Hoe mijn tevredenheid  zelf heb kunnen creëren, door mijn sprekende taal,door te kunnen luisteren hoe mijn klank met dichte ogen, vanzelf weer open gaan, om weer iets anders te gaan ontdekken, zoals ik dat in mijn schrijvend beleven kan laten zien.
Anna.💚.