Regenboog.🌈.

Te kunnen kijken met de vele brillen die ik op kan zetten,steeds een andere kleur aan geeft.Dat als ik door de roze bril kan kijken,dan mooie wolkjes zie verschijnen,waar ik alleen maar kan zien,dat alles veel te zacht is geworden en alleen maar kan ervaren dat er een liefde is aan het stromen en mij mee laat slepen in mijn gevoel.Als ik een blauwe bril op zou zetten,in de afstand die ik creëer,in de koude kant ben gaan zitten en in feite niets heb geleerd. Dat in de verandering die dan zou kunnen komen,mij alleen maar laat voelen hoe afstandelijk ik ben.Als ik een paarse bril op zou zetten, dan waan ik mij in een spirualiteit,waar de gang van zaken de enkeling blijft, om te gaan delen wat een goeroe zegd en dan pas achteraf moet blijken, hoe de gretigheid naar kennis,niets verteld over mijzelf.
Wanneer ik een gele bril zou dragen in de duidelijkheid van zijn,dat in alle besluiten die zijn genomen voort is gekomen door eigen helderheid.Waarin de gele kleur soms zo overweldigend kan zijn,dat in het hanteren van eigen intresse veel belangrijker bleek te zijn.
Als ik een rode bril zou dragen,mij machtig zou kunnen voelen hoe het zou kunnen zijn,om de energie te blijven voelen die sneller gaat dan mij.Die flitsend iets wil mengen,soms zichzelf niet meer durft te zijn,door de felheid in een fitheid om kan zetten, dan kan zien hoe de kleur kan veranderen dat in elk besluit die ik kan nemen, niets veranderd aan het feit, dat ik door een andere bril kan gaan kijken en dan de groene kleur verkies.Mij daar zo rustig in kan voelen en één kan zijn met de natuur,waar ik de stammen van de bomen kan omarmen,waar ik kan rusten en kan kijken dat al het groene mij stil laat staan,om te kunnen luisteren dat in elk ontstaan mijn groene hart te plaatsen onder ieder schrijven wat is ontstaan.En moet bekennen dat in het dragen van al deze brillen mij alleen volstaat als elk inzicht wat ik kan geven, geen enkel bril voor nodig hebt.Maar te kunnen zien,dat elke kleur iets bij kan dragen in wat ik werkelijk zou kunnen ervaren.Het bekennen van een kleur niets uit kan dragen, dan hoe het kan zijn, om te blijven voelen, dat in mijn regelmaatheid van schrijven, geen enkel kleur zou kunnen passen,misschien het gouden randje wat het heeft,in mijn koestering van delen,alleen kan blijven vertellen, dat in elke kleur die ik beschrijf, niets kan bepalen hoe ik mij voel in dit moment.Mijn bril af kan zetten en mijn ogen de helderheid kan geven om teder te durven zijn,niets meer tot mij te nemen waar mijn lijf op reageerd.Waar mijn gevoeligheid in mijn delen mij leert om zuiver te  blijven.Rekening wil houden dat in het beschrijven, uiteindelijke mijn eigen gesprek is begonnen.Dat in mijn schrijvend beleven, geen enkele bril  nodig diend te zijn, dan alleen te ervaren wat ik schrijf.
Anna.💚💛💜💙💝.