Eenvoudig zijn.

Het dragelijk willen maken,in het uiten wat ik laat zien,voor mij zo gebruikelijk is geworden,vanuit het individu die ik ben,en kan blijven zien wanneer ik per ongeluk mijn vorig schrijven weg had gedrukt,en opnieuw moest beginnen,de neiging had om mij te herinneren wat ik had geschreven.Maar door in het moment te zijn,in feite niets terug kan halen,maar te accepteren,dat plots het verdwijnen van mijn tekst eigenlijk niet meer kan herhalen, omdat ik in een ander moment ben gaan zitten.Mijn zachte bedding nu kan voelen en mij neerleg bij het feit,dat alle perfectie die het had gekregen waarschijnlijk niet was bedoeld om het te delen.De glimlach die ik heb,in de rust die is verkregen,in het recht wat ik voel, dat in al mijn delen, in elk moment beslagen kan zijn en met zachte woorden mijn ijdelheid wordt verweven.Geenzins de bedoeling heeft om te ervaren, dat wat ik schrijf ook is gekomen door dat ik kan luisteren naar mijn eigen stem.In de gevolgen die het heeft gekregen, alleen ben komen te staan,wat mijn eigen klank heeft betekent en door ben gegaan met mijn eigen schrijven.
Soms  aan overvloed kan ontvangen met een daadkracht in mijn schoot, dat in elk verlangen die ik had, in staat ben om het wezenlijke wat het kan zijn, vooruit is getrokken. In welk moment ik ook schrijf  mij altijd blijf verwonderen.Niets meer ben aan het zoeken,geen dwang kan leggen om mij goed te voelen,geen standaardwerk hoeft uit te leggen,dan alleen te zien hoe mijn taal in elke flow naar voren kan komen.En altijd blij ben dat mijn hersens nog redelijk werken, zolang ik schrijf mij het voordeel heeft gegeven om de stilte te blijven ontvangen. Het welzijn die het krijgt als ik het teruglees en dan kan ervaren dat het een brief naar mijzelf is geweest.
Dan in  eigen verwondering blijf komen,zacht fluisterend soms ook voel of ik nu schrijf over bomen en het geruis van het riet,wat eenden hoor kwakken,een worm zie kruipen en mijn grond wat muller maakt,naar boven kan kijken om te zien dat vandaag geen zon is te bekennen,maar een dikke bewolking blijkt ,om te wachten op de regen, alle pollen uit de lucht weet te halen.Mijn ramen te lappen en dan zie hoe de vele lagen die zijn gaan kleven,nu weer een helder zicht kan geven, wat ik kan zien als ik naar buiten kijk.
Steeds meer ben gaan begrijpen dat de tijd die ik heb genomen,in  ontmoeting met mijzelf,mij nog eenvoudiger laat voelen,dat wat ik schrijf iets open zet om te bekijken.Om te omarmen en mij verteld dat wanneer het anders zou voelen, niet meer het gevoel zou hebben dat mijn natuurlijkheid om te willen schrijven zou veranderen in een moeten.Mij op slot zou zetten,verkrampt zou zijn,geen rust zou vinden,mij ongelijk  en uit balans zou weten te halen  om te herstellen dat wat ik schrijf,mij zoveel  heeft terugrug gegeven,mij luchtig laat zijn,niet alles kan betrekken hoe gezond ik zou kunnen leven en één ding  zeker weet, wat ik eer en kan beschrijven zo natuurlijk als een blad aan een boom naar buiten slaat.De bloesem nu haar hoogtepunt heeft,alle nesten die zijn gemaakt,de rust ook krijgt, elk besef ook geeft, dat als ik kan schrijven,  mijn natuurlijkheid laat zien,hoe in elk woord die ik kan geven en niet terug deinst in het omgekeerde,maar mijn vrolijkheid kan beleven en blijven zien, dat in het contact staan met mijzelf, in de natuurlijkheid die ik heb, via mijn wonderlijke taal weet te beschrijven.
Anna.💚.