Opgestaan.

Stilaan in eigen vorm in het wezenlijk wat het kan zijn.De taal mijn beste vriend is geworden en een belofte voel om wat water bij de wijn te doen en mij niet laat verleiden om in een oude gewoonte te willen staan.Waarin het wrijven in mijn handen kan betekenen dat de bestemming die ik geef, ervan heb moeten leren om elke reden die ik gaf neer te leggen in mijn schoot.Daar waar elke koestering kan blijven liggen.De bescherming voel om uit te leggen dat in elk doel die ik had nu in de schaduw is gaan staan.De verwijdering die ik blijf voelen een beetje naar achteren schuif. Terug kan kijken zonder een blik om mee te gaan, dat in een ontmoeting zomaar met iemand op straat op mij indruk maakte, toen er werd verteld dat vandaag iemand op zou gaan staan.Geen oordeel hierover kan hebben,maar waarschijnlijk het dragelijk kunnen maken voor zichzelf.De zin om hiervoor te willen leven, dat nooit zou kunnen begrijpen. Dat ook niet hoeft,maar wel merk dat ik het steeds vaker tegen kom.Hoe meer ik mij richt naar buiten,hoe meer ik voel dat de kennisgeving die ik heb nooit in goeie aarde zou kunnen vallen.Nooit genoeg zou kunnen zijn om te vertellen dat wat ik beschrijf alleen maar kan komen omdat ik mij  vaak los heb gekoppeld wat een ander van mij wilde.Eigenlijk zie ik  dat steeds vaker om mij heen,dat weinige echt geïnteresseerd zijn in zichzelf en altijd bereid zijn om iets in te leveren om in eigen schaduw te blijven staan. Welk geloof het ook kan hebben, dat het in goed kan voelen om zoveel in te leveren vanjezelf.
Mij over te geven aan mijzelf is van een hele andere orde,is de zuiverheid in top,is al het ongewenste wat ik buiten mij om ook zie,hoe het geloof in de ander je verwijderd van jezelf.Hoe preventief in het uitspreken wat je heb geleerd het omgekeerde zou kunnen zijn wat je het liefst zou willen.Mij behoedt om geen oordeel te willen hebben maar het argument wil weerleggen dat alle aandacht die ik kan gebruiken om mijzelf te blijven herkennen.Niets  bij een ander neer kan leggen.Mijn eigen verantwoording durft te nemen en dat niet afhangt hoe ik met anderen om zou willen gaan.Ik sta op, in mijn eigen beleven en breng het naar buiten.Zoals een vogel kan fluiten,zoals een mol zijn gangen graaft, de duiven koeren en de hond  van de buren aan kan slaan.Dat elk blad van een boom mij verteld  dat het zoeken naar eieren niets zegd, dan alleen het symbool van vruchtbaarheid,van opnieuw beginnen.Wat ik steeds ook merk in mijn schrijvend beleven.Dat niets vast staat, maar mee te bewegen in wat er komt.Het aan kan geven dat de kleuren op mijn wangen in het tikken op mijn toetsen voor mij de voldoening geeft om gerust te kunnen zijn. Dat het strooien van wat teksten mij bevrijd van elke overtuiging die aan  mij voorbij glijdt als ik goed kan blijven luisteren wat ik aan mijzelf vertel.Geen enkele wijsheid om kan slaan,maar wel de overtuiging heb gekregen dat wat ik laat zien,in het durven  ervaren dat er zoveel wijsheid kan worden geboren in het moment dat ik kan voelen wanneer ik met mijzelf spreek en schrijf.
Geen enkel geschrift mij kan leiden wat ik aan mijzelf vertel.Uiteindelijk mijn eigen schoonheid daarin kan ontmoetten en niet hoeft te wijzen naar wat een ander verteld,maar op te staan in mijn eigen weten.
Anna.💚.