Beklonken.

Het terug vinden wat ik  verloren dacht te hebben in de reeks wat ik aan mijzelf vertel en in elk ontvouwen blijft ontstaan.De wilde lagen zijn opgevouwen en alles wat niet meer nodig is heb weggelegd.Dat in het rijper worden in het verstaanbaar maken niets anders zegd om te willen kijken wat het rijper zijn als een volle vrucht blijft omarmen.Als ik het open zou prikken en er argeloos mee om zou gaan de verwijdering zou kunnen voelen in het verloren gaan. Dat in het beklijven wat het heeft gedaan mee ben gegroeid zoals de bloesems kunnen laten zien dat er weer nieuwe vruchten kunnen komen.Het nieuwe altijd door kan gaan.ook al lijkt het soms een afscheid van het ouwe. Liet mij vaak gaan dat in al mijn schrijvend beleven er altijd iets nieuws kan ontstaan.Ik heb het een klank willen geven en willen laten zien dat in mijn beleven van mijn taal  in de beweging die ik heb gemaakt soms een afscheid kan ervaren.Soms in de drang van mijn vertellen het mystieke ligt, die als vanzelf naar buiten kan komen.Het tastbaar maken wat het kan betekeken,dat in het doodzwijgen naar elkaar de wond is gaan liggen om het niet te begrijpen. Naar elkaar een brug zou kunnen leggen in het oversteken naar een kant die in feite voor mij helemaal niet meer bestaat.Dan alleen te kijken wat past en ik te groot ben geworden waarin  altijd dacht kleiner te zijn dan de ander.In de boodschap die ik vaak heb meegekregen,in het zwijgen was neergelegd,in het doen gelden, vanaf dat ik mijn rust heb gevonden juist mijn verfijning wilt komen. Waarin mijn juistheid van vertellen mij heeft gevormd dat ik nu durft te zeggen in alles wat er komt niet meer afhankelijk ben van geen enkel ander.Het terug vinden wat ik eigenlijk al had,ligt nu beklonken in mijn wortels die mij dragen.En ben precies waar ik moet zijn,zo in het midden ben gaan staan en weloverwogen mijn eigen tekst steeds overlees,waarin ik kan ervaren hoe wonderlijk het blijft dat in elk deel de schoonheid zit om te blijven ervaren dat in welk moment waarin ik zit zelf kan bepalen hoe het naar buiten komt.
Ik hoef niets terug te vinden,omdat ik het al heb,mijn weergaloos beschrijven mij zoveel heeft gezegd.Mij heeft overdonderd zoals het blad nu aan iedere boom naar buiten pulpt en het verse zachte groen mij overmeesterd om wat rustiger aan te doen.Om werkelijk te gaan voelen dat in het voorbijgaan van zoveel dingen uiteindelijk mijn vermogen om te voelen in het ervaren wat ik heb laten zien, in het verstaanbaar maken van eigen taal, mij heeft afgehouden om met de massa mee te lopen. Mij heeft gered, dat wat ik dacht verloren te hebben nu in eigen handen heb terug gelegd.
Anna.💚.