De blik.

De blik die ik kan geven,in het luisteren  wat er werd gezegd.Stil ben geworden,dat in elke ontspannig die ik kan voelen, de tijd ook heb genomen om mij te herinneren, hoe ik vasthield aan de bijzondere momenten in de wijsheid die  het kreeg. Zonder het te willen mijn eigen voorspoed dacht te zien.Alleen maar kon knikken, door waarschijnlijk  het herkennen,wat eigen wijsheid kan betekenen.
Het verschrale zoals een spijkerbroek kan laten zien,zo heb ik kunnen ervaren, waarin ik stil heb kunnen luisteren, waar mijn eigen inzicht is gekomen .Mijn handen in mijn schoot kon leggen,dan ook ervaarde dat wat ik heb mogen beleven in al mijn schrijven, alleen dat duwtje heeft gekregen om mijn eigen rijpheid te gaan omarmen.Verzegeld als in een brief zo blanco is gebleven,zo puur waar het groene blad mijn getuige is geweest, hoe ik mij kon voelen tijdens mijn reis van delen en nu ook blijkt dat in het verder lopen, de verzegeling ga begrijpen, wat ik in mijn eentje heb gedaan. Geprobeert om uit te vinden, waarin een lach is ontstaan,waar de wolken heel langzaam overdrijven en ik ze na kan kijken zoals in de vele gesprekken ook hebt gedaan .Ik heb gekeken naar wat er kon gebeuren,dat in één moment ik zeker wist,dat mijn intensie om iets te willen,toch iets anders ging ontstaan.Zo terloops in zoveel schrijven,  het voor mij echt iets is gaan betekenen, dat in mijn  taal in feite alles kan ontstaan.Dat in elk schrijvend beleven ik thuis kan komen bij mijzelf en een  welkom kan voelen.Waarin de stroom van eigen ontvouwen, mijn eigen taal bereid is geweest om mee te lopen en soms kon bepalen wat het liet zienZoveel kalmte in een mooi vertrouwen nu ook heb terug gekregen. Dat bij het zien wat mij is overkomen, niets anders is geweest,dan het creëren in zoveel vertellen, altijd mijn eigen ding is geweest en zal blijven.
Voorop heb willen lopen in wat het kan zijn om wat klokken te laten luiden, in de klank die het kreeg.In de stemmingmakerij als grote golven, mijn eigen taal heeft laten zien,waar het buigen naar mijn eigen dingen die ik voelde, alleen kon doen vanuit de passie die ik creëerde. Waar de blik die ik kan hebben, zich had verzameld, zoals een vermeerderen van mijn kracht,waarin mijn zachte verwondering liet blijken hoe mijn werkelijkheid kon zijn. Om iedere dag mijzelf aan te kunnen kijken en te spreken vanuit de laag, die door het vele spreken naar boven werd gehaald.Mijn vleugels te kunnen gebruiken in wat ik deel en kan landen op vaste grond.  Het dierbare wat ik vond, zo vanzelf als heel natuurlijk kan ontstaan.Ik ben bekomen van elke strijd  en hoef niets meer te bewijzen.Waarin ik nu weet hoe mijn dierbare schrijven kan blijven ontstaan.Dat het steeds opnieuw bevinden, mij verder heeft geholpen om elke beslissing die ik heb genomen, uiteindelijk altijd door ben gegaan om te ervaren wat ik schrijf. Soms de neiging heb om terug te blikken in hoe het is geweest.Maar door in dit moment te blijven geen enkel blik zich vult,dan er alleen voor te zorgen dat in elk moment dat ik schrijf, altijd heel benieuwd zal blijven wat er komt.
Elke verandering die ik voel, als heel natuurlijk kan ervaren,niet meer schrik en mij niets meer af kan vragen,dan alleen mee te stromen wat ik aan mijzelf kan laten zien.Geen enkele druppel nog over een emmer kan lopen.Geen enkel dwaas idee normaal kan zijn.Maar te blijven ervaren dat in elk beschrijven er juist iets anders kan ontstaan.De blik die ik wilde geven, in het ontwaren hoe het kwam, ben ik nu voorbij gevlogen.  Nu ik zeker weet, dat in elk ontstaan steeds realistischer ben geworden, om te komen waar ik nu ben.Waar de benadering naar mijzelf, het gebruik hierin, geen blik meer nodig blijkt te hebben, dan alleen te zijn in dit moment.
Anna.💚.